ตอนที่ 14 เพื่อน
ตอนที่ 14 เพื่อน
การปรากฏตัวของจุนหัวไม่ใช่เรื่องน่าประหลาดใจธรรมดาๆ ทั่วไป
ตรงกันข้ามเธอทำให้ทั้งชั้นเรียนอึ้ง และพูดไม่ออกกับการมาของเธอ
ใบหน้าของเธอยังคงคลุมด้วยผ้าคลุม
เธอทำให้บรรดาสตรีผู้สูงศักดิ์ในชั้นเรียนรู้สึกพ่ายแพ้ และเกิดความริษยา
หลินซานจ้องไปที่ใบหน้านั้นด้วยความเกลียดชัง และความริษยามากมาย
เธอไม่ต้องการเห็นคนสวยอย่างจุนหัวอยู่ยืนอยู่ตรงนี้
การปรากฏตัวของเธอได้รับความสนใจจากทั้งชั้นเรียน
และการที่เธอมีน้องชายเป็นจุนมิน เป็นอีกเหตุผลที่ทำให้ผู้หญิงเหล่านั้นอยากใกล้ชิดกับเธอมากขึ้นไปอีก
หลินซานละสายตาจากเธอไปด้วยความริษยา
ในขณะที่จุนหัวยังคงยืนนิ่ง
สายตาของเธอจับจ้องการแสดงออกของหลินซานอย่างสงบ
เธอยิ้มภายใต้ผ้าคลุมของเธอ อีกไม่นานเธอก็จะทำให้ผู้หญิงคนนั้นเข้าหาเธอเองตามความประสงค์ของเธอ
และแน่นอนเธอต้องใช้ความพยายามพอสมควร เพราะไม่มีทางที่เธอจะเปลี่ยนใจผู้หญิงที่เย่อหยิ่งอย่างหลินซานได้ง่ายดาย
แต่ไม่เป็นไรเธอมีเวลาพอสมควร จุนหัวหันกลับไปที่อาจารย์อย่างยิ้มแย้ม และโค้งคำนับเล็กน้อย
“จุนหัวกล่าวคำเคารพอาจารย์เป่ย”
อาจารย์ซวน เป่ยไม่ใช่ขุนนาง เขาเป็นนักวิชาการที่มีผลงานโดดเด่น
เขาปฏิเสธที่จะทำหน้าที่เป็นข้าราชการวัง ดังนั้นเขาจึงกลายเป็นครูในสถาบันนี้
ซวน เป่ย พยักหน้า และอนุญาตให้จุนหัวนั่งลงอีกครั้ง ก่อนจะหารือเกี่ยวกับแผนการสอนของสัปดาห์นี้
หลังจากที่แน่ใจว่าหญิงสาวเหล่านี้ เข้าใจการบรรยายประจำสัปดาห์แล้ว
เขาจึงเรียกอาจารย์หญิงให้เริ่มสอนวิธีการปักผ้าให้กับหญิงสาว
หญิงสาวส่วนใหญ่มีทักษะในเรื่องนี้อยู่แล้ว เนื่องจากได้เรียนรู้พื้นฐานจากปีก่อนหน้า แต่ไม่ใช่สำหรับคนอย่างจุนหัว ที่เพิ่งเริ่มสัมผัสเข็มเมื่อวานนี้
นี่เป็นอุปสรรคใหญ่ เธอใช้เวลาไม่นานในการทำให้ด้ายพันกันอย่างยุ่งเหยิง
“อาจารย์ ข้าคิดว่าข้าต้องการความช่วยเหลือ”
อาจารย์หญิงเกือบลมจับ เมื่อเห็นความยุ่งเหยิงที่จุนหัวทำไว้
ในท้ายที่สุ เธอต้องเริ่มอธิบายกระบวนการทั้งหมดให้จุนหัวฟังง ก่อนที่หญิงสาวจะสร้างรูปแบบการเย็บที่พอเหมาะพอดี
แม้หลังจากชั่วโมงแรกของบทเรียนสิ้นสุดลง เธอก็ไม่สามารถก้าวหน้าเกินหนึ่งบรรทัดได้
“ว้าว ข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนแย่กว่าข้า”
ความคิดเห็นจากหญิงสาวด้านข้างทำให้จุนหัวเงยหน้าขึ้นด้วยความงุนงง
เธอสังเกตได้ว่ามีสายตาคู่นึงกำลังจ้องมองจุนหัว หญิงสาวยืนอยู่ข้างๆ ด้วยมือของเธอที่สะโพก มองไปที่ 'งานเย็บปักถักร้อย' ของจุนหัว หญิงสาวมีใบหน้าที่บอบบางซึ่งถึงแม้จะดูไม่สวยงาม แต่ก็ดูสง่างาม เสื้อผ้าของเธอทำด้วยผ้าไหมชั้นดีซึ่งแสดงถึงฐานะที่โดดเด่นของครอบครัว
จุนหัวหลับตาลง “ข้าไม่เคยเรียนเย็บปักถักร้อยมาก่อน”
หญิงสาวยิ้ม “ข้าก็เรียนมานิดหน่อย ข้าแค่รู้สึกว่าเรื่องพวกนี้น่าเบื่อ! แต่พ่อข้าไม่ยอมให้หยุดเรียนบทเรียนนี้”
จุนหัวรู้สึกประหลาดใจที่ได้พบกับหญิงสาวที่ตรงไปตรงมาในหมู่หญิงสาวเหล่านี้
ส่วนใหญ่พูดด้วยถ้อยคำที่มีสีสัน และดอกไม้ แต่ใต้พวกเขาเป็นกับดักที่อันตราย
การได้เห็นใครบางคนที่พูดสิ่งที่อยู่ในใจของเธอออกมาอย่างไร้กังวล เป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจจริงๆ เหมือนการสูดอากาศบริสุทธิ์ท่ามกลางสังคมที่ติดขัด
“ข้าชื่อ ฟ่าน หลานหยิง ฉันสงสัยจริงๆ เจ้าเป็นผู้หญิงที่ไร้ประโยชน์เหมือนในข่าวลือหรือเปล่า”
คำถามที่มุ่งหน้าไปยังจุดอ่อนที่สุดของเธอ จุนหัวไม่มีคำพูดที่จะตอบกลับได้
ไม่ใช่ว่าเธอไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง อย่างน้อยที่สุด เธอยังรู้วิธีนับรายได้ และจัดการครอบครัว (โดยการทิ้งทุกอย่างให้คนใช้ของเธอ)
แต่เมื่อเทียบกับสตรีผู้สูงศักดิ์คนอื่นๆ เธอต้องยอมรับว่าเธอไม่เหมาะกับพวกเขา
ขณะที่จุนหัวไม่ตอบ ฟ่าน หลานหยิงก็คิดทันทีว่าเธอเป็นหญิงสาวที่ขี้อาย เธอไม่ได้กดดันเธออีกต่อไป เพียงแต่นั่งลงข้างๆ เธอเท่านั้น
“เก้าอี้ข้างๆ เจ้าว่างหรือเปล่า ขอดูงานปักของเจ้าหน่อยเถอะ ถึงแม้ว่าข้าจะไม่เก่งที่สุด แต่ข้าน่าจะทำได้ดีกว่าเจ้า”
จุนหัวส่งผ้าไหมบนมือให้ฟ่าน หลานหยิง และเธอตรวจดูอย่างใกล้ชิดครู่หนึ่งก่อนจะยิ้ม
“ไม่เป็นไรหรอก แต่เจ้าก็หยาบคายไปหน่อย…”
ในชั่วโมงถัดไปของบทเรียน ฟ่าน หลานหยิงช่วยเธอเย็บอีกเส้นอย่างเรียบร้อย และบอกวิธีทำรูปทรง รวมถึงลวดลายต่างๆ
เธอปักงานตัวเอง และมันก็ดูสวยงามมากทั้งๆ ที่เธออ้างว่าเธอเป็นคนที่แย่ที่สุดในชั้นนี้
ไม่นานหลังจากนั้น บทเรียนการปักผ้าก็เสร็จสิ้นลงฟ่าน หลานหยิงเหยียดร่างกายของเธอด้วยความสุข
“ในที่สุด ข้าก็กลับบ้าน และฝึกต่อได้”
คำพูดของฟ่าน หลานหยิงกระตุ้นความสนใจของจุนหัว เธอไม่มีความรู้เพียงพอเกี่ยวกับตระกูลฟ่าน แต่ผู้หญิงตรงหน้าเธอค่อนข้างน่าสนใจ
"การฝึกอบรม…?"
“ใช่ ข้าอยากเป็นแม่ทัพเหมือนพ่อ”
จุนหัวเงียบไปครู่หนึ่ง แม่ทัพ? ฟ่าน หลานหยิง ไม่ใช่ผู้หญิงเหรอ?
เธอจำไม่ได้ว่ากฎหมายของพวกเขาอนุญาตให้ผู้หญิงเข้าร่วมในสงคราม
มิฉะนั้น ทำไมเธอถึงต้องใส่ใจที่จะเปลี่ยนตัวตนของเธอด้วย?
ฟ่าน หลานหยิงหัวเราะเมื่อเห็นใบหน้าของจุนหัว
“ตอนนี้ยังเป็นไปไม่ได้ที่ผู้หญิงจะเข้าร่วมกองทัพ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีกฎเกณฑ์ใดที่ห้ามผู้หญิงให้ฝึกฝน และแข็งแกร่งขึ้น แม้ว่าข้าจะไม่สามารถเป็นแม่ทัพได้ข้าก็อยากจะแข็งแกร่งขึ้นดังนั้น ข้าสามารถช่วยพี่ชายของข้าในการฝึก”
จุนหัวพยักหน้า คำพูดของเธอมีความหมาย แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมในสงคราม แต่ก็ไม่มีกฎเกณฑ์เฉพาะที่ห้ามผู้หญิงให้แข็งแกร่งขึ้น
สำหรับสังคมปิตาธิปไตยสูง ถ้าผู้หญิงไม่มี 'คุณธรรม' และ 'อ่อนโยน'
เธอจะแต่งงานได้อย่างไรในอนาคต?
เจ้าหน้าที่ระดับสูงเหล่านั้นไม่มีทางเลือกสาวห้าวแบบนี้
ฟ่านหลานหยิงจ้องไปที่ใบหน้าของเธอ “อย่าคิดมาก ครอบครัวข้าจะจัดการเรื่องนั้นให้ข้าเอง”
จุนหัวยิ้ม ดูเหมือนว่าฟ่านหลานหยิงจะคุ้นเคยกับปฏิกิริยาของผู้คนที่มีต่อการตัดสินใจของเธอในการฝึกมานานแล้ว และไม่ปฏิบัติตามบรรทัดฐานเป็นเรื่องปกติ
“เจอกันพรุ่งนี้ จุนหัว”
"เจอกันพรุ่งนี้."
ฟ่านหลานหยิงโบกมือขณะที่เธอเดินไปที่รถม้าของเธอ
ไม่นานหลังจากนั้น จุนหัวก็เก็บสิ่งของของเธอ และมุ่งหน้าไปหาเซี่ย
บทเรียนวันนี้ช่างเหนื่อยจริงๆสำหรับจุนหัว
