87

7/7

Ep.87

ซูเฉินไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้มากนัก หันเหหัวเรื่องว่า “แล้วพวกนายมาจากที่ไหน”

“พี่เฉิน พวกเราออกมาจากเมืองจิงกัง” สือต้าหนิวตอบกลับ

พอได้ยิน คิ้วของซูเฉินต้องขมวดเข้าหากัน “แล้วทำไมไม่อยู่ข้างใน ออกมาทำอะไรที่นี่?”

เมืองจิงกังอยู่ห่างจากจุดนี้เป็นร้อยไมล์ ขณะที่สองพี่น้องตระกูลสือเป็นแค่คนธรรมดา พวกเขาออกมาไกลขนาดนี้ มิใช่รนหาที่ตายหรอกหรือ?

สือต้าหนิวถอนหายใจ อธิบายว่า “เพราะพวกเราไม่สามารถจ่ายหินพลังงานได้ เลยถูกขับไล่ออกมา”

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้” ซูเฉินพอจะเริ่มเข้าใจในที่สุด

หากคุณต้องการอยู่ในสถานชุมชนอย่างสงบสุข ก็จำเป็นต้องจ่ายหินพลังงานจำนวนหนึ่งในทุกๆเดือน นี่เป็นกฏที่ไม่ว่าสถานชุมชนใดก็ทำกัน

มิฉะนั้น หากคุณไม่บริจาคสิ่งใดเลย แล้วเหตุใดสถานชุมชนถึงต้องมาคอยปกป้องคุณด้วยเล่า?

เพียงแต่ว่า ที่ซูเฉินคิดไม่ตกก็คือ ด้วยคุณสมบัติทางกายภาพของสือต้าหนิว มองยังไงก็สามารถหางานทำ หรือไปเข้าร่วมกับทีมทหารรับจ้างก็ได้ แล้วทำไมเขาถึงไม่ได้รับแม้กระทั่งหินพลังงานระดับต่ำไว้สำหรับจ่ายค่าคุ้มครอง?

“นายไม่ได้หางานทำหรือเข้าร่วมกับกลุ่มทหารรับจ้างหรอ? ทำไมนายถึงไม่มีหินพลังงานไปจ่ายค่าคุ้มครอง?” ซูเฉินเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“เมื่อก่อนสามารถทำได้ แต่หลังๆมีปัญหานิดหน่อย” สือต้าหนิวพูดพลางกำหมัดแน่น ปรากฏความโกรธขึ้นบนใบหน้าเขา

สือตั้วตั้วที่อยู่ข้างๆก็ทำแก้มป่องด้วยความโกรธเช่นกัน

เมื่อเห็นการแสดงออกของสือต้าหนิว ซูเฉินเดาว่าอีกฝ่ายคงมีอะไรบางอย่างที่ยากจะอธิบายแน่ๆ เลยไม่ได้ถามอะไรอีก

หากสือต้าหนิวต้องการจะบอก อีกฝ่ายจะเอ่ยปากออกมาเอง ในเมื่อไม่อยากพูด ซูเฉินก็ไม่คิดบังคับ

แต่หลังจากนั้นไม่นาน สือต้าหนิวก็เริ่มยอมสารภาพ

“ปัญหาที่ว่าก็คือ ฉินหลางแห่งหอการค้าถงฟู่ดันบังเอิญถูกใจน้องสาวฉัน ต้องการจ่ายเงินซื้อ แต่ฉันไม่ยอม เขาเลยเล่นสกปรกลับหลัง ไม่ให้ฉันได้งานทำ แถมยังไม่ยอมให้ฉันเข้าร่วมกลุ่มทหารรับจ้าง พวกเราไม่มีรายได้ สุดท้ายถูกขับไล่ออกมา”

“ภูมิหลังของฉินหลางเป็นมายังไง?” ซูเฉินถาม

“ฉินหลางเป็นผู้จัดการหอการค้าถงฟู่ และหอการค้าถงฟู่คือหอการค้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองจิงกัง ฉันได้ยินมาว่าที่นี่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับคฤหาสน์เจ้าเมือง”  สือต้าหนิวตอบกลับ

“แล้วทำไมเขาถึงต้องการซื้อตัวน้องสาวนาย?” ซูเฉินค่อนข้างแปลกใจ

สือตั้วตั้วอายุเพียง 7 ขวบ ร่างกายก็ผอมแห้ง ซื้อไปแล้วช่วยทำประโยชน์อะไรได้? ให้เป็นสาวใช้ก็ยังเด็กเกินไปรึเปล่า?

ใบหน้าของสือตั้วตั้วกลายเป็นสีแดงเรื่อ แสดงออกถึงความอับอายและโกรธแค้น เด็กสาวกัดริมฝีปากและกล่าวด้วยความเกลียดชัง “นั่นเพราะเขาเป็นผู้ใหญ่โรคจิต!”

สีหน้าของสือต้าหนิวเองก็เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง กัดฟันสาปแช่ง “ใช่! เขาเป็นแค่เศษสวะ! ไม่รู้ว่ามีเด็กสาวกี่คนแล้วที่โดนเขาทำร้าย ยิ่งอายุน้อยเท่าไหร่ ไอ้บ้านั่นก็ยิ่งชอบ!”

“ไอ้คนวิปริต!”

หลังจากทราบว่าเกิดอะไรขึ้น ซูเฉินก็อดไม่ได้ที่จะระเบิดคำหยาบคายออกมา

สือตั้วตั้วอายุเพียง 7 ขวบ แต่ฉินหลางกลับต้องการย่ำยีเธอ

ไอ้นี่มันยังมีความเป็นมนุษย์อยู่รึเปล่า?

สัตว์เดรัจฉานยังประเสริฐกว่า!

ซูเฉินลอบสาบานกับตัวเอง ถ้าเขาไปถึงเมืองจิงกังเมื่อไหร่ ไม่ว่ายังไงก็ต้องกำจัดฉินหลางให้จงได้!

“พวกนายวางใจเถอะ คราวนี้พอเราไปถึงเมืองจิงกัง ฉันจะไม่มีทางปล่อยฉินหลางไป” ซูเฉินสูดหายใจลึก กล่าวเฉียบขาด

“อา!” สือต้าหนิวตกใจ “พี่เฉิน นี่คุณจะไปเมืองจิงกังงั้นหรือ? แถมยังจะฆ่าฉินหลางด้วย?”

แม้ในใจของสือต้าหนิว ต้องการจะสับฉินหลางออกเป็นชิ้นๆ แต่เขาก็รู้ดีว่าฉินหลางมีหอการค้าถงฟู่คอยหนุนหลัง หากซูเฉินกล้าก่อเรื่องวุ่นวายในเมืองจิงกัง อาจต้องเผชิญกับภัยพิบัติร้ายแรงถึงตาย

“พี่เฉิน อย่าเพิ่งวู่วาม!” สือต้าหนิวรีบโน้มน้าว

ซูเฉินหัวเราะหยัน กล่าวว่า “ไม่ต้องพูดถึงผู้จัดการหอถงฟู่ ต่อให้เป็นหวงคังเจ้าเมืองจิงกัง ถ้าทำให้ฉันไม่พอใจ ฉันก็จะฆ่าเขาเหมือนกัน!”

“…” ได้ยินคำนี้ ทั้งสือต้าหนิวและสือตั้วตั้วต่างตกตะลึง

นี่ซูเฉิน ไม่แม้แต่จะเห็นเจ้าเมืองหวงคังอยู่ในสายตา?

ต้องรู้นะว่า หวงคังคือผู้วิวัฒนาการเลเวล 3 เป็นสุดยอดผู้แข็งแกร่งที่มีกำลังรบอย่างหาผู้ใดเทียบ

ต่อให้ซูเฉินเป็นปรมาจารย์พลังจิตเลเวล 2 แต่เขาก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้วิวัฒนาการเลเวล 3 อยู่ดี

ยิ่งไปกว่านั้น ที่นั่นเป็นอาณาเขตของผู้อื่น ต้องเผชิญหน้ากับการปิดล้อมโจมตีของผู้แข็งแกร่งนับไม่ถ้วน เกรงว่ายังไม่ทันถึงตัวฉินหลาง ซูเฉินคงถูกระเบิดกลายเป็นซากไปซะก่อน