EP 499 ขึ้นฝั่ง!
EP 499 ขึ้นฝั่ง!
By loop
สี่โมงเย็น
ห้องโดยสารเลานจ์.
ดงซูบินเลี้ยวซ้ายและขวาเพื่อค้นหาคุณธรรม ต้องการติดต่อประเทศและบอกพวกเขาว่าเขายังมีชีวิตอยู่ แต่เขาไม่พบเครื่องมือสื่อสาร
ในเวลานี้ จู่ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นนอกประตู และมีคนกลับมา!
ดงซูบิน รีบเคลียร์พื้นที่และซ่อนตัวอยู่หลังประตู
เสียงประตูเปิดออก และดูเหมือนจะมีชายวัยกลางคนที่กำลังสูบบุหรี่อยู่บนดาดฟ้า
ดงซูบินพูดในใจอย่างเงียบๆ หลังจากรอเวลาหยุดนิ่ง เขาก็ก้มลงและผลักชายวัยกลางคนออกไป เขายืนอยู่บนทางเดินและมองดู แล้วเดินกลับอย่างรวดเร็วเมื่อเทียบกับมุมที่ไม่มีไฟ , ดงซูบินยกขึ้นทันทีโดยเกาะไปที่มุมเพื่อซ่อนร่าง
"เอ๊ะ ขนมปังอยู่ไหน"
"...พี่ใหญ่ เกิดอะไรขึ้น"
"ใครเอากาแฟฉันไปกิน แล้วขนมปังล่ะ ห๊ะ ทำไมเสื้อผ้าหมด"
"เอ่อ ไม่รู้ ทำไปได้ยังไง.. . … "
"อยู่ที่ประตูเสมอ! ฉันไม่รู้ ฉันรู้รึเปล่า?"
"พี่ชาย ฉันไม่รู้ไม่เห็นมีใครเข้ามา!"
หลังจากเสียงบ่นยังคงดำเนินต่อไปอีกสามนาที กระท่อมก็ถูก สงบอีกครั้งดงซูบินเขาเหยียดคอของเขาและมองไปที่นั่นและเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในทางเดินดังนั้นเขาจึงหันหลังเดินเข้ามาอย่างเงียบ ๆ และเดินไปที่ส่วนที่ลึกที่สุดและเปิดห้องมืดโดยไม่มีใครดังนั้น ดงซูบินเดินเข้ามาปิดประตู , นั่งไขว่ห้างบนสถานใกล้ประตู พิงแผงประตู หลับตา หลับไม่สนิท พร้อมที่จะปลุกจิตวิญญาณ
หนึ่งนาฬิกา...
สองนาฬิกา...
สามนาฬิกา...
ดงซูบินผลอยหลับไป และเมื่อเขาลืมตาขึ้น เขาพบว่าท้องฟ้าภายนอกดูมืดหม่น เขาไม่รู้ว่าเวลากลางคืนเป็นเวลาเท่าไร ทำไมเขาถึงไม่ขึ้นฝั่ง? ฮะ? เรือหยุด? ดงซูบินตกตะลึง แม้ว่าเรือบรรทุกสินค้าจะค่อนข้างมั่นคง แต่ความรู้สึกของการแล่นเรือและการหยุดยังคงแตกต่างกันมาก นอกจากนี้ ดูเหมือนว่าจะไม่มีการเคลื่อนไหวในตอนนี้? ลงจอดจริงหรือ? เมื่อ ดงซูบินปลุกจิตวิญญาณของเขาขึ้น เขาก็ลุกขึ้นยืนและจัดเสื้อผ้าของเขาทันที และเอนตัวไปที่ประตูด้วยหูของเขาไปด้านข้างเพื่อฟัง
ไม่มีข่าว? ไม่มีคำพูดหรือฝีเท้า?
ไม่ ทำไมบรรยากาศมันแปลกๆ ไปหน่อย?
เมื่อดงซูบินสงสัย เขาแน่ใจว่าจะพูด ปัง ปัง ปัง กระแทกหลังดังสองสามหลังในคืนที่มืดมิด ดูเหมือนว่าจะมาจากดาดฟ้า มันน่าอึดอัดใจ!
รีบเร่งโวยวายทันที!
"!"
ปัง ปัง ปัง!
ปัง ปัง ปัง!
โว้ว! ทันใดนั้น มีรูบนกระดานเรือข้าง ดงซูบินซึ่งเกิดจากกระสุน และมันกระทบเขาผ่านกระดานเรือ เกือบจะชนเขา
ดงซูบินรู้ว่าเขาไม่สามารถอยู่ที่นี่เป็นเวลานานและเขาก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นบนเรือดังนั้นเขาจึงเปิดประตูและสำรวจทันที ไม่มีใครอยู่ในทางเดิน โจรและเสียงกรีดร้องมาจากดาดฟ้า ดวงตาของดงซูบินหรี่ลง เดินลงไปตามทางเดิน เดินขึ้นบันได ก้มตัวลงและพยายามหลีกเลี่ยงกระสุนตาสั้น เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น เขาค่อย ๆ เปิดประตูทางเข้าห้องโดยสาร
ปัง ปัง ปัง!
ยิ่งเร่งยิ่งดัง!
ทันทีที่ดงซูบินเหยียดศีรษะออกไป เขาก็เห็นประกายไฟเป็นระยะๆ ในท้องฟ้ายามค่ำคืน ซึ่งเป็นร่องรอยของกระสุน เมื่อมองไปข้างหน้า ดงซูบินรู้เพียงว่าเกิดอะไรขึ้นกับนกกระเรียน คนสองคนล้มลงบนดาดฟ้า นั้นคือเลือด เห็นได้ชัดว่ามันถูกฆ่าโดยกระสุน ลูกเรือหลายคนยกมือขึ้นและพยายาม "ยิง" ที่ฝั่งตรงข้ามในแนวทแยง คนหนึ่งถึงกับโยนมือของเขาและกระโดดลงไปในทะเลเพื่อหนี เมื่อมองไปฝั่งตรงข้าม เรือบรรทุกสินค้าได้จอดเทียบฝั่งแล้ว และแสงไฟของเมืองก็จางลง เจ้าหน้าที่ตำรวจหลายคนในเครื่องแบบตำรวจกำลังปล้นสินค้า ตำรวจ 2 นายกำลังจะขึ้นเรือ
ตำรวจและโจรต่อสู้?
เรือดำถูกตำรวจสกัดกั้น?
ดงซูบินไม่ต้องการสับสน สิ่งที่เขาต้องการจะทำตอนนี้คือกลับบ้านให้เร็วที่สุดและบอกแม่ของเขาและฉูหยวนว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่ และพวกเขาไม่ต้องกังวลกับพวกเขา ยิ่งกว่านั้น เขาไม่ได้ปะปนกันแบบนี้ อย่างแรก ดงซูบินไม่เข้าใจภาษาญี่ปุ่นและสื่อสารไม่ได้ ประการที่สอง ตอนนี้เขาอยู่บนเรือดำ เขาไม่รู้ว่าคนพวกนี้เป็นพ่อค้ายาหรือเปล่า หรือไม่ก็ห่างไป หลังจากที่เขากลับใจใหม่มาสักพักหนึ่งเขาก็ไม่ชัดเจน
สามสิบหกกลยุทธ์ดีที่สุด!
——!
เสียงทั้งหมดหยุดนิ่งในเวลานี้ และเวลาหยุดนิ่ง!
ดงซูบินรีบออกจากห้องโดยสารและเรียกเมนู เวลาที่เหลือมันหมดลงจริงๆ เขาไม่กล้าวางมันไว้ แล้ววิ่งขึ้นไปบนดาดฟ้าอย่างก้าวกระโดด ตรงกันข้ามดูเหมือนจะไม่ใช่แบบนั้น ท่าเรือที่เป็นทางการและบริเวณโดยรอบค่อนข้างห่างไกล เช่น ในสถานที่อย่างหมู่บ้านชาวประมง กระสุนสองสามนัดถูกทำให้แข็งตัวกลางอากาศ มีแสงดาวระยิบระยับ ผสานกับกลางคืนและท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวเพื่อสร้างภาพที่สวยงาม ระยิบระยับสวยงาม
หลังจากก้าวใหญ่สองก้าวดงซูบินก็กระโดดลงจากดาดฟ้าและก้าวขึ้นฝั่งทันที
ตอนที่เขาเหยียบพื้นดิน ดงซูบินก็เคลื่อนไหว หลังจากติดอยู่ในแนวปะการังเป็นเวลาครึ่งเดือน วันไหนที่เขาไม่คิดถึงฉากปัจจุบันทั้งกลางวันและกลางคืน?
ในที่สุดก็ลงจอด!
ในที่สุดฉันก็สามารถกลับบ้านได้!
ด้วยความสุขในใจของฉัน กฎแห่งเท้าของเขาก็เร่งขึ้นเช่นกัน หลังจากข้ามตำรวจหลายสิบนายเพื่อสร้างแนวป้องกัน ดงซูบินก็พุ่งไปที่ขอบโกดังด้านหลังท่าเรือและยกมันขึ้นอย่างเงียบ ๆ!
ปัง ปัง ปัง!
ความเร่งรีบยังคงครอบงำโลกอีกครั้ง!
สถานการณ์ไม่เกี่ยวอะไรกับ ดงซูบิน สิ่งที่เขาคิดตอนนี้คือจะกลับบ้านยังไง แล้วมองไปรอบๆ ไม่มีรถที่นี่ แล้วเขาก็ดูแผนที่ที่ "จับ" จากเรือ อืม ,น่าจะพายเรือเล่นนะครับ ถ้าไปทางเหนือ เรียกว่า โตเกียว ครับ ? ทิศเหนือ? ทิศเหนืออยู่ที่ไหน ดงซูบินเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวโดยใช้ ดาวไถและดวงจันทร์เพื่อกำหนดตำแหน่งที่ต่ำกว่าอย่างคร่าวๆ ดวงตาของเขาหันไปหาเป้าหมายทางด้านซ้ายซึ่งอยู่ที่นี่!
เหมือนกับที่ดงซูบินกำลังจะลงมือ และไฟรถที่ส่องประกายก็กระทบเขา!
นั่นมันรถตำรวจ! ตำรวจสองคนลงจากรถ หลุมดำก็เล็งมาที่เขาทันที
"%?"
"!!!"
สองเสียงภาษาญี่ปุ่น!
แต่ดงซูฐินเห็นได้ชัดว่าไม่เข้าใจ เป็นอัมพาต ทำไมยังมีการซุ่มโจมตีอยู่ที่นี่? ระวังพอ! ตอนนี้เขาถูกค้นพบแล้ว ดงซูบิน ไม่ได้พูดอีกต่อไป เขาหันหัวแล้ววิ่งไปซ่อนตัวอยู่ที่มุมของกำแพงอีกด้านของโกดัง ได้ยินเสียงฝีเท้าในหูของเขา ดงซูบิน ไม่ได้รอทั้งสอง ตร.ไล่ตามทันตะโกนลั่น! ด้วยการสอบสวนอีกครั้ง ตำรวจทั้งสองได้รับการแก้ไขที่นั่นแล้ว ดงซูบิน ทักทายพวกเขาและส่งผ่านพวกเขา กระพริบตาอย่างโหดเหี้ยม และเปิดประตูรถตำรวจและขึ้นไปอย่างโล่งใจ!
...
เวลาฟื้น!
ดงซูบิน เหยียบคันเร่งและควบไปทางเหนือ กลับมาก็มืดแล้ว ทั้งสองคนอาจมองไม่ชัด และไม่มียานพาหนะอยู่รอบๆ รถตำรวจควรเป็นรถตำรวจ ถ้าเขา ถูกตำรวจกั้นไว้ จะใช้ในขณะนั้นก็ไม่มีปัญหา
ไปแล้ว!
ไปโตเกียว!
ปัง ปัง ปัง มีเสียงคำรามจากด้านหลัง!
ดิง! เมื่อไรกัน! กระสุนพุ่งเข้าใส่รถ กระจกหลังรถแตกหมด!
หัวใจของ ดงซูบิน โหดร้ายมาก เขาก้มศีรษะลง และในขณะที่สังเกตเส้นทางการขับขี่ในขณะที่ทำเครื่องหมายป้ายเป้าหมาย เขาก็เหยียบคันเร่งอย่างแรง!
เรียก! รถหายในพอร์ตทันควัน!
เมื่อมองไปที่กระจกมองหลัง ตำรวจทั้งสองก็หยุดปล้นพวกเขา และกำลังเรียกกำลังเสริมด้วยเครื่องส่งรับวิทยุของพวกเขา
ดงซูบิน จัดการกับตำรวจเมื่อเขามาที่พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติเพื่อขโมยโบราณวัตถุทางวัฒนธรรมไม่นานมานี้ เขาไม่ได้จริงจังกับมันเลย เขารีบไปที่ทางหลวงและในที่สุดก็ลืมดูเรือดำที่อยู่ไกลออกไป และรถตำรวจก็วิ่งออกไปจนหมดทาง
หนึ่งกิโลเมตร...
ห้ากิโลเมตร...
แปดกิโลเมตร...
แสงไฟของเมืองค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนกระจกหน้ารถ แต่คาดว่าจะต้องมีสิ่งกีดขวางทางถนนเพื่อรอสกัดกั้นตัวเอง หากรีบไปที่รถตำรวจด้วยวิธีนี้ แสดงว่าตายแน่ เป้าหมายคือ ชัดเจนเกินไปและข้างหลัง รถตำรวจดูเหมือนจะไล่ตาม
ทิ้งรถ!
ดงซูบิน ตัดสินใจ เมื่อเห็นชายหนุ่ม "ขนดก" สีเหลืองข้างถนนจับแขนไว้ที่ประตูรถ ดับเครื่องยนต์และกดโทรศัพท์ที่ข้างถนน ดงซูบิน ก็เบรกกะทันหัน . ชายหนุ่มชุดสีเหลืองเห็นมาเป็นตำรวจ และคิดว่าเขาจอดรถอย่างผิดกฎหมาย เขาจึงวางสายและทำท่าทางราวกับว่าเขากำลังจะจากไป ดงซูบินไม่ต้องการให้เขาเห็นหน้า เขาสั่งการในใจทันที เปิดประตูแล้วเดินเข้ามา ตัดมีดที่คอของชายหนุ่ม!
ยก!
หวางเหมาเป็นลมทันที ดงซูบิน หยิบเขาขึ้นลากเขาไปที่พุ่มไม้ข้างถนนแล้วขับรถเข้าไปในข้อตกลงเก่ากับหวางเหมา ไปทางเหนือ!
เมื่อหวางเหมาตื่นขึ้นเขาจะแจ้งความแน่นอน ดังนั้น ดงซูบิน จึงต้องเร่งความเร็วก่อนรถจะพุ่งชนเป้าหมายอย่างรุนแรง เขาจะต้องไปถึงโตเกียวโดยเร็วที่สุดและมีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถขึ้นเครื่องบินได้ กลับไปที่ประเทศจีน
ตีหนึ่ง... ตี
สาม... ตี
ห้า...
ดงซูบินไม่รู้ว่าเขาขับรถอยู่ที่ไหนในชั่วข้ามคืน เขาเพิ่งขับรถไปทางเหนือ ไม่น่าจะมีปัญหา " " ในเป้าหมาย ดูถนนเศรษฐีรอบๆ น่าจะไปโตเกียวหรืออยู่ไม่ไกลจากโตเกียว
ทันใดนั้นแตรรถตำรวจก็เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
ดงซูบิน ขมวดคิ้วและเหลือบมองที่กระจกมองหลัง รถตำรวจ 2 คันกำลังไล่ตามหลัง และตำรวจคนหนึ่งกำลังเอาหัวของเขาออกไปทางหน้าต่าง
บูม! กระสุนพุ่ง! กระจกหลังแตก!
รุนแรง?
ทันทีที่ ดงซูบิน ทำเครื่องหมายป้ายเป้าหมาย เขาก็เปลี่ยนวิธีการของเขาและกลายเป็นถนนสายอื่น!
สารภาพเหยียบเบรก ดงซูบิน เรียกทันที!
เขาเปิดประตูและลงจากรถ เขาเดินเข้าไปในตรอก และหายตัวไปจากถนนอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงปล่อยคำสั่งที่เหลือไม่กี่คำ!
เสียไม่ได้แล้ว ดงซูบินกำลังถูกตำรวจตามล่า บัตรประจำตัวและเอกสารอื่นๆ ของเขาหายในทะเล เขาไม่มีเงินและไม่มีเอกสาร ฉันจะซื้อตั๋วเครื่องบินได้อย่างไร ดังนั้นเขาจึงต้องทิ้งโมโมที่แอบแฝงไว้บนเครื่องบินเพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะกลับบ้านอย่างราบรื่น มิฉะนั้น ถ้าตกไปอยู่ในมือของตำรวจ ดงซูบิน จะอธิบายให้พวกเขาฟังอย่างระมัดระวัง พระเจ้ารู้ว่าเขาจะสามารถกลับมาในเดือนนี้ได้หรือไม่?
ดูป้ายถนน โตเกียวมาแล้ว!
สนามบินบัดดี้มาแล้ว!
สิบวินาทีต่อมา รถตำรวจสองคันชนกับถนนพร้อมกับเบรกควบคู่กัน และเจ้าหน้าที่ตำรวจที่ติดอาวุธหนักสี่นายก็ลงจากรถโดยจับพวกเขาให้ใกล้ชิดกับแอคคอดเล็กน้อย
แต่เมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้ เจ้าหน้าที่ตำรวจหลายคนตกใจเมื่อพบว่ารถที่พวกเขาจ้องมองแทบไม่กระพริบ ไม่เห็นแม้แต่ประตูที่เปิดอยู่ และไม่มีใครนั่งบนเบาะคนขับเลย! .
