291 - ศักดิ์ศรีจากการเข่นฆ่า

1602 - ศักดิ์ศรีจากการเข่นฆ่า

ผู้คนที่อยู่บนกำแพงเมืองจักรพรรดิ์ต่างก็สั่นสะท้านพร้อมกับส่งเสียงตะโกนที่สั่นสะเทือนไปทั่วท้องฟ้า หลังจากนั้นพวกเขารีบออกจากเมืองอย่างรวดเร็ว

กลุ่มคนที่เข่นฆ่าออกจากเมืองจักรพรรดิ์ในตอนนี้ล้วนแล้วแต่เป็นนักรบผู้ยิ่งใหญ่ที่เชี่ยววชาญในการทำสงครามมาหลายศตวรรษ

เมื่อจินไท่จุนต้องการที่จะส่งมอบฮวงออกไปพวกเขาเริ่มมีคลื่นแห่งความโกรธเกรี้ยวอยู่เต็มหัวใจแล้ว ในที่สุดพวกเขาก็มีโอกาสที่จะระบายมันออกมา

บนกำแพงเมืองมีสิ่งมีชีวิตบางส่วนไม่ได้เคลื่อนไหวไปกับพวกเขาด้วย เช่นตระกูลจินตระกูลตู้ ตระกูลปี่เซียะและอื่นๆ พวกเขาทั้งหมดเพียงมองจากด้านบนอย่างเย็นชาเท่านั้น

“ทุกคนกลับมาเดี๋ยวนี้!” จินไท่จุนกล่าวด้วยสีหน้าอิดโรยบาดแผลกระบี่บนร่างกายของนางหายไปเป็นเวลานานแล้วดวงตาของนางจ้องมองอย่างเย็นชา

อย่างไรก็ตามก่อนที่คำพูดของนางจะจบลงผู้สูงสุดคนหนึ่งก็กล่าวตัดบทว่า

“พี่เมิ่งได้ลงมือต่อสู้ด้วยความกล้าหาญเพื่อปลุกเร้าจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของผู้คนในเมืองจักรพรรดิ์ให้กลับมา พวกเราต้องสนับสนุนเขาอย่างเต็มที่!” หลังจากพูดจบเขาก็ทะยานออกไปจากกำแพงเมืองเข้าสู่สมรภูมิเพื่อให้การสนับสนุนเมิ่งเทียนเจิ้ง

เป็นเพราะการต่อสู้ในทะเลทรายนั้นเต็มไปด้วยอันตรายมากเกินไป มีเพียงคนในระดับเขาเท่านั้นที่สามารถให้ความช่วยเหลือได้ ไม่เช่นนั้นนักรบผู้ยิ่งใหญ่หลายคนจะพาตัวเองไปตายอย่างเปล่าประโยชน์

บนกำแพงเมืองใบหน้าของจินไท่จุนดูน่าเกลียดมากขึ้นเรื่อยๆ

“การให้การสนับสนุนแบบนี้มันจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้”นางกล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว

“มันมีประโยชน์อย่างแน่นอน!” ชายชราที่ทำหน้าที่ปกป้องแท่นบูชาบรรพบุรุษกล่าวสวนออกมาอย่างเย็นชา

จินไท่จุนถือไม้เท้าอันใหม่ไว้ในมือแล้วกระแทกมันลงกับพื้น พร้อมกับตวาดขึ้นว่า “ แม้ว่าพวกเขาจะสามารถเอาชนะศัตรูได้ แต่พวกท่านคิดว่าฮวงยังจะกลับมาได้จริงๆหรือ?

พวกเจ้าทุกคนต้องตระหนักว่าเราได้แลกตัวเขากับสันติภาพในช่วงระยะเวลาหนึ่ง อีกทั้งผู้คนจากฝั่งนั้นได้ทำการสาบานด้วยเลือดแล้ว หรือพวกเขาคิดจะทำลายพันธะสัญญานี้!”

ใบหน้าของนางมืดคล้ำดวงตามีความโกรธเกรี้ยวจ้องมองอย่างเย็นชาไปยังผู้คนทั้งหลายที่ออกจากเมืองในเวลานี้

ข้างหลังของนางผู้คนจากตระกูลจินล้วนเห็นด้วยกับสิ่งที่นางพูด ในความเป็นจริงพวกเขาต้องการที่จะตำหนิผู้อาวุโสใหญ่เมิ่งเทียนเจิ้งไปด้วยแต่พวกเขาก็ไม่กล้า

แม้แต่จินไท่จุนก็ยังต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสไม่ใช่คู่ของเขา เชื่อว่าหากใครพูดอะไรออกมาโดยขาดความระมัดระวังจะต้องตายอย่างไร้ที่กลบฝังแน่นอน?

“เมิ่งเทียนเจิ้งหุนหันพลันแล่นเกินไปพวกท่านไม่ได้พยายามห้ามปรามเขายังพอว่า แต่ตอนนี้กลับมาให้ทายกันอีก! พวกท่านมีเจตนาอย่างไรกันแน่?” จินไท่จุนกล่าวด้วยใบหน้าซีดเซียว เมื่อนางคิดถึงการปะทะกันสั้นๆเมื่อสักครู่นี้มันก็ทำให้นางรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก

นางจ้องไปยังผู้สูงสุดคนนั้นจากนั้นก็มองไปที่เซียนอมตะหวังโดยเฉพาะอย่างยิ่งคนหลังที่ไม่ได้พยายามลงมือทำอะไรเลยทั้งที่ทั้งสองตระกูลเป็นพันธมิตรกัน

ด้วยความสามารถอันแข็งแกร่งของเซียนอมตะหวังเขาย่อมสามารถควบคุมเมิ่งเทียนเจิ้งไว้ได้ จินไท่จุนคิดว่าหากเข้าร่วมมือกับนางตั้งแต่แรกคงสามารถจัดการเมิ่งเทียนเจิ้งได้แล้ว

“พี่เมิ่งไม่ใช่คนหยาบช้าและหุนหันพลันแล่น สิ่งที่เขาทำเขาได้คิดคำนวณมาอย่างถี่ถ้วนแล้ว…” ผู้สูงสุดจากแท่นบูชาบรรพบุรุษกล่าวพร้อมกับถอนหายใจ

“สหายเต๋าท่านกำลังพูดถึงสิ่งใด?” ใบหน้าของจินไท่จุนดูเย็นชาเป็นอย่างมาก

“ เมิ่งเทียนเจิ้งเป็นคนใจแคบไม่คำนึงถึงผลประโยชน์ของคนส่วนใหญ่ หลังจากที่เห็นฮวงถูกนำตัวจากไปเขาก็รีบออกจากเมืองโดยไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมา

เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนที่ไม่คำนึงถึงสถานการณ์ใหญ่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผู้สูงสุดควรทำ!”

นี่เป็นการวิพากษ์วิจารณ์อย่างรุนแรง เมื่อผู้คนจากตระกูลตู้ ปี่เซียะ และแม้แต่จากตระกูลจินเองได้ยินเรื่องนี้จิตใจของพวกเขาก็สะท้านหวั่นไหว

จินไท่จุนกำลังจะยั่วโทสะเมิ่งเทียนเจิ้งหรือ? หากเขากลับมาไม่ได้ก็แล้วไป แต่หากเขากลับมาเมื่อไหร่เมื่อคิดถึงตรงนี้ใบหน้าของทุกคนก็ขาวซีดไร้สีเลือดทันที!

ในขณะเดียวกันก็มีคนมากมายที่สนับสนุนการทำสงครามแต่ด้วยเวลาอันจำกัดทำให้พวกเขาไม่สามารถออกจากเมืองได้ทัน

เมื่อพวกเขาได้ยินคำพูดของจินไท่จุนใบหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปอย่างรุนแรง นี่นางกำลังกล่าวโทษผู้อาวุโสเมิ่งเทียนเจิ้งอยู่หรือไม่?

ถ้าเมิ่งเทียนเจิ้งไม่สามารถกลับมาและตายอยู่ข้างนอก ชื่อของเขาจะถูกบันทึกไว้ว่าเป็นคนบาปของเมืองจักรพรรดิ์ตลอดกาล

เมื่อพวกเขามองไปที่จินไท่จุนหัวใจของพวกเขาก็มีแต่ความขุ่นเคือง แต่พวกเขาก็ไม่สามารถแสดงออกมาได้เพราะเพียงแค่ผู้สูงสุดกระพริบตาก็สามารถสังหารพวกเขาได้แล้ว

“เจ้ากล่าวผิดแล้ว!” ผู้อาวุโสจากแท่นบูชาบรรพบุรุษสายหน้าจากนั้นก็ถอนหายใจกล่าวว่า“สหายเต๋าเมิ่งเทียนเจิ้งจะไม่ปล่อยให้อารมณ์มีผลต่อการตัดสินใจ เขามีเหตุผลที่ลึกซึ้งในการทำเช่นนี้”

“สหายเต๋าเจ้ากำลังพูดอะไร?” ใบหน้าของจินไท่จุนเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

“พี่เมิ่งพยายามอย่างเต็มที่ในการแก้ไขอันตรายครั้งใหญ่ที่จะเกิดขึ้นกับเมืองจักรพรรดิ์” นักพรตชรากล่าวพร้อมกับถอนหายใจ

“เจ้าพยายามทำให้เรากลัวหรือ? เราเพิ่งตกลงเงื่อนไขกับอีกฝ่ายพวกเขาได้สาบานด้วยเลือดแล้วว่าเมืองจักรพรรดิ์จะได้รับความสงบสุข แต่เมิ่งเทียนเจิ้ง ... กำลังทำลายสิ่งนี้จริงๆ! ท่านยังจะพยายามหาเหตุผลแก้ตัวให้กับเขา” จินไท่จุนซักถาม

“พวกเราทุกคนรู้ดีว่าถึงแม้จักรพรรดิผู้ไม่ดับสูญจะลงมือโจมตีนรกอเวจีพร้อมกันทั้งสองคนแต่ก็ไม่มีทางที่พวกเขาจะทำสำเร็จได้ในหลายร้อยปีนี้ ตัวท่านก็รู้ดีเช่นกัน” ผู้อาวุโสคนนั้นกล่าวออกมา

“เจ้าเป็นคนมองโลกในแง่ดีเกินไป ข้ามีความมั่นใจว่าพวกเขาจะทำสำเร็จหกเจ็ดส่วนซึ่งนั่นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เราเตรียมตัวรับสถานการณ์อันเลวร้าย” จินไท่จุนกล่าวด้วยเสียงเย็นชา

“ แม้ว่าพวกเขาจะมีกำลังพอที่จะข้ามมา เราสองคนก็เข้าใจดีว่าพวกเขาอาจไม่จำเป็นต้องทำอย่างถึงที่สุด เพราะต่อให้ทำสำเร็จก็ต้องสูญเสียอย่างมหาศาล

นี่เป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เต็มใจที่จะเผชิญไม่เช่นนั้นพวกเขาคงลงมือไปนานแล้ว” ผู้สูงสุดจากแท่นบูชาบรรพบุรุษกล่าวด้วยเหตุผลจนไม่สามารถโต้แย้ง

ในขณะเดียวกันเก้าสวรรค์สิบพิภพเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน หากสิ่งมีชีวิตที่เคยบังคับให้พวกเขากลับไปในอดีตปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้ง คงเป็นเรื่องอันตรายร้ายแรงอย่างยิ่งสำหรับพวกเขา

นั่นจึงเป็นเหตุผลให้จักรพรรดิผู้ไม่ดับสูญพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะข้ามมาโดยให้มีการสูญเสียน้อยที่สุด

เวลาหลายล้านปีที่ผ่านมาพวกเขาค้นหาวิธีต่างๆเพื่อใช้ในการหลบเลี่ยงสวรรค์อเวจีแต่ก็ไม่เคยทำสำเร็จ

“เจ้าแน่ใจหรือว่าพวกเขาจะไม่ข้ามมาอย่างแน่นอน? สถานการณ์ในครั้งนี้มีความซับซ้อนอย่างมาก!” จินไท่จุนเถียงกลับอย่างขาดเหตุผล

“อันที่จริงสถานการณ์มีความซับซ้อนเล็กน้อยเช่นหีบไม้ใบนั้นรวมถึงการที่ฮวงสร้างปาฏิหาริย์ในชายแดนรกร้าง” ผู้สูงสุดจากแท่นบูชาบรรพบุรุษพยักหน้า

“นั่นคือเหตุผลที่ว่าพวกเขาจะมาได้หรือไม่ก็ไม่ใช่สิ่งที่พวกเรามีสิทธิ์คาดเดา ทางเลือกที่ปลอดภัยที่สุดคือยอมรับข้อเรียกร้องของพวกเขา” จินไท่จุนกล่าว

นางย้ำอีกครั้งว่าเพื่อประโยชน์ของเมืองจักรพรรดิ์ ทุกสิ่งที่นางทำนั้นถูกต้องในขณะที่เมิ่งเทียนเจิ้หุนหันพลันแล่นเกินไป เขากำลังทำลายสถานการณ์ที่นางสร้างขึ้นมา

“พี่เมิ่งไม่ใช่คนแบบนั้น นี่คือการกำจัดอันตรายแอบแฝงของเมืองจักรพรรดิ์…” ผู้อาวุโสคนนั้นส่ายหัวกล่าว “ แม้ว่าเจ้าจะแลกฮวงกับสันติภาพห้าร้อยปีทำให้เก้าสวรรค์ปลอดภัยชั่วคราว แต่ความต้องการของผู้คนจะเป็นอย่างไร?

การมอบฮวงออกไปเช่นนี้จะทำให้จิตใจของผู้คนจำนวนมากกลายเป็นเย็นชา หลังจากนี้จะมีสักกี่คนที่ออกไปต่อสู้ในแนวหน้า?

ในขณะเดียวกันก็จะทำให้ขวัญกำลังใจโดยรวมลดลงเป็นอย่างมาก เพราะเราขายคนของเราออกไปเพื่อแลกกับความสงบสุขในช่วงสั้นๆ

สิ่งนี้จะทำให้จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของหลายๆคนแตกสลาย หากเป็นเช่นนั้นเราก็จะสูญเสียความไว้วางใจจากผู้คน

ใบหน้าของจินไท่จุนกลายเป็นเย็นชาและกล่าวว่า“ตามที่เจ้าพูดเมิ่งเทียนเจิ้งพยายามชิงตัวฮวงกลับมานับได้ว่าเป็นเรื่องที่ถูกต้องหรือ?!”

"เจ้าผิดแล้ว พี่เมิ่งน่าจะรู้อยู่ก่อนแล้วว่าเขาคงไม่สามารถช่วยฮวงกลับมาได้ เขาไม่ได้ออกไปต่อสู้ด้วยเหตุผลที่เห็นแก่ตัว” ผู้อาวุโสจากแท่นบูชาบรรพบุรุษถอนหายใจด้วยความเศร้าสลด

เขาจ้องมองสถานการณ์การสู้รบด้านล่างและเตรียมพร้อมที่จะให้ความช่วยเหลือทุกเมื่อ

“เนื่องจากเขารู้ว่าไม่สามารถช่วยฮวงได้เขาก็ยังแสดงความประมาทอยู่ ทำให้เขาดูหุนหันพลันแล่นมากยิ่งขึ้น!” จินไท่จุนวิพากษ์วิจารณ์อย่างรุนแรง

อย่างไรก็ตามนางก็สั่นสะท้านอยู่ภายในเช่นกัน เพราะนางได้ตระหนักถึงเรื่องนี้มานานแล้ว

“เจ้าก็เป็นผู้สูงสุดคนหนึ่ง อย่ามาบอกข้าว่าเจ้าไม่รู้ถึงเหตุผลของเขา?” ผู้อาวุโสจากแท่นบูชาบรรพบุรุษกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างถึงที่สุด

เขามองไปที่จินไท่จุนและกล่าวต่อว่า“พี่เมิ่งทำทุกสิ่งนี้เพื่อดึงขวัญกำลังใจของเมืองจักรพรรดิคืนมา!”

“ถูกต้อง! เมิ่งเทียนเจิ้งปรารถนาที่จะได้รับศักดิ์ศรีคืนมาจากการเข่นฆ่าครั้งใหญ่ เขากำลังแสดงให้ทุกคนเห็นว่าพวกเรายังมีความหวังอยู่” ในเวลานี้เซียนอมตะหวังที่นิ่งเงียบมาโดยตลอดก็อดที่จะกล่าวขึ้นไม่ได้

“พวกเจ้าที่เหลือคอยปกป้องเมืองจักรพรรดิไว้ ข้าจะออกไปให้การสนับสนุนพวกเขา!” หลังจากที่พูดจบผู้อาวุโสจากแท่นบูชาบรรพบุรุษก็หายตัวไปจากกำแพงเมืองจักรพรรดิ์

“ไปเถอะข้าจะคอยควบคุมนางเอง” ในเวลานี้ผู้สูงสุดอีกคนปรากฏตัวขึ้นที่กำแพงเมือง ร่างกายของเขาปกคลุมไปด้วยดินและโคลนราวกับว่าไม่เคยเปลี่ยนเสื้อผ้ามากว่าหมื่นปี

นี่คือสิ่งมีชีวิตระดับผู้สูงสุดที่มีอายุมากที่สุดในเมืองจักรพรรดิ เขาปรากฏตัวออกมาเพื่อควบคุมความประพฤติของจินไท่จุนโดยเฉพาะ