EP 487 ปลายสายของผู้อำนวยการสำนัก

EP 487 ปลายสายของผู้อำนวยการสำนัก

By loop

ณ สนามบิน.

ห้องปฎิบัติการบริเวณเทอร์มินอลตะวันออก

ในบ้านขนาดแปดตารางเมตร ดงซูบินและหลัวไห่ถิง ถูกพาตัวเข้ามา แต่ทีมซุนไม่ได้ตั้งใจจะถามพวกเขา และกลับออกไปหลังจากเสียงปิดประตูเสร็จ

　　หลัวไห่ถิงพูดด้วยความอับอาย: "หัวหน้าค่ะ ฉันไม่รู้จริงๆ เกี่ยวกับหนังสือพิมพ์นั่น"...ดงซูบินจับมือของเขาเอง "มันเกิดขึ้นแล้ว อย่าไปคิดมาก"

　　"แต่เครื่องบิน .." ตอนนี้ทั้งคู่เลทมากแล้วสำหรับการขึ้นเครื่องในครั้งนี้

　　ดงซูบินเองก็รู้ว่านี่เป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ในตอนนั้นพวกเขายัดทุกอย่างเข้าไปในกล่องจดหมายพร้อมกับหนังสือพิมพ์และโฆษณาซื้อของในซูเปอร์มาร์เก็ต  ในเช้านั้น หลัวไห่ถิงต้องเอา "หนังสือพิมพ์" แผ่นหนึ่งยัดเข้าไปในกระเป๋าของเธอ อีกทั้งเธอไม่ได้อ่านเลยด้วยซ้ำแน่นอนว่าถ้าเธอเห็นสังเกตข้อความในหนังสือพิมพ์นั้นก่อน หลัวไห่ถิงก็จะไม่ห่อแอปเปิ้ลเข้าไปในหนังสือพิมพ์ชุดนั้น ปัญหาตอนนี้คือวิธีแก้ปัญหา

　　ห้านาที...

　　สิบนาที...

　　ผ่านไปยี่สิบนาที ประตูเปิดอีกครั้ง และสามคนเข้ามาในเครื่องแบบตำรวจ ชาย

　　ดงซูบินสังเกตเห็นหลายคนก่อนเครื่องแบบตำรวจกับผู้ที่ไม่เหมือนกันแม้ว่าสนามบินจะมีสำนักความมั่นคงสาธารณะเช่นเดียวกัน(ตำรวจ) แต่มันไม่อยู่ภายใต้การดูแลของสำนักงานที่เมืองปักกิ่ง แต่มันก็เป็นเพียงคดีทางแพ่ง การบริหารการบิน, เครื่องบินที่นี่ พื้นที่สถานีเหมือนกัน แต่คนที่อยู่ข้างหน้าเขาสามคนไม่ได้มาจากสาขาสนามบินแน่นอน เพราเมื่อตัดสินจากเสื้อผ้า 80% มาจากตำรวจในสนามบินของสาขาเฉาหยาง ยศของพวกเขาก็น่าจะสูงเช่นกัน ราวกับว่าเขาคนนั้นเหมือนจะเป็นรองผู้อำนวยการ เมื่อเห็นอย่างนั้นดงซูบิน รู้สึกในใจ เหมือนกระจก เรื่องนี้น่าจะเกี่ยวข้องเรื่องการเมืองอย่างแน่นอน

　　"ของกลาง คือ แผ่นพับของพวกเขา ? “รองผู้อำนวยการมองดูพวกเขาอย่างเย็นชา

　　หลัวไห่ถิงพูดทันทีว่า “มันอยู่ในกระเป๋าของฉัน แต่ไม่ใช่ของฉัน อาจเป็นคนที่ยัดมันลงในกล่องจดหมายของฉันในตอนเช้า ฉันรีบขึ้นเครื่องบินเลยไม่ทันได้สังเกต”

“ผมไม่สนใจว่าคุณจะรีบไม่รีบ”รองผู้อำนวยการกล่าวต่อไปว่า” ชื่อ

"หน้าบึ้ง เธอพูดว่า:"หลัวไห่ถิง "

　　รองผู้อำนวยการยังคงถามต่อ และตำรวจข้างๆ เขารีบถามต่อไปว่า "หน่วยงาน

　　" สำนักส่งเสริมการลงทุนมณฑลหยานไท่ เมืองเฟิงกัง “หลังจากหยุดไปสักพัก หลัวไห่ถิงก็รีบขึ้นเครื่องและไม่อยากเอะอะ ดังนั้นเขากล่าวเสริม” ผู้อำนวยการสำนักงาน “

　　รองผู้อำนวยการเป่ยมองมาที่เธอ “ตัวแทนรัฐบาลอย่างงั้นหรอ?” "

　　หลัวไห่ถิงหยิบใบอนุญาตทำงานออกมาวางบนโต๊ะ "เรื่องนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด ฉันเชื่อว่าทุกคนจะเห็นได้ว่าถ้าฉันตั้งใจจะเผยแพร่แผนพับนั้น ฉันจะวางใบปลิวไว้บนที่ที่เห็นได้ชัดเจนเช่นนี้อย่างงั้นหรอ? " ฉันเป็นสมาชิกพรรค ฉันรู้ดีว่าอะไรควรทำอะไนไม่ควรทำ วันนี้เราต้องรีบไปขึ้นเครื่องบินไปโตเกียวเพื่อเข้าร่วมสมาคมพ่อค้าแห่งประเทศจีน หัวหน้าของฉันเองก็รีบมากเหมือนกัน? "

　　รองผู้อำนวยการเป่ยกล่าวอย่างเหี้ยมโหด:" ผมไม่สนใจว่าคุณจะเป็นตัวแทนจากรัฐบาลหรือเป็นใครก็ตามแต่ของชิ้นนี้ไม่ถูกอนุญาตให้นำขึ้นเครื่องเด็ดขาด และเราต้องยึดกระเป๋าของคุณไว้ตรวจสอบในภายหลัง“

เมื่อได้ยินเช่นนั้นสีหน้าของหลัวไห่ถิงเปลี่ยนไปในทันที: “อีกนานไหม?”

"ถ้าคุณอยากขึ้นเครื่องวันนี้ คุณก็ต้องทิ้งกระเป๋านี้ไปส่ะ" “รองผู้อำนวยการเองก็ไม่จำเป็นจะต้องสุภาพกับเธอเพราะด้วยยศของเขาแล้วเขาถือว่าตำแหน่งของเขาสูงกว่าเธอ

　　ชัดเจนว่าหลัวไห่ถิงไม่สามารถทำเช่นนั้นได้! ดงซูบินเองก็สึกไม่สบายใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินเรื่องนี้“มันจริงจังขนาดนั้น?” “

　　รองผู้อำนวยการพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าเป็นคนในหน่วยงานของเราจะรู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควรนำขึ้นเครื่อง”

“ถ้าอย่างงั้นฉันเองก็คิดว่าคุณอาจจะมองเราในแง่ร้ายเกินไปสำหรับความไม่ได้เจตนาของเราในการนำแผ่นพับนี้ติดมาด้วย”

“ไร้สาระนะ ตอนนี้พวกคุณกำลังกล่าวหาว่าพวกเรามองโลกในแง่ราย เราเองแค่ทำตามหน้าที่เท่านั้น ทุกคน เก็บของแล้วกลับมากับเรา รีบๆ อย่ามัวแต่บ่น”

“เฮ้ ทำไมถึงพูดอย่างงี้ล่ะ?”

　　ดงซูบินเองก็รู้สึกรำคาญ "สหาย เราต้องมีความยืดหยุ่นในการจัดการคดีแทนที่จะใช้อารมณ์ตัดสิน! มีข่าวอะไรก็ทำเรื่องใหญ่! คุณจำเป็นจะต้องเช่นนี้จริงๆหรือ “

　　ตำรวจข้างเขาตะโกน: "คุณกำลังพูดถึงอะไร!" “

　　รองผู้อำนวยการมองเขาอย่างเศร้าโศก “เราไม่จำเป็นต้องสอนวิธีจัดการกับคดีนี้กับคุณ!” "

　　เมื่อเห็นว่าเวลาขึ้นเครื่องใกล้เข้ามาทุกที อารมณ์ของดงซูบินก็เริ่มจะสุดปลายปรอทแล้ว "หยุดพูดเรื่องไร้สาระกับฉันได้แล้ว นายต้องการทำอะไรกันแน่ นี่มันเหมือนการยัดข้อหากันชัดๆ! ฉันเองก็อ่านใบอนุญาตทำงานด้วย และหน่วยเองก็รู้ว่าอะไรอีกที่ไม่ชัดเจน นี้เป็นแค่ความเข้าใจผิดหรือ นายเองพยายามทำให้เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ อย่าส่ายหน้ากับฉัน  มองหน้าฉัน!”

　　หยูรุยมีเหงื่อออกเล็กน้อย หัวหน้าซูบินนั้นแสดงความเคร่งขรึมออกมาและกระตือรือร้นจริงๆ แต่นี้เป็นปักกิ่ง ไม่ใช่หยานไท่ของเรา คุณ...

　　"อะไรนะ!" รองผู้อำนวยการเองก็เริ่มโกรธ "ยังก็ปล่อยไปไม่ได้"

　　ตำรวจสองคนที่อยู่ข้างหลังหยิบกุญแจมือออกมาทันที และพวกเขากำลังจะจับกุมใครบางคน

　　หลัวไห่ถิงรีบยืนต่อหน้าดงซูบิน"คุณทำอะไรอยู่! ฉันเป็นคนเอาใบปลิวมา! เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับหัวหน้าของเรา?"

แน่นอบางคนถึงกับผงะไปและพวกเขาไม่คิดว่าเด็กหนุ่มหน้าตาวัยรุ่นคนนี้จะเป็นหัวหน้าของพวกเธอ?

　　แน่นอนว่าดงซูบินเองก็จะทนแล้ว ความขุ่นเคืองของเขามันเริ่มขึ้นแล้ว ถึงแม้เขาจะเป็นเพียงหัวหน้าสำนักงานส่งเสริมการลงทุนของมณฑล แต่ขนาดเลขาธิการพรรคของมณฑลเองยังต้องยอมเขา

　　กริ่งดังขึ้น ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

　　รองผู้อำนวยการกดโทรศัพท์ หลังจากดูหมายเลขโทรศัพท์แล้ว เขาก็รีบกดรับทันที "ครับ หยางซัว..."

　　"ไม่อยู่ในห้องเหรอ"

　　"เอ่อ ผมมาทำภารกิจที่สนามบิน เพิ่งไปรับมามันมา"

　　“ใบปลิวไม่กี่แผ่นที่มีเครื่องพรรคคอมมิวนิสต์ .”

" ผมอยู่ในการประชุมสาขา เขาพบพียูซี พิงซูจาง ขณะเจอกันที่ฟลูออรีน "เสียงต่ำ" เขาพร้อมที่จะกลับมาโดยเร็วที่สุดในการเตรียมการนี้ เกรงว่าจะต้องไปเฟิงซูเหลียง ในบ่ายนี้ "

"พิงซูจาง? โอ้ ถ้าอย่างนั้นผมจะกลับไป ผมจะพาคนไปด้วยคนหนึ่ง "

　　"ผมไม่จำเป็นต้องไป กุยเจิ้งจะเตรียมการล่วงหน้าให้"

　　"ผมเข้าใจแล้ว"

　　แน่นอนเมืองให้ความสำคัญกับงานที่สนามบินมาโดยตลอด ทุกครั้งที่ตรวจดูสาขาเฉาหยางแล้ว บางครั้ง ก็สามารถเข้ามาดูได้เช่นกัน รองผู้อำนวยการไม่แปลกใจแม้จะรู้ว่าผู้อำนวยการเฟิงและ คนอื่นอาจจะไม่มา แต่ผู้อำนวยการนั้นเป็นคนที่สุขุม เตรียมตัวให้ดีเสมอ ไม่อย่างนั้นถ้าสารววัตรเฟิงเกิดรีบเดินทางมาจริงเขาเองก็จะต้องเป็นรับผิดชอบ

　　จากเสียงจากโทรศัพท์ดงซูบินได้ยินบางอย่าง

　　เมื่อมองดูเขาดงซูบินก็ไม่สนใจที่จะต่อร้องต่อเถียงที่นี่ เครื่องบินเองก็ไม่สามารถทนรอพวกเขาได้ ดังนั้นเขาจึงรวมตัวกันและคว้าโทรศัพท์มือถือของผู้อำนวยการ

　　รองผู้อำนวยการถึงกับตกตะลึง "คุณกำลังทำอะไร!"

　　ดงซูบินไม่สนใจเขาและพูดกับโทรศัพท์มือถือของเขาว่า: "เฮ้ ปลายสายคือ ผู้อำนวยการหยางใช่ไหม?" เสียงของชายวัยกลางคนดังมาจาก ปลายอีกด้าน "นั่นใคร"

　　"ไม่ต้องรู้ว่าฉันเป็นใคร ผู้อำนวยการเฟิง แห่งสำนักเมืองจะตรวจสอบหรือไม่ ดังนั้นฉันขอคุยกับลูเฟิง"

　　หลายคนในห้องต่างตกตะลึง ให้สารลูเฟิง ?  คุณเมามากเกินไปหรือไม่?

　　ผู้อำนวยการโจวกล่าวว่า "เกิดอะไรขึ้น"

　　"ผมคือ ดงซูบิน ผมรู้จักผู้อำนวยการเฟิงส่งโทรศัพท์ให้กับเขา!"

　　รองสารวตัรรู้สึกคนพวกนี้ทำให้เขาเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วและ หลัวไห่ถิง และ จางฟาไม่คิดว่าหัวหน้าซูบินจะพูดแบบนี้ ผู้อำนวยการเฟิง? เฟิงซูเหลียง ? ผอ.สำนักรักษาความสงบแห่งชาติไม่ใช่หรือ?

　　เห็นได้ชัดว่าผู้อำนวยการที่อยู่อีกฝั่งของโทรศัพท์มีแวววิบวับมากกว่ารองผู้กำกับเสียอีก เมื่อได้ยินเช่นนี้ เขาก็เงียบไปครู่หนึ่ง

　　เมื่อเห็นว่าเขาเงียบดงซูบินก็พูดว่า: "ไม่ยอมให้ฉันคุยใช่ไหม ได้อย่างงั้นอย่างงั้นฉันจะโทรหาลู่เฟิงเอง"

　　"รอก่อน" ในความเป็นจริงเฟิงซูพิง กำลังตรวจสอบงานอยู่ไม่ไกลจากนนี้  เขาเป็นผู้อำนวยการสาขาและรองผู้อำนวยการที่ติดตามเขาไป แม้ว่าเขาจะเป็นผู้อำนวยการบนถนนสนามบิน แต่ตำแหน่งเขาไม่สูงพอ และไม่มีคุณสมบัติที่จะมาพร้อมกับการตรวจสอบเมื่อฟังดงซูบินแล้ว รองผู้อำนวยการเองก็เริ่มหวั่นใจแล้วว่าชายคนนี้เขาจะทำอะไรกันแน่

　　ไม่ว่าเขาจะคิดอะไร ดงซูบินก็รอสายจากปลายสาย

　　ครึ่งนาทีต่อมา เสียงของ เฟิงซูเหลียง ก็มาจากอีกด้านหนึ่ง "ดิ๊งด๊อง?"

　ดงซูบินกล่าวว่า "ผู้อำนวยการเฟิง ผมต้องขอโทษ ที่ผมต้องโทรมารบกวนคุณ"

　　"ฮ่าฮ่า ทำไมนายถึงโทรมา ล่ะ"

　　"ครับ พอดีว่าทางนี้ เราเองจะต้องเตรียมตัวไปโตเกียว และตอนขึ้นเครื่องบิน สมากชิกในทีมของผมดันไม่ระวัง เผลอหยิบใบปลิวพรรคมาจากห่อแอปเปิ้ลไว้สองใบ ผลคือ "

"เข้าใจแล้ว ฉันจะจัดการเรื่องนี้ให้ล่ะกัน

　　“ขอบคุณครับ”

　　ถ้าอย่างนั้น“”ฮ่าฮ่า ไม่ต้องขอบคุณหรอก”

ดงซูบินยื่นโทรศัพท์ให้ “เขาให้ฉันผ่านไปได้”

　　รองผู้อำนวยการก็ถอนหายใจ แต่ไม่คิดว่าเขาจะพูดกับผู้อำนวยการเฟิง เขาเองรู้สึกไม่มั่นใจเล็กน้อย เมื่อมองดูโทรศัพท์ เขาก็รับสายไว้ด้วยใจ แล้วเปิดประตูเดินออกไป "ผอ.เฟิง สวัสดีครับ..."

　　สองนาทีต่อมา รองผู้อำนวยการเปิดประตู ประตูและเข้าไปในห้อง

　　ตำรวจทั้งสองพบว่ารองผู้อำนวยการได้เปลี่ยนหน้ายิ้ม และหัวใจของพวกเขาก็ตกตะลึงในทันที และพวกเขามองไปที่ ดงซูบินอย่างลึกซึ้ง

　　รองสารวัตรเดินขึ้นไปสองก้าวแล้วจับมือ ดงซูบินด้วยรอยยิ้ม “สหาย เราเองไม่ได้ตรวจสอบให้ดี สาเหตุหลักคือเราเพิ่งเข้ามาปราบปราม และไม่ทันตรวจสอบให้ดี เราต้องขอโทษด้วย”

ดงซูบิน ไม่มีเหตุผลใด ๆ ที่จะไม่ให้อภัย “ฉันเองก็เคยทำงานด้านความปลอดภัยสาธารณะด้วย ฉันเข้าใจว่ามันเป็นความเข้าใจผิด”

　　“ใช่ เข้าใจผิด!” รองสารวัตรกล่าวทันที: “เครื่องบิน

　　กี่โมง“ดูนาฬิกาดงซูบินเขายิ้มและพูดว่า:”ฉันต้องขึ้นเครื่องบินแล้ว และไม่รู้ว่ามันจะสายเกินไปหรือเปล่า

　　“สายเกินไปแล้ว ผมจะส่งคนพาไปบอกคนบนเครื่องบิน!”

　　รองสารวัตรไม่กังวลเรื่องนี้อีกต่อไป และรีบพาคนสองสามคนอย่างรวดเร็วภายใต้การจ้องมองของจางฟานและหยูรุยที่ตกตะลึง เมื่อลงไปข้างล่าง จะมีการจัดการเรื่องพิเศษต่างๆ และหลังจากลงทะเบียนง่ายๆ พวกเขาก็เดินผ่านช่องทางการฑูตโดยตรง และส่งคนสองสามคนไปที่ประตูขึ้นเครื่อง หลังจากที่ดงซูฐินและทั้งสี่เดินเข้าไปในทางเดินพร้อมกับบอร์ดดิ้งพาส รองสารวัตรก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

　　จางฟา และ หยูรุย มองหน้ากันไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

　　“หวัซูบิน ฉันขอโทษ แต่ฉันไม่ได้ดูอย่างระมัดระวัง...” หลัวไห่ถิงตระหนักถึง "ปัญหา"

　　ดงซูบินส่ายหัว "ไม่น่าแปลกใจ มันเป็นเรื่องบังเอิญและไม่มีใครสามารถพบมันได้ ครั้งต่อไปคุณสามารถให้ความสนใจกับมันมากขึ้น ไปกันเถอะ"

　　ฉากนี้ทำให้ หลัวไห่ถิงรู้สึกตกใจเล็กน้อยและเธอก็ไม่ได้ ไม่เคยได้ยินอะไรจาก หัวหน้าซูบินมาก่อน อำนาจของเขามากมายจริงๆ มันเป็นเรื่องของโทรศัพท์ที่ส่งนักข่าวของสำนักข่าวซินหัวไปสองสามคนซึ่งไม่ค่อยชัดเจน แต่ตอนนี้หัวหน้าซูบินยังสามารถคุยกับ ผู้อำนวยการสำนักปักกิ่งเลยหรอ?

　　นี้…

　　หลัวไห่ถิงและ จางฟา ต่างก็คิดถึงเรื่องนี้กัน