ตอนที่ 752 เต็มใจ
“ฉันทำแล้วนะ” เฉียวเมียนเมียนเหลือบมองโทรศัพท์อีกครั้ง และรู้สึกว่าเซินโย่วก็น่าสงสารอยู่เล็กน้อย
นี่คงเป็นความดื้อรั้นเฮือกสุดท้ายของเธอใช่ไหม?
เธอไม่ได้วางสายเลย?
ไม่ว่าในกรณีใด ถ้าเป็นเธอ เธอคงรับไม่ได้ ถ้าเธอได้ยินคนที่เธอชอบทำตัวสนิทสนมกับผู้หญิงอีกคน
“สามีคะ คุณเซินยังไม่วางสายเลยค่ะ” เฉียวเมียนเมียนเตือนเขา
“คุณจะไม่ถามคุณเซินสักหน่อยเหรอว่าเธอโทรมาหาคุณทำไม? ฉันคิดว่าคงเป็นเรื่องสำคัญ เพราะเธอรอมานานมากแล้วค่ะ”
เหมาเยซื่อดูเหมือนจะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาต้องรับโทรศัพท์
เขามองไปที่เฉียวเมียนเมียนและเลิกคิ้ว เขาไม่ได้ใส่ใจที่จะลดเสียงลงในขณะที่เขาถาม
“คุณไม่โกรธนะ?”
“มีอะไรให้ฉันต้องคิดมากล่ะคะ” เฉียวเมียนเมียนกล่าวอย่างเอื้อเฟื้อ
“คุณกับคุณเซินเป็นแค่เพื่อนกันนี่ เป็นเรื่องปกติที่จะโทรหาเพื่อนไม่ใช่เหรอคะ รับสิ”
“ไม่โกรธจริง ๆ นะ”
“ค่ะ คุณอย่าไปจีบผู้หญิงอื่นลับหลังฉันนี่ค่ะ มีอะไรให้ฉันคิดมาก”
เฉียวเมียนเมียนกระตุ้นเขาด้วยสายตาของเธอ
“อย่าให้คุณเซินต้องรอนานค่ะ รับสิค่ะ”
เมื่อเห็นว่าเธอไม่คิดอะไรจริง ๆ เหมาเยซื่อจึงหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาขึ้นมา
“นี่ก็ดึกมาแล้ว เธอโทรมามีอะไร” เสียงของเขาเย็นชา
ที่ปลายสาย เสียงของเซินโย่วสั่งราวกับว่าเธอกำลังระงับอะไรบางอย่า
“อาซื่อ เมียนเมียนเข้มงวดกับคุณมากเกินไปไหม? คุณต้องได้รับอนุญาตจากเธอก่อนเหรอ ถึงจะรับสายได้? คุณไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอที่มีคนมาคอยควบคุมและยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของคุณ? ทำไมคุณ...”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ เหมาเยซื่อก็ขัดจังหวะเธออย่างเย็นชา
“คุณเข้าใจผิดแล้ว เธอไม่เคยสนใจอะไรแบบนี้หรอก และไม่เคยขอให้ผมทำแบบนั้นด้วย”
“แล้วคุณ...”
“ผมทำเพราะความเต็มใจ คุณมีอะไร”
“ฉัน-ฉันได้ยินจากป้าเหมาว่า เธอโกรธมากที่ถูกคุณบล็อกเบอร์โทรศัพท์ อาซื่อ ฉันจะมาเกลี้ยกล่อมคุณ...”
“โทรมาแค่นี้เหรอ” เหมาเยซื่อขัดจังหวะเธออย่างใจร้อน
“อาซื่อ ฉัน...”
“ถ้านี่เป็นเหตุผลเดียวล่ะก็ ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว นี่ก็ดึกมากแล้ว เมียนเมียนก็ง่วงนอนแล้วด้วย ฉันต้องนอนกับเธอ แค่นี้นะ”
เหมาเยซื่อวางสาย
หลังจากวายสาย เขาก็วางมือถือไว้บนโต๊ะ
เขาเดินไปที่โต๊ะพร้อมกับโอบกอดเฉียวเมียนเมยีนไว้ในอ้อมแขนของเขา
เขามองดูจานอาหารที่ไม่ถูกแตะต้องที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วขมวดคิ้ว
“ทำไมยังไม่กินข้าวล่ะ? ไม่ชอบเหรอ”
“เปล่าคะ ฉันรอทานพร้อมกับคุณ”
“ไหนบอกว่าหิวมามากไง”
เหมาเยซื่อลูบศีรษะเธอและนั่งลงกับเธอในอ้อมแขนของเขา เขาหยิบกุ้งขึ้นมาด้วยตะเกียบและชิมมัน เมื่อรู้สึกว่ายังร้อน ๆ อยู่ เขาก็หยิบอีกตัวหนึ่งขึ้นมา เพื่อป้อนให้กับเธอ
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ทว่าดวงตาเต็มไปด้วยความรัก
“ถ้าหิวก็ทานก่อนเลยสิ คุณจะรอผมทำไมกัน?”
เฉียวเมียนเมียนเปิดปากเพื่อรับกุ้งจากเขา
อาหารที่เขาสั่งนั้นมาจากโรงแรมระดับห้าดาว
รสชาติอาหารอร่อยมาก
อาหารถูกเก็บไว้ในกล่องเก็บความร้อน จึงไม่เย็นชืด
กุ้งนั้นนุ่มและอร่อยมาก และมันกระตุ้นความอยากอาหารของเธอในทันที
เธอเพิ่งทานไปได้คำเดียว ท้องก็เริ่มร้องแล้ว
เหมาเยซื่อตักอาหารเข้าปากให้เธอเพิ่ม
“หิวมากขนาดนี้ ทำไมยังรอผมอยู่? เด็กโง่?”
เฉียวเมียนเมียนเปิดปากของเธออย่างเชื่อฟัง และกลืนอาหารเข้าไปสองสามคำ จากนั้นเธอก็คว้าตะเกียบของเธอและหยิบขึ้นมาทานเอง
