บทที่ 416

ย่างเข้ายามซวี่ เนี่ยฟงใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการเลือกซื้อมีดสั้นและสมุนไพร ก้อนทองที่ปล้นมาถูกใช้ไปจนเกือบหมด ระหว่างนั้นเขาตรวจพบกลุ่มของสำนักไทปิงแอบติดตามอย่างห่าง ๆ ภายในเมืองสว่างไสวไปด้วยแสงไฟจากโคมไฟประดุจเช่นดั่งกลางวัน ไม่นานพวกเขาทั้งสองก็พบเจอบ่อนพนันแอบซ่อนอยู่ใจกลางเมืองเสียงสาน ผู้คนมากมายต่างเดินเข้าออกกันจ้าละหวั่นบางคนหัวเราะชอบใจที่ร่ำรวยแต่ก็มีไม่น้อยที่หมดสิ้นเงินทอง เนี่ยฟงและซินหยางยืนจ้องมองอยู่ด้านหน้าบ่อนเป็นโรงเตี๊ยมขนาดใหญ่

“พี่ชายหยางสนใจความร่ำรวยหรือไม่”

“แน่นอนขอรับคุณชาย เพียงแต่ว่าเราจะจัดการกับพวกที่แอบติดตามอย่างไรดี”

“ข้าไม่อยากมีปัญหาที่นี่รอออกจากเมืองก่อนค่อยจัดการ ตอนนี้เราเข้าไปหาความร่ำรวยด้านในกันเถอะ”

ซินหยางแสยะยิ้มยกมือทั้งสองขึ้นมาถู พร้อมกับเดินเข้าไปด้านในกับเนี่ยฟง ไม่นานทั้งสองก็มาหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะกำถั่ว เกือบชั่วยามซินหยางถึงกับตื่นตกใจกับก้อนทองกองใหญ่ด้านหน้า ผู้คนมากมายยืนล้อมพวกเขาทั้งสองจากด้านหลัง เจ้ามือถึงกับเหงือหลังไหลเย็นไม่นานได้มีหญิงสาวสวมชุดสีแดงเดินเข้ามา

“คุณหนู..”

หญิงสาวยกมือขวาขึ้นห้าม

“ท่านไปพักก่อนข้าดูแลลูกค้าท่านเอง”

ทันทีที่หญิงสาวชุดแดงประจำที่บรรยากาศบริเวณโต๊ะกำถั่วต่างออกไป มีพลังงานบางอย่างแผ่ออกมาจากตัวหญิงสาว เนี่ยฟงหาได้สนใจเขายังคงแทงต่อด้วยจำนวนก้อนทองที่มีอยู่ ด้วยสัมผัสที่เฉียบคม เนี่ยฟงได้กำไรจากการกำถั่วมาไม่น้อย จนเวลาย่างเข้ายามจื่อทั้งสองก็วางมือจากการกำถั่วเพื่อไม่เป็นการหักหน้าหญิงสาวชุดแดงมากเกินไปรอบสุดท้ายเนี่ยฟงแกล้งแทงเสียก้อนทองไปเกือบหมื่นทองเช่นกัน หลังจากนั้นทั้งสองก็ออกมาจากบ่อนกลับไปที่โรงเตี๊ยม ระหว่างทางคนของสำนักไทปิงยังคงสะกดรอยตามทั้งสองอยู่ห่าง ๆ เมื่อมาถึงโรงเตี๊ยมทั้งสองก็แยกกันเข้าห้องพักของตนเอง

ย่างเข้ายามอิ๋นความเงียบเข้าปกคลุมโรงเตี๊ยมผู้คนมากมายต่างนอนหลับไหล ทันใดนั้นเองด้านหน้าห้องของเนี่ยฟงมีชายฉกรรจ์นับสิบคนยืนรอคอยบางอย่าง ไม่ถึงสิบลมหายใจประตูด้านหน้าก็ถูกทำลาย เปรี้ยง! ชายฉกรรจ์สวมชุดดำสี่คนบุกเข้ามาด้านใน หน้าไม้ที่ถืออยู่ในมือทั้งสี่ยิงไปที่เตียงนอน

“ไม่ เจ้าบัดซบซินหยางมันไม่อยู่ที่นี่”

เนี่ยฟงที่ยืนอยู่หลังม่านพลังถึงกับขมวดคิ้ว เขาสะบัดมือขวากำชับดาบในมือพุ่งเข้าสังหารคนทั้งสี่ คมดาบวาดผ่านลำคอศีรษะหลุดกระเด็นร่วงลงพื้น ในจังหวะนั้นเองมีเสียงเอ่ยวาจาอย่างแผ่วเบาด้านหน้าห้อง เนี่ยฟงฟาดฟันดาบออกไปที่ผนังไม้ ชายฉกรรจ์ข้างนอกอีกสามคนถูกสังหารลำตัวขาดครึ่งเลือดสีแดงฉานสาดกระจายไปทั่วบริเวณ เนี่ยฟงแสยะยิ้มถีบเท้าพุ่งหลบออกไปทางหน้าต่างเขาแอบแผ่ลมปราณตรวจสอบพบชายฉกรรจ์อีกหกคนพุ่งติดตาม

“ตามมันไป”

เนี่ยฟงถีบเท้าพุ่งทะยานบนหลังคาบ้านเรือนและโรงเตี๊ยมลูกหน้าไม้พุ่งติดตามมาจากด้านหลังเขาทำได้เพียงสะบัดดาบในมือต้านรับ ไม่นานเนี่ยฟงก็มาถึงท้ายเมืองเป็นป่าไผ่เขาจึงเข้าไปแอบด้านในป่าไผ่ ไม่ถึงสิบลมหายใจกลุ่มชายฉกรรจ์ก็พุ่งเข้ามาติดตาม เนี่ยฟงใช้ม่านพลังบดบังสายตาพุ่งเข้าด้านหลังสังหารขายฉกรรจ์อีกสองคน ทันใดนั้นเองเขาก็พบว่ามีปราณดาบสองเล่มพุ่งโจมตีมาทางขวามือ เกราะสายฟ้าปรากฏออกมาต้านรับ เปรี้ยง! เปรี้ยง! ทันใดนั้นเองชายฉกรรจ์ที่เหลืออีกสี่คนก็พุ่งมาดักทางเอาไว้ทั้งสี่ด้าน

“เหอะ! ที่แท้เด็กหนุ่มที่ติดตามซินหยางเองรึ ได้ข่าวว่าเจ้าร่ำรวยไม่น้อย ดี!! พวกเจ้าหักแขนมันแล้วนำแหวนของมันมา”

เนี่ยฟงแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“อย่าอวดดีให้มากนัก เจ้าคิดว่าเจ้าเพียงคนเดียวจะต้านทานพวกข้าทั้งสี่ได้รึ?”

“คนจากสำนักไทปิงไม่รู้จักอะไรเลยรึ ข้าสังหารพวกเจ้าไปแล้วเกือบครึ่งคิดว่าพวกเจ้าทั้งสี่จะรอด”

“โอหัง! อย่าอวดดีเกิดไปไอ้หนู”

“อวดดีหรือไม่อีกเดี๋ยวพวกเจ้าก็คงรู้”

สิ้นเสียงกล่าวของเนี่ยฟง ชายฉกรรจ์ทั้งสี่พุ่งเข้าหาอย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงใช้ทักษะจิตแห่งเทพมังกรอย่างเต็มกำลัง ชายฉกรรจ์ทั้งสี่ถึงกับยืนนิ่งค้าง เนี่ยฟงกำชับดาบในมือก้าวหาชายฉกรรจ์ที่เอ่ยวาจา

“เจ้าคงเป็นเล่ากุนเปียวสินะ ดี.. มาดูกันว่าข้าจะสังหารเจ้าอย่างไรดี”

ดาบในมือขวาจ้วงแทงไปที่หน้าท้องทะลุไปด้านหลัง เล่ากุนเปียวทำได้เพียงจ้องมองดาบของชายหนุ่มด้านหน้าเพียงแค่นั้น ชายฉกรรจ์ที่เหลืออีกสามคนถึงกับเหงือเย็นไหลผ่านหลังเย็นเฉียบด้วยความหวาดกลัว เนี่ยฟงหาได้สนใจใช้มือซ้ายปลดแหวนในมือเล่ากุนเปียว หลังจากที่เขาดึงดาบออกมาก็หันไปสังหารคนที่เหลือพร้อมกับปลดแหวนในมือ เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นเขาก็ปลดแหวนในมือออกมาพร้อมกับเก็บดาบนำขวดยาออกมา เขาเทบางอย่างจากขวดยาไปที่ซากศพไม่นานซากศพก็สลายหายไปไม่เหลือสิ่งใด ทันใดนั้นเองเนี่ยฟงก็ตรวจพบคนผู้หนึ่งแอบซุ่มมองดูตนอยู่ เขาใช้ความเร็วพุ่งทะยานหายไปปรากฏตัวที่ด้านหลังชายคนที่แอบอยู่ ทันที่ที่คนผู้นั้นรู้ตัวรีบสะบัดมือขวากำชับดาบในมือฟาดฟัน เนี่ยฟงพบเห็นเป็นชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งสวมชุดสีดำพร้อมกับผ้าสีดำปกปิดใบหน้า เสียงสะบัดมือดังแว่วเนี่ยฟงใช้มือขวาจี้สกัดจุดเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว

“เจ้าเป็นผู้ใดกันเหตุใดถึงแอบติดตามข้ามา?”

ชายผู้นั้นหาได้กล่าวสิ่งใดตอบแม้แต่ครึ่งคำ

“ในเมื่อท่านไม่กล่าวสิ่งใด เช่นนั้นก็จงตกตายติดตามคนจากสำนักไทปิงเถอะ”

ไม่รอช้าเนี่ยฟงคว้าดาบในมือของชายฉกรรจ์ด้านหน้าจ้วงแทงไปที่หน้าท้อง ทันทีที่ปลดแหวนออกจากมือเขาก็นำแหวนในมือของชายผู้นั้นมาตรวจสอบพบเจอป้ายไม้ที่มีอักษรหานสลักเอาไว้ที่แผ่นไม้ หลังจากนั้นเขาก็ถีบเท้ากลับไปที่โรงเตี๊ยม ทันทีที่มาถึงก็พบพวกเตียวมู่ถังยืนรอที่ด้านหน้าพร้อมกับเหลียงซุนจ้านและคนของโรงเตี๊ยม เป็นซินหยางที่รีบเอ่ยวาจาสอบถาม

“คุณชายเป็นอย่างไรบ้างขอรับ”

“คนพวกนั้นเป็นคนจากสำนักไทปิง พวกนั้นคงคิดว่าห้องพักของข้าเป็นของพี่ชายหยาง”

เหลียงซุนจ้านถึงกับขมวดคิ้ว

“แล้วคนพวกนั้นตอนนี้อยู่ที่ไหนขอรับ”

เนี่ยฟงสะบัดมือขวาโยนแหวนทั้งสี่วงให้แก่ซินหยาง

“ต้องขออภัยขอรับท่านเหลียงซุนจ้าน คนพวกนั้นตอนนี้ข้าสังหารไปแล้ว”

“สังหารไปแล้ว”

“ขอรับ รวมไปถึงชายที่มีนามว่าเล่ากุนเปียว แต่ท่านไม่ต้องเป็นห่วงข้าได้ทำลายซากศพคนพวกนั้นจนหมดแล้วไม่มีสิ่งใดหลงเหลือ”

เนี่ยฟงหันไปมองซินหยางที่กำลังตรวจสอบแหวนในมือไม่นานก็หันไปมองเหลียงซุนจ้านที่จ้องมองตนอย่างไม่วางตา

“ต้องขออภัยท่านเหลียงซุนจ้านคงต้องจัดเตียมห้องพักให้ข้าใหม่แล้ว”

“เรื่องนั้นไม่มีปัญหาขอรับ ข้าได้จัดเตียมทุกอย่างเอาไว้แล้ว เชิญคุณชายกลับไปพักผ่อนเถอะขอรับ อย่างไรเสียพรุ่งนี้เช้าข้าคงต้องเชิญตัวท่านไปพบเจ้านายท่านของข้าได้หรือไม่”

“แน่นอนขอรับ”

“ข้าต้องขออภัยพวกท่านที่เกิดเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นที่โรงเตี๊ยมของข้า”

“อย่าได้กล่าวเช่นนั้นขอรับ เป็นเพราะคนพวกนั้นอวดดีคิดว่าตนเองมีฝีมือ ท่านอย่างได้ใส่ใจขอรับ”

“ตัวข้าต้องของอภัยคุณชายอีกครั้ง เมื่อไม่มีสิ่งใดแล้วเชิญพวกท่านขึ้นไปพักผ่อนเถอะ”

ทันทีที่กลุ่มของเนี่ยฟงเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยม เหลียงซุนจ้านก็รีบสั่งการคนของตนออกไปตรวจสอบจุดปะทะของเนี่ยฟงอีกทั้งยังให้คนกลับไปแจ้งข่าวแก่เหลียงเสี่ยวหู เมื่อเนี่ยฟงขึ้นไปถึงห้องพักก็พบว่าหลงเหลือเพียงรอยดาบที่หนังห้อง ส่วนซากศพแล้วรอยเลือดถูกจัดการจนหมด เนี่ยฟงสะบัดมือขวานำป้ายไม้ออกมายืนให้แก่เตียวมู่ถัง คนที่เหลือเมื่อเห็นอักษรหานสลักที่ป้ายไม้ก็ตื่นตกใจไม่น้อย

“มีชายผู้หนึ่งแอบติดตามข้า หลังจากที่สังหารเขาข้าตรวจพบแผ่นไม้นี้”

“ชายผู้นั้นเป็นคนของกลุ่มโจรหานซุยขอรับคุณชาย”

เนี่ยฟงพยักหน้าตอบรับ

“พวกท่านรีบพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้เช้าเราจะไปพบกับคนที่มีนามเหลียงเสี่ยวหูหลังจากนั้นเราจะออกเดินทาง”