ตอนที่ 10 คำสัญญา
ตอนที่ 10 คำสัญญา
'เซอร์ไพรส์' เป็นคำพูดที่ชัดเจนจากความรู้สึกของจุนหัวในขณะนั้น
เธอเคยได้ยินมาว่าในบรรดาราชโอรสทั้งสี่องค์
องค์ชายที่สาม องค์ชายหยานเป็นคนที่ไร้ประโยชน์มากที่สุด
เพราะสิ่งที่เขาทำคือมองหาผู้หญิง เขามักจะก่อปัญหาด้วย
และหลายคนก็บอกว่าเขาเป็นแค่คนไร้ประโยชน์
แต่ตอนนี้ เธอเพิ่งรู้ว่าเจ้าของร้านอาหารที่แพงที่สุดในเมืองหลวงกลับกลายเป็นเขา!
จุนหัวจ้องไปที่ใบหน้าของหยานสักครู่
ก่อนที่จะดึงตัวเองกลับสู่ความเป็นจริง
องค์ชายผู้นี้...
เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าทำไมเขาถึงเลือกที่จะซ่อนตัวลึก ๆ
แต่ไม่ใช่เรื่องของเธอที่จะถาม
จุนหัวพยักหน้าให้กับคำถามของหยาน
“องค์ชายหยานเป็นมังกรที่ซ่อนอยู่จริงๆ”
หยานหัวเราะ
“เรียกข้าว่าหยาน ฉันเกลียดที่ได้ยินเพื่อน เรียกข้าว่าองค์ชาย”
จุนหัวทำได้เพียงทำตามคำขอของเขา
เธอยังคงผงะกับความจริงที่ว่าหยานยินดีที่จะบอกความลับอันยิ่งใหญ่นี้แก่เขา
เพิ่งเจอกันครั้งแรก
แต่เขาบอกความลับใหญ่กับเธอแล้วเหรอ?
มีแรงจูงใจเบื้องหลังสิ่งนี้หรือไม่?
หยานหันไปหาโซวจิน
“เจ้าต้องจ่ายอาหารมื้อนี้ ข้าไม่ได้สร้างร้านอาหารนี้โดยไม่ใช้เงิน”
"ลดศูนย์สองตัวในตอนท้ายสิ"
“เจ้านี่มัน …ก็ได้!”
จุนหัวสะกิดโซจิน " เจ้าควรเลือกร้านอาหารอื่น "
“ไม่ต้องกังวล แม้ว่าข้าจะไม่จ่าย หยานก็จะไม่ประสบความสูญเสียใดๆ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น แต่ท่านไม่ได้สัญญาว่าจะปฏิบัติต่อฉันแบบนี้?”
หยานเกือบสำลักครั้งที่สองในวันนี้
การได้พบกับจุนมินอย่างไม่คาดฝันทำให้เขาประหลาดใจมากพอแล้ว
และตอนนี้เขาเพิ่งพบว่าเพื่อนของเขาสัญญาว่าจะปฏิบัติต่อผู้ชายคนหนึ่งแบบนั้น เส้นทางของเพื่อนของเขาเบี่ยงเบนไปหรือ?
หยานอยากจะถาม
แต่เมื่อเห็นสายตาสังหารที่โซจินมอบให้
เขาก็กลืนความคิดนั้นลงไป
ถ้าเขากล้าพูดออกไป
เขามั่นใจว่าเขาจะไม่สามารถลุกจากเตียงได้ตลอดทั้งสัปดาห์!
“ข้าแพ้พนันเด็กคนนี้” โซจินพูดช้าๆ
“เพราะเขายังเด็กเกินไปที่จะดื่ม ข้าจึงตัดสินใจเปลี่ยนการเดิมพันเป็นมื้ออาหาร”
" ข้ารู้ "
หยานพยักหน้าเข้าใจ
แต่วินาทีต่อมาเขาก็หัวเราะออกมา
โซวจินเพิกเฉยต่อเพื่อนสนิทของเขาอย่างไม่ใยดี
ในขณะที่จุนหัวจ้องมองด้วยความงงงวย
ทำไมจู่ๆเขาก็หัวเราะ มีอะไรผิดปกติกับสิ่งที่โซจินบอกเขา?
" โซวจิน...แพ้จริงๆ...ในการเดิมพัน...ว๊ากกก ฮะฮ่า ...ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย...ในที่สุดเจ้าก็เจอคู่ที่ใช่ "
ใบหน้าของโซจินมืดลงเล็กน้อย
“หยาน ไปเจอข้าที่ห้องฝึกอบรมในอีกหนึ่งชั่วโมง”
“เดี๋ยวก่อน... ว๊ายยย... ข้สหยุดหัวเราะไม่ได้… อย่าทุบตีข้าเลย… ฮ่าฮ่าฮ่า”
จุนหัวดูอย่างไม่สบอารมณ์
จากปฏิกิริยาของหยานดูเหมือนว่าโซวจินจะไม่เคยแพ้ในการเดิมพันมาก่อน
เขาทำมันได้อย่างไร?
แม้แต่เธอเองก็ไม่มั่นใจว่าจะชนะได้
เพราะครั้งนี้เธอหาช่องโหว่ได้เพียงบางส่วนเท่านั้น
โชคดีที่อาหารมาถึงแล้ว และพวกเขาก็เริ่มกินกัน
โซวจินกินเพียงเล็กน้อย
ขณะที่จุนหัว และหยานจัดการกับอาหารที่เหลือ
นี่เป็นครั้งแรกที่จุนหัวได้ลิ้มลองอาหารเลิศรสเช่นนี้
เพราะเธอไม่ค่อยอยู่บ้าน
และคุณภาพของอาหารของเธอเทียบไม่ได้กับอาหารนี้
เธอรู้สึกว่านี่เป็นรางวัลใหญ่สำหรับเธอจริงๆ
"เป็นอย่างไรบ้าง?"
“ดีมาก ขอบคุณโซจิน”
โซววจินพยักหน้า “ไปกันเถอะ ข้าอยากดวลกับเจ้า”
“ได้สิ” จุนหัวเห็นด้วย
เธอสงสัยเกี่ยวกับความสามารถในการต่อสู้ของโซวจิน
แต่เธอรู้ว่าความสามารถของเขาต้องดีกว่าเธอ
ด้วยข้อเสนอในการฝึกตัวเองเช่นนี้ ไม่มีเหตุผลใดที่เธอควรปล่อยผ่านโอกาสนี้ไป
“แล้วคุณล่ะ หยาน?”
“ข้าไม่ไป”
หยานนั่งที่โต๊ะอาหาร
ขณะที่เขาเฝ้าดูทั้งสองคนเดินหายไปจากสายตาของเขา
ทันทีที่พวกเขาหายตัวไป เขาก็ทำหน้าจริงจังขึ้น
“ชู เจ้าสืบเรื่องเกี่ยวกับจุนมินเสร็จแล้วหรือยัง คุณคิดอย่างไรเกี่ยวกับเขา”
ชายคนหนึ่งปรากฏตัวต่อหน้าหยาน
“นายน้อย นายพลมินเป็นนายพลที่มีความสามารถสูง เขาเพิ่งอายุสิบสี่ แต่ความสามารถในการต่อสู้และกลยุทธ์ของเขานั้นยอดเยี่ยมมาก ตามบันทึกการต่อสู้ของเขา เขาคล้ายกับนายน้อยโซจิน ไม่มีการต่อสู้ที่ไหน ที่เขาสูญเสีย”
หยานพยักหน้า เ
ขามีมุมมองแบบเดียวกันเมื่อได้ยินเกี่ยวกับความสามารถพิเศษที่ จุนมินทำในการทดสอบ
หลังจากที่ได้พบกับเด็กชายในวันนี้
เขารู้ตัวเขาดี และไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะผูกมิตรกับเขา
และปัญหาเดียวที่มีอยู่ คือ เขาต้องมีศัตรูจำนวนมาก
“เขาน่าสนใจมาก ข้าอยากเจอเขาอีกครั้งจริงๆ”
การดวลระหว่างโซจินกับจุนหัวเกิดขึ้นไม่นาน
จุนหัวไม่สามารถเทียบกับโซวจิน
ในแง่ของศิลปะการต่อสู้และพลังที่บริสุทธิ์
หลายครั้งที่เธอเกือบโดนดาบฝึก
ในท้ายที่สุดเธอยังถูกทำร้าน และถูกบังคับให้ยุติการดวล
“เจ้าเป็นเด็กจริงๆ พลังของเจ้ายังขาดอยู่
แต่ทักษะของเจ้าไม่ได้แย่ขนาดนั้น” โซจินกล่าว
เขาแปลกใจเล็กน้อยเพราะจุนมินสามารถต่อสู้กับเขาได้นาน
แม้ว่าเด็กชายจะค่อนข้างแย่ แต่อย่างน้อยเขาก็สามารถทนต่อการโจมตีของเขาได้เล็กน้อย
จุนหัวจ้องไปที่โซวจิน “วันนึงข้าจะชนะเจ้า”
“ได้ ข้าจะรอวันนั้น” โซจินเห็นด้วยอย่างตรงไปตรงมา
“อยากดวลกันอีกมั้ย”
"เมื่อไหร่?"
"ทุกบ่ายวันเสาร์"
จุนหัวคิดอยู่ครู่หนึ่ง ตั้งแต่วันจันทร์นี้
เธอต้องไปโรงเรียนตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันศุกร์ในฐานะจุนหัว
เธอไม่ได้มีแผนจะทำอะไรในวันเสาร์จริงๆ
ดังนั้นเขาจึงตอบตกลง "ได้สิ"
หลังจากวางแผนจะพบกันในสัปดาห์หน้า ทั้งสองก็แยกทางกัน
จุนหัวรีบกลับบ้าน
เพราะเธอมั่นใจว่าปู่ของเธอเป็นห่วงเธอ
อย่างที่เธอคาดไว้ ปู่ของเธอกำลังรอเธออยู่
“บอกมาสิว่าเกิดอะไรขึ้น”
จุนหัวอธิบายสั้น ๆ เกี่ยวกับการเดิมพันที่เธอทำกับโซวจิน
จินเสี้ยน เกือบจะหัวเราะออกมาเพราะการดวลนี้เหมือนกันกับสิ่งที่เขา และนางหลง โซวกะทำ
เขาหันมาจริงจังเมื่อได้ยินเกี่ยวกับแผนการที่จุนหัวทำกับโซจิน
"ระวังตัวด้วยนะ"
จุนหัวพยักหน้า
เรื่องโรงเรียน ข้าต้องเตรียมตัวอย่างไร พวกเขายอมรับแล้วเหรอ?”
"ใช่ ให้ระวังที่โรงเรียนและเรียนรู้สิ่งที่คุณต้องการเรียนรู้"
จุนหัวยิ้ม
แน่นอน เธอจะต้องเรียนรู้อย่างถูกต้อง
และในขณะเดียวกัน มันก็ทำให้เกิดปัญหาขึ้น
