ตอนที่ 744 ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว

เขาไม่อนุญาตให้ผู้ชายคนอื่นเข้าใกล้เธอ แล้วตัวเขาเองล่ะ?

เขาก็มีเพื่อนต่างเพศด้วยไม่ใช่หรือ?

พวกเขายังเป็นคู่กันมาตั้งแต่วัยเด็ก รู้จักกันนานกว่า 20 ปี

เขาหมายความว่าเขาเท่านั้นที่ทำได้ แต่ไม่อนุญาตให้คนอื่นเขาอย่างงั้นหรือ?

ยิ่งเฉียวเมียนเมียนคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกเสียใจมากขึ้นเท่านั้น

ไป่ซู๋เป็นคนที่หยิ่ง

หลังจากถูกต่อว่าอย่างไร้เหตุผล เพราะเธอแบบนี้ เธอคงไม่มีหน้าไปที่กองถ่ายในวันพรุ่งนี้

เธอดึงมือของเธอออกจากมือถือของเขา เพื่อเช็ดน้ำตา และหันกลับไปไม่สนใจเขา

เขาสามารถทำทุกอย่างที่เขาต้องการได้

เธอไม่สามารถหยุดเขาได้

แต่เมื่อเธอคิดว่าบทบาทที่เธอกว่าจะได้รับ ต้องผ่านความยุ่งยากมากมายจะต้องหายไปอย่างนั้น และนั่นเป็นเพราะความหึงหวงที่ไร้เหตุผลของเขา เธอยิ่งรู้สึกเสียใจมาก

ในเวลานี้ เธอ...เกลียดเหมาเยซื่อที่สุด

เหมาเยซื่อกำลังคุกคามไป่ซู๋ เมื่อจู่ ๆ เขาได้ยินเสียงสะอื้นอยู่ข้างหลังเขา เขาหันไปรอบ ๆ และเห็นเฉียวเมียนเมียนนั่งเช็ดน้ำตาอยู่ข้างเตียง เธอร้องไห้หนักจนตาบวม เขาตกใจและตื่นตระหนก

เขาไม่สามารถใส่ใจที่จะพูดโทรศัพท์อีก เขาโยนมือถือทิ้งแล้วเดินไปหาเธอ

“ที่รัก...”

เขาเพิ่งเปิดปากเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของเฉียวเมียนเมียน

“เหมาเยซื่อ คุณหวังจะไม่ให้มีใครอยู่รอบ ๆ ตัวฉันเลยใช่ไหม? คุณเคยเชื่อใจฉันบ้างไหม งั้นให้ฉันอยู่แต่บ้าน ไม่ต้องไปไหนไหมล่ะ? คุณถึงจะพาใจ”

“ผม...”

เสียงของหญิงสาวไม่อ่อนหวานเมื่อแต่ก่อน และไม่สนิทสนมเหมือนเดิม

เหมาเยซื่อได้ยินเสียงที่เย็นชาและแสดงออกถึงความแปลกแยกในน้ำเสียงของเธอ

เขากำหมัดแน่นและหงุดหงิดมากขึ้น

“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”

ทำไมเธอถึงร้องไห้

เธอร้องไห้ตั้งแต่เมื่อไหร่

ตอนที่เขามีความต้องการในห้องน้ำก่อนหน้านี้ เธอมีน้ำตา ขณะที่เธอทนไม่ไหว แต่ในขณะนั้น เมื่อเห็นน้ำตาของเธอ ยิ่งทำให้เขาตื่นเต้นและต้องการที่จะแกล้งเธอมากขึ้นไปอีก

แต่ตอนนี้น้ำตาของเธอทำให้เขาตื่นตระหนก

น้ำตาไหลอาบแก้มของเธอ

เหมาเยซื่อเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาของเธอ แต่เธอหลีกเลี่ยงมือของเขาและมองลงมาที่เขา

แสดงออกถึงความแปลกแยกอย่างชัดเจน

“ที่รัก...”

มือของเหมาเยซื่อแข็งค้างอยู่กลางอากาศ หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ค่อย ๆ หดมือกลับมาและพูดด้วยความยากลำบาก

“ผมขอโทษ ผมผิดแล้ว อย่าร้องไห้อีกเลยนะ ผมจะโทรไปหาเขา ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้เป็นความเข้าใจผิด โอเคไหม?”

“ที่จริงแล้ว คุณไม่ต้องกังวล ไป่ซู๋กับผม เรารู้จักกันมาหลายปีแล้ว เขาไม่โกรธผมเพราะ..เรื่องที่ผมพูดเมื่อกี้หรอก และเขาก็ไม่โกรธคุณด้วย ถ้าคุณชอบเรื่องนี้ ผมสัญญาว่าคุณจะได้ทำอย่างราบรื่น โอเคไหม”

“ผมตาบอดเพราะความหึง ผมยอมรับว่าผมไม่มีเหตุผลและหุนหันไปหน่อย แต่เป็นเพราะผมรู้ไง ว่าไป่ซู๋น่ะเป็นคนแบบไหน ผมเลยรู้สึกว่าเขา...” เขาหยุดพูด

เธอกำลังโกรธ

เขากลัวว่าเธอจะยิ่งโกรธมากขึ้น ถ้าเขาพูดต่อไป

“ยังไงก็ตาม ผมผิดเองที่ให้คุณต้องร้องไห้”

เหมาเยซื่อหันกลับมาหยิบมือถือบนโต๊ะ ก่อนจะเดินกลับไปหาเธอ

“ผมจะทำยังไงให้คุณหายโกรธ? ผมจะโทรหาเขาอีกครั้ง และขอโทษเขา โอเคไหม?”