บทที่ 12 : จุนหลินเถียนและซูซีหยุนมาเยือน
“ท่านลุงเหอ นี่เป็นพระคุณอย่างยิ่งของท่าน”
ซูฉียิ้มและดวงตาเล็กๆของเขากลายเป็นพระจันทร์เสี้ยว ซึ่งดูน่ารักมาก
ซูหลี่ไม่ได้พูด เขาเดินตามไปอย่างเงียบๆเท่านั้น แต่ในใจของเขามีความสุขมาก การเลือกการออกแบบสวนของท่านแม่ของพวกเขานั้นดูรื่นรมย์มาก บ้านเรือนดูหรูหราและมีเอกลักษณ์ สภาพแวดล้อมเต็มไปด้วยทิวทัศน์อันเขียวขจี แต่ดูมีสไตล์มาก บรรยากาศของสวนกว้างเต็มไปด้วยความอบอุ่น
“ท่านลุงเหอ ที่นี่เป็นของซินเอ๋อร์ใช่ไหม?”
ซูซินพิงแขนของซูจื่อโม่และถาม
“ซินเอ๋อร์มีท่านป้าฉินเหออยู่แล้ว ลุงจึงไม่ได้มองหาคนอื่นให้”
“อึมม!” ซูซินพยักหัวของนาง ไม่มีความผิดหวังในสายตาของนาง โดยส่วนใหญ่แล้ว นางได้รับการดูแลจากแม่ของนางเอง ยิ่งไปกว่านั้นมือสังหารอีก 12 คนที่คอยปกป้องนางอย่างลับๆไม่ใช่หรือ?
“อา หยุนถิง เกิดอะไรขึ้นกับสิ่งที่ข้าขอให้ท่านทำ?”
“เจ้า! เจ้าเพียงแค่ก้าวเข้าสู่แคว้นห่าวเยว่แต่เจ้ากำลังคิดถึงสิ่งนั้นแล้ว อย่าเพิ่งไปสนใจให้เหนื่อยเลย!”
เหอหยุนถิงรู้จักตัวตนที่แท้จริงของซูจื่อโม่ พวกเขาจึงสามารถพูดแบบนี้ได้โดยไม่มีต้องกักเก็บ เขารู้ดีว่าเมื่อซูจื่อโม่เข้ามาอยู่ที่นี่ จะเกิดพายุมากมาย
“หลังอาหารค่ำ ข้าจะรายงานให้ท่านทราบทีละสิ่ง”
“ได้! ข้าก็เหนื่อยเหมือนกัน”
สิ่งที่เหอหยุนถิงพูดนั้นถูกต้อง นางมีเวลาอีกมากที่จะเล่นกับคนเหล่านั้น
หมิงเย่เสวียนเป็นสวนที่ตกแต่งอย่างมีเอกลักษณ์ที่สุด ตั้งอยู่ในกลางของคฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่ หลังจากเข้าไปในสวนสายตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยสีสันของฤดูใบไม้ผลิ ต้นไม้สีเขียวมีลักษณะเฉพาะของ ไม่มีการตกแต่งที่หรูหรามากเกินไป มีกังหันน้ำอยู่ติดกับกำแพงและถนนถูกปกคลุมไปด้วยหินสีน้ำเงิน บลูสโตนแกะสลักเป็นลวดลายหญ้าแบบตะวันตก ด้านข้างของหินมีเถาวัลย์เรียงรายอยู่ มองขึ้นไปข้างหน้ามีเส้นทางอีกด้านหนึ่ง อย่างไรก็ตาม ทั้งสองฝั่งทางเดินถูกปลูกด้วยดอกไม้แปลกตาที่มีขนาดแตกต่างกัน นอกจากนี้ยังมีศาลาซ่อนอยู่ ซึ่งทำให้ดูเหมือนสวรรค์
“หยุนถิง ท่านมีค่าพอที่จะเป็นมือขวาของข้า หมิงเย่เสวียนได้รับการตกแต่งอย่างสวยงาม”
“มันไม่ใช่ว่าข้าตกแต่งอย่างดี แต่เป็นท่านที่ออกแบบมันได้ดี มีหลายสิ่งหลายอย่างที่นี่รักษาแบบเดิมไว้ เช่นต้นไม้เหล่านี้ ถ้าพวกเขาไม่อยู่ที่นี่ทิวทัศนืก็จะไม่น่าดึงดูดขนาดนั้น”
เหอหยุนถิงมองไปที่แม่ บุตรชายสองคนและบุตรสาวของนาง คราวนี้ ซูจื่อโม่ต้องอยู่ภายใต้ความมุ่งมั่นอย่างยิ่ง! เหนือสิ่งอื่นใด พ่อของบุตรชายและบุตรสาวของนางก็อยู่ในแคว้นนี้ด้วย ส่วนเขาเป็นใครนั้น เขาไม่รู้ชัดแจ้ง ซูจื่อโม่ไม่เคยพูดถึงพ่อของลูกๆเลย
“นี่ โมโม่ น้องสาวของท่าน ซูซีเหนียน จะแต่งงานกับแม่ทัพหวังในวันพรุ่งนี้เพื่อเป็นนางบำเรอเคียงข้างเขา นี่คือความจริงของตระกูลซู พี่ชายของท่านอยู่ในตระกูลหวังเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ข้ากลัวว่าเขาจะหยุดชีวิตแต่งงานนี้ไม่ได้”
ในความเป็นจริง เขาเข้าใจว่าทำไมซูจื่อโม่ถึงมาถึงบ้านเร็วกว่าที่คาดไว้ 2 วัน นางกำลังสอบถามข่าวเกี่ยวกับตระกูลซู นางต้องรู้เรื่องนี้มานานแล้ว
ทันทีที่ซูจื่อโม่ได้ยิน ดวงตาของนางก็เปล่งประกายเย็นชา “ข้าจะแก้ปัญหานี้เป็นการส่วนตัว”
น้ำเสียงเย็นชาของนางมีร่องรอยของความเกลียดชัง นางกลับมาก่อนหน้า2วันเพราะเรื่องนี้
เมื่อพวกเขานั่งลงนายประตูก็รีบเข้ามา
“ทาสคนนี้ขอคารวะนายท่าน นายน้อย นายน้อยคนที่สองและคุณหนู ท่านพ่อบ้านขอรับ”
"มีเรื่องอันใด?"
ซูจื่อโม่ถามอย่างเย็นชา
“ขอเรียนแจ้งขอรับนายท่าน องค์ชายสามและคุณหนูสามแห่งตระกูลซูขอเข้าเยี่ยมขอรับ”
ซูจื่อโม่ยกชาขึ้นจิบเบา ๆ ดวงตาของนางก็เหลือบมอง นางมองไปที่คนเฝ้าประตู ก้นของนางยังไม่อุ่นจากการนั่งเลยด้วยซ้ำ แต่สุนัขสองตัวนั้นมาเยือนที่ประตูของนางแล้ว?
“ให้พวกเขาไปที่ห้องโถงย่อยและรอ ข้าจะไป”
หลังจากนั้นไม่นาน ซูจื่อโม่ก็ตอบกลับอย่างแผ่วเบา
