88

1/7

Ep.88

ซูเฉินไม่ใช่แค่พูดปากเปล่าหรือโอ้อวดแต่อย่างใด หากแต่มีความมั่นใจว่าตนสามารถทำได้อย่างแท้จริง

ด้วยฐานะผู้วิวัฒนาการเลเวล 2 , ปรมาจารย์มนตราเลเวล 2 และปรมาจารย์พลังจิตเลเวล 2 เมื่ออาชีพทั้งสามนี้รวมกันอยู่ในร่างเดียว จักนำมาซึ่งความแข็งแกร่งชนิดหาผู้ใดเทียมเทียบ

ไม่ต้องกล่าวถึงเรื่องทีว่าซูเฉินมีไพ่ตายอย่างเทคนิค [สายฟ้าศักดิ์สิทธิ์แห่งความป่าเถื่อน] ผสานอยู่ในเวทย์สายฟ้า

ฉะนั้น ต่อให้ต้องเผชิญหน้ากับผู้วิวัฒนาการเลเวล 3 ซูเฉินยังมีความมั่นใจเต็มเปี่ยมว่าสามารถฆ่าอีกฝ่ายได้

“พี่เฉิน ได้โปรดคิดดีๆอีกครั้งเถอะ” สือต้าหนิวพยายามโน้มน้าวต่อ

ในความเห็นของเขา ซูเฉินสามารถขึ้นเป็นปรมาจารย์มนตราเลเวล 2 ได้ตั้งแต่อายุยังน้อย ถือว่ามีพรสวรรค์อันยอดเยี่ยม นับเป็นอัจฉริยะแห่งการฝึกฝนที่หาได้ยากยิ่ง

อย่างไรก็ตาม อัจฉริยะเหล่านี้มักมีปัญหาคล้ายๆกัน นั่นคือพวกเขาส่วนใหญ่มีความภาคภูมิในตัวเองสูงลิ่ว หยิ่งผยองไม่ฟังใคร เชื่อสุดใจว่ามีเพียงตนเองเท่านั้นที่เก่งที่สุดในโลก

ด้วยเหตุนี้สือต้าหนิวจึงกังวลมาก ว่าซูเฉินอาจต้องทนทุกข์ทรมานจากความมั่นใจผิดๆแบบนี้ สุดท้ายก็ต้องจบชีวิตลง

“เอาล่ะๆ รีบไปพักผ่อนซะ เอาไว้ถึงเมืองจิงกังเมื่อไหร่ ฉันจะเปิดโชว์สุดพิเศษให้นายดูเอง” ซูเฉินไม่ได้อธิบายอะไร ทิ้งตัวลงบนที่นั่งคนขับ หลับตาพักผ่อน

สือต้าหนิวและสือตั้วตั้ว หันมามาสบตากัน ทอดถอนหายใจพร้อมกัน

ทั้งคู่รู้ว่าไม่สามารถเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของซูเฉินได้ ในหัวใจคาดเดาไปถึงสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด

ยังไงก็ตาม ซูเฉินช่วยชีวิตพวกเขาไว้ ดังนั้นการเดินทางไปเมืองจิงกังในครั้งนี้ หากมีอะไรผิดพลาด พวกเขาก็ยินดีคืนชีวิตแก่ซูเฉิน

…

[รถศึกอัจฉริยะ] วิ่งไปได้แค่สิบนาที เสียงไซเรนก็ดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“คำเตือน ปรากฏรถฐานทัพกำลังตรงมาจากข้างหน้าด้วยความเร็วสูง คาดว่าจะปะทะกันในอีกหนึ่งนาที”

ซูเฉินลืมตาขึ้น เหลือบมองหน้าจอควบคุมส่วนกลาง พอเห็นว่ามีจุดสีน้ำเงินกำลังพุ่งเข้ามาหาเขาจริงๆ คิ้วก็ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

“คำเตือน รถฐานทัพกำลังใกล้เข้ามาแล้ว เหลือระยะห่าง 50 เมตร , 30 เมตร , 10 เมตร …” [รถศึกอัจฉริยะ] ส่งเสียงเตือนดังต่อเนื่อง

“หยุดรถ!” ซูเฉินออกคำสั่ง ลุกขึ้นจากที่นั่ง ใบหน้าของเขาไม่น่าดูนัก

ไม่ว่าอีกฝ่ายจะมาที่นี่เพื่ออะไร แต่ที่แน่ๆพวกมันทำให้การเดินทางสู่เมืองจิงกังของซูเฉินล่าช้า เรื่องนี้ทำให้ความโกรธก่อตัวในใจเขา

หลังจาก [รถศึกอัจฉริยะ] หยุดลง รถฐานทัพที่เร่งความเร็วเข้ามาก็หยุดเช่นกัน จอดขวางหน้า [รถศึกอัจฉริยะ] เอาไว้

จากนั้น ชายสองคนในชุดเหลืองลงจากรถ ก้มๆเงยๆ เดินสำรวจรอบคันของ [รถศึกอัจฉริยะ]

ซูเฉินเปิดประตูและเดินลงไป กวาดสายตามองชายทั้งสอง แค่นเสียงเย็นชา “พวกคุณกำลังทำอะไร? มาขวางฉันทำไม?”

“ถนนเส้นนี้พ่อแกสร้างรึเปล่า? ถ้าไม่ใช่ งั้นฉันจะขับยังไงก็ได้ตามใจชอบ” หนึ่งในสองคน ชายหนุ่มหัวแบนหัวเราะหยัน เดินไปทางซูเฉิน

ได้ยินประโยคนี้ ดวงตาของซูเฉินค่อยๆหรี่แคบลง

น้ำเสียงและคำพูดของอีกฝ่าย ชัดเจนว่ามาที่นี่เพื่อสร้างปัญหา

อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าโชคของพวกเขาไม่ดีนัก กล้าดียังไงถึงมาหาเรื่องซูเฉิน ผลที่ตามมาคงจินตนาการได้

“ไอ้หนู รถของแกไม่เลวเลย ถูกใจบิดานัก สนใจมาแลกเปลี่ยนกันไหม?” ชายหัวล้านอีกคนเดินมาข้างหน้า กล่าวด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

แม้วาจาที่เปล่งออกมาจะเสนอเงื่อนไขต่อรอง แต่ในมือกลับกุมมีดพร้า แสดงออกชัดถึงท่าทีคุกคาม

นี่น่าจะเป็นการบังคับให้อีกฝ่ายตกปากเห็นด้วย มิฉะนั้นก็อย่าโทษว่ามีดในมือตนมันหยาบคาย

“ดูเหมือนว่าพวกแกกำลังจะปล้นฉันสินะ?” ซูเฉินปาดจมูก ประกายเย็นเยียบวูบวาบในดวงตาเขา

“ไอ้หนู พูดอะไรระวังปากหน่อย รู้ไหมว่าพวกเราเป็นใคร? แค่พวกเราเอ่ยชื่อออกมา ก็สามารถขู่แกจนขวัญกระเจิงได้แล้ว!” ชายหัวแบนตวาดขู่

เหตุผลหนึ่งที่ทำให้พวกเขาไร้ยางอายเช่นนี้ ประการแรกเพราะสถานะและความแข็งแกร่งของพวกเขา ประการที่สอง พวกเขาเห็นว่าซูเฉินยังอายุน้อย ดังนั้นพิจารณาแล้วว่าซูเฉินไม่ใช่คนแข็งแกร่ง

“พี่เฉิน พวกเขาเป็นคนของหอการค้าถงฟู่” เวลานี้ สือต้าหนิวเอ่ยเตือนเขา

ทุกคนในหอการค้าถงฟู่จะสวมเสื้อสีเหลืองที่มีเอกลักษณ์เฉพาะ ลวดลายไม่เหมือนใคร

สือต้าหนิวจำมันได้ทันที ขณะเดียวกันก็เริ่มเกิดความกังวลเล็กน้อย