ตอนที่ 15 บทเรียน
ตอนที่ 15 บทเรียน
เซี่ยช่วยประคองคุณหนูน้อยของเธอขึ้นรถม้าไป
เมื่อมองไปที่หญิงสาวที่กำลังจ้องมองเซี่ยอยู่ สามารถสังเกตได้ว่าสายตาของพวกเขาเหล่านั้นเต็มไปด้วยการดูถูก สายตาเหล่านั้นทำให้เธอกังวล
จุนหัวจะเป็นอย่างไรบ้างในชั้นเรียน? จุนหัวแสดงออกแบบไหนกันนะ?
จุนหัวไม่สนใจหญิงสาวเหล่านั้น และนั่งในรถม้าของเธออย่างสงบ
“เซี่ย ขอให้พวกเขารวบรวมข่าวเกี่ยวกับตระกูลฟ่าน”
เซี่ยคิ้วย่น “ตระกูลฟ่าน? พวกเขาสร้างปัญหาให้กับท่านหรือเปล่า?”
“ไม่ มันค่อนข้างตรงกันข้าม ข้าคิดว่าหนึ่งในนั้นน่าสนใจ และข้าคิดว่าเธอจะเป็นเพื่อนที่ดีของข้าได้” จุนหัวตอบ
เพื่อนที่ดี?
เซี่ยมีความรู้สึกว่า วลีนั้นแปลก ๆ มันออกมาจากปากของจุนหัวได้อย่างไร?
แม้ในความคิดของเธอจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่เธอก็ทำตามคำสั่งของนายหญิงอย่างไม่โต้แย้งใดๆ
“ข้ากลับมาแล้วท่านตา…”
เธอพูดเมื่อเธอก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่น
ภายในห้องใหญ่มีตาของเธอที่กำลังยุ่งอยู่กับการคัดลอกหนังสือ และมาดามมูนั่งอย่างสบายอยู่ข้างหน้าเขา ผู้เฒ่าสองคนนี้ เกิดอะไรขึ้นระหว่างที่เธอไม่อยู่?
จุน เจินเสี้ยนมองไปที่จุนหัวอย่างช่วยไม่ได้ "จุนหัว ช่วยท่านตาของเจ้าด้วย"
“คุณหญิงมู?”
คุณหญิงมูยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่ดวงตาของเธอยังคงเร่าร้อนด้วยความโกรธ
“ปากของท่านตาของเจ้ายังคงพูดเรื่องไร้สาระอยู่มากมาย การคัดลอกหนังสือเกี่ยวกับความประพฤติทางวิชาการควรช่วยเขาได้มากทีเดียว”
จุนหัวพยักหน้า “เช่นนั้นก็ทำต่อไปเถอะท่านตา ข้าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
จุนเจินเสี้ยน จ้องไปที่หลานสาวของเขาอย่างช่วยไม่ได้
วายร้ายตัวน้อยนี้! อยู่ฝ่ายไหน ท่านตาหรือคุณหญิงมู?
เมื่อจุนหัวเดินจากไป คุณหญิงมูจ้องไปที่จุน เจิ้นเซียนอย่างเย้ยหยัน
“ยังเหลืออีกกว่าหกสิบหน้า ถ้าเจ้าไม่ต้องการทำต่อในวันพรุ่งนี้ เจ้าควรทำให้เสร็จโดยเร็ว”
จุน เจินเสี้ยน อยากจะร้องไห้ออกมา ข้าแก่แล้ว แต่ทำไมเล่าเจ้ายังปฏิบัติกับข้าอย่างรุนแรงเช่นนี้? จุนเจิ้นเสี้ยนยังคงถูกบังคับให้คัดลอกหนังสือต่อไป ในขณะที่จุนหัว ยังคงฝึกฝนต่อไป
“คุณหญิงมู่เป็นครูที่เข้มงวดจริงๆ ข้าเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว” จุนหัวนั่งในห้องของเธอทันทีที่การฝึกเสร็จสิ้น การฝึกของเธอใช้เวลาไม่นาน แต่ต้องใช้พลังงานเป็นอย่างมาก
“เซี่ย เจ้าทำตามที่ข้าขอให้ทำเสร็จแล้วหรือ”
“ใช่ พวกเขารวบรวมข้อมูลแล้ว หัวหน้าตระกูลฟานเป็นขุนนาง และตระกูลพึ่งพาความสำเร็จของพวกเขาในสนามรบเป็นอย่างมาก เขามีลูกสองคน ลูกสาวหนึ่งคน และลูกชายหนึ่งคน ลูกสาวของเขาอายุสิบห้าปีในปีนี้ และเรียนอยู่ชั้นเดียวกับท่าน”
เมื่อเซี่ยรู้เรื่องนี้ เธอตระหนักได้ว่าจุนหัว ได้พบกับลูกสาวของเขาแล้ว และคิดว่าเธอน่าสนใจ ตามข้อมูลดังกล่าว ฟ่าน หลานหยิงเป็นหญิงสาวห้าวที่รักที่จะแอบออกไปฝึกกับพี่ชายของเธอที่เเป็นทหาร พี่ชายของเธอแก่กว่าเธอ 3 ปี และเมื่อไม่กี่เดือนก่อน เขาถูกส่งไปที่แนวหน้า ซึ่งทำให้ฟาน หลานหยิงรู้สึกเหงาเล็กน้อย
จุนหัวพยักหน้ากับข้อมูลที่เซี่ยให้กับเธอ ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าหญิงสาวผู้สูงศักดิ์เช่นฟาน หลานหยิง สามารถมีบุคลิกตรงไปตรงมาได้อย่างไร ทหารมักมีบุคลิกที่ตรงไปตรงมาและมันก็เหมือนท่านตาของเธออย่างสิ้นเชิง ยกเว้นความไร้ยางอายของเขา
ด้วยพฤติกรรม นั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอมีบุคลิกเช่นนี้
เซี่ยมองจุนหัวด้วยความสับสน เหตุใดท่านหญิงของเธอจึงตกอยู่ในการไตร่ตรองอย่างลึกซึ้ง?
“ตระกูลจุน และตระกูลฟ่านมีความแค้นกันบ้างไหม?”
เซี่ยส่ายหัวของเธอ “ไม่มี ไม่มีเลย ตำแหน่งทหารของตระกูลฟานและตระกูลจุนอยู่ไกลจากกัน ซึ่งทำให้ยากที่จะมีปฏิสัมพันธ์ใดๆ”
“ตำแหน่งของพวกเขา?”
"ทางตะวันตกของอาณาจักรหมิง"
"ตะวันตก?" จุนหัวรู้สึกประหลาดใจ ถ้าอยู่ทางทิศตะวันตก ก็อยู่ใกล้ตระกูลหลานไม่ใช่หรือ?
เซี่น กล่าวเสริมราวกับว่ากำลังอ่านสิ่งที่อยู่ในใจของจุนหัว "พวกเขามีความสัมพันธ์ที่แย่มากกับครอบครัวหลาน พวกเขามักจะแข่งขันกันว่าใครจะเป็นผู้ชนะในการต่อสู้ที่ชายแดนมากกว่า"
จุนหัวพยักหน้าเข้าใจ เพื่อนใหม่ของเธอคนนี้น่าสนใจจริงๆ บางทีพรุ่งนี้พวกเขาจะได้สนิทกันมากขึ้นก็เป็นได้
“โอเค พรุ่งนี้มีเรียนอะไร”
"ภาพวาด"
จุนหัวรีบลุกขึ้น และมุ่งหน้าไปยังห้องนั่งเล่นที่ท่านหญิงมู ยังคงรอให้ท่านตาของเธอเขียนให้เสร็จ
“จุนหัวจ้าเปลี่ยนใจแล้วหรือ?”
จุนเจินเสี้ยนเงยหน้าขึ้นอย่างมีความหวัง
จุนหัวส่ายหัว “ไม่ใช่อย่างนั้น ข้าอยากถามคุณหญิงมูเกี่ยวกับระดับทักษะการวาดภาพที่เด็กหญิงอายุสิบสี่ปีธรรมดามี”
คุณหญิงมูมองไปที่จุนหัว เธอพยักหน้าก่อนที่จะขอให้คนใช้ของเธอนำเครื่องมือวาดภาพมา เธอหยิบพู่กันจุ่มลงในสีเพ้นท์ และเริ่มวาดบนผืนผ้าใบสีขาว
“ปกติแล้ว เด็กผู้หญิงอายุสิบสี่ปีจะวาดรูปไม่ค่อยดีนักเว้นแต่จะได้รับการฝึกฝนมาตั้งแต่เด็ก ขุนนางบางคนสามารถวาดมุมมองที่เหมือนจริงได้มาก ในขณะที่คนอื่นๆ แทบจะผ่านไปไม่ได้ เจ้าเห็นภาพวาดของข้าหรือไม่ ยังมีข้อผิดพลาดมากมาย ซึ่งคล้ายกับที่เด็กผู้หญิงอายุสิบสี่ปีปกติทำกัน”
จุนหัวจ้องไปที่ผ้าใบก่อนที่จะพยักหน้า “ขอบคุณท่านหญิงมาก”
“เจ้าล่ะ ลองวาดวัตถุง่ายๆ ดูสิ”
มาดามมูเตรียมผ้าใบผืนใหม่ จุนหัวคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มวาด มือของเธอจับแปรงอย่างเชี่ยวชาญ และร่อนลงบนผืนผ้าใบอย่างสง่างาม
เธอได้เลือกที่จะวาดภาพหนึ่งที่เธอเคยเห็นในสนามรบ ไม่นานนัก ภาพเหมือนจริงของภูเขาและหุบเขาที่ปกคลุมไปด้วยหมอกก็ปรากฏขึ้น
“เจ้าเป็นจิตรกรที่เก่งมาก!” คุณหญิงมูอุทานด้วยความประหลาดใจเมื่อได้เห็นภาพวาดที่เรียบง่ายของจุนหัว
แม้ว่าภาพวาดของจุนหัวจะไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดที่คุณหญิงมูเคยเห็น แต่มันก็ดีมาก ดีกว่าเด็กผู้หญิงทั่วไปในวัยเดียวกับเธอมาก
“ขอบคุณท่านหญิงมู”
“ถ้าพรุ่งนี้เจ้าวาดแบบนี้ เจ้าอาจจะขึ้นไปถึงจุดสูงสุด แต่ข้าเดาว่าเจ้าจะไม่ทำ”
จุนหัวยิ้มแต่ไม่ตอบ
เธอได้รู้จักความสามารถของเธอในการวาดภาพ เมื่อเธอเริ่มวาดแผนที่สำหรับกลยุทธ์การทำสงคราม ตั้งแต่นั้นมา เธอก็วาดภาพเป็นระยะๆ ซึ่งช่วยพัฒนาทักษะของเธอให้ดียิ่งขึ้นไปอีก จุนหัวจ้องไปที่ภาพวาดของเธอ และขอให้เซี่ย นำไปเก็บไว้ให้
ผ่านไประยะหนึ่ง เธอก็อำลาคุณหญิงมู และตาของเธอที่กำลังตกที่นั่งลำบาก ก่อนที่เธอจะไปพักผ่อน
