ตอนที่60 คำท้าทิพย์
ตอนที่60 คำท้าทิพย์
เมื่อทั้งสองได้มาพบกัน เดอะฟูจิทีฟก็ตกใจมาก เขามองไปที่เจ้าอ้วนเฉียนด้วยความรู้สึกเหว๋อ แล้วไอสองคนที่กำลังเหยียบอยู่นี่มันเป็นใคร?
“ว้าว คุณนี่เจ๋งชะมัด!” เจ้าอ้วนเฉียนเดินเข้ามาพร้อมกับเอามือตบไหล่เดอะฟูจิทีฟเบาๆ
“กะ..แก.. ไปตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
“ก็ตั้งแต่ที่ใช้สกิลสเตลท์นั่นแหล่ะ ขอโทษล้ะกันที่ไม่ได้บอก แล้วก็ทำให้นายต้องมายืนเฝ้าป้องกันทางเข้าอยู่ตรงนี้ ขอบคุณจริงๆ” เจ้าอ้วนเฉียนตอบกลับ
“ขอบคุณอะไรกัน! ผมไม่ได้ยืนเฝ้าให้สักหน่อย .... คุณอยากจะท้าสู้ไม่ใช่งั้นหรอ?” เดอะฟูจิทีฟรู้สึกงุนงงมาก
“ห้ะ ท้าสู้? ไปท้าตอนไหน?” เจ้าอ้วนเฉียนทำหน้าทำตาแบบไร้เดียงสา
“ไอสารเฬว! เล่นลิ้นอีกแล้วงั้นสินะ?” เดอะฟูจิทีฟพูดแบบคนเสียสติ
“ผมไปพูดตอนไหน? ผมพูดจริงๆหรอว่าท้าสู้หน่ะ?” เจ้าอ้วนเฉียนยังคงทำหน้าตาไร้เดียงสา หลังจากนั้นก็พูดแบบจริงจังต่อทันที “สเตลท์เร็ว พวกคลาวด์ดราก้อนกำลังเข้ามาแล้ว”
ครั้งแรก สมาชิกของคลาวด์ดราก้อนเข้ามาในโหมดหายตัว แต่ก็ถูกฆ่าทิ้งไป ในตอนนี้พวกเขาจึงเลือกแผนดันเข้ามาตรงๆ เปิดเผยกันไปเลย อย่างไรก็ตามสมาชิกของพวกเขาก็ไม่ได้ทัดเทียมกับโจรสองคนนี้ได้
คลาวด์ดราก้อนกรูเข้ามายังพื้นที่ชั้นสี่ และได้ใช้รูปแบบการรบ ไนท์นำหน้า นักรบตามหลัง และท้ายสุดคือพวกนักธนูและนักเวทย์ ขณะที่โจรถูกฆ่าตายไปหมดแล้ว ส่วนพระก็ยังไม่ได้เปลี่ยนอาชีพเลื่อนขั้น
“สเตลท์กันอยู่สินะ? หึสงสัยต้องเปลี่ยนแผน” คลาวด์ดราก้อนเซลขำเมื่อมาถึงก็ไม่พบกับโจรทั้งสอง “นักเวทย์เตรียมตัวให้พร้อม อยากโจมตีตรงไหนก็ใส่เลย โจมตีเสร็จก็ถอยกลับไปยังชั้นสาม เราต้องบังคับไอสองคนนั้นให้มันโผล่หัวออกมา!”
คลาวด์ดราก้อนเซลออกคำสั่ง โดยตัดสินใจใช้แผนเดียวกันกับโจรทั้งสองคน
หลังจากที่เสียงคำสั่งเงียบไปสักครู่ เหล่านักเวทย์ก็เริ่มร่ายสกิลกันอย่างเมามัน ทั้งลูกบอลไฟ ลูกธนูน้ำแข็ง ใบมีดลม หรือหนามหิน
แกร่ก ๆ
เหล่ามอนสเตอร์เมื่อโดนโถมสกิลใส่ พวกมันก็เริ่มมองหาผู้เล่นที่ทางเข้า แต่อย่างไรก็ตามเนื่องจากพวกเขาใช้วิธีโจมตีเสร็จแล้วกลับชั้นสาม จึงทำให้พวกมอนสเตอร์ไม่สามารถทำอะไรได้
(มอนสเตอร์ไม่สามารถเข้ามาโจมตีได้เนื่องจาก เมื่อมอนสเตอร์กำลังล็อคเป้าหมายและกำลังจะเดินมา เหล่าผู้เล่นก็วาปกลับไปแล้ว จึงทำให้มันหยุดการกระทำนี้และยืนนิ่งเหมือนเดิม)
“ยังไม่โผล่มาอีกงั้นหรอ? เป็นไปได้ยังไง?” คลาวด์ดราก้อนเซลเริ่มสงสัย
“พวกเขาสามารถหนีโดยใช้ใบวาปได้หรือเปล่าหน่ะ?” วินด์ก็อตเวิลด์ถามขึ้นมา
คลาวด์ดราก้อนเซลถึงกับสะดุ้งกับคำถามนี้ เพราะมันมีความเป็นไปได้ที่จะหนีด้วยวิธีนี้
“สเตลท์ไน้ พวกนายอยู่ไหนกัน? ยังอยู่ในเมืองรึเปล่า? ดี... ถ้างั้นไปจับตาดูแถวจุดวาปหน่อย พวกมันอาจจะใช้ใบวาปกลับเมืองนะ คอยจับตาดูเอาไว้ด้วย”
…
“อะไรเนี่ย? มีหน้าไม้ดรอปลงมาด้วยงั้นหรอ?”
ในเวลานี้เจ้าอ้วนเฉียนและเดอะฟูจิทีฟก็ได้กลับไปที่ชั้นห้าอีกครั้ง อย่างไรก็ตามพวกเขาก็ไม่กล้าเข้าไปลึกมากนัก จึงอยู่ได้แค่บริเวณทางเข้าชั้นห้า
เนื่องจากในชั้นห้านี่วิธีการต่อสู้ของพวกมอนสเตอร์มันประหลาดเกินไป มันไม่ได้ง่ายเหมือนแต่ก่อน ถ้าหากว่าพลาดโดนล้อมหน้าหลังแล้วล่ะก็ พวกเขาทั้งสองจะต้องตายแน่นอน
“หน้าไม้... สิ่งที่ผมกำลังขาดแคลนมากที่สุดก็คือหน้าไม้ดีๆสักอัน!” เดอะฟูจิทีฟพูดขึ้นมาพร้อมกับแสดงท่าทางตื่นเต้น
“ฆ่าพวกมันกันเถอะ พวกเราจะได้หาหน้าไม้มาใช้กัน!” เดอะฟูจิทีฟพูดขึ้นมาอย่างมุ่งมั่นพร้อมกับหันหน้ามามองเจ้าอ้วนเฉียน
“เอ่อ.. คือจะร่วมมือกันใช่ไหม?” เจ้าอ้วนเฉียนยิ้มกลับ
“นายรู้เลเวลของมอนสเตอร์พวกนี้ไหม?” เดอะฟูจิทีฟไม่ได้ตอบคำถามโดยตรง ใช้วิธีการตอบอ้อมๆแทน
“นายต้องการหน้าไม้งั้นสินะ?” เจ้าอ้วนเฉียนพูดแทรกขึ้นมาทันที
“ใช่ ทำไม?”
“เดี๋ยวผมจะไปล่อพวกมันมาทีละตัว หลังจากนั้นนายก็ฆ่ามันทิ้งส้ะ โดยจะแบ่งผลกำไรกันที่คนละครึ่ง ตกลงไหม?” เจ้าอ้วนเฉียนสอบถาม
เมื่อเจ้าอ้วนสอบถามเสร็จเขาก็ไม่ได้รอคำตอบแต่อย่างใด เขายกมีดและยาขึ้นมาถือในมือทั้งสองข้างทันที แล้วก็เดินตรงเข้าไปยังใจกลางของถ้ำเพื่อเริ่มแผนการ
ในขณะเดียวกันเดอะฟูจิทีฟก็ยืนอยู่ด้านหลัง ค่อยๆก้าวตามอย่างช้าๆ ใช้ความระมัดระวังที่สูงมาก
ถ้ำมืดแห่งนี้เปล่งประกายด้วยฟอสฟอรัส พร้อมกับมีเสียงกระดูกขยับอยู่เป็นพักๆ
แกร๊ก!
ทันใดนั้นเจ้าอ้วนเฉียนก็เหยียบเข้ากับกระดูกหนึ่งชิ้นที่วางอยู่บนพื้น แต่มันก็แตกสลายหายไปทันที ราวกับว่ากระดูกนี้มันสิ้นอายุขัยมาเป็นพันๆปีแล้ว
ชิ๊ง!
ในเวลาเดียวกันกับที่เขาเหยียบกระดูกแตกเป็นฝุ่นผง ก็ได้มีมีดใบหนึ่งพุ่งตรงมายังหน้าอก
ติ๊ง!!
เจ้าอ้วนเฉียนรีบยกมีดเขี้ยวพิษขึ้นมาปัดป้องการโจมตีนี้ทันที อย่างไรก็ตามความรุณแรงที่เขาได้รับจากสเกลตันแอสซาซินก็มีความแรงถึง 1ใน 3ของพลังชีวิตของเจ้าอ้วนเฉียน
