62
2/10
Ep.62
“เดินกันต่อเถอะ” ซูเฉินไม่สนใจอีก กวักมือเรียกสามตระกูลหยาง มุ่งหน้าสู่ภายนอกหุบเขา
เฝ้ามองไปยังซูเฉินและตระกูลหยางที่ค่อยๆไกลออกไป ผู้คนนับสิบตกอยู่ในภาวะมืดแปดด้าน
แต่ในตอนนั้นเอง เสียงคำรามของสัตว์กลายพันธุ์ดังกึกก้องไปทั่วหุบเขา
บ่งบอกชัดเจนว่าสัตว์กลายพันธุ์จำนวนมากกำลังใกล้เข้ามาที่นี่
“สัตว์กลายพันธุ์อยู่กำลังจะมาถึงแล้ว พวกเราจะเอายังไงกันต่อดี?” บางคนเริ่มตื่นตระหนก ร้องโวยวาย
ชายชราขมวดคิ้ว “ไป! พวกเราเดินตามเขา!”
“แต่เจ้าหมอนั่นไม่ยอมให้พวกเราตามไปนี่!” เด็กชายตัวเล็กข้างชายชรากล่าวด้วยความกังวล
“มีเส้นทางเดียวที่ใช้ออกจากหุบเขา เรื่องนี้เขาไม่สามารถปฏิเสธได้”
ชายชราผุดรอยยิ้มร้ายกาจ จากนั้นเตือนทุกคนว่า “จำไว้ให้ดี เมื่อไหร่ที่สัตว์กลายพันธุ์ประชิดเข้ามา ถ้าพวกเราไม่รอด พวกมันก็ต้องไม่รอดเหมือนกัน”
“ใช่ พวกเราจะไม่ปล่อยให้พวกมันออกไปเสพสุขง่ายๆแบบนี้!”
“ต่อให้ตาย ก็ต้องลากพวกมันไปด้วยให้จงได้!”
ข้อเสนอของชายชราได้รับการตอบสนองเป็นอย่างดี
สีหน้าของถงเฟยที่อยู่หน้าสุดแปรเปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม หลังจากฟังความคิดเห็นของทุกคน เธอเป็นคนแรกที่วิ่งตามซูเฉินและคนอื่นๆไป
…
อีกด้านหนึ่ง ซูเฉินและคนอื่นๆได้เดินออกจากโซนหุบเขาแล้ว เขามาถึงพื้นที่ราบในคราวก่อน
“ซูเฉิน พวกเราจะไปไหนกันต่อ?” หยางหลิงเทียนกวาดมองไปรอบๆ เอ่ยถามซูเฉิน
จากเล็กจนโต เขาอาศัยอยู่แต่ในเทือกเขาฮวงเจ๋อ ตอนนี้ถึงคราวลาจาก จึงไม่รู้จะไปที่ไหน
“อันดับแรก ไปหาที่ปลอดภัยกันก่อนค่อยว่ากัน” ซูเฉินตอบ เดิมเขามีแผนจะรีบไปยังเมืองจิงกัง แต่เมื่อพิจารณาว่าสถานที่แห่งนั้นกับที่นี่ ทั้งสองห่างกันหลายพันไมล์ หากเดินเท้าไม่ทราบต้องใช้เวลาอีกกี่วัน เขาจึงอยากหาเวลาศึกษา [รถศึกอัจฉริยะ] ก่อน
“ตกลง” หยางหลิงเทียนพยักหน้าตอบ
“มีคนกำลังมา!” ทันใดนั้นจู่ๆซูเฉินก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังมาจากข้างหลัง หันกลับไปมอง ก็พบผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมาทางพวกเขา
“แส่หาที่ตาย!” หลังจากเห็นหน้าของผู้หญิงคนนั้น สีหน้าของซูเฉินกลายเป็นมืดมน
ผู้หญิงที่วิ่งมามิใช่ใครอื่น เป็นถงเฟย
แถมยังมีคนนับสิบอยู่ข้างหลังเธอ ไม่ต้องเสียเวลาเดา คงไม่พ้นเป็นกลุ่มชาวบ้านที่อาศัยในหุบเขา
“ฉันพูดไปก็เข้าหูซ้าย ทะลุหูขวางั้นสินะ?” ซูเฉินหัวเราะเย็นชา ใบมีดสายลมก่อตัวขึ้นบนฝ่ามือเขา ตราบใดที่ถงเฟยและคนอื่นๆกล้าเข้าใกล้ เขาจะสังหารเสีย
เพียงแต่ซูเฉินยังไม่ทันเคลื่อนไหว เสียงคำรามของสัตว์ร้ายหลายตัวสะท้อนมาจากทิศทางหุบเขา รวมไปถึงเสียงฝีเท้าหนักแน่นของซอมบี้ กังวานมาจากทุกทิศทาง
“ซอมบี้กับสัตว์กลายพันธุ์กำลังสู้กันอย่างงั้นหรอ?” สีหน้าของซูเฉินแข็งค้าง
การปรากฏตัวพร้อมกันของซอมบี้และสัตว์กลายพันธุ์ เป็นสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง
และหากเสียงที่ดังเข้ามา เป็นคลื่นซอมบี้และคลื่นสัตว์กลายพันธุ์ นอกจากตัวเขาแล้ว คนอื่นๆคงไม่สามารถเอาชีวิตรอดได้
“มีซอมบี้อยู่ใกล้ๆ? แถมยังมีจำนวนมากซะด้วย หวังว่ามันคงไม่ใช่คลื่นฝูงซอมบี้หรอกนะ”
ได้ยินเสียงคำรามของซอมบี้ที่ยิ่งนานยิ่งฟังชัด ใบหน้าของหยางเฉียนก็เปลี่ยนไป
“พวกสัตว์กลายพันธุ์บุกมาถึงแล้ว!” หยางฮ่าวร้องตะโกน ชี้ไม้ชี้มือไปทางด้านหลัง
ซูเฉินหันมองตาม และเห็นร่างของพวกสัตว์กลายพันธุ์หลายสิบตัว
พวกมันแต่ละตนว่องไวมาก! ใช้เวลาไม่นานก็ไล่ตามชาวบ้านในหุบเขาทัน เสียงกรีดร้องโหยหวนดังก้องไปทั่วพื้นที่ราบ
“ช่วยฉันด้วย!”
ถงเฟยตื่นตระ รีบวิ่งเข้ามขอความช่วยเหลือ
และเธอไม่ได้มาคนเดียว ลากของฝากเป็นสัตว์กลายพันธุ์สามตัวตามมาด้วยจากข้างหลัง
“ช่วยหรือไม่ช่วยดี?” หยางหลิงเทียนหันไปขอคำตอบจากซูเฉิน
“ช่วยสิ .. ช่วยให้เธอไปสบาย!” ซูเฉินกล่าวอย่างไม่พอใจ
คนหน้าด้านเช่นถงเฟย แค่คำขู่คงไม่ได้ผล พอใจอ่อนแล้วก็ทำกันแบบนี้ ยอมปล่อยไปก็ชักนำหายนะมาสู่พวกเขา
ฉะนั้น ซูเฉินจะไม่เกรงใจอีกต่อไป!