290 - ยมทูตขาวดำ
290 - ยมทูตขาวดำ
ราวเที่ยงคืนเอี้ยนลี่เฉียงซึ่งกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง จู่ๆก็ลืมตาขึ้น
เขาสัมผัสได้ถึงอันตรายบางอย่าง
เอี้ยนลี่เฉียงนั่งบนเตียงและฟังอย่างตั้งใจด้วยหูของเขา มันมีความเงียบอยู่ด้านนอก แสงจันทร์ส่องมาดั่งสายน้ำ ได้ยินแต่เสียงจิ้งหรีดร้องเจี๊ยกๆ ดูเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ
'คิดไปเองหรือเปล่า' เอี้ยนลี่เฉียงพึมพำในใจ
ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องที่น่าสังเวชก็ดังขึ้นจากด้านนอก…
เสียงกรีดร้องอันน่าสะพรึงกลัวในยามราตรีที่ทิ่มแทงเข้าที่หูเหมือนมีดคม
ทันทีที่เอี้ยนลี่เฉียงได้ยินเสียงกรีดร้องเขาก็ลุกขึ้นจากเตียงทันทีโดยไม่คิด เขารีบพาดเสื้อผ้าทับตัวเอง สวมรองเท้า หยิบอาวุธ แล้วเหวี่ยงประตูเปิดออกก่อนจะรีบวิ่งออกไป
เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงรีบวิ่งออกไป เหลียงอี้เจี๋ยก็รีบออกจากห้องที่อยู่ติดกับเขาและถือดาบยาวติดตัวไปด้วย ทั้งสองแลกเปลี่ยนสายตากันและจากนั้นก็รีบไปที่ทางเข้าห้องของซุนปิงเฉินด้วยกัน
"นายท่าน…!" เหลียงอี้เจี๋ยตะโกน
ประตูของซุนปิงเฉินก็ถูกเหวี่ยงเปิดออกเช่นกัน ซุนปิงเฉินออกมาจากห้องพร้อมกับขมวดคิ้ว สายตาที่สั่นไหวของเขาจ้องมองไปที่ลานในระยะไกล
ก่อนที่ซุนปิงเฉินจะพูดอะไร เสียงหัวเราะอันไม่พึงประสงค์ซึ่งฟังดูเหมือนทรายถูกับหม้อก็ดังขึ้นในลานบ้านที่เอี้ยนลี่เฉียงและคนอื่นๆอยู่
ท่ามกลางเสียงหัวเราะ ร่างสีดำก็บินมาหาพวกเขาจากหลังคาที่อยู่ไกลออกไปราวกับนกนางแอ่น เมื่อร่างนั้นลอยขึ้นไปในอากาศมากกว่าสิบวา เขาก็ขว้างบางสิ่งไปที่ลานบ้าน
“นายท่าน ระวัง…!”
ดาบแวววาวของเหลียงอี้เจี๋ยฉายออกมาและเขาก็ใช้ร่างกายของตัวเองบังซุนปิงเฉินทันที
ปรากฎว่าสิ่งที่ดำไม่ใช่อาวุธที่ซ่อนอยู่ เอี้ยนลี่เฉียงเหลือบมองสิ่งนั้นภายใต้แสงจันทร์อันเจิดจ้า เพียงพบว่ามันเป็นศีรษะมนุษย์
คอยังคงมีเลือดไหลหยด ใบหน้ามีอารมณ์โกรธและศีรษะมีเครายาวสวยงาม เจ้าของศีรษะนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ ท่านฟู่นั่นเอง!
ที่ปรึกษาของรัชทายาทที่เพิ่งพบกับซุนปิงเฉินถูกตัดศีรษะในพริบตา และศีรษะของเขาถูกโยนเข้ามาที่นี่
“ท่านซุน นี่เป็นของขวัญต้อนรับสำหรับเจ้า”
ร่างที่เหมือนนกนางแอ่นที่โยนศีรษะให้พวกเขายืนอยู่บนหลังคา เขากำลังมองลงมาที่ซุนปิงเฉินและอีกสองคนจากด้านบนและหัวเราะอย่างประหลาด
ชายคนนั้นสวมชุดดำทั้งตัวและมีขนรุงรัง ใบหน้าของเขาผอมมากจนแก้มของเขาจมลง มีเพียงดวงตาของเขาเท่านั้นที่เป็นสีเขียวราวกับแสงปีศาจ
เมื่อมองแวบแรก ชายคนนี้มีลักษณะไม่แตกต่างจากซากศพที่เพิ่งขุดหลุมของตัวเองออกมา ไม่เพียงแค่นั้นเอี้ยนลี่เฉียงยังไม่สามารถบอกอายุของเขาได้เช่นกัน
ทันทีที่บุคคลนี้ปรากฏขึ้นเอี้ยนลี่เฉียงซึ่งอยู่ในลานเดียวกันก็รู้สึกว่าผมทุกเส้นบนร่างกายของเขาตั้งตรงและหัวใจของเขาก็เต้นแรง
รัศมีอันทรงพลังจางๆได้ปกคลุมทั่วทั้งลานบ้านอย่างสมบูรณ์ เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงสัมผัสได้ถึงรัศมีพลังนี้เขาแทบจะไม่มีแรงก้าวเดินทำได้เพียงรอความตายเท่านั้น
ซุนปิงเฉินกวาดสายตาไปที่พื้นและความเศร้าโศกแวบผ่านดวงตาของเขา จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองชายที่ยืนอยู่บนหลังคา
“ความหายนะของสวรรค์และปฐพี ความไม่เที่ยงขาวดำ [1]…”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ไม่คิดว่าท่านซุนจะเคยได้ยินชื่อของข้า…!” ทันใดนั้น ชายที่ยืนอยู่บนหลังคาก็หัวเราะเหมือนคนบ้า
“การลอบสังหารเจ้าหน้าที่ราชสำนักเป็นความผิดร้ายแรงมีความผิดถึงประหารเก้าชั่วโคตร…!”
“ความผิดร้ายแรง…?”
ชายคนนั้นแค่นลมหายใจอย่างเย็นชาด้วยความรังเกียจ ดวงตาที่น่าขนลุกของเขาเป็นประกายเหมือนแสงปีศาจ
“พี่น้องเจ็ดร้อยคนของข้าถูกประหารไปแล้ว พี่น้องอีกห้าร้อยชีวิตต้องถูกส่งไปใช้แรงงานที่ชายแดนหลายทศวรรษ เจ้าคิดว่าข้าจะใส่ใจเรื่องนั้นหรือเปล่า?”
“เจ้ามาที่นี่เพื่อสังหารข้าอย่างนั้นหรือ”
ความไม่เที่ยงดำแลบลิ้นสีซีดของเขาออกมาเพื่อเลียริมฝีปากและหัวเราะอย่างน่าขนลุก
“ข้าก็ต้องการสังหารเจ้าอยู่หรอกนะแต่ว่าคำสั่งครั้งนี้ให้มารับแค่สองศีรษะ อีกคนหนึ่งคือคนที่เจ้าพามาจากแคว้นกานสำหรับศีรษะของเจ้าจะฝากไว้กับตัวเจ้าก่อนสักสองสามวัน รอให้มีคนจ่ายมากกว่านี้แล้วข้าจะมารับไป…”
ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องที่ชวนให้ขนลุกก็ดังขึ้นจากลานอื่นในบริเวณใกล้เคียง
หลังจากเสียงกรีดร้อง ร่างหนึ่งก็วิ่งข้ามหลังคามาด้วยความเร็วและปรากฏบนหลังคาของลานที่เอี้ยนลี่เฉียงและคนอื่นๆพักอยู่
บุคคลที่ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขามีลักษณะคล้ายคลึงกับความไม่เที่ยงดำใบหน้าของเขาไร้สีและเขามีร่างกายที่เป็นหนังหุ้มกระดูกเหมือนกัน
ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวระหว่างพวกเขาคือเขาสวมชุดสีขาว ถ้าคนสวมชุดสีดำถูกเรียกว่าความไม่เที่ยงดำ ถ้าอย่างนั้นคนที่แต่งตัวด้วยสีขาวก็คือความไม่เที่ยงขาวอย่างไม่ต้องสงสัย
ความไม่เที่ยงขาวยังถือศีรษะที่เต็มไปด้วยเลือดอยู่ในมือ ซึ่งเป็นศีรษะของเย่เทียนเฉิง
ดวงตาของเย่เทียนเฉิงเปิดกว้างและการแสดงออกบนใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความหวาดกลัว
“เรียบร้อยแล้ว?” ความไม่เที่ยงดำถาม
"ถูกต้อง!" ความไม่เที่ยงขาวพยักหน้าและหัวเราะอย่างน่ากลัว
“คนผู้นี้ค่อนข้างฉลาด เขาคลายจุดของตัวเองได้ครึ่งหนึ่งแล้วอีกไม่กี่ชั่วยามเขาก็จะหนีไปได้…”
“ฮิฮิ คนที่เราเฝ้ามองจะหนีจากเราไปได้อย่างไร? ไปกันเถอะ…”
"ไปกันเถอะ!"
ทั้งคู่เหลือบมองซุนปิงเฉินอีกครั้งจากนั้นจึงทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าเตรียมจะจากไป
เหลียงอี้เจี๋ยคำรามด้วยความโกรธ ดาบยาวในมือของเขาฟาดฟันออกไปข้างหน้า
ความไม่เที่ยงดำแค่นเสียงอย่างเย็นชา มือของเขาซึ่งดูเหมือนกรงเล็บปีศาจบดขยี้ดาบยาวของเหลียงอี้เจี๋ยให้กลายเป็นเศษเหล็กไปในพริบตา
“เด็กน้อยข้าจะไว้ชีวิตเจ้าเพราะเห็นแก่ความสามารถของเจ้าที่เอาตัวรอดจากโจรวายุทมิฬมาได้ แต่อย่าประเมินความสามารถของตัวเองสูงเกินไปครั้งหน้าเจ้าจะไม่โชคดีอย่างนี้…” เมื่อสิ้นเสียงทั้งคู่ก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
หลังจากความไม่เที่ยงขาวดำจากไป เอี้ยนลี่เฉียงก็รู้สึกว่ารัศมีที่ปกคลุมทั่วทั้งลานบ้านถูกยกออกไปทันที
ซุนปิงเฉินมองไปที่ศีรษะที่ถูกตัดขาดบนพื้นด้วยความเศร้าโศก เขาค่อยๆหยิบมันขึ้นมาจากพื้นขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้ม…
เอี้ยนลี่เฉียงไม่รู้จะพูดอะไร พวกเขาเดินทางมานับเดือนจากแคว้นกานจนมาถึงที่นี่สุดท้ายแล้วพวกเขากลับพบความล้มเหลวที่ทางเข้าของเมืองหลวง
เอี้ยนลี่เฉียงสัมผัสได้ถึงพลังอันยิ่งใหญ่ของบุคคลที่ซุนปิงเฉินและจักรพรรดิกำลังเผชิญอยู่ ก่อนที่พวกเขาจะไปถึงเมืองหลวงบุคคลที่ไม่ต้องการให้เย่เทียนเฉิงเข้าสู่เมืองหลวงก็ลงมือทันที
เอี้ยนลี่เฉียงไม่รู้ว่าทำไม แต่เขารู้สึกโล่งใจทันทีที่เห็นศีรษะที่ถูกตัดของเย่เทียนเฉิงเขาไม่รู้สึกเสียใจเลยและแอบชื่นชมยินดีด้วยซ้ำ
แต่แน่นอนเอี้ยนลี่เฉียงไม่กล้าแสดงสีหน้าอารมณ์ของเขา เนื่องจากสถานการณ์ปัจจุบันไม่เอื้ออำนวยมากเกินไป…
*เฮย-ไป๋อู่ฉาง (黑白无常) ความไม่เที่ยงขาวดำ หรือ ยมทูตขาวดำ
เทพไป๋อู่ฉาง (白无常) จะสวมชุดและหมวกทรงกรวยสูงสีขาวถือป้ายที่อักษรเขียนว่า 你可来了 แปลว่า "ในที่สุดเจ้าก็มาจนได้" แลบลิ้นสีแดงยาวถึงหน้าอก มีหน้าที่รับดวงวิญญาณที่เป็นคนดีมีศีลธรรม ไปรับการพิจารณาจากศาลในนรก แล้วไปเสวยกรรมดีที่เคยทำ ถ้าใครทำดีก็จะได้ข้ามสะพานทองคำไปยังดินแดนสุขาวดี หรือสะพานเงินสู่สวรรค์แดนใต้ ตามบุญที่ได้ทำไว้
เทพเฮยอู่ฉาง (黑无常) สวมชุดและหมวกทรงกรวยสูงสีดำมีอักษรเขียนว่า 正在捉你 แปลว่า "มาจับเจ้านั่นแหละ" มือถือโซ่และแลบลิ้นสีแดงยาวถึงหน้าอก หน้าตาดุดัน คอยใช้โซ่มัดจับดวงวิญญาณบาป (สมัยเป็นคนมีจิตใจชั่วช้า) ที่สิ้นอายุขัยลากไปรับกรรมในนรก
