บทที่ 152 วิถีแห่งเวทมนตร์
กัปตันทั้งสองที่อยู่ข้างหลังฉันยังคงมึนงงในขณะที่เราทุกคนจ้องมองแขนที่ถูกตัดขาด—มือที่ยังคงกำดาบอยู่—ก่อตัวเป็นกองเลือดอยู่ข้างใต้มัน “ทหาร! ระวัง! เตรีนมพร้อมปะทะข้าศึก!” ฉันคำรามเสียงของฉันให้ดังและชัดเจนมากที่สุดเพื่อให้ทุกคนตื่นตัว ทหารทั้งหมดที่นั้นตื่นตัวจากความงุนงงด้วยคำสั่งของฉัน ทหารเกณฑ์...
