ตอนที่ 5 สนใจ

ตอนที่ 5 สนใจ

คนข้าง ๆ กรีดร้อง“เธอเป็นใคร ทำไมถึงมาใช้ลิฟต์ของผู้บริหาร?”

“ขอโทษค่ะ ฉันมาที่นี่เพื่อสัมภาษณ์ ฉันรีบเลยไม่ได้ดู” เซิ่งอั้นหรานรีบพยุงตัวขณะพูด แต่เธอขยับตัวเร็วไปและผมยาวหยักศกของเธอก็ดันพันเข้ากับกระดุมของอีกฝ่าย

หนังศีรษะของเธอระบมจนเธอต้องโยกหัวกลับ

มือทั้งสองข้างของเธอยังจับตัวเขาอยู่

เซิ่งอั้นหรานสะดุ้ง“ฉัน..ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ!”

เกิดความเงียบในลิฟต์เป็นเวลาสองวินาที

“..อุ้ป!”

วินาทีต่อมา หลายคนในลิฟต์ก็หัวเราะ

แต่เนื่องจาก’ คนใหญ่คนโต’ นี้ที่ยืนอยู่ ใบหน้าเย็นชาของเขาจึงทำให้พวกเขาหยุดหัวเราะและรีบปิดปาก

ตัวของอวี่หนานเฉิงแข็งทื่อ คิ้วของเขาอดขมวดเข้าด้วยกันไม่ได้ เขาไม่พบกับเรื่องไร้สาระเช่นนี้มานานแล้ว

“ขอโทษนะ ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ...คุณ...ช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ?” เซิ่งอั้นหรานกระวนกระวายที่จะดึงผมออก แต่ผมของเธอกลับรัดแน่นขึ้นทันทีที่เธอขยับ

ฝ่ามือของเธอเปียกชุ่ม

อวี่หนานเฉิงรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างแปลกประหลาด แต่เขาไม่เคยเจอเธอมาก่อน

และเขาผู้อารมณ์ร้อนสูงกลับไม่รู้สึกไม่ชอบมัน

เขาเงียบอยู่หนึ่งวินาที และตอบสนองต่อคำขอของเธอ เขาลดหัว และม้วนผมของเธอด้วยนิ้วของเขา

“อย่าขยับ ใจเย็น ๆ” เสียงนี้เย็นชามาก

เสียงนี้...มันคุ้นหูมาก!

เซิ่งอั้นหรานตกตะลึง

เธอพลันคิดถึงคืนเมื่อห้าปีก่อน ภายใต้แสงสลัว เธอลืมตาขึ้นอย่างมึนงง แม้เธอจะไม่เห็นหน้าตาของชายคนนั้นชัด เธอก็เห็นริมฝีปากบางของเขา

“ขอบคุณค่ะ”

เธอพูดขอบคุณ แต่ไม่สามารถทนความอยากรู้ได้ เธอยืนลอบมองขึ้น

ชายคนนั้นสวมชุดสูททำมือราคาแพง ดวงตาน่าจับจ้องดูสูงส่งและไม่แยแส ริมฝีปากบางของเขาสวยแต่ดูหยิ่ง

“คุณครับ” ผู้ช่วยตอบสนองเร็ว คิดว่าเซิ่งอั้นหรานเพิ่งพุ่งชนประธานอวี่และพูดเสียงเย็น“คุณบอกว่าคุณรีบสินะ แต่ผมคิดว่าคุณคงแกล้งล้มเพื่อเข้ามาคุยมากกว่ามั้ง?”

แกล้งล้ม?

เซิ่งอั้นหรานยังไม่รู้ตัว แต่เธอไม่คิดว่าชายด้านข้างเขาจะลดหัวลงเล็กน้อย เหลือบมองเธอจากมุมหางตา

ตลอดหลายปี มีผู้หญิงเข้าหาเขาอยู่มาก ยังมีผู้หญิงสมองตื้นบางคนที่แกล้งล้มใส่เขา แต่ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อห้าปีก่อนนั้น เขาก็ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหน

คนเดียวที่ยังตราตรึงใจของเขาคงเป็นผู้หญิงในคืนนั้น

เธอคือแม่ของลูกชายเขา

เมื่อคิดถึงการกระทำที่ชัดเจนของผู้หญิงคนนี้ มันดูเหมือนจะเป็นการจงใจเข้าหามากกว่า ความเย็นชาและความรังเกียจในดวงตาของอวี่หนานเฉิงเริ่มกลับมา

เขาเกือบโดนผู้หญิงตรงหน้าเขาหลอก

เซิ่งอั้นหรานไม่พอใจ“ฉันบอกว่าฉันรีบ ทำไมคุณถึงมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น?!”

โชคดี เธอเพิ่งขอบคุณเขาจากใจจริงที่ช่วยเธอ

“ผู้ช่วยหลิน” ชายคนนั้นไม่อยากคุยกับเธออีก เสียงของเขาไม่แยแส“กดไปชั้นที่ใกล้สุด”

ผู้ช่วยหลินกดชั้นที่ใกล้สุด รอให้ประตูลิฟต์เปิดและขอให้เซิ่งอั้นหรานออกไป“คุณครับ โปรดลงไปจากลิฟต์นี้ด้วยครับ ครั้งหน้า โปรดอย่าใช้วิธีนี้อีก”

“นี่ ฉันไม่ได้..” เซิ่งอั้นหรานอยากอธิบายตัวเธอ แต่ผู้ช่วยกัลบขอให้เธอออกไปด้วยท่าทางแข็งกร้าว

เซิ่งอั้นหรานกัดฟัน จ้องอวี่หนานเฉิงและออกลิฟต์ไปขณะกระซิบ“เขาคิดว่าเขาเป็นใคร? ตลกตายล่ะ ฉันเนี่ยนะอยากคุยด้วย? แหวะ..”

เธอกระซิบเสียงเบา แต่ผู้ช่วยหลินกลับเต็มไปด้วยความกลัว

ผู้มาสมัครงานคนนี้อยากตายหรือไง?

ความเป็นศัตรูรุนแรงจากชายข้างเขาทำให้มือและเท้าของผู้ช่วยหลินสั่นเทา เขาไม่กล้ามองอีกฝ่าย เขาพูดด้วยเสียงสั่น“ผมจะโทรเรียกหน่วยรักษาความปลอดภัยให้มาจัดการกับเธอเดี๋ยวนี้!”

“น่ารำคาญเสียจริง!” เมื่อประตูลิฟต์ปิด อวี่หนานเฉิงก็ถอนสายตาเขา

คำพูดของผู้หญิงคนนั้นยังดังก้องในหูเขา และเขาก็เกิดความสนใจในตัวผู้หญิงคนนี้

ดีมาก!

เขาหรี่ตาลง แต่เสียงกลับเย็นชากว่าเดิม เขาอยากดูว่าการสัมภาษณ์ของผู้หญิงคนนี้จะเป็นยังไง?

“โทรหาผู้จัดการหลี่ บอกเขาว่าฉันจะไปสัมภาษณ์ตอนสิบโมง”

“ครับ ประธานอวี่”

เซิ่งอั้นหรานไปห้องรับรองและเห็นผู้คนมากมาย ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกตึงเครียดเพราะมีผู้มาสมัครงานมากกว่าที่เธอคิดไว้

เธอสุ่มเลือกที่ยืนรอข้างผู้หญิงบางคนที่กำลังคุยกัน

“เห้ เธอได้ยินไหม ประธานอวี่จะมาเข้าร่วมการสัมภาษณ์ของวันนี้ด้วยแหละ!”