ตอนที่ 6 + 7

ตอนที่ 6 ทำไมผู้สัมภาษณ์ถึงเป็นเขา!

“ว้าว ฉันได้ยินว่าประธานอวี่มีลูกชายแต่ไม่มีภรรยา เขาหล่อมาก วันนี้เขาจะมาเป็นผู้สัมภาษณ์ เธอคิดว่าเขาอยากจะรับใครสักคนเป็นแม่ของลูกชายเขาไหม?”

“เป็นไปได้!แต่ฉันได้ยินว่าเขามีปัญหา...ไม่งั้น ทำไมเขาถึงไม่หาผู้หญิงสักคนมาข้างกายเลย?มีข่าวลือมากมายว่าเขาปฏิเสธผู้หญิงที่เข้าหาเขาตลอดเลยนี่?”

หลังผู้หยิงทุกคนพูดถึงมัน ทุกคนก็ยังเลือกเป็นนางไม้

ตราบเท่าที่สามารถแต่งงานกับคนรวยแบบเขาได้ การเป็นแม่เลี้ยงแล้วยังไงละ?!

เมื่อได้ยินพวกเธอคุยกัน เซิ่งอั้นหรานก็อดกลอกตาไม่ได้

โดยทั่วไป เจ้านายที่มีลูกมักอายุ 30 กันแล้ว พวกเขาต้องมีพุงย้วย สำหรับผู้สัมภาษณ์ที่จะเลือกแม่ให้ลูก?

ช่วยเลือกใช้สมองแสนน้อยนิดกันหน่อยได้ไหม?

โดยรู้ตัว เซิ่งอั้นหรานเกิดความรู้สึกรังเกียจเจ้านายในอนาคตคนนี้

“เซิ่งอั้นหราน!”

“ค่ะ!”เมื่อได้ยินว่าชื่อถูกเรียก เซิ่งอั้นหรานก็เบียดตัวผ่านฝูงชน

เธอสูดหายใจก่อนผลักประตูเข้าไป

มีผู้สัมภาษณ์ห้าคน พวกเขานั่งอยู่ตรงกลางเวที ผู้สัมภาษณ์ทางขวากำลังคุยกับผู้ชายตรงกลาง

เซิ่งอั้นหรานตกตะลึง?!

นี่....นี่ นี่ นี่ไม่ใช่ชายคนที่อยู่ในลิฟต์งั้นเหรอ?

ดูจากหน้าตาของคนรอบเขา เซิ่งอั้นหรานหยุดหายใจโดยไม่รู้ตัว

ฉันจะทำยังไงดี?

เซิ่งอั้นหรานพอเดาออกว่าตำแหน่งของชายคนนี้ต้องสูงกว่าทุกคน ผู้จัดการ?ผู้อำนวยการ?หรือ...

อวี่หนานเฉิงดูเหมือนจะสังเกตเห็นบางสิ่ง เขาแหงนหน้าขึ้นมองเซิ่งอั้นหรานด้วยสายตาไม่แยแส จากนั้นก็ลดหัว ราวกับเขาไม่เคยเห็นเธอมาก่อนและพูด“จบการศึกษาจากวอร์ตันสินะ?”

“ฉัน..ฉันไม่มีใบประกาศนีบัตรค่ะ”ในที่สุดเซิ่งอั้นหรานก็พบเสียงของเธอ

เธอมีความกล้าที่จะกรอกว่าจบมหาวิทยาลัยไหน จากนั้นก็ได้รับจดหมายตอบกลับให้มาสัมภาษณ์

เธอต้องการงานนี้จริง ๆ

ผู้สัมภาษณ์แปลกใจ“คุณจะบอกว่า ข้อมูลที่คุณกรอกเป็นของปลอม?”

เขาหันหน้าไปขอโทษอวี่หนานเฉิงข้างเขา“คุณอวี่ ผมขอโทษ เรา...”

อวี่หนานเฉิงโบกมือ บอกให้เขาไม่ต้องพูด จากนั้นก็มองผู้หญิงด้านล่างเวทีอย่างเย็นชา“คุณจะบอกว่า คุณมาสมัครงานกับทางเราแค่เพราะคุณเคยทำงานในโรงแรมมิลลาร์ดที่เยอรมัน?”

เสียงของอวี่หนานเฉิงยิ่งเย็นชา“คุณเห็นข้อกำหนดรับสมัครของเราหรือยัง?”

เขาโยนเอกสารให้เธอ ใบหน้าของเขาเย็นชา เขาเห็นผ่านคำโกหกของเธอแล้ว“ออกไป!”

เซิ่งอั้นหรานลดหัว หมุนตัวไปพร้อมเอกสาร และได้ยินน้ำเสียงเย็นชาของชายด้านหลัง ซึ่งดังก้องในหู

“อย่าใช้ลูกไม้เปล่าประโยชน์ ไม่มีบริษัทไหนจะรับคนที่ปลอมข้อมูล!”

เซิ่งอั้นหรานหยุด ปฏิเสธที่จะยอมรับ

ชายคนนี้อวดรู้เกินไป!

เธอหมุนตัวกลับไป โยนเอกสารบนโต๊ะเสียงดัง’ปึก’

เสียงนั้นดังมาก และสายตาของผู้สัมภาษณ์ทั้งหลายข้างเขาก็กวาดมองมาอย่างรวดเร็ว

มีคนกล้าโยนของต่อหน้าพวกเขา ต่อหน้าประธานอวี่?!

ตอนที่ 7 เดิมพัน

อวี่หนานเฉิงแหงนมอง“มีอะไรอีก?”

“ในเมื่อคุณคิดว่าใบประกาศนียบัตรสามารถพิสูจน์ความสามารถคนได้ งั้นก็มาเดิมพันกัน”

เซิ่งอั้นหรานยิ้ม ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยการท้าทาย“กล้ารับไหม?”

เกาจ้านผู้นั่งเหม่อลอยอยู่กับการสัมภาษณ์แสนน่าเบื่อพลันหันมามองขวับด้วยความสนใจ

ว้าว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นคนกล้าท้าอวี่หนานเฉิง แถมท่าทางของเธอยังแข็งกร้าวมากอีกด้วย

“คนสวย คุณอยากเดิมพันอะไรกับเขา?”

สีหน้าของอวี่หนานเฉิงไม่กังวลเลย เธอหันไปมองเกาจ้าน

เซิ่งอั้นหรานสูดหายใจลึก จ้องตาของชายคนนั้นโดยตรง“ฉันจะทำงานในโรงแรงภายในกลุ่มเซิ่งถังสามเดือน และฉฉันจะรับประกันว่าผลกำไรรายเดือนนั้นจะมากกว่า 30% ถ้าฉันทำได้ ฉันอยากให้เซิ่งถังรับฉันเข้าเป็นพนักงานประจำ ให้เงินเดือนฉันสามเท่า และคุณต้อง-”

เธอหยุด จากนั้นก็เค้นคำพูดออกมาเสียงดังฟังชัด“ขอ โทษ ฉัน ซะ!”

ทุกคนตาเบิกโพล่ง

แค่ทำงานที่โรงแรมมิลลาร์ดในเยอรมันมาหนึ่งปีเท่านั้น ระหว่างเป็นพนักงาน ผลกำไรประจำเดือนที่เธอทำให้โรงแรมยังเพิ่มแค่ 10% เธอกล้าดียังไงถึงมาท้าทายแบบนี้?

อวี่หนานเฉิงปิดกองเอกสารและโยนมันทิ้ง ยืนขึ้น ยืนค้ำโต๊ะด้วยสองมือ โน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย“แล้วถ้าทำไม่ได้ละ?”

เซิ่งอั้นหรานยิ้ม โดยไม่ยอมงอเลยแม้แต่น้อย“ถ้าฉันทำไม่ได้ ฉันจะขายชีวิตฉันให้เซิ่งถังสามปี คุณจะใช้งานฉันยังไงก็ได้ เป็นไง กล้ายอมรับไหม?” “รับเลย รับเลย!”เกาจ้านคำราม“เฉิงเกอ ถ้านายไม่รับ นายจะเป็นแค่เต่าหัวหด!”

สายตาเย็นชาของอวี่หนานเฉิงทำให้เกาจ้านหุบปาก

“กลับไปและรอประกาศงาน”

เขาเค้นคำพูดเหล่านี้ออกมา อวี่หนานเฉิงลุกขึ้น ก้าวลงและตอนเขาเดินผ่านเซิ่งอั้นหราน ขาของเขาก็หยุดขยับและเขาก็มองไป มันเป็นคางที่เชิดขึ้นและจมูกสวยของผู้หญิงคนหนึ่ง

เธอตัวหอมมาก แต่ไม่ใช่กลิ่นฉุนของเครื่องสำอาง

น่าสนใจ อย่างน้อยก็น่าสนใจกว่าผู้หญิงเหล่านั้น

“การเดิมพันนี้ ฉันจะรับมัน”

หลังพูด เขาก็หมุนตัวและเดินออกไป

“เฉิงเกอ รอไปกินข้าวด้วยกันสิ!”เมื่อเห็นอวี่หนานเฉิงกำลังจะออกไป เกาจ้านก็รีบวิ่งตาม

ก่อนออกไป เขาบิดตัวครึ่งหนึ่ง และกะพริบตาให้เซิ่งอั้นหรานพร้อมยิ้ม“คนสวยว เธอตลกมาก ฉันจะรอดูเธอชนะการเดิมพันนี้นะ!”

เซิ่งอั้นหรานมีเส้นเลือดปูดบนหน้าผาก

แต่ทว่า ในที่สุดก็ผ่านพ้นไปได้ การมีโอกาสดีกว่าการไม่มีที่ให้ไป!

...

มันเป็นตอนบ่ายตอนเซิ่งอั้นหรานลากร่างอันเหนื่อยล้ากลับบ้านหลังการสัมภาษณ์

“แม่ แม่กลับมาแล้ว!”เซิ่งเสี่ยวซิงออกมาทักทายเธอด้วยการกอด“วันนี้หนูฝึกท่องจำABCแล้ว หนูหุงข้าวแล้ว แค่รอให้แม่มาทำกับข้าว!”

“ลูกรักของแม่เก่งที่สุด!”เซิ่งอั้นหรานหอมแก้มเจ้าตัวน้อย

เซิ่งอั้นหรานไปล้างมือ และทำอาหาร และสองแม่ลูกก็กินข้าวด้วยกัน

ตอนหมอบอกเธอว่าเธอยังมีลูกสาวตอนเธอตื่น เซิ่งอั้นหรานก็ตัวแข็งทื่อไป

เด็กน้อยตัวชมพูช่างน่ารักน่าชัง เธออยากหนีผู้ว่าจ้างของเธอ ดังนั้นเธอจึงขอให้เพื่อนเธอซื้อตั๋วเครื่องบินให้เธอ และพาเจ้าตัวเล็กไปต่างประเทศอย่างเร่งรีบ เพื่อลูกน้อยของเธอ เธอถึงกับตัดความสัมพันธ์กับตระกูลเซิ่ง

แม้การเลี้ยงลูกที่ต่างประเทศจะยาก ตราบเท่าที่เธอเห็นรอยยิ้มหวานของเซิ่งเสี่ยวซิง เซิ่งอั้นหรานก็ไม่รู้สึกเหนื่อยเลย

ยิ่งไปกว่านั้น ลูกสาวเธอยังฉลาดมาก เธอเก่งภาษาอังกฤษ เธอเริ่มแปรงฟันและแต่งตัวเองตอนอายุ 3 ชวบ พอโตขึ้น เธอก็ยังช่วยเธอทำงานบ้าน ต่อให้เธอจะไม่เหลือใคร เธอก็ไม่กังวลเลยแม้แต่น้อย