30

Ep.30

“พี่สาว ยินดีต้อนรับกลับบ้าน” หยางฮ่าวกล่าวทักทาย

ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้า แต่ทันทีที่สังเกตเห็นชายแปลกหน้านอนอยู่บนเตียง สองคิ้วของเธอก็ขมวดเข้าหากัน ชี้ไปทางซูเฉินและถามว่า “เขาเป็นใคร?”

หยางฮ่าวอธิบาย “เขาชื่อซูเฉิน เป็นเพื่อนที่ผมพบระหว่างทาง ท่าทางเขาดูเหนื่อยมาก ผมเลยพามาพักที่บ้าน”

ซูเฉินได้ยินเสียงโวยวาย ก็ลุกขึ้นนั่ง

เขาขยี้ตาง่วงเหงา แต่หลังจากเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นอย่างชัดเจน เจ้าตัวก็สะดุ้งตกใจ ร้องเสียงหลง “ตี๋ลี่เร่อปา นี่คุณก็ถูกส่งข้ามโลกมาด้วยงั้นหรอ?”

ผู้หญิงตรงหน้าเขา ไม่ว่าจะรูปร่างหรือหน้าตา ล้วนมีความคล้ายคลึงกับดาราหญิงตี๋รี่เร่อปา*ในชีวิตก่อนของเขามาก เลยคาดเดาว่าเธอก็น่าจะถูกส่งข้ามโลกมาเช่นกัน

*(นางเอกสามชาติสามภพ : ลิขิตเหนือเขนย , สตรีหาญฉางเกอ)

ผู้หญิงคนนั้นมองมาทางซูเฉิน หน้าตาบูดบึ้งปรากฏขึ้นบนใบหน้างดงามของเธอ “คุณกำลังพูดเรื่องอะไร? ฉันชื่อหยางเฉียน ไม่ใช่ตี๋ลี่เร่อปา!”

หน้าตาของซูเฉินนับว่าหล่อเหลา ความประทับใจแรกพบถือว่าไม่เลว

อย่างไรก็ตาม ดวงตาที่ซูเฉินมองมาที่เธอกลับแฝงไว้ด้วยความหมายที่ต่างออกไป ซึ่งนี่ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

“เอ่อ ขอโทษที สงสัยฉันจะจำคนผิด” ซูเฉินลูบจมูก ยิ้มกระอักกระอ่วน

หยางเฉียนเป็นพี่สาวของหยางฮ่าว เธออาศัยอยู่ในเทือกเขาฮวงเจ๋อตั้งแต่ยังเด็ก หยางฮ่าวได้บอกเรื่องนี้กับซูเฉินแล้วระหว่างทางกลับบ้าน

ดังนั้น หยางเฉียนแม้ดูเหมือนตี๋ลี่เร่อปา แต่เธอคงไม่ใช่ตัวจริง

“ในเมื่อคุณตื่นแล้ว งั้นก็รีบออกไปซะ!” หยางเฉียนประกาศไล่แขกทันที

ท่ามกลางวันสิ้นโลก จิตใจของผู้คนคาดเดาไม่ได้ และอีกอย่างเธอก็ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางเกี่ยวกับซูเฉินเลย

ถ้าซูเฉินเป็นคนเลวเล่า? แล้วแบบนี้พวกเธอพี่น้องจะไม่ประสบเคราะห์หรือ?

หยางฮ่าวรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เอ่ยเสียงอู้อี้ออดอ้อน “พี่สาว พี่เฉินเพิ่งตื่นนอน แต่พี่ก็รีบไล่เขาออกไป ยังไม่ทันได้นั่งกินข้าวด้วยกันด้วยซ้ำ แบบนั้นมันจะไม่ใจร้ายไปหน่อยหรอ?”

แม้เด็กหนุ่มกับซูเฉินจะเพิ่งเจอกันได้ไม่นาน แต่เขารู้สึกว่าซูเฉินไม่ใช่คนเลว อีกอย่างเขาไม่เข้าใจการกระทำของหยางเฉียน ว่าทำไมรีบไล่แขกเช่นนี้

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันเองก็มีธุระต้องทำพอดี” ซูเฉินแก้ตัว ยิ้มเยาะตนเอง

เป็นธรรมชาติของมนุษย์อยู่แล้วที่จะหวาดระแวงในวันสิ้นโลก ดังนั้นเขาไม่ถือสาความคิดของหยางเฉียนแม้แต่น้อย

แต่ก่อนจะจากไป เขาคงต้องทิ้งบางอย่างไว้ให้อีกฝ่ายสักเล็กน้อย

ในเมื่อได้รับที่ซุกหัวนอนถึงสองสามชั่วโมง ก็ถือว่าเป็นค่าที่พักแล้วกัน

มีอาหารจำนวนมากถูกเก็บไว้ในถุงเก็บของ และหินพลังงานอีกบางส่วน ทว่าระหว่างที่ซูเฉินกำลังจะควักมันออกมา รั้วไม้ตรงทางเข้าถ้ำก็ถูกถีบเปิดออกอย่างแรง

จากนั้น ชายท่าทางหยิ่งยโสสองคนก็ก้าวเข้ามา

คนที่เดินนำหน้าเป็นชายวัย 20 หน้าตาขี้เหร่ ใบหน้าเต็มไปด้วยก้อนตุ่มเล็กเต็มน้อย เทียบกับใบหน้าของเฉินตงแล้ว ยังกับฝาแฝด

เมื่อชายขี้เหร่เห็นซูเฉินนั่งอยู่บนเตียงไม้ ใบหน้าของเขาก็หม่นลง เปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม ชี้หน้าซูเฉินและตะโกนว่า “เจ้าหนู แกเป็นใคร? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?”

“แล้วมันใช่ธุระอะไรของแก?”

เห็นอีกฝ่ายตะโกนใส่ ซูเฉินก็เกิดอคติ สีหน้าเขาหมองลง แค่นเสียงเย็นชา

“แกว่าอะไรนะ ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม?” ชายหนุ่มหัวแบนที่อยู่หลังชายขี้เหร่ตะโกนด้วยความโกรธ ก้าวออกมาหมายจะสั่งสอนซูเฉิน

“หลิวเว่ย เขาเป็นเพื่อนเรา นายคิดจะทำอะไร?” หยางเฉียนก้าวมาขวางด้านหน้าซูเฉิน

แม้เธอจะไม่สนิทหรือคุ้นเคยกับซูเฉิน แต่เธอก็ไม่ต้องการให้ซูเฉินถูกรังแก

หลิวเว่ยโบกมือให้หนุ่มหัวแบนว่าใจร่มๆอย่ารีบร้อน กล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นว่า “ฉันก็ไม่คิดจะทำอะไรหรอก แค่มาที่นี่เพื่อเก็บค่าคุ้มครองก็เท่านั้นเอง”

หยางเฉียนรีบหยิบหินพลังงานออกมา แล้วยื่นให้หลิวเว่ย “เอานี่ไป แล้วก็ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!”

หลิวเว่ยแกล้งทำเป็นรับหินพลังงาน ฉวยโอกาสนั้นคว้ามือหยางเฉียน