31

Ep.31

“ทำอะไรน่ะ!?”

ใบหน้างดงามของหยางเฉียนซีดเผือด เธอรีบชักมีกลับ ถอยหลังไปหลายก้าว

หลิวเว่ยหรี่ตา ยกมือข้างนั้นแตะปลายจมูกและสูดดม ทอดถอนหายใจด้วยความมึนเมา “ช่างหอมเหลือเกิน”

“เจ้าคนไร้ยางอาย!”

หยางเฉียนกัดริมฝีปากบางของเธอ ใบหน้าแดงก่ำ ทั้งอับอายและขุ่นเคือง

“หลิวเว่ย พวกเราจ่ายค่าคุ้มครองไปแล้ว ทำไมคุณยังไปไม่อีก?” หยางฮ่าวกำมือแน่น ใบหน้าสะอาดสะอาดเริ่มแดงเรื่อ เห็นได้ชัดว่าเขาโกรธมากกับพฤติกรรมของหลิวเว่ย

หลิวเว่ยหัวเราะร่า “ค่าคุ้มครองไม่ใช่ราคาเดิมอีกต่อไป เมื่อก่อนเดือนละก้อน แต่ตอนนี้ขึ้นเป็นสอง!”

“อะไรนะ? เพิ่มเป็นสองก้อน!”

สีหน้าของหยางเฉียนและหยางฮ่าวแปรเปลี่ยนไป

สำหรับคนธรรมดา ซอมบี้เป็นสิ่งมีชีวิตที่อันตรายอย่างยิ่ง ในช่วงระยะเวลาหนึ่งเดือน แค่สามารถสังหารพวกมันได้สองหรือสามตัว ก็ดีมากแล้ว

อย่าลืมสิว่าหินพลังงานไม่ได้มีไว้ใช้แค่จ่ายค่าคุ้มครอง แต่มันยังเอาไว้ใช้แลกเปลี่ยนอาหารและเสื้อผ้าเช่นกัน

หลิวเว่ยคิดฉวยโอกาสกลืนผลประโยชน์ก้อนโต เรียกเก็บหินพลังงานเพิ่มอีกก้อน เห็นได้ชัดว่าจงใจสร้างปัญหาให้พวกเขา

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของซูเฉินก็ค่อยๆหรี่แคบลง

เมื่อครั้งอาศัยอยู่ในสถานชุมชนเทียนหนาน ตนก็ต้องจ่ายค่าคุ้มครองเช่นกัน แต่ค่าธรรมเนียมไม่ได้สูงมากถึงขนาดนี้

การจ่ายด้วยหินพลังงานสองก้อนต่อเดือน มันไร้เหตุผลสิ้นดี

“หลิวเว่ย อย่าให้มันเกินไปนัก เทือกเขาฮวงเจ๋อไม่ได้เป็นของตระกูลหลิว คุณมีสิทธิ์อะไรมาเรียกร้องจากพวกเรามากมายขนาดนั้น?” หยางฮ่าวตะโกนโกรธเกรี้ยว

ใบหน้าหลิวเว่ยกลายเป็นเย็นชา หัวเราะหยัน “เทือกเขาฮวงเจ๋อเป็นของตระกูลฉัน! ถ้าไม่จ่ายค่าคุ้มครองให้ครบ ก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่ที่นี่!”

หยางเฉียนกัดฟัน “พวกเราไม่มีหินพลังงานอีกแล้ว คราวนี้ขอติดหนี้ไว้ก่อน เดือนหน้าจะชดใช้ให้”

แม้ในหัวใจรู้สึกไม่ยินยอม แต่ต่อหน้าคนพาลอย่างหลิวเว่ย เธอไม่มีทางเลือก ได้แต่ยอมประนีประนอม

หลิวเว่ยเลียริมฝีปากเขา นัยน์ตาฉายแววร้อนแรง กล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “หยางเฉียน เธอไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น ตราบใดที่ยอมรับปากว่าจะเป็นผู้หญิงของฉัน เธอไม่เพียงไม่ต้องจ่ายค่าคุ้มครอง แต่ยังได้กินอาหารดีๆ ...”

หลิวเว่ยยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกหยางเฉียนขัดจังหวะด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “หุบปากซะ! ต่อให้ต้องตาย ฉันก็ไม่ยอมเป็นผู้หญิงของนาย!”

เรื่องอื้อฉาวของหลิวเว่ยเป็นที่รู้จักกันดีในเทือกเขาฮวงเจ๋อ ไอ้หมอนี่มันคนหน้าด้านไร้ศีลธรรม ไม่รู้ว่ามีผู้หญิงกี่คนแล้วที่ถูกมันทำร้าย แล้วหยางเฉียนจะยอมเป็นผู้หญิงของมันได้อย่างไร?

“พี่เว่ย สาวน้อยคนนี้ไม่รู้จักของดี ช่างเธอเถอะ” ชายหนุ่มหัวแบนแทรกขึ้นมา

หลิวเว่ยไม่ตอบคำ แต่คู่ดวงตากลับกลอกไปมาอย่างรวดเร็ว

“คุณกล้าทำแบบนี้ คอยดูเถอะพ่อผมจะไม่ยอมปล่อยคุณไป อย่าลืมนะว่าเขาเป็นผู้วิวัฒนาการเลเวล 1!” หยางฮ่าวตระหนักถึงความคิดร้ายของหลิวเว่ย รีบพูดออกไป

ได้ยินแบบนั้น สีหน้าของหลิวเว่ยก็เปลี่ยนไป

หยางหลิงเทียนเป็นพ่อของหยางเฉียน เขาเป็นผู้วิวัฒนาการเลเวล 1 อย่างที่ว่ามาจริงๆ อย่างไรก็ตาม เมื่อครึ่งปีก่อน อีกฝ่ายเดินทางเข้าไปยังหุบเขาหมาป่า แล้วไม่มีข่าวคราวอีกเลย

ซึ่งเดิมทีหลิวเว่ยเล็งหยางเฉียนมานานแล้ว แต่ตลอดมา เหตุผลที่เขาไม่กล้าวุ่นวายกับเธอ ก็เพราะเขากลัวหยางหลิงเทียน  เจ้าตัวไม่แน่ใจว่าหยางหลิงเทียนตายลงแล้วในหุบเขาหมาป่าจริงๆหรือไม่

แต่ภายหลัง พอมาลองคิดดูดีๆ บิดาของตนก็เป็นผู้วิวัฒนาการเลเวล 1 เช่นกัน แถมยังมีลูกน้องอีกมากมาย ตอนนี้ต่อให้หยางหลิงเทียนยังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่มีอะไรต้องกลัว

“เหอะ! อย่าคิดใช้ตาแก่หยางหลิงเทียนมาขู่กันดีกว่า ถ้าวันนี้ไม่จ่ายค่าคุ้มครอง พี่สาวแกจะต้องตกเป็นผู้หญิงของฉัน!” หลิวเว่ยขู่ด้วยใบหน้าดุร้าย

“เป็นแค่คางคกแต่อยากกินเนื้อหงส์?​ ไม่รู้จักตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองเลย” ซูเฉินหัวเราะเบาๆ ลุกขึ้นก้าวไปข้างหน้า

หยางเฉียนตกใจไปครู่หนึ่ง พอได้สติ เธอกระพริบตาให้ซูเฉิน “ซูเฉิน เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ”

ซูเฉินลุกขึ้นยืนหยัด ก้าวออกมารับหน้าแทนเธอ เรื่องนี้เธอรู้สึกซาบซึ้งใจก็จริง แต่เป็นกังวลมากกว่า

เพราะด้วยนิสัยอันโหดเหี้ยมของหลิวเว่ย ซูเฉินอาจเสียชีวิตเพราะทำแบบนี้ได้

“แก … เมื่อกี้แกว่าฉันเป็นตัวอะไรนะ?” มุมปากของหลิวเว่ยสั่นระริก ดวงตาฟุ้งไปด้วยความกระหายเลือด

ในเทือกเขาฮวงเจ๋อ สถานะของเขาไม่ต่างจากจักรพรรดิครองแผ่นดิน ไม่มีใครกล้าตำหนิเรื่องรูปร่างหน้าตาของเขา

แต่ชายแปลกหน้าตรงข้ามผู้นี้ กลับกล้าดูถูกกันซึ่งๆหน้า!

“หูหนวกหรอ ฉันบอกว่าแกมันคางคก!” ซูเฉินประกาศกร้าว เอ่ยเสริมด้วยรอยยิ้มว่า “หน้าตาแบบแก เรียกว่าคางคก ถือว่าฉันให้เกียรติมากแล้ว”