EP 497 เรือกำลังจะมา!
EP 497 เรือกำลังจะมา!
By loop
ผ่านมาหนึ่งวัน...
ผ่านมาห้าวัน...
นี้ก็สิบวัน...เข้ามาแล้ว
ชั่วพริบตาเดียวก็ผ่านไปสิบวันแล้ว
ตอนเที่ยงวันของ ดงซูบินฉีกปลาทะเลพายที่จับได้ในตอนเช้าด้วยกุญแจอย่างชำนาญ ทีละตัว กระจายไปตามแนวปะการัง และปล่อยให้แสงแดดร้อนส่องลงมา หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็พลิกมันกลับ ใช้เวลาประมาณสอง ในเวลานั้นดงซูบินนำเนื้อปลาที่กึ่งดิบ กึ่งสุกเข้าปากแล้วเคี้ยว หลังจากกลืนเข้าไป เขาก็กินเนื้อปลาที่เหลือ และยังคงเอนตัวพิงแนวปะการังอย่างไม่ง่วงและมองเข้าไปใน ระยะทาง.
ผ่านไปสิบกว่าวัน ทีมกู้ภัยก็ยังไม่มา
เมื่อคิดถึงชีวิตในท้องทะเลหลายวันเหลือเกิน มองย้อนกลับไปยากเหลือเกิน มีหลายครั้งที่ดงซูบินเกือบตาย เขาเกือบถูกคลื่นยักษ์ซัดหายไปในทะเล หรือเกือบตายเพราะกระหายน้ำโดยไม่มีฝน เป็นเวลาสองวันสองคืน โชคดี ที่เขามาอย่างดื้อรั้น แต่เมื่อไหร่ที่หัววันแบบนี้? เหมือนตอนนี้ ดงซูบิน ไม่ได้ดื่มน้ำเป็นเวลาสองวันแล้วเนื่องจากฝนตกเมื่อสองวันก่อน ลำคอของเขาแห้งมากจนสามารถใช้ความชื้นในปลาได้เท่านั้นเพื่อรักษาน้ำในร่างกายเพื่อความอยู่รอด แต่เท่านั้นจะเพียงพอหรอ? ดงซูบินเร็วมากทั้งร่างกายและจิตใจ
ทีมกู้ภัยทำอะไรอยู่ มาเร็วๆ นี้ได้ไหม?
ถ้าคุณไม่มาอีก อีกไม่นานร่างกายของฉันจะกลายเป็นศพ!
ดงซูบินยื่นมือขึ้นไปบนฟ้าและกำมันไว้อย่างแรง
เป็นเวลากว่าสิบวันแล้ว และมันเป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่ได้นานขนาดนี้ แต่ท้ายที่สุดเขาก็ยังไม่ตาย ปัญหาของแหล่งน้ำไม่ได้ถูกแก้ไขในทางใดทางหนึ่ง อาหารไม่ดี เครื่องดื่มไม่ดี และความแตกต่างของอุณหภูมิระหว่างกลางวันและกลางคืนมากเกินไป พลังของ ดงซูบินคือ ยังถูกกินทีละน้อย เขารู้สึกว่าฉันน่าจะถึงขีดจำกัดแล้ว บางทีฉันอาจจะตื่นขึ้นมาอีกไม่ได้หลังจากการนอนหลับนี้
อนิจจา... อนิจจา... อนิจจา...
ทันใดนั้น มุมตาของดงซูบินก็ขยับ ราวกับว่าเขาได้เห็นเครื่องมือบางอย่าง
“หืม?” เขาลุกขึ้นนั่งและมองไปไกลๆ
ฉันเห็นเงาดำในทะเลใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แต่ฉันมองเห็นไม่ชัด มันยังห่างไกลออกไป
มันคืออะไร?
ฉลาม? วาฬ? หรือ...
ใกล้เข้าไปอีก รูม่านตาของดงซูบินหดตัวลง และในที่สุดเขาก็เห็น - นั้นคือเรือ! เรือ!
ดงซูบินมีความสุขในทันที เขาลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้นทันที มองไปรอบๆ แล้วรีบคว้าเสื้อชูชีพ "สี" สีส้มที่เขาติดอยู่ในรอยแยกของแนวปะการัง เหตุผลที่เสื้อผ้าถูกทำเป็น "สี" นี้เป็นเพราะเสื้อชูชีพ สีมันชัดเจนและสะดุดตาและอำนวยความสะดวกให้กับผู้ช่วยชีวิต ดังนั้น ดงซูบินจึงถือเสื้อชูชีพและเขย่าไปทางเรือพร้อมกับตะโกนด้วยเสียงแหบแห้ง
"คน! มีคนอยู่ตรงนี้! เฮ้! เห็นฉันไหม!"
ยังห่างไกลและอีกฝ่ายอาจไม่ได้ยิน
เสียงของดงซูบินดังขึ้น "เฮ้ เรือ! ตรงนี้! ตรงนี้!"
ในที่สุดหลังจากเห็นแสงสว่าง ดงซูบินต้องการใช้แรงทั้งหมดของเขาเพื่อตะโกนออกด้วยเสียงที่มีทั้งหมด
"เฮ้! เฮ้!"
"เฮ้ หันหลังสิ! นี่!" แต่
เรือที่อยู่ห่างออกไปหลายร้อยเมตรก็ไม่ตอบสนองเป็นเวลานาน
จุดประสงค์ของเป้าหมายการเคลื่อนที่ของเรือไม่ใช่ที่ที่ดงซูบินอยู่ แต่มาจากด้านข้าง เมื่อเห็นว่าเรือกำลังจะจากไป ดงซูบิน ก็เห็นร่างบนดาดฟ้าราวกับว่าเขากำลังมองไปยังเป้าหมายของเขาดงซูบินตะโกนขึ้นทันที แล้วชูเสื้อชูชีพขึ้นสูงเพื่อให้อีกฝ่ายมองเห็นได้ง่าย คนบนเรือดูเหมือนจะเห็นมัน มีอีก 1 ร่าง อีก 2 ร่าง และหนึ่งในนั้นถือกล้องดูดาวและชี้ไปที่ ดงซูบิน
ในที่สุดก็เจอเพื่อน!
ดงซูบิน ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาขาดน้ำมาสองวันแล้ว เขาเพิ่งจะโยนแบบนี้ ตอนนี้เขาเวียนหัวและร่างกายของเขาห้อยและอ่อนแอเล็กน้อย
"เฮ้ ได้โปรด!"
"เฮ้ เข้ามาใกล้กว่านี้แล้วผมจะว่ายไป!"
เขาตะโกนอีกครั้ง
บนเรือไม่มีป้ายธงชาติ และไม่รู้ว่าเป็นเรือของประเทศใด ลูกเรือบนดาดฟ้ามองเห็นเพียงเงาเลือนลาง บอกไม่ได้ว่าเป็นคนสัญชาติใด อย่างไรก็ตาม มักมีคน ที่ตกลงไปในน้ำและเสียชีวิตเนื่องจากความช่วยเหลือเพื่อมนุษยธรรมขั้นพื้นฐานดงซูบินไม่ได้คาดหวังว่าเรือจะปฏิเสธช่วยชีวิตเลยดังนั้นเมื่อเขาเห็นว่าเรือยังคงเดินหน้าต่อไป ดงซูบินก็อึ้งไปครู่หนึ่ง
เงาของลูกเรือหลายคนยังมองไม่เห็น ราวกับว่าพวกเขาออกจากสำรับ
เรือบรรทุกสินค้าใช้ความเร็วเท่าเดิม และค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไป ปล่อยให้ดงซูบินลับหายไปและไม่สนใจเขา
ฉัน…จะทำอย่างไรดี!
ดงซูบินโมโหมากและเป็นอัมพาต ฉันจะไม่ไหวเลย?
รอสิบกว่าวันกว่าจะมาถึงความหวังเล็กน้อยที่จะกลับบ้าน แต่อีกฝ่ายจากไปโดยไม่สนใจใยดีเลย? ต้องอยู่บนแนวปะการังนี้อีกนานแค่นไหน? แน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้! ตราบใดที่เขามองเห็นความหวังเพียงเล็กน้อย ดงซูบิน ก็เป็นคนที่จะไม่ทิ้งมันไปง่ายๆ ไม่เคยมีโอกาสมาก่อน ตอนนี้เขามีโอกาสมีชีวิตอยู่แล้วเขาจะนั่งรออย่างโง่เขลาที่นี่ได้อย่างไร? นั่นไม่ใช่สไตล์ของดงซูบิน!
แถว! มาแค่นี้ไม่ได้เหรอ?
เพื่อนคนนั้นกำลังตามหาแม่ของเขา!
หลังจากสวมเสื้อผ้าและรัดเข็มขัดแล้ว ดงซูบินก็เยาะเย้ยขณะมองดูเรือบรรทุกสินค้าที่กำลังจะขับออกไป และกล่าวในทันที!
ไม่มีใครสามารถว่ายน้ำได้เร็วกว่าเรือสินค้าที่แล่นเต็มกำลัง ดังนั้นในกรณีนี้แม้ว่า "จะเป็นเพศไหน" ว่ายน้ำได้เก่งขนาดไหน แต่ก็ไม่มีทางที่คนจะว่ายน้ำทันกับเรือบรรทุกสินค้า
แต่ดงซูบินก็ทำได้!
เขาเป็นคนเดียวในโลกนี้!
ทันทีที่มันออกมา เวลาก็ยังคงนิ่งเฉย!
เรือบรรทุกสินค้าสีเทา หยุดชะงักลงอย่างกะทันหันและเกิดความวุ่นวายขึ้นในทะเลทันที น้ำทะเลทั้งหมดกลายเป็นน้ำแข็งราวกับถูกแช่แข็ง กระโดดลงจากแนวปะการัง ดงซูบินเหยียบทะเลทันทีด้วยเท้าของเขา จากนั้นเขาก็สูดลมหายใจและเริ่มวิ่งไปยังปลายทางของเรือบรรทุกสินค้า!
สิบเมตร...
ร้อยเมตร...
สองร้อยเมตร...
300 เมตร...
คลื่นที่ตกลงมาที่เท้าของเขาคดเคี้ยวและขรุขระ เป็นหลุมเป็นบ่อ และดงซูบินก็รีบไล่ตามพวกเขาโดยให้ความสนใจที่เท้าของเขา
เหนื่อย!
แต่การตายอยู่ที่นี้จะแย่กว่า!
แต่ดงซูบินยังคงกัดฟัน ความหวังที่จะกลับบ้านอยู่ตรงหน้าเขา แม้ว่าเขาจะไม่ได้ดื่มน้ำมาสองวันแล้ว เขาก็ยังมีความอุตสาหะนี้
มีห้าสิบเมตร!
ยังมีอีกยี่สิบเมตร!
มีสิบเมตร!
มาถึงแล้ว!
นี่เป็นเรือบรรทุกสินค้าขนาดเล็ก แต่ไม่ใหญ่มาก ดาดฟ้าอยู่สูงจากทะเลหลายเมตรและไม่สามารถขึ้นเรือได้หากว่ายข้าม อย่างไรก็ตามดงซูบิน ทันใดนั้นก็กระโดดตามแรงเฉื่อยของเขาและเหยียบคลื่นลูกใหญ่ที่ถูกยกขึ้นโดยเรือ ก่อนที่เขาจะทรงตัว ดงซูบินก็กระโดดไปตามคลื่นอีกครั้งตบเขาคว้า สำรับอย่างดุเดือดด้วยมือทั้งสองข้างแล้วพลิกกลับ
มันจบแล้ว! .
