26

Ep.26

“ผมเก็บมันมาได้” มุมปากของซูเฉินโค้งมน เผยรอยยิ้มที่แฝงความหมายบางอย่างออกมา

เขาไม่ได้โกหกซักหน่อย [ปืนพกเพาส์] ได้มาจากการเก็บชิ้นส่วนจริงๆ

ส่วนหวู่หยางจะเชื่อหรือไม่ นั่นไม่ใช่ธุระของเขา

“…” หวู่หยางดูตกตะลึง หัวใจกระเพื่อมขึ้นๆลงๆเป็นคลื่น

‘เก็บมันมาได้? นั่นมันเรื่องจริงหรือโกหกกันแน่?’

‘ถ้าจริง งั้นก็บอกมาสิว่านายเก็บมันจากที่ไหน? ฉันจะได้ไปเก็บบ้าง!’

‘ให้ตายเถอะ ฉันก็อยากแข็งแกร่งขึ้นเหมือนกันนะ! ฉันก็อยากมีความสามารถในการไล่ฆ่าไปทุกสารทิศบ้าง!’

…

อีกด้านหนึ่ง เฉาหรานกับหลี่เหลียงกำลังช่วยกันซ่อมแซมรถฐานทัพ

รถในชีวิตก่อนของซูเฉิน โครงสร้างของมันมีความซับซ้อนมาก แหล่งพลังงานมาจากน้ำมันเบนซิน , ดีเซล , ไฟฟ้า ฯลฯ

แต่รถฐานทัพจะต่างออกไป แหล่งพลังงานของมันมาจากหินพลังงาน แถมโครงสร้างยังค่อนข้างง่าย ดังนั้นไม่ยากที่จะซ่อมแซม

“ซูเฉิน หินพลังงานทั้งหมดของฉัน ขอมอบให้นาย” ตันหลินยื่นหินพลังงานของเธอให้แก่ซูเฉิน

แม้หินพลังงานจะมีมูลค่ามาก แต่เธอรู้สึกว่ามันไร้ประโยชน์หากอยู่ในมือตัวเอง ฉะนั้นจะดีกว่าไหม หากมอบให้ซูเฉินนำไปใช้งาน

“อื้ม ขอบใจนะ”

ซูเฉินพยักหน้า ไม่คิดปฏิเสธน้ำใจ

แม้เขาและเธอยังไม่ได้แต่งงานกัน แต่ในใจกลับยึดถือว่าอีกฝ่ายเป็นคนสำคัญของตนเองแล้ว ดังนั้นหินพลังงานจะอยู่ในมือใครก็เหมือนกัน

แล้วอีกอย่าง หากเขาปฏิเสธ ไม่แน่ว่าตันหลินอาจพาลคิดไปว่าซูเฉินมีความคิดเป็นอื่นก็ได้

จริงดังคาด เมื่อเห็นว่าซูเฉินไม่ปฏิเสธ ใบหน้าของตันหลินก็เผยรอยยิ้มสดใส

“หลี่เหลียง ต้องใช้เวลาซ่อมอีกนานแค่ไหน” หวู่หยางถามด้วยความกังวล

แม้ซอมบี้หมาป่าถูกสังหารลงแล้ว แต่เสียงการต่อสู้เมื่อครู่ดังเกินไป หากซอมบี้จำนวนมากถูกดึงดูดเข้ามา แล้วรถฐานทัพยังไม่สามารถใช้งาน พวกเขาจะตกอยู่ในอันตรายอีกครั้ง

“อีกประมาณ 5 นาทีก็เรียบร้อยแล้ว” หลี่เหลียงตอบกลับ

“ก็ดี แต่ถ้ายังไงก็ช่วยรีบหน่อยล่ะ” หวู่หยางถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แต่ในระหว่างนั้นเอง ขณะที่ซูเฉินกำลังเติมหินพลังงานให้กับ [ปืนพกเพาส์] หูเขาพลันได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆแว่วเข้ามา

และเมื่อเวลาผ่านไป เสียงฝีเท้าก็ยิ่งชัดเจนขึ้น หนักแน่นขึ้น

“มีซอมบี้กำลังมาที่นี่!” ซูเฉินขมวดคิ้ว หันมองออกไปนอกรถ

ข้างนอกรถ ภายใต้ท้องฟ้าสีดำ ดวงดาวพรั่งพราว

ประกายจากดวงดาวที่ช่วยสาดแสงสลัว ไม่นานซูเฉินก็มองเห็นใบหน้าอันน่าหวาดกลัวของผู้มาเยือน คราวนี้เป็นฝูงซอมบี้!

และจำนวนของพวกมัน มหาศาลอยู่ในจุดที่เรียกว่าเกินบรรยาย คำนวณด้วยตาเปล่าน่าจะหลายพันตัว!

“นั่นคลื่นซอมบี้!” หวู่หยางเองก็ตระหนักถึงพวกมันแล้วเช่นกัน สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

สิ่งที่เรียกว่าคลื่นฝูงซอมบี้ มันจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อมีซอมบี้รวมตัวกันถึงระดับหนึ่ง มาตรฐานขั้นต่ำที่ว่ามาคือ 10,000 ตัว

และซอมบี้ 10,000 ตัวยังถือว่าเป็นคลื่นซอมบี้ขนาดเล็กเท่านั้น

เพราะในคลื่นขนาดถัดไป อาจมีซอมบี้อยู่มากถึงหลายแสนหรือหลายล้านตัว เรียกกันว่า ‘กองทัพซอมบี้’

ต่อให้เป็นสถานชุมชนขนาดใหญ่อย่างเมืองจิงกัง หากเผชิญหน้ากับกองทัพซอมบี้ ชะตากรรมคงมิแคล้วล่มสลาย

“พวกเราจะทำยังไงกันดี?” มุมปากของหวู่หยางสั่นระริก

แม้เคยฟันฝ่าความยากลำบากมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ได้เห็นฉากสยองขวัญมานักต่อนัก ทว่าเมื่อต้องเผชิญกับกองทัพซอมบี้ เขาก็อดตื่นตระหนกไม่ได้ สูญเสียความเยือกเย็นไป

เฉาหรานกับหลี่เหลียงไม่มีสมาธิซ่อมรถอีก ใบหน้าของพวกเขาไม่น่าดูอย่างถึงที่สุด ในหูอื้ออึงไปด้วยเสียงคำราม ‘ฮือ ฮือ’ ของซอมบี้

“มันจบแล้ว พวกเราตายแน่” หลี่เหลียงเข่าทรุด เริ่มร้องไห้

“หุบปากซะ!”

ซูเฉินก้าวไปข้างหน้า เตะอีกฝ่ายตัวปลิว

การรับรู้เสียงของซอมบี้แหลมคมมาก และเสียงร้องของหลี่เหลียง อาจดึงดูดความสนใจของพวกมันได้