บทที่ 158 แอบแฝง
นิโคเซซิเลียและฉันเงียบนิ่งสนิด จ้องไปที่คำที่พิมพ์ลงบนกระดาษที่บางเหมือนผ้าในมือของเราขณะที่เรานั่งรอบโต๊ะในลานเตี้ยๆ “พะ-พวกเราสอบผ่าน” ฉันพึมพำโดยไม่ละสายตาจากจดหมายตอบรับ “ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกเราจะสอบผ่าน” "แค่นายคนเดียวเหอะ คนที่เซซิเลียกับฉันเป็นห่วงมากที่สุดคือนายนะเกรย์” นิโคพูดขึ้นแต...