[Rewrite,อ่านฟรี] Special District 9 ตอนที่ 139 ผู้คนจากไป เหลือเพียงสัตว์ร้ายในป่ารก (อัปเดตเพิ่มเติม 2)

ตอนที่ 139 ผู้คนจากไป เหลือเพียงสัตว์ร้ายในป่ารก (อัปเดตเพิ่มเติม 2)

ภายในโกดัง

จางเทียนนั่งเซ็นชื่อในสัญญาเปลี่ยนแปลงหุ้นหลายฉบับและข้อตกลงการซื้อหุ้นด้วยฝ่ามือที่สั่นเทา หลังจากลงนามในเอกสารต่างๆ ที่เตรียมไว้ล่วงหน้าเรียบร้อยแล้ว เขาก็ยืนขึ้นหันไปบอกกับพรรคพวก “ไปกันเถอะ”

ห่างออกไป ลูกน้องหลายคนจับพี่เขยและคนอื่นๆ เป็นตัวประกันยังไม่ขยับตัว

“ไอ้พวกระยำ ปล่อยคนของฉันไป!” จางเทียนคำรามด้วยความโกรธจัด

ชายหัวโล้นเก็บเอกสารต่างๆ ลงในถุงแฟ้มหนังแล้วโยนให้หยวนเค่อ แล้วคุกเข่าลงกับพื้นอย่างแรง หลังจากนั้นก็พูดกับจางเทียน “ถ้าคุณเกลียดฉัน ฉันเสียใจด้วย เราไม่มีอนาคตร่วมกัน”

จางเทียนหันกลับไปมองชายหัวโล้นแล้วพูดสั้นๆ “ฮ่าฮ่า ถ้าฉันไม่โทษคนอื่นฉันจะโทษตัวเอง เพราะฉันแม่งยอมอ่อนข้อ เพราะฉะนั้นก็ต้องยอมรับผลที่ตามมา”

ชายหัวโล้นริมฝีปากสั่นเล็กน้อยแต่เขาไม่พูดอะไร

“ปล่อยเขาไป” เสี่ยวจิ่วตะโกนใส่ลูกน้อง

ทุกคนได้รับคำสั่งจึงวางปืนลงและหลีกทางให้ จากนั้นพี่เขยและคนอื่นๆ ก็เดินเข้ามาหาจางเทียน

จางเทียนขยับข้อมือของเขา หันไปมองหยวนเค่อแล้วพูดว่า “ถ้าคุณปฏิบัติต่อเจ้าโล้นอย่างเลวร้าย คุณจะถูกฟ้าผ่าตาย”

หลังจากพูดอย่างนั้นทุกคนก็เดินออกไป

หยวนเค่อโยนสัญญาลงบนกล่องเก็บสินค้าแล้วเดินเข้าไปช่วยดึงชายหัวโล้นทันที “พี่ชาย ลุกขึ้น”

“...ฉันทำสิ่งที่ฉันรังเกียจ” ชายหัวโล้นกำหมัดแน่น หันไปมองหยวนเค่อแล้วพูดว่า “บริษัทจำเป็นต้องพักหายใจ อย่าปฏิบัติต่อจางเทียนอย่างเลวร้าย”

“ฉันรู้แล้ว” หยวนเค่อพยักหน้าอย่างหนัก

หลังจากพูดอย่างนั้น ชายหัวโล้นก็ยืนขึ้นและมองตามหลังจางเทียนไป และพูดด้วยความรู้สึกผสมปนเปในใจ “ไปดื่มกันเถอะ ทุกคน!”

“โครม!”

ทันทีที่เขาพูดจบ ก็เกิดเสียงดังขึ้นที่ประตูหน้าโกดัง พี่สามเดินเข้ามาพร้อมกลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งรอบตัว มองไปที่จางเทียนแล้วถามว่า “เดินออกไปง่ายๆ เหรอ?”

จางเทียนชะงักอึ้งไปก่อนจะพูดสวนไป “หลีกทาง!”

“ไอ้พวกระยำหมา!” พี่สามยืนขวางนิ่งและสาปแช่งด้วยเสียงต่ำ

ทุกคนในโกดังตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งนี้

“นายด่าใคร?” จางเทียนที่ระงับความโกรธ มองพี่สามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “นายมาด่าฉันอีกเพื่ออะไร?!”

“พวกเหี้ยอย่างพวกแก!” พี่สามเอามือล้วงกระเป๋าและสาปแช่งอีกครั้งพลางมองตาขวาง

“ไอ้หนู” จางเทียนยื่นมือออกไปบีบคอของพี่สามทันทีที่เริ่มวิตกกังวล

ชายหัวโล้นได้สติรีบก้าวไปข้างหน้าและตะโกนทันที “พี่สามนายจะทำอะไร?”

“เพียะ!”

จางเทียนตบหน้าพี่สามอย่างแรง “ไปให้พ้น!”

“พี่หัวปฏิบัติกับแกอย่างดี แต่แกเสือกก่อปัญหาเมื่อบริษัทอยู่ในช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด แกยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า?”

พี่สามคำรามด้วยความโกรธและชักปืนออกมาทันที

จางเทียนสะดุ้งและตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และลางสังหรณ์ที่เลวร้ายเกิดขึ้นในใจของเขาอย่างคาดไม่ถึง

“พี่สาม!” ชายหัวโล้นคำรามด้วยความตกใจและวิ่งไปข้างหน้าโกดังอย่างบ้าคลั่ง

พี่สามกดปืนจ่อหน้าอกจางเทียนและตะโกนอย่างบ้าคลั่งไร้สติ “ถ้าแกขายบริษัท ฉันจะฆ่าแก”

“พี่สาม หยุดนะ!” ชายหัวโล้นตะโกนอีกครั้ง

จางเทียนผงะถอยกลับเมื่อได้ยินเสียง

“ปัง ปัง!”

เสียงปืนดังขึ้นสามนัด จางเทียนถูกยิงที่หน้าอกเซถอยหลังไปสองสามก้าว

ชายหัวโล้นตกตะลึง เสี่ยวจิ่วและทุกคนในห้องตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง มีเพียงหยวนเค่อเท่านั้นที่มองจางเทียนด้วยสายตาว่างเปล่าและกำหมัดของเขาแน่น

จางเทียนหงายหลังล้มลงกับพื้นในสองวินาทีต่อมา เขาพยายามหันศีรษะไปมองหยวนเค่อในขณะที่ร่างกระตุกไปทั้งตัว

“ปัง!”

พี่สามยิงจางเทียนที่หัวอีกนัด เลือดกระเซ็นนองพื้นแดงฉาน

“เทียนเอ๋อ!”

“น้องเขย!”

“...!”

พี่เขยและชายวัยกลางคนได้สติ รีบวิ่งไปที่ร่างของจางเทียน

“พวกแกทุกคนรวมหัวกัน แม่งสมควรตายห่าซะ!” พี่สามยืนเอนไปมาและแขนขาสั่นไหวไม่มั่นคงนักเพราะความเมามาย แต่ฝืมือการยิงของเขายังอันตราย เขาคำรามและ หันปากกระบอกปืนแล้วเหนี่ยวไกปืนอีกครั้ง

“ปัง ปัง ปัง!”

เสียงปืนดังขึ้นอีกสามครั้ง พี่เขยและชายวัยกลางคนก็ล้มลงข้างจางเทียนทันที

พี่สามเหนี่ยวไกปืนอย่างเมามันจนเหลือแต่เสียงปืนกระสุนหมด

ชายหัวโล้นปรี่เข้าไปเตะพี่สามที่เอวอย่างแรงพร้อมตะโกน “แกบ้าไปแล้วเหรอไงหา!”

พี่สามเซไปพิงกำแพงด้วยความงุนงง ปล่อยให้ชายหัวโล้นทุบตีเขาอย่างดุเดือดโดยไม่ตอบโต้

ชายหัวโล้นชกหน้าพี่สามไปมาพลางตะโกนถามว่า “แกต้องการจะทำอะไร? แกทำอย่างนี้ทำไม หา? เขามอบอำนาจให้แล้ว ทำไมแก้ต้องฆ่าเขาด้วย?”

หยวนเค่อนั่งทรุดตัวลงนั่งบนพื้นอย่างแรง จ้องมองไปที่จางเทียนอย่างว่างเปล่าโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เสี่ยวจิ่วเงียบอยู่นานและเหลือบมองหยวนเค่อ แล้วเขาก็พูดขึ้น “ดึงพี่โล้นออกไป!”

ที่หน้าประตูโกดังชายหัวโล้นทุบตีพี่สามพร้อมตะโกนทั้งน้ำตานองหน้า “แกคิดว่าแกทำถูกแล้วเหรอ หา?! ปืนลั่นออกไปแล้วไม่มีทางย้อนกลับมาได้ ไม่เหลืออีกแล้ว แกเข้าใจไหม?”

พี่สามมีเลือดออกจมูกไหลชุ่มเสื้อ และเขามองไปที่ชายหัวโล้นและพูดอย่างว่างเปล่า “พี่ชาย คุณ... คุณทุกคนมีจุดยืนใช่ไหม?”

ชายหัวโล้นนิ่งอึ้งไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“ฉันก็มีจุดยืนของฉัน” พี่สามจ้องมองและตะโกนทีละคำ “ใครก็ตามที่พยายามล้อเลียนเสี่ยวเค่อลับหลังนับจากนี้ไป มันจะต้องเจอกับฉัน ฉันมีหน้าที่ปกป้องเขา ใครเสือก ตาย!... ถ้าเสี่ยวเค่อไม่มีทางออก ฉันก็ไม่รอดเหมือนกัน”

“แกกำลังทำร้ายฉัน!”

หยวนเค่อคำรามด้วยความโกรธพร้อมกับวิ่งไปหาพี่สามอย่างบ้าคลั่ง “ใครขอให้แกตัดสินใจแทนฉัน ทำไมแกทำอย่างนั้น!”

“ถ้ามันไม่ตาย ไม่ช้าก็เร็ว มันจะต้องฆ่าคุณ” พี่สามตะโกนด้วยดวงตาเบิกกว้าง “ฉันไม่เพียงแต่จะฆ่ามันเท่านั้น ฉันจะฆ่าคนที่ติดตามมันด้วย พวกมันเสียหน้าไปแล้ว ไอ้พวกที่ชอบวางท่า ที่แท้ก็ขี้ขลาดทั้งนั้น”

เมื่อชายหัวโล้นได้ยินดังนั้น เขาก็ถอยออกไปอย่างทำอะไรไม่ถูกและหันไปมองหยวนเค่อ เขามองจางเทียนบนพื้นอย่างว่างเปล่าอีกครั้ง และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าโลกที่เขารู้จักเป็นอย่างดีนั้นไม่คุ้นเคยเสียเลยในขณะนี้

……

ซงเจียง

มีเสียงเคาะประตูบ้านของภรรยาน้อยคนที่สี่ของหยวนหัว

ภรรยาคนที่สี่กำลังนั่งคุยโทรศัพท์อยู่บนโซฟา

“โครม!”

ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก

เด็กชายตัวเล็กๆ สกปรกและผอมแห้งสองคนถือมีดคมๆ มองภรรยาคนที่สี่อย่างกังวลใจ

“พวกเธอเป็นใคร” ภรรยาคนที่สี่ลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นตระหนกและถอยหลังไปสองสามก้าว

“ปล้น...นี่คือปล้น”

“เงินอยู่ในลิ้นชัก มันอยู่ในลิ้นชัก เชิญหยิบเอาไปเลย” ภรรยาคนที่สี่ชี้ไปที่ลิ้นชักอย่างไม่ลังเลแล้วตอบพร้อมก้าวถอยหลัง

ทันใดนั้นเด็กน้อยทั้งสองก็ก้าวไปข้างหน้า แต่เป้าหมายของพวกเขาไม่ใช่ลิ้นชักที่มีเงิน

“พวกเธอจะทำอะไร!” ภรรยาคนที่สี่คำรามด้วยความสิ้นหวัง

“ขวับ ขวับ!”

“สวบ!”

……

ภายใต้แสงสว่าง เด็กน้อยโง่เขลาสองคนกวัดแกว่งมีดอย่างโหดร้าย พร้อมกับแทงลงไปเหมือนคนที่สูญเสียจริยธรรมของมนุษย์โดยสิ้นเชิง

ไม่กี่นาทีต่อมา

แล้วทั้งสองปล้นเงินในบ้านและเปิดประตูหนีออกไปอย่างรวดเร็ว

……

ตระกูลฉิงที่เฟิ่งเป่ย

เมื่อฉิงจื่อหลินเดินขึ้นไปชั้นบน โทรศัพท์ในกระเป๋าของเขาดังขึ้น เขาหยิบมันออกมาและเห็นว่าเป็นเบอร์ของหยวนเค่อ

เขาก็คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกดวางสายทิ้งไป

สิบวินาทีต่อมา ฉิงจื่อหลินมาที่ห้องอ่านหนังสือและกำลังจะเคาะประตู แต่แล้วมีโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง

เขาเหลือบมองหมายเลขผู้โทรและพบว่าเป็นหมายเลขของผู้บริหารระดับสูงของบริษัทจึงกดปุ่มรับสายทันที “ฮัลโหล?”

“จางเทียนตายแล้ว”

“...!” ฉิงจื่อหลินตะลึงเมื่อได้ยินข่าว

“หยวนเค่อโทรหาฉันและถามคุณ กรุณารับสายด้วย” ผู้บริหารระดับสูงเตือนเขา

ฉิงจื่อหลิน ยืนอยู่หน้าห้องอ่านหนังสือด้วยความงุนงง ไม่สามารถตอบสนองได้ครู่หนึ่ง

“แอ๊ดด!”

จู่ๆ ประตูก็เปิดออก พี่เบิ้มฉิงดูซีดเซียวและจิตใจหดหู่กล่าวขึ้น “คุณกำลังทำอะไรอยู่?”

ฉิงจื่อหลินมองไปที่พ่อของเขาและตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบว่า “ไม่เป็นไร ฉันขอให้ในครัวทำโจ๊กที่คุณกินง่ายๆ ได้”

……

อีกด้านหนึ่งของเมือง

ผู้กำกับหลี่ได้รับเอกสารจากจูเหว่ย แล้วกดโทรศัพท์ทันทีแล้วพูดว่า “นัดหมายกับพี่เบิ้มฉิง แล้วฉันจะประลองกับเขา”

……………………………………………………………