บทที่ 2 บังเอิญ?

บทที่ 2 บังเอิญ?

“ขอบอกเลยนะ จางหลาน! ‘เรื่องผี’ ของนายนี่มันค่อนข้างน่ากลัวเลยนะ! หากที่พูดเป็นเรื่องจริง!” ตำรวจคนที่ไม่เชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติ ข่มความอายจากอาการหวาดกลัว ก่อนจะยิ้มแล้วพูดกับจางหลาน

“เสี่ยวหลิว ฉันรู้ว่านายไม่เชื่อเรื่องแบบนี้ แต่ฉันขอรับรองว่าที่พูดไปไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ถ้านายไม่เชื่อก็ไปที่บริษัทรถเมล์ตรวจสอบได้เลย” จางหลานกล่าวอย่างเคร่งขรึมแสดงออกว่าไม่ได้พูดเล่น

“เจ้าอ้วนหลาน พูดจริงดิ! อย่าทำให้ฉันกลัว คนที่ตายไปแล้ว ขับรถมาตลอด ‘5 ปี’ นี่…นี่มันไม่ใช่ ‘เรื่องผี’ หรือไง!” ตำรวจร่างผอมสูงพยายามยิ้มแล้วพูด แต่มันเป็นรอยยิ้มที่ห่างไกลเกินกว่าจะเรียกว่ายิ้ม เห็นได้ชัดว่า เขากลัว ‘เรื่องผี’ ที่จางหลานพูด

“ฉันไม่ได้พูดเล่น พวกนายมองหน้าฉันสิ แล้วคิดว่าที่ฉันพูดมันล้อเล่นไหม?” สีหน้าของจางหลานจริงจังมาก ดูไม่เหมือนการล้อเล่น

“หัวหน้าเย่ คุณว่าเขาที เจ้าอ้วนหลานล้อเล่นเกินไปแล้ว!” ตำรวจร่างผอมสูงหันมาพูดกับเย่ปิน

ตอนนี้ เย่ปินมีสีหน้าสงบนิ่ง เหมือนกำลังนั่งสมาธิตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้เปิดปากพูดเลย

เป็นเวลานานกว่าเย่ปินจะเงยหน้าขึ้นมองจางหลาน “หลานเกอ (พี่ชายหลาน) ที่พูดมาทั้งหมดน่ะเรื่องจริงใช่ไหม?” การแสดงของเย่ปินดูจริงจัง สำหรับคำพูดของจางหลาน เขายังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

จางหลานมองเย่ปิน แล้วพยักหน้าเล็กน้อย “หัวหน้าเย่ แม้ผมจะเป็นคนอ้วนที่ขี้เล่นเป็นบางครั้ง แต่สิ่งที่เพิ่งพูดไป ผมขอรับรองว่าไม่ใช่มุขตลกเด็ดขาด มันเป็นเรื่องจริงทั้งหมด!” จางหลานยกสามนิ้วขึ้นปฏิญาณรับรองคำพูด

เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของจางหลานในตอนนี้ ทุกคนก็เข้าใจแล้วว่า จางหลานไม่ได้พูดเล่น ด้วยสถานะของเขา ทุกคนคิดว่าจางหลานคงไม่กล้าเล่นตลกกับเย่ปิน

“หลานเกอ เฉินฮุ่ย พวกเราไปที่บริษัทรถเมล์กันเถอะ” เย่ปินไม่ดูภาพวงจรปิดต่อ เขาลุกขึ้นพาจางหลานกับเฉินฮุ่ยไปที่บริษัทรถเมล์

บริษัทรถเมล์อยู่ไม่ไกลจากสถานีตำรวจของคนทั้งสามมากนัก เพียงขับรถไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว

หลังจากมาถึงที่บริษัทรถเมล์ เย่ปินก็แสดงบัตรประจำตัวกับพนักงาน หลังจากนั้นไม่นาน บริษัทก็ส่งพนักงานออกมาต้อนรับพวกเย่ปินทั้งสามคน

“เรื่องรถเมล์สาย ‘18’ มันเป็นมายังไงครับ?”

เย่ปินเปิดปากถามเรื่องรถเมล์ ‘สาย 18’ ขึ้นทันที

พนักงานต้อนรับพอได้ยินเย่ปินถามเรื่อง ‘สาย 18’ สีหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความสงสัย

“พวกคุณมาสืบสวนเรื่องเด็กที่หายไปก่อนหน้านี้ใช่ไหมครับ?” เรื่องเด็กที่หายไปได้ถูกโพสต์ลงอินเตอร์เน็ตแล้ว ดังนั้นพนักงานที่ออกมาต้อนรับเย่ปินกับพวกในตอนนี้จึงเชื่อว่าพวกเขามาสืบสวนเรื่องของเด็กที่หายไป

“ใช่ครับ”

เย่ปินพยักหน้า ความจริงคราวนี้เขามาเพื่อตรวจสอบเรื่องรถเมล์ ‘สาย 18’ และตามหาเบาะแสของเด็กที่หายไป

“โอเค รอสักครู่นะครับ” พนักงานต้อนรับลุกขึ้นไปหยิบแฟ้มแล้วนำกลับมายื่นให้เย่ปิน “นี่คือแฟ้มข้อมูลเกี่ยวกับรถเมล์ ‘สาย 18’ ครับ”

ดูจากฝุ่นที่สะสมอยู่บนแฟ้ม แฟ้มดูเหมือนจะถูกเก็บไว้เป็นเวลานานมาก และเห็นได้ชัดว่าไม่มีใครเปิดมันมานานแล้ว

เย่ปินหยิบแฟ้มและกล่าวขอบคุณสั้นๆ จากนั้นก็เปิดแฟ้มที่เต็มไปด้วยฝุ่นออกมาดู

มีเอกสารอยู่ในแฟ้มเป็นปึก เย่ปินนำเอกสารออกมาค่อยๆอ่านข้อมูลที่บันทึกไว้พร้อมกับ จางหลานและเฉินฮุ่ย

ในเอกสารบันทึกข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับ ‘สาย 18’ ไว้อย่างชัดเจน ตั้งแต่สถานที่ต้นทาง จนถึงสถานีปลายทาง เวลาออก จนถึงเวลาเดินรถเที่ยวสุดท้าย…

นอกเหนือจากบันทึกเหล่านี้ หน้าสุดท้ายของแฟ้มข้อมูลได้หายไป มันถูกฉีกออกไป

“ทำไมหน้าสุดท้ายถึงได้หายไปครับ?” เย่ปินถามพร้อมกับชี้ไปที่หน้าเอกสารที่ถูกฉีกออกไป

แต่พนักงานต้อนรับก็ส่ายหน้าอย่างอายๆและตอบว่า

“ขอโทษครับ แฟ้มนี้ถูกเก็บไว้โดยไม่มีใครเคลื่อนย้ายมานานมาก ผมไม่รู้จริงๆว่าใครเป็นคนฉีกมันออกไป”

เย่ปินพยักหน้า เห็นได้ชัดว่าเขาเดาคำตอบของอีกฝ่ายไว้แล้ว เมื่อพิจารณาจากฝุ่นที่สะสมอยู่บนแฟ้ม มันคงเป็นเวลานานมากแล้วที่หน้าสุดท้ายถูกฉีกออก

“เกี่ยวกับ ‘สาย 18’ คุณรู้เรื่องอะไรบ้างครับ?” เย่ปินเก็บเอกสารลงแฟ้มแล้วส่งคืนให้พนักงานต้อนรับก่อนที่จะถาม

“รถเมล์ ‘สาย 18’” พนักงานต้อนรับแตะคางครุ่นคิดหนัก แต่ก็คิดอะไรไม่ออก “ผมไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ เพราะตอนที่ผมเข้าทำงาน ‘สาย 18’ น่าจะถูกยกเลิกไปแล้ว” พนักงานต้อนรับตอบอย่างชัดเจนว่าไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้จริงๆ

“หลานเกอ ก่อนหน้านี้คุณมาถามกับใคร?” เย่ปินหันมาถามจางหลานที่ยืนอยู่ข้างๆ

“ดูเหมือน… ดูเหมือนจะชื่อ…” จางหลานขมวดคิ้วครุ่นคิด เป็นเวลานานก่อนจะคิดออก “ใช่แล้ว ผมได้ยินคนในบริษัทเรียกเขาว่า หัวหน้าเหล่าหวัง”

“โอ้! พวกคุณพูดถึงหัวหน้าเหล่าหวังเหรอครับ!” เย่ปินยังไม่ ทันถาม พนักงานต้อนรับก็พูดขึ้น

“ตอนนี้เขาอยู่ที่บริษัทหรือเปล่าครับ?” เย่ปินถามอย่างเร่งรีบ

พนักงานต้อนรับมีสีหน้าเสียใจพร้อมกับส่ายหน้า “เฮ้อ พูดถึงหัวหน้าเหล่าหวัง! เมื่อคืนก่อนดูเหมือนจะหัวใจวายแล้วเสียชีวิต”

“เสีย! เสียชีวิตแล้ว!” จางหลานตกใจ รู้สึกเหมือนถูกลมหยิน (ลมปีศาจ-ลมหนาวเย็นตอนผีโผล่) พัดใส่ร่างจากด้านหลัง

“ใช่ครับ! หัวหน้าเหล่าหวังเป็นคนดีมาก! โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับทุกคนในบริษัท และเขายังเป็นพนักงานเก่าซึ่งทำงานที่บริษัทมาเป็นเวลานานกว่า 20 ปีอีกด้วย ตอนนี้กลับมาเสียชีวิตอย่างกะทันหัน น่าเศร้ามาก” พนักงานต้อนรับถอนหายใจ

“หัวหน้าเย่ มีบางอย่างผิดปกติ! มันจะบังเอิญไปไหม?” สีหน้าของเฉินฮุ่ยแสดงออกถึงความตื่นตระหนก

เย่ปินยกมือส่งสัญญาณให้เฉินฮุ่ยเงียบ

“ขอโทษด้วยนะครับ พวกผมคิดไม่ถึงว่าเรื่องบังเอิญแบบนี้จะเกิดขึ้น” เย่ปินฝืนยิ้นให้กับพนักงานต้อนรับ

พนักงานต้อนรับเห็นเช่นนั้นก็ฝืนยิ้มออกมาเช่นกัน “ไม่เป็นไรครับ ถ้าเป็นผม ผมก็คงคิดแบบนั้นเหมือนกัน”

“ถ้าเช่นนั้น พวกเราก็ขอตัวก่อนนะครับ ขอบคุณสำหรับการต้อนรับ” พูดจบเย่ปินก็ลุกขึ้น เตรียมตัวกลับ

“ด้วยความยินดีครับ” พนักงานต้อนรับกล่าวด้วยรอยยิ้ม และลุกขึ้น เตรียมส่งเช่นกัน

หลังจากเย่ปิน เฉินฮุ่ยและจางหลาน ออกจากบริษัทรถเมล์กลับไปขึ้นรถ พวกเขาก็คุยกันเกี่ยวกับการเสียชีวิตของ “หัวหน้าเหล่าหวัง”

“หลานเกอ เฉินฮุ่ย พวกนายคิดยังไงกับการตายของหัวหน้าเหล่าหวัง?” เย่ปินเป็นคนแรกที่เอ่ยปากถามพวกเขาสองคน

(สรรพนามที่ใช้นอกสถานีตำรวจจะเป็นแบบเพื่อนฝูงคุยกัน)

“เฮ้อ ฉันคิดว่ามันจะบังเอิญไปหน่อย” จางหลานพูดขึ้นด้วยความรู้สึกบางอย่าง เพิ่งเจอกันเมื่อไม่กี่วันก่อน ใครจะคิดว่าอีกไม่กี่วันต่อมา หัวหน้าเหล่าหวังจะเสียชีวิต

“บังเอิญ? มันเป็นความบังเอิญที่ทำให้ฉันรู้สึกว่ามีปัญหาเกิดขึ้นที่นี่” เฉินฮุ่ยบ่นเบาๆ “ปินจื่อ (จื่อ-คำเรียกเพื่อน) นายคิดว่าเป็นเพราะรถเมล์ ‘สาย 18’ หรือเปล่าที่ทำให้หัวหน้าเหล่าหวังเสียชีวิต!” พวกเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันมาก่อน ดังนั้นเมื่ออยู่นอกสถานีตำรวจ เฉินฮุ่ยจึงเรียกเย่ปินว่า ‘ปินจื่อ’ และจะเรียกเย่ปินว่า ‘หัวหน้าเย่’ ก็เฉพาะตอนอยู่ที่สถานีตำรวจเท่านั้น

“ฉันก็รู้สึกแบบนี้เหมือนกัน” จางหลานพูดขึ้นก่อนที่เย่ปินจะพูด

เย่ปินนิ่งครุ่นคิดไม่พูดอะไรอยู่นาน ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ดูเหมือนว่าเหตุการณ์นี้จะซับซ้อนมากกว่าที่คิด”