บทที่ 411

ท้องฟ้าเหนือยอดเขาอู่เทียนปิงเริ่มมืดดำพร้อมกับเสียงร้องคำราม ลมแรงพัดโหมกระหน่ำ ผ่านไปเกือบหนึ่งเค่อชายฉกรรจ์บาดเจ็บสาหัส เอวด้านซ้ายและหัวไหล่ขวาเป็นแผลลึกดาบในมือร่วงอยู่บนพื้น ส่วนเนี่ยฟงยังคงไม่มีสิ่งใดเสียหายเขาก้าวเดินเข้าหาชายฉกรรจ์อย่างช้า ๆ

“เจ้าเป็นใครกัน? เหตุใดถึงได้เก่งกาจเพียงนี้”

“ตัวข้าเป็นเพียงนักเดินทาง หากไม่เพราะคนของเจ้าคิดสังหารข้าคงไม่เป็นเช่นนี้ เจ้าวางใจเถอะข้าจะส่งบรรดาเพื่อนของเจ้าติดตามเจ้าไปในไม่ช้า”

สิ้นเสียงกล่าวเนี่ยฟงฟาดฟันดาบในมือ เคร้ง! แต่ทว่ามีกระบี่พุ่งมาจากด้านหลังของชายฉกรรจ์เข้ามาสกัดกั้นได้อย่างทันท่วงที เนี่ยฟงถีบเท้าถอยออกมา พบเห็นเป็นหญิงสาวปรากฏตัวประคองชายฉกรรจ์เอาไว้

“หนี”

สิ้นเสียงกล่าวของชายฉกรรจ์หญิงสาวสะบัดมือขวาซัดบางอย่างลงพื้น ตูม! ควันพิษสีม่วงพวยพุ่งออกมาด้านหน้า เนี่ยฟงแสยะยิ้มแผ่ลมปราณตรวจสอบพร้อมกับฟาดฟันดาบในมือออกไป ปราณดาบห้าเล่มพุ่งหายเข้าไปในกลุ่มควัน เปรี้ยง! เปรี้ยง! เกิดเสียงปะทะดังลั่น ทันทีที่กลุ่มควันจางหายพบเห็นซากศพของชายฉกรรจ์และหญิงสาวนอนอยู่บนพื้น เมื่อตรวจสอบจนแน่ใจแล้วว่าทั้งสองตกตายไปแล้วเขาจึงถีบเท้าพุ่งทะยานขึ้นไปบนเขา แน่นอนว่าเมื่อเกิดการปะทะด้านล่างตีนเขาผู้คนที่เหลือที่ค่ายขนาดใหญ่ต่างพุ่งทะยานลงมาด้านล่าง เนี่ยฟงกวัดแกว่งดาบในมือสังหารผู้คนด้านหน้าประดุจพยัคฆ์ในฝูงแกะ สองข้างทางที่เนี่ยฟงผ่านมีเพียงกองซากศพเท่านั้น เกือบครึ่งชั่วยามเนี่ยฟงก็ขึ้นมาถึงยอดเขา คนจากลัทธิสวรรค์นับร้อยพุ่งเข้ามาล้อมตัวเขาเอาไว้ บนท้องฟ้ามีชายชราผู้หนึ่งลอยตัวอยู่

“สวรรค์มีทางให้เดินแต่เจ้ากลับเลือกเดินหาความตาย ดีพวกข้าจะได้ไม่เสียเวลาหาตัวเจ้า วันนี้ข้าจะให้เจ้าได้รู้ความหมายของคำว่าความตายดีกว่าอยู่”

เนี่ยฟงแสยะยิ้มยกดาบในมือขึ้นชี้ไปที่ชายชรา

“คนของท่านตกตายด้วยมือข้าไปไม่น้อย และพวกท่านจะติดตามคนพวกนั้นไป”

“โอหังนักไอ้หนู! ตั้งค่ายกล!!”

สิ้นเสียงกล่าวของชายชรา คนของลัทธิสวรรค์ที่ล้อมตัวเนี่ยฟงเอาไว้เริ่มกระจายตัวเป็นค่ายกล คนนับสิบพุ่งเข้ามาหาเนี่ยฟงรอบทิศทาง เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เสียงดาบปะทะกันดังลั่น ทันทีที่คนกลุ่มแรกโจมตีเสร็จสิ้น พวกเขาก็ถีบเท้าถอยหลบออกมา คนกลุ่มใหม่ก็พุ่งเข้าโจมตีอีกครั้ง เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เนี่ยฟงแสยะยิ้มถีบเท้าพุ่งทะยานขึ้นบนท้องฟ้า คนนับสิบถีบเท้าพุ่งทะยานโจมตีด้วยเช่นกัน

“เจ้าจงภูมิใจที่จะได้ตกตายด้วยค่ายกลแปดทิศของข้า”

ทันทีที่ลงมาเหยียบพื้นเนี่ยฟงเร่งโคจรลมปราณไปที่ดาบจ้วงแทงลงพื้น วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าปรากฏออกมาแผ่พลังปราณออกมากดดัน ผู้คนที่อยู่ใกล้ต่างนิ่งค้าง เสียงสะบัดมือดังแว่วมีดสั้นนับร้อยเล่มพุ่งออกมาสังหาร

“บัดซบ!”

เสียงสบถด่าดังลั่นมาจากชายชรา เขารีบพุ่งทะยานลงมาด้านล่างประชิดตัวจ้วงแทงมือขวาโจมตี เนี่ยฟงรีบดึงดาบขึ้นมาพร้อมกับฟาดฟันออกไป ฉับ! คมดาบวาดผ่านร่างของชายชราเนี่ยฟงขมวดคิ้วถีบเท้าถอยออกมาด้านหลัง ร่างของชายชราที่ถูกฟันกลายเป็นก้อนน้ำร่วงลงพื้น เขาปรากฏกายด้านหลังของเนี่ยฟงพร้อมกับซัดฝ่ามือขวาโจมตี เปรี้ยง! เกราะสายฟ้าปรากฏออกมาต้านรับ สายฟ้าเส้นหนึ่งพุ่งออกรัดตัวชายชราเอาไว้แต่ทว่าร่างของชายชราก็กลายเป็นก้อนน้ำร่วงลงพื้นอีกครั้ง คนที่เหลืออยู่พุ่งทะยานเข้ามาโจมตี เนี่ยฟงเร่งโคจรลมปราณไปที่เท้าขวากระทืบลงพื้น ตูม! พื้นดินแตกกระจายซัดคนที่พุ่งเข้ามากระเด็นไปด้านหลัง ทันใดนั้นเองชายชราปรากฏออกมาสี่คนพุ่งเข้ามาประชิด เนี่ยฟงหมุนตัวฟาดฟันดาบชายชราทั้งสี่กลายเป็นก้อนน้ำร่วงลงพื้นอีกครั้ง

“ผู้ใดสังหารมันได้ข้าจะให้เม็ดยาเพิ่มพลังปราณหนึ่งร้อยเม็ด”

เสียงโห่ร้องดังลั่น เนี่ยฟงหรี่ตามองคนที่เหลือแว่วตามีแต่ความโลภเขาได้แต่เร่งโคจรลมปราณเตรียมพร้อม ไม่ถึงสามลมหายใจคนที่เหลือก็พุ่งทะยานเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! แต่ละคนมุ่งหวังสังหารชายหนุ่มด้านหน้าเพราะเม็ดยา เนี่ยฟงเพียงกวัดแกว่งดาบในมือต้านรับ นานเกือบหนึ่งเค่อเขาก็แสยะยิ้มเพราะพวกเตียวมู่ถังขึ้นมาสมทบแล้ว

“พี่ชายทั้งหลายระวังชายชราผู้นั้นเอาไว้ เขาใช้พลังธาตุน้ำได้”

สิ้นเสียงกล่าวของเนี่ยฟงชายชราแสยะยิ้มซัดเข็มเงินโจมตีพวกเตียวมู่ถัง หยุยเหลยฟาดฟันกระบี่ในมือปราณกระบี่ประสานกันประดุจแหพุ่งเข้าสกัดกั้น เปรี้ยง! ทันใดนั้นเองเนี่ยฟงปรากฏกายที่ด้านหลังชายชราจ้วงแทงดาบในมือ ปลายดาบแทงทะลุออกมาที่หน้าอกแต่ทว่าร่างของชายชราก็กลายเป็นก้อนน้ำร่วงลงพื้น ไม่ถึงครึ่งลมหายใจชายชราปรากฏตัวออกมาอีกครั้งพร้อมกับอาการหอบเหนื่อย

“หากวันนี้ข้าไม่สามารถถลกหนังเลาะเส้นเอ็นของเจ้าอย่าเรียกข้าซือมู่ถังเจียง”

สิ้นเสียงกล่าวซือมู่ถังเจียงพ่นเลือดออกมาจากปากเขาสะบัดมือขวาคว้าเลือดที่พ่นออกมาซัดโจมตี ก้อนเลือดแตกกระจายกลายเป็นเข็มแหลมพุ่งเข้ามา เนี่ยฟงทำได้เพียงกวัดแกว่งดาบในมือต้านรับ ในจังหวะนั้นเองเขาตรวจพบบางอย่างมีคลื่นพลังปราณอันน่าสะอิดสะเอียนของใครบางคนแผ่ออกมากดทับตน ซือมู่ถังเจียงพุ่งเข้าประชิดซัดฝ่ามือขวาไปที่หน้าอกอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง! เนี่ยฟงกระเด็นไปด้านหลังเกราะสายฟ้าปรากฏออกมาต้านรับเข็มที่ซัดเข้ามา เขาหันไปมองพวกเตียวมู่ถังได้รับผลกระทบจากพลังปราณที่แผ่ออกมา

“หนูสกปรกเพียงไม่กี่ตัวเหตุใดเจ้าถึงจัดการได้ช้ายิ่งนัก”

เสียงเอ่ยวาจาดังแว่วมาจากบนท้องฟ้า เมื่อหันไปมองพบเห็นชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งรูปร่างสูงใหญ่สวมชุดสีแดงขลิบดำจ้องมองมาด้านล่าง คนจากลัทธิสวรรค์รีบก้มศีรษะคารวะ

“คารวะท่านประมุข”

ซือมู่ถังเจียงปรากฏกายข้างหม่าซือเทียนที่แสยะยิ้มหรี่ตามองมาที่เนี่ยฟง

“เจ้าคงเป็นตัวบัดซบนามเนี่ยฟงสินะ มาดูกันว่าวันนี้เจ้าจะตายอย่างไร”

เนี่ยฟงหาได้สนใจจ้วงแทงดาบในมือลงพื้น วงอักขระศักดิ์สิทธิ์ปรากฏออกมาสลายพลังปราณของหม่าซือเทียนที่แผ่มากดทับ

“คิดว่าพวกท่านลอยอยู่บนท้องฟ้าเพียงผู้เดียวอย่างนั้นรึ”

ไม่ถึงสามลมหายใจคนของเนี่ยฟงมีปีกขนาดใหญ่ปรากฏที่ด้านหลังทั้งหมดไล่ล่าสังหารคนของลัทธิสวรรค์อย่างเมามัน ซือมู่ถังเจียงและหม่าซือเทียนตื่นตกใจไม่น้อย

“พวกท่านมองไปที่ใดกัน”

เนี่ยฟงปรากฏตัวที่ด้านหลังของทั้งสองพร้อมกับซัดฝ่ามือออกไป เปรี้ยง! ทั้งสองกระเด็นร่วงลงมาอย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงหันมามองฝ่ามือขวาที่ซัดไปที่ด้านหลังของซือมู่ถังเจียงพร้อมกับแสยะยิ้ม

“มาดูกันว่าท่านจะใช้วิชานั้นอย่างไรอีก”

เนี่ยฟงพุ่งทะยานลงไปด้านล่างสะบัดมือขวา ดาบที่ปักบนพื้นพุ่งกลับมาหาผู้เป็นนาย เนี่ยฟงสะบัดมือขวาเพื่อเก็บดาบ เขากำชับมีดสั้นสีดำเอาไว้ในมือพุ่งเข้าหาซือมู่ถังเจียง เนี่ยฟงหลบหลีกเข็มน้ำที่ซัดเข้ามา ทันทีที่เข้าประชิดเขาตวัดมีดสั้นในมือ คมมีดกรีดผ่านร่างกายของซือมู่ถังเจียงบาดแผลทั้งหลายเป็นน้ำแข็งและมีสายฟ้าโจมตี เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังแว่วออกมา ซือมู่ถังเจียงบาดเจ็บไม่น้อยจากบาดแผลเขาร้องคำรามระเบิดพลังปราณออกมา ตูม! เขาสะบัดมือขวาขึ้นบนท้องฟ้าแผ่นยันต์สีเหลืองนับร้อยปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าไม่นานสายฝนก็เริ่มโปรยปรายลงมา ซือมู่ถังเจียงรีบจี้สกัดจุดที่หน้าอกพร้อมกับนำเม็ดยาบางอย่างออกมากลืนลงท้องพลังมหาศาลพวยพุ่งออกมา เนี่ยฟงหาได้สนใจพุ่งเข้าประชิดใช้ทักษะจิตแห่งเทพมังกรกวัดแกว่งมีดสั้นโจมตี คมมีดกรีดไปตามร่างกายของซือมู่ถังเจียงอย่างรวดเร็ว

“บัดซบ! ถอยออกมา”

หม่าซือเทียนสบถเสียงดังลั่นพุ่งเข้ามาพร้อมกับซัดฝ่ามือขวา เนี่ยฟงหมุนตัวซัดฝ่ามือซ้ายสกัดกั้น เปรี้ยง! เขากระเด็นไปข้างหลังอีกครั้ง

“ระวังตัวด้วยท่านประมุข มันผู้นี้มีวิชาแปลกประหลาดข้าขยับตัวไม่ได้เพียงชั่วครู่”

เนี่ยฟงสะบัดมือขวาเก็บมีดสั้นกำชับดาบในมือแน่น

“เหตุใดท่านถึงใจร้อนเช่นนั้น น่าเสียดายถึงแม้ท่านอยู่ที่นี่คนผู้นั้นก็ต้องตายอยู่ดี”

“สามหาว!!”

เนี่ยฟงฟาดฟันดาบในมือ ปราณดาบสีฟ้าห้าเล่มพุ่งเข้าปะทะเสียงดังลั่น หม่าซือเทียนซัดฝ่ามือทั้งสองต้านรับ เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง! เนี่ยฟงปรากฏกายด้านหน้าซือมู่ถังเจียงเขาใช้มือซ้ายคว้าจับไปที่หัวไหล่ด้านขวา จ้วงแทงดาบในมือคมดาบทะลุออกไปด้านหลังพร้อมกับเลือดสีแดงพุ่งกระฉูดประดุจน้ำพุ

“ต้องขอบใจท่านที่เรียกสายฝนมาที่นี่ เพื่อเป็นการตอบแทนข้าจะสังหารท่านโดยที่ไม่ต้องทรมาน”

เนี่ยฟงรีบดึงดาบออกมาจากร่างซือมู่ถังเจียงตวัดดาบในมือ ฉับ! คมดาบวาดผ่านลำคอศีรษะของซือมู่ถังเจียงกระเด็นร่วงลงพื้น หม่าซือเทียนร้องคำรามออกมาด้วยความโกรธแค้น

“บัดซบ ไอ้ลูกหมา”