36

Ep.36

“ว่าแต่พอจะมีอะไรให้กินบ้างไหม?” ซูเฉินเปลี่ยนเรื่อง

ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ เขาได้กินแค่อาหารรองท้องตอนเช้า เวลานี้เลยเริ่มกลับมาหิวอีกแล้ว

แม้จะมีอาหารกระป๋องอยู่ในถุงเก็บของมากมาย แต่ในเมื่อมาเยือนถึงเทือกเขาฮวงเจ๋อ เขาก็อยากกินอาหารถิ่นของที่นี่มากกว่า โดยเฉพาะรสชาติที่สดใหม่

“มีสิครับ ผมจะไปเอาให้เดี๋ยวนี้”

หยางฮ่าวรีบหยิบชามสีดำขึ้นมา และวางมันตรงหน้าซูเฉิน

ซูเฉินลองชิมคำหนึ่ง ต้องลอบส่ายหัว

อาหารที่อยู่ในชามเหนียวเหนอะ ไม่ต้องกล่าวถึงรสชาติขม ยากจะกลืนลงกระเพาะ

“พี่เฉิน รสชาติเป็นยังไงบ้าง?” หยางฮ่าวจ้องเขาไม่วางตา กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว

“ก็พอใช้ได้” ซูเฉินไม่บอกความจริง หันมาเอ่ยถาม “แล้วพวกนายพี่น้องไม่กินด้วยหรอ?”

“พวกเราไม่หิวน่ะ” หยางฮ่าวเกาหัว ฉีกรอยยิ้มไร้เดียงสา อย่างไรก็ตาม ท้องเขากลับส่งเสียง ‘โครก คราก’ ออกมา

จริงๆแล้วเขาหิวมาก เพียงแต่ว่าของทั้งบ้านที่กินได้มีแค่อาหารในชามเท่านั้น

ซูเฉินหัวเราะ วางชามในมือลง หยิบอาหารสามกระป๋องออกจากถุงเก็บของ “ลองนี่สิ”

“พี่เฉิน นั่นมันอะไร? พี่หยิบขึ้นมาจากที่ไหนกัน?”

เห็นซูเฉินทำตัวเหมือนนักมายากล หยิบอาหารสามกระป๋องออกมาจากถุงขนาดเท่าฝ่ามือ หยางฮ่าวก็รู้สึกประหลาดใจ

เพราะเขาเติบโตขึ้นท่ามกลางเทือกเขาฮวงเจ๋อ ดังนั้นไม่เคยเห็นอาหารกระป๋องมาก่อน

“นี่คืออาหารกระป๋อง ข้างในมีเนื้อหมูตุ๋นอยู่” ซูเฉินอธิบาย เปิดทีละกระป๋อง

ไม่นาน กลิ่นเนื้อเข้มข้นก็ลอยตลบอบอวลไปทั้งถ้ำ

“เนื้อล่ะ! ข้างในมีเนื้อเต็มไปหมดเลย!” ดวงตาของหยางฮ่าวเป็นประกาย น้ำลายในปากไหลหยดย้อย

นับแต่หยางหลิงเทียนเดินทางไปหุบเขาหมาป่า พวกเขาก็ไม่มีอาหารดีๆกินอีกเลย ไม่ต้องพูดถึงเนื้อสัตว์

“กินเถอะ” ซูเฉินยิ้ม ยื่นให้พี่น้องตระกูลหยางคนละกระป๋อง

“ขอบคุณพี่เฉิน!” หยางฮ่าวรับกระป๋องมา ยกซดมันด้วยความเอร็ดอร่อย รอบปากเขาเต็มไปด้วยน้ำมันจากซุป

“ซูเฉิน อาหารมื้อนี้ล้ำค่าเกินไป ฉันไม่กล้ากินหรอก” หยางเฉียนคืนกระป๋องให้ซูเฉิน

เนื้อสัตว์อย่างอาหารกระป๋อง ต่อให้เป็นหินพลังงาน ก็ไม่แน่ว่าจะสามารถใช้แลกได้ บอกเลยว่ามันมีค่าสุดๆ เธอไม่กล้าที่จะรับมัน

ซูเฉินผลักกระป๋องกลับไปอีกครั้ง กล่าวด้วยรอยยิ้มบางว่า “ไม่ต้องกังวลหรอก ฉันยังมีอีกเยอะ”

เพื่อให้หยางเฉียนสบายใจ เขาหยิบอาหารออกมาอีก 7-8 กระป๋องจากถุงเก็บของ

“เยอะขนาดนี้เชียว!” ดวงตาของหยางฮ่าวแทบจะถลนออกมา

หยางเฉียนประหลาดใจไม่แพ้กัน อย่างแรกเลย เธอไม่คิดว่าซูเฉินจะครอบครองอาหารกระป๋องมากมายขนาดนี้

อย่างที่สอง เธอสนใจถุงเก็บของในมือซูเฉินมาก เพราะเห็นอยู่ชัดๆ ว่าถุงเก็บของมีขนาดเท่าฝ่ามือ ตามหลักแล้วไม่ควรบรรจุของได้มากมายขนาดนี้

“ซูเฉิน ถุงผ้านั่นสามารถเก็บของได้เยอะขนาดนี้เชียว?” หยางเฉียนถามด้วยความสงสัย

ซูเฉินหยิบกระป๋องที่อยู่ข้างหน้าเขาโดยไม่คิดปิดบัง อธิบายว่า “นี่คือถุงเก็บของที่มีพื้นที่ภายในสิบลูกบาศก์เมตร”

“มีสิ่งมหัศจรรย์แบบนี้อยู่ในโลกด้วย!?” หยางเฉียอ้าปากค้าง มีพื้นที่เก็บของขนาดใหญ่อยู่ข้างใน เธอไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อนเลย นับว่าเปิดหูเปิดตามาก

ซูเฉินเร่งเร้า “รีบกินซักทีเถอะ ฉันมีบางอย่างจะถามเธอหลังจากกินเสร็จ”

เมื่อเห็นว่าซูเฉินมีอาหารกระป๋องเก็บไว้อีกมาก หยางเฉียนก็ไม่ปฏิเสธอีกต่อไป

ซูเฉินกินอาหารไปถึงสองกระป๋อง เขาเช็ดปากและเริ่มเข้าเรื่อง “แถวๆนี้ตรงจุดไหนมีซอมบี้รวมตัวกันเป็นฝูงบ้าง?”

หากเขาต้องการรวบรวม [โพชั่นสัตว์เลี้ยง] ให้ครบสามขวด เขาต้องออกล่าพวกซอมบี้ และเก็บชิ้นส่วนจากพวกมันเท่านั้น

นอกจากนี้ ชิ้นส่วนของ [รถศึกอัจฉริยะ] เองก็ยังขาดอีกแค่ชิ้นเดียว หากเขาสามารถเก็บจนครบ ก็น่าจะประหยัดเวลาในการเดินทางสู่เมืองจิงกังหลังจากนี้

“พี่เฉิน พี่จะไปฆ่าซอมบี้หรอ?” หยางฮ่าวถามหลังจากกินอาหารไปสามกระป๋องติดต่อกัน

ซูเฉินพยักหน้า กล่าวว่า “ฉันต้องการล่าซอมบี้ เพราะการฆ่าซอมบี้สามารถช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับฉันได้”

หยางฮ่าวร้อง อ๋อ ตอบกลับมาว่า “ห่างจากที่นี่ 20 ไมล์ มีเหมืองขนาดใหญ่ ที่นั่นเต็มไปด้วยซอมบี้ พวกเราเองก็ไปล่าซอมบี้ที่นั่นเหมือนกัน”