Ep.17

Ep.17

ซูเฉินลากตันหลินออกมาไกลกว่า 100 เมตร แต่สุดท้ายก็ถูกซอมบี้ไล่ตามทัน

ซูเฉินเลียริมฝีปากที่เหน็ดเหนื่อยจนแห้งผากของเขา ฉุดตันหลินเข้าหาตัว มือหนึ่งโอบกอดเธอ อีกมือหนึ่งกวัดแกว่งคมมีดคอยปกป้อง

“ซูเฉิน พวกเราจะตายไหม?”

ตันหลินซุกตัวในอ้อมอกเขา รู้สึกอบอุ่นเป็นพิเศษ เมื่อมีเขาอยู่ข้างกาย ความวิตกกังวลก็ลดลง แต่ในใจยังรู้สึกไม่อยากยอมแพ้

“พวกมันก็แค่ซากศพเดินได้ก็เท่านั้น”

ซูเฉินหัวเราะคลุ้มคลั่ง เหยียดมือยิงลูกไฟออกไป

ซอมบี้ตัวแรกที่พุ่งเข้ามาถูกระเบิดแหลกเป็นชิ้น ทว่านี่ไม่เพียงพอที่จะข่มขวัญซอมบี้ตัวอื่น ทุกตนล้วนเพิกเฉยต่ออานุภาพร้ายแรงของเวทย์ไฟ วิ่งเข้าหาซูเฉินอย่างบ้าคลั่งเมามัน

ใบหน้าที่น่าเกลียดน่ากลัวของฝูงซอมบี้ ยามใกล้เข้ามาชวนให้คนที่มองรู้สึกหายใจไม่ออก ตันหลินตกใจกลัวจนหน้าซีด ทั้งร่างสั่นเทา

ทว่าซูเฉินกลับไม่หวาดกลัวเลย ใบมีดสายลมถูกปลดปล่อยออกมา ผ่าซอมบี้สองตัวแยกเป็นสี่ส่วน

ศพของซอมบี้ตัวหนึ่งที่ตายลง ปรากฏลำแสงสีดำสะท้อนขึ้นมา

“ชิ้นส่วนสีดำ!”

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ซูเฉินได้เห็นชิ้นส่วนสีดำ เขาต้องการที่จะหยิบมันขึ้นมา อย่างไรก็ตามมีซอมบี้อยู่รอบๆมากเกินไป เขาไม่อาจปล่อยมือได้

เจ้าตัวทำได้เพียงสะบัดคมมีดออกไปอีกครั้ง ปล่อยปล่อยใบมีดสายลมออกไปอีกครา

กริ๊ก กริ๊ก กริ๊ก..!

บังเกิดเสียงกระดูกถูกตัด ซอมบี้หลายตัวที่พยายามพุ่งเข้ามาตกตายภายใต้คมมีด

ยังไงก็ตาม จำนวนของซอมบี้มีมากเกินไป ไม่นานซูเฉินและตันหลินก็ถูกปิดล้อมอย่างรวดเร็ว พื้นที่หยั่งเท้าของพวกเขาเล็กลงเรื่อยๆ

แต่ในช่วงเวลาวิกฤตินั้นเอง ปรากฏแสงสว่างสาดเข้ามา ตามด้วยเสียงคำรามของเครื่องยนต์

“นั่นรถฐานทัพของสถานชุมชนเทียนหนาน! ซูเฉิน พวกเรารอดแล้ว!” ตันหลินกรีดร้องดีใจ หัวใจของซูเฉินเองก็เต้นระรัวเช่นกัน

รถฐานทัพของสถานชุมชนเทียนหนาน มีขนาดใหญ่พอๆกับรถตู้ในชีวิตก่อน ทั้งคันเต็มไปด้วยเหล็กหนา สามารถทนต่อแรงกระแทกหรือการโจมตีที่เกิดจากซอมบี้ได้เล็กน้อย แถมยังค่อนข้างเร็ว ด้วยเจ้าสิ่งนี้ การเดินทางไกลในโลกแห่งหายนะจึงปลอดภัยกว่าเดิมมาก

แต่ในสถานชุมชนเทียนหนาน มียานพาหนะเช่นนี้เพียงสามคันเท่านั้น

การมาเยือนของรถฐานทัพ ดึงดูดความสนใจของซอมบี้ทันที ฝูงซอมบี้ที่เดิมห้อมล้อมซูเฉิน เวลานี้มากกว่าครึ่งหันหลังวิ่งไปยังพาหนะเหล็กกล้า

ตูม ตูม ตูม ตูม …

รถฐานทัพวิ่งข้ามถนน ซอมบี้ที่พยายามวิ่งไปขวางหน้า ทั้งหมดถูกชนกระเด็นออกไป

เอี๊ยดดดดด!

เสียงเบรกดังสนั่น รถฐานทัพดริฟอย่างสวยงามพริ้วไหว

“ซูเฉิน ขึ้นมาบนรถเร็ว!”

ทันทีที่ประตูรถเปิดออก ชายร่างใหญ่ที่มีใบหน้าหยาบกระด้างก็พุ่งออกมาจากด้านใน

มิใช่ใครอื่น เป็นหวู่หยาง หัวหน้าทีมทหารรับจ้างแห่งสถานชุมชนเทียนหนาน

“หัวหน้าหวู่!” สีหน้าของซูเฉินแปรเปลี่ยนไป เขานึกไม่ถึงเลย ว่าหวู่หยางไม่เพียงไม่ตายในสถานชุมชน แต่ยังขับรถมาช่วยเขา

“รีบขึ้นรถเถอะ”

หวู่หยางคำราม กุมดาบใหญ่ด้วยสองมือ กวัดแกว่งดั่งพยัคฆ์ร่ายระบำ ซอมบี้ตัวใดที่กล้าเข้ามาใกล้ พวกมันจะถูกทุบจนกระดูกหัก ถูกสับจนเส้นเอ็นสะบั้น ลงไปกองแน่นิ่งกับพื้น

ซูเฉินได้สติกลับมา เขาปกป้องตันหลินขึ้นไปในรถฐานทัพก่อน ส่วนตัวเองยังอยู่นอกรถ ไม่มีความตั้งใจจะขึ้นไป

“ซูเฉิน รีบขึ้นมาสิ!” เมื่อเห็นซูเฉินยังมัวชักช้า ตันหลินก็เร่งเร้าด้วยความกังวล

“ซูเฉิน มัวรอบ้าอะไรอยู่!”

นอกจากตันหลินแล้ว บนรถฐานทัพยังมีชายอีกสองคนตะโกนใส่ซูเฉิน

“ปิดประตูรถซะ” ซูเฉินตอบกลับ หันไปหาหวู่หยางและกล่าวว่า “หัวหน้าหวู่ พวกเรามาร่วมมือกันฆ่าซอมบี้ฝูงนี้กัน!”

“ว่าไงนะ? นี่นายเสียสติไปแล้วเหรอ?” หวู่หยางอุทานด้วยความตกใจ เขาเกือบคิดว่าหูฝาด

เพราะบริเวณนี้ยังเหลือซอมบี้อีกกว่า 70-80 ตัว แต่ซูเฉินกลับเอ่ยปากชักชวนว่ามาช่วยกันสังหารพวกมันทั้งหมด?

ในกรณีนี้ ใครจะสังหารใครกันแน่ นั่นมันคำพูดชวนไปตายชัดๆ!

ช่วงเวลานี้ หวู่หยางบังเกิดความคิดขึ้นมา ว่าคงเพราะประสบเรื่องร้ายแรงติดต่อกันมากเกินไป สมองของซูเฉินเลยระเบิดกลายเป็นคนบ้าไปแล้ว