ตอนที่ 9 ไปงานแต่งฉัน
ตอนที่ 9 ไปงานแต่งฉัน
ผู้หญิงคนนั้นคือหลี่เยวี่ย เธอกอดแขนเขาแน่นขึ้นและแน่นขึ้น ราวกับกำลังสั่งห้าม เธอมองเซิ่งอั้นหรานด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันและพูด“อั้นหราน ดูเธอสิ ทำไมไม่บอกฉันกับอาเจ๋อละว่าเธอกลับมาตอนไหน?” “ฉันไม่เห็นว่ามันจะจำเป็น”
“ฉันได้ยินว่าเธอตัดความสัมพันธ์กับตระกูลเซิ่งแล้วเพื่อเดินทางไปต่างประเทศ”
หลี่เยวี่ยดูเหมือนจะกังวล แต่จริง ๆ แล้วเธอได้ลอบแทงเข็มจี้ใจ“เธออยากกลับไปตระกูลเซิ่งหน่อยไหมละ?”
เมื่อเห็นว่าเซิ่งอั้นหรานดูอับอายเล็กน้อย เฉียวเจ๋อก็พูด“หลี่เยวี่ย ไปกันเถอะ” “จะรีบไปไหนล่ะ ฉันไม่ได้เจออั้นหรานตั้งนาน ฉันยังอยากคุยกับเธออีก!’
หลี่เยวี่ยพูด โดยไม่ให้โอกาสเธอได้ปฏิเสธ เธอออกแรงดึงเซิ่งอั้นหรานไปที่ลิฟต์
ริมฝีปากของเซิ่งอั้นหรานแห้งเล็กน้อย น้ำตาของเธอเอ่อล้น
หลังประตูลิฟต์เปิด หลี่เยวี่ยก็ดึงเธอเข้าไป เซิ่งอั้นหรานก้มหังลง เห็นแค่แขกที่เข้าลิฟต์และก็ยืนชิดมุม
แขกเดินผ่านเธอไป เสื้อสูทของเขาโดนปลายจมูกเธออย่างไม่ตั้งใจ ความหนาวเย็นที่ส่งผ่านมาทำให้ตัวของเธอสั่น เธอรู้สึกคุ้นเคยแปลก ๆ
เซิ่งอั้นหรานแหงนหน้ามอง แต่หลี่เยวี่ยผู้สวมส้นสูงได้ก้าวมาขวางตรงหน้าเธอแล้ว
“อั้นหราน งั้นเธอจะมาไหม?”
“ไปไหน?”เซิ่งอั้นหรานไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไร เธอจึงถามและดวงตาก็ยังชำเลืองมองด้านหลังหลี่เยวี่ย
“งานแต่งของฉันกับอาเจ๋อ”
หลี่เยวี่ยยกมือเรียวขึ้น อวดแหวนเพชรระยิบระยับบนนิ้วของเธอ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยชัยชนะ ริมฝีปากสีแดงของเธอเผยอขึ้น“วันที่ 18 เดือนหน้านะ หวังว่าเธอจะมา”
แหวนเพชรราคาแพงคุ้นตานั่นทำให้เซิ่งอั้นหรานเจ็บตา
เธอจำได้ว่าตอนเธอกับเฉียวเจ๋อไปร้านเพชรด้วยกัน เธอชี้แหวนวงหนึ่งและบอกว่าเธอจะใช้แหวนวงนี้เพื่องานแต่งในอนาคต อย่างไม่คาดคิด แหวนเพชรวงนี้กลับถูกสวมโดยหลี่เยวี่ยไปแล้ว
“ฉันต้องทำงาน ฉันอาจไม่ว่าง”เซิ่งอั้นหรานไม่มองแหวนอีก กลัวว่ามันจะทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจกว่าเดิม
“อั้นหราน มาเถอะหน่า!”หลี่เยวี่ยจับมือของเซิ่งอั้นหรานและฉีกยิ้มกว้าง“ฉันใฝ่ฝันมานานแล้วว่าสักวันหนึ่ง ฉันอยากให้เธอมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวของฉัน”
หัวใจของเซิ่งอั้นหรานแทบกรีดร้องออกมา
หมายความว่า ตั้งแต่เมื่อก่อน เธอก็คิดที่จะแทงข้างหลังฉันมาตลอด?
เมื่อเห็นว่าเธอไม่พูด หลี่เยวี่ยก็ยิ่งได้ใจ เธอยิ้ม“ฉันรู้ว่าเธอกลัวที่จะไปโดยไม่มีเพื่อนผู้ชาย ไม่เป็นไร ฉันมีเพื่อนเยอะแยะ ฉันสามารถแนะนำพวกเขาให้เธอได้นะ”
“ฉันมีแฟน แต่มันไม่สะดวกที่จะไป”
เซิ่งอั้นหรานสะบัดมือหลี่เยวี่ยออกเบา ๆ“แถม งานแต่งระหว่างแฟนเก่าของฉันกับเพื่อนสนิทของฉัน ฉันกลัวว่าเขาจะไม่ยอมให้ฉันไปนะสิ”
ใบหน้าของเฉียวเจ๋อเปลี่ยนไปเล็กน้อย
หลี่เยวี่ยเองก็ตัวแข็งทื่อ และคว้ามือของเซิ่งอั้นหรานอย่างกระตือรือร้น“อั้นหราน ทำไมเธอไม่เรียกแฟนเธอมาเจอเราหน่อยล่ะ ฉันอยากขอบคุณเขาที่คอยดูแลเธอเป็นอย่างดีมาตลอด”
“อย่าลำบากเลย เขาเป็นคนยุ่งมาก”
ขณะที่ทั้งคู่ดึงมือกันไปดึงมือกันมา เซิ่งอั้นหรานก็สะดุดเท้าพลิก และเซไปข้างหน้า หลี่เยวี่ยไม่ดูเหมือนจะช่วยพยุงเธอเลย เธอกลับลอบเขยิบไปข้าง ๆ
เซิ่งอั้นหรานถลาไปข้างหน้า ชนเข้ากับอกแข็งจนหน้าผากเจ็บ
“หึ!”
มีเสียงพ่นลมหายใจเหนือหัวเธอ ซึ่งเป็นเสียงที่คุ้นเคยอย่างอธิบายไม่ได้
