บทที่ 14 ป่าหมอก 1
บทที่ 14 ป่าหมอก 1
เซ็นทรัลปาร์คดูไม่ปลอดภัยอย่างแน่นอนเพราะมันให้บรรยากาศที่อันตราย ถึงอย่างนั้น ถังเส้าหยางก็ตัดสินใจไปตามที่เขาวางแผนไว้ การอ้อมนั้นจะใช้เวลาแปดชั่วโมงหรือมากกว่านั้นในการไปถึงจุดหมายปลายทางในขณะที่การใช้เส้นทางเซ็นทรัลปาร์คนั้นจะใช้เวลามากที่สุดแค่สองถึงสี่ชั่วโมง
ถังเส้าหยางตัดสินใจที่จะเดินทางผ่านเซ็นทรัลปาร์ค แม้ว่าเขาจะไม่รู้ความเสี่ยง แต่เขาก็รู้ว่ามันจะทำให้การเดินทางของเขาสั้นลงแน่ๆ และเขาก็ยังอาจจะได้รับความเข้าใจใหม่จากการเดินผ่านเซ็นทรัลปาร์คก็ได้
เซ็นทรัลปาร์คนั้นอยู่ใกล้กับโรงแรม RSH ผู่ตง ดังนั้นมันจึงคุ้มค่าเวลาของเขาที่จะสำรวจเซ็นทรัลปาร์คเพื่อดูว่ามันมีอะไรอยู่ภายในสวนบ้าง ด้วยเหตุนี้เอง การเสี่ยงดวงโดยเข้าไปในเซ็นทรัลพาร์คจึงไม่ได้เป็นเพียงการทำให้การเดินทางของเขาสั้นลงเท่านั้น
เย็น มันคือความแตกต่างระหว่างภายในและภายนอกของสวนสาธารณะ ขณะที่เขาเดินผ่านม่านหมอก ความหนาวเย็นก็ได้ได้ซึมซาบเข้าสู่ผิวของเขา แน่นอน อากาศเย็นนี้มันไม่ได้เกินมาตรฐานปกติ มันยังพอทนได้ มันอยู่ที่ประมาณสิบสองถึงสิบห้าองศา
นอกจากความหนาวเย็นแล้ว หมอกก็ยังบดบังทัศนวิสัยของเขาอีกด้วย วิสัยทัศน์ของดขาจำกัดแค่เพียงสิบเมตรเท่านั้น เขาไม่อาจมองเห็นได้ไกลกว่านี้เพราะหมอก
ตัวลู่อันเองก็ค่อนข้างประหม่าจนเขาไม่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของอุณหภูมิ การมองเห็นที่จำกัดทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจในขณะที่ดวงตาของเขาก็พุ่งไปที่นี่และที่นั่น เขาพยายามทำให้แน่ใจว่ามันจะไม่มีอันตรายรอบตัวเขา
แตะ! แตะ! แตะ!
ทั้งคู่เดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ ลู่อันไม่ได้ลดความระมัดระวังในขณะที่เขากำมีดไว้แน่นขึ้น เขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังถูกจ้องมองจากด้านหลัง อย่างไรก็ตาม ทุกครั้งที่เขามองย้อนกลับไป มันก็ไม่มีอะไรอยู่ที่นั่น
' โชคดีที่อุณหภูมิไม่ลดลงไปกว่านี้…' ถังเส้าหยางใส่ใจทุกรายละเอียดภายในสวน ด้วยระยะการมองเห็นที่จำกัดเพียงสิบเมตร ดังนั้นเขาจึงใส่ใจกับทุกรายละเอียดเล็กๆน้อยๆที่เขาสามารถสัมผัสได้
ด้วยความเร็วปกติ ถังเส้าหยางก็ได้เดินไปตามถนนลาดยางไป แม้ว่าการมองเห็นของเขาจะถูกบดบังด้วยหมอก แต่เขาก็เพียงแค่ต้องเดินไปตามถนนลาดยางเพื่อให้ไปถึงอีกฝั่งของเซ็นทรัลปาร์ค
ทั้งคู่ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในเซ็นทรัลปาร์คแล้ว แต่มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขาเลย
มันไม่มีซอมบี้โผล่ออกมาจากหมอกด้วย มันค่อนข้างปลอดภัย แต่นั่นก็คือก่อนที่ถังเส้าหยางจะสัมผัสได้ว่ามันมีคนดึงเสื้อผ้าของเขา เขามองย้อนกลับไป แน่นอนว่ามันก็ต้องเป็นลู่อันที่ดึงเสื้อผ้าของเขา
“บะ.. บอสคุณ ไม่รู้สึกหรอว่ามันมีบางอย่างกำลังเฝ้าดูเราอยู่ ฉันรู้สึกว่ามันมีบางอย่างอยู่เหนือหมอกและสิ่งๆนั้นก็กำลังจับตามองเราอยู่…” ลู่อันพูดอย่างประหม่าในขณะที่ดวงตาของเขาจ้องมองไปยังหมอกในขณะที่เขาพูด
ถังเส้าหยางรู้สึกประหลาดใจ เขาแปลกใจที่ลู่อันสามารถสัมผัสได้ ความรู้สึกที่ถูกจับตามอง พูดตามความจริง เขาก็รู้สึกถึงมันมานานแล้ว แต่เขาก็แค่ไม่ได้พูดมันออกมาเพราะเกรงว่ามันจะทำให้ลู่อันกลัว
' เขามีประสาทสัมผัสที่เฉียบแหลม…' ถังเส้าหยางคิดในใจ ในฐานะที่เป็นคนที่เติบโตขึ้นมาข้างถนนและได้สร้างชื่อเสียงให้กับตัวเองด้วยการต่อสู้ มันก็ทำให้เขามีประสาทสัมผัสที่เฉียบแหลมขึ้นเนื่องจากเขามักจะถูกตามรอบด้วยคนที่อยากจะซุ่มโจมตีเขา
อย่างไรก็ตาม ลู่อันนั้นแตกต่างจากเขา เมื่อดูจากรูปลักษณ์ของลู่อัน เขาก็น่าจะมาจากครอบครัวที่ดี ผิวขาวที่เป็นสัญญาณของคนที่ไม่ค่อยได้ออกไปเล่นข้างนอก และการแสดงออกของเขาที่ยังไม่หมดความไร้เดียงสา
เขาค่อนข้างแปลกใจที่ลู่อันสามารถสัมผัสได้และเขาก็รู้สึกยินดีในเวลาเดียวกัน
' ดูเหมือนว่าผู้ติดตามคนแรกของฉันจะมีศักยภาพ...'
“อย่ากังวลไปเลย แค่ตามฉันมาใกล้ๆก็พอแล้วนายจะปลอดภัย” ถังเส้าหยางพยายามปลอบเด็กหนุ่ม แต่แทนที่จะปลอบโยน คำพูดของถังเส้าหยางกลับทำให้เขากังวลกังวลมากขึ้นกว่าเดิม
คำพูดของถังเส้าหยางกำลังบอกว่าเขาคิดถูก มันมีบางอย่างอยู่ในหมอกจริงๆ อย่างไรก็ตาม ลู่อันก็เดินตามถังเส้าหยางไปอย่างชาญฉลาดโดยไม่พูดอะไร ในตอนนี้เขาเข้าใกลถังเส้าหยางมากขึ้นกว่าเดิม
ถังเส้าหยางนำทางไปด้วยความระมัดระวังในขณะที่เขารู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงในสภาพแวดล้อม ใช่ หลังจากแลกเปลี่ยนการพูดคุยสั้นๆกับลู่อัน ทันใดนั้นหมอกก็หนาขึ้น ตอนนี้การมองเห็นของเขาถูกจำกัดไว้ที่ห้าเมตร ไม่เพียงแต่ถังเส้าหยางเท่านั้นที่จะสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงนี้ แต่ลู่อันก็สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงนี้เช่นกัน
ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก!
หัวใจของเขาเต้นแรงจนเขารู้สึกไม่สบายใจ ความรู้สึกที่เขาถูกจ้องมองอยู่นั้นแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นมันก็มีเสียงดังเข้ามาในหูของเขา และในเวลาเดียวกัน บอสถังก็หยุดและร่างกายของเขาก็กระแทกเข้ากับร่างกายที่แข็งแกร่งของถังเส้าหยาง
ฟุบ! ฟุบ! ฟุบ!
เสียงการเคลื่อนไหวดังขึ้น มันเนเสียงของการกระโดด และถังเส้าหยางก็สามารถเห็นได้ถึงร่างเงาที่กระโดดไปมาเหมือนกบ อย่างไรก็ตาม ที่ทำให้เขารู้สึกกังวลจริงๆนั้นคือมันไม่ได้มีเสียงนั้นแค่หนึ่งจุด แต่มันมีอยู่เป็นจำนวนมาก
“เตรียมตัวให้พร้อม พวกมันกำลังมา!” ถังเส้าหยางเตือนลู่อัน
ลู่อันกำมีดแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัวในขณะที่ดวงตาของเขาก็เพ่งมองไปที่หมอกจนแทบจะถลนออกมา ถังเส้าหยางหันหลังให้กับลู่อัน เขาเชื่อใจในตัวของลู่อัน
หลังจากการเดินทางสั้นๆ ลู่อันก็ได้มาถึงเลเวล 3 แล้ว และแม้ว่าเขาจะยังอ่อนแออยู่ แต่มันก็ดีกว่าลู่อันคนก่อน สำหรับการจัดสรรค่าคุณสมบัติ ถังเส้าหยางก็ไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้
เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ มันบ่งชี้ว่าสิ่งต่างๆกำลังใกล้เข้ามาแล้ว หลังของลู่อันเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ แต่ดวงตาของเขาก็ยังคงแสดงความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้า
วู้! วู้! วู้!
ทันใดนั้น มันมีเงาจำนวนมากกระโดดออกมาจากหมอก และพวกมันก็พุ่งเข้าหาเขา มันไม่ใช่แค่ตัวเดียวเท่านั้นแต่มันมีกันหลายตัว การปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันนี้ทำให้ลู่อันรู้สึกตกใจ มันเร็วมากจนเขาไม่สามารถตอบสนองได้ทัน
ในขณะที่เขาคิดว่าเขากำลังจะถูกล้มลงโดยสิ่งเหล่านี้ มันก็มีแรงผลักดันหลังของเขาให้ล้มลง พลังนั้นแข็งแกร่งเพียงพอที่จะทำให้เขาไม่สามารถต้านทานได้ ในขณะเดียวกันมันก็มีเสียงแปลกๆเข้ามาในหูของเขา
เวง!
สาด!
ทันใดนั้นลู่อันก็สัมผัสได้ถึงของเหลวที่กระเด็นมาเปื้อนตัวของเขา
ปั๊ก! ปั๊ก!
หลังจากนั้นเขาก็เห็นลิงตัวหนึ่งที่ถูกแยกร่างออกเป็นสองส่วนล้มลงต่อหน้าเขา สิ่งที่อยู่ภายในหมอกคือลิง ลิงสีเทา
“ลุกขึ้น ยกมีดขึ้นมาและปกป้องตัวเอง!” เสียงของถังเส้าหยางดังขึ้นในหูของเขา และจากนั้น เขาก็รู้สึกว่าเสื้อของเขาถูกดึงขึ้นด้วยแรงที่ผลักเขาลงไปก่อนหน้านี้ ฉากนองเลือดปรากฏขึ้นเมื่อเขาเห็นลิงหลายสิบตัวถูกผ่าแยกออกเป็นสองส่วน
ทิวทัศน์โดยรอบเป็นเหมือนโรงฆ่าลิง แต่แน่นอนว่าลิงที่กระจัดกระจายอยู่รอบๆตัวเขานั้นแตกต่างจากลิงทั่วไป
ขนสีเทาทำให้มันดูแตกต่าง และขนาดของมันก็สูงเป็นสองเท่าของลิงปกติ ถ้าลิงยืนอยู่ข้างหน้า ความสูงของลิงสีเทาก็จะสูงประมาณระดับเขาพอดี มันมีตาสีแดงและฟันของมันก็ดูน่ากลัวมาก ฟันที่ขรุขระของมันเองก็ดูไม่เป็นระเบียบ
มันมีฟันซี่ยาวยื่นออกมาข้างหน้า มีฟันที่ยื่นออกมาด้านบน และแม้กระทั่งฟันที่โค้งงอเข้าไปในปากของมัน แค่มองดูฟันที่บิดเบี้ยวนี้ก็ทำให้เขารู้สึกหนาวสั่นแล้ว แล้วนับประสาอะไรกับจินตนาการว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากฟันเหล่านั้นกัดเขาสำเร็จล่ะ?
ร่างกายของลู่อันสั่นในขณะที่เขาส่ายหัวในเวลาเดียวกัน เขาไม่ต้องการให้เนื้อของเขาถูกฟันทุเรศๆเหล่านี้ฉีกขาด
" เนื้อของลิงนั้นนุ่มกว่าซอมบี้ แต่ลิงนั้นเร็วและว่องไว ระวังเอาไว้ล่ะ!" ถังเส้าหยางเตือนเขา เขาไม่ต้องการให้ผู้ติดตามคนแรกของเขาตายไปทั้งๆที่ยังผ่านไปไม่ถึงวัน
ลู่อันสูดหายใจเข้าลึกๆและเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้กับลิงสีเทา แต่แล้ว เขาก็สังเกตเห็นว่าลิงสีเทาหยุดออกมาจากหมอกแล้ว หลังจากที่กลุ่มแรกถูกผ่าแยกเป็นสองส่วนโดยบอสของเขา ลิงสีเทาพวกนี้ดูเหมือนจะระมัดระวังตัวมากขึ้น
คัฟฟฟฟฟ! คัฟฟฟฟ! คัฟฟฟฟ!
จากนั้นลิงก็ส่งเสียงแปลกๆออกมาจากในหมอก ลู่อันยังสามารถเห็นดวงตาสีแดงสดในหมอกได้ ดวงตาเหล่านั้นจ้องมองมาที่เขาอย่างชั่วร้าย แต่ลู่อันก็พยายามสงบสติอารมณ์ของเขาเล็กน้อย เขาไม่ย่อท้อและใช้สกิลเดียวของเขา การตรวจสอบขั้นพื้นฐาน
------------------------
[สัตว์ร้าย – วานรเมฆา]
วิวัฒนาการ: ระยะที่ 1
เลเวล: 15
สกิล: หมอก [ติดตัว]
--------------------------------------
ลิงสีเทานี้มีชื่อว่า วานรเมฆา และเลเวลของมันก็ค่อนข้างสูงสำหรับเขา อย่างไรก็ตาม เลเวลของพวกมันก็แตกต่างกันไป ต่ำสุดคือเลเวล 5 ในขณะที่สูงสุดอยู่ที่เลเวล 15
“แค่โฟกัสลิงที่อยู่ข้างหน้านายก็พอ ฉันจะจัดการที่เหลือเอง!” จากนั้นเขาก็ได้ยินคำสั่งจากถังเส้าหยาง ลู่อันพยักหน้าอย่างหนักแน่นเป็นคำตอบ
“เตรียมตัวให้พร้อม กลุ่มที่สองกำลังจะมาแล้ว!”
เมื่อลู่อันได้ยินคำเตือน เขาก็เพ่งมองไปยังสิ่งที่อยู่ข้างหน้าเขา เขาเชื่อใจบอสและจดจ่ออยู่กับลิงที่ปรากฏตัวต่อหน้าเขาเท่านั้น
ไม่นานหลังจากการเตือน ลิงก็พุ่งเข้าหาเขาอีกครั้ง มันพุ่งออกมาพร้อมกันสามตัว ลิงเปิดปากออก มันเผยให้เห็นฟันหยักที่น่ากลัวของมัน พวกมันตั้งใจที่ตะฉีกกระชากเขาด้วยฟันของพวกมัน
อย่างไรก็ตาม ลู่อันก็ตอบสนองเร็วกว่าลิง เขาก้าวเท้าขวาไปข้างหน้าหนึ่งก้าวแล้วกวาดมีดออกไปในแนวนอน มีดเขียงตัดแขนของลิงที่พยายามจะเอื้อมมือไปหาเขา อย่างที่บอสพูด ลิงพวกนี้ตัดง่ายกว่าซอมบี้มาก
หลังจากที่เขาตัดแขนของมันเสร็จแล้ว เขาก็ดึงท่อเหล็กออกจากเอวแล้วเหวี่ยงมันไปทางลิงที่ไม่มีแขน การตีจากท่อเหล็กหยุดการรุกรานของลิงอีกสองที่กำลังจะไปถึงเขา
ในเวลานี้เขาขยับเท้าซ้ายไปข้างหน้า เขาใช้มีดในมือขวาตัดหัวลิงที่ไม่มีแขนและตามมาด้วยลิงอีกสองตัว
เฉือน!
เขาฟาดฟันมีดออกไปสามครั้งและฆ่าลิงไปทั้งหมดสามตัว หลังจากนั้นเขาก็ถอยกลับมาอีกครั้ง เขาพยายามทำให้แน่ใจว่าเขาจะอยู่ใกล้กับบอสถึงใหมากที่สุด ในเวลาเดียวกัน เขาก็ได้ยินเสียงหุ่นยนต์ดังขึ้นในหัวของเขา
[ คุณได้เลเวลอัพแล้ว! ]
[ คุณได้รับคะแนนค่าคุณสมบัติ 2 คะแนน! ]
[ คุณสามารถจัดสรรคะแนนค่าคุณสมบัติได้โดยการเปิดหน้าจอค่าสถานะ! ]
ในตอนนี้ลู่อันที่กำลังกังวลใจอยู่ก็ยิ้มขึ้นเมื่อได้ยินเสียงนี้ ตอนนี้เขาไม่รู้สึกประหม่าอีกต่อไป แต่เขากลับรู้สึกตื่นเต้นเมื่อเห็นลิง เขาเลเวลอัพ!
