ตอนที่ 1 เหล่าจักรวรรดิ
ตอนที่ 1 เหล่าจักรวรรดิ
เมืองหลวงอาณาจักรหมิง
รถม้าคันใหญ่มุ่งหน้าไปยังวัง มีทหารสองสามนายคอยดูแลรถม้าราวกับว่าคนในรถเป็นบุคคลสำคัญ
ระหว่างทางที่รถม้าแล่นผ่านผู้คน สายตาที่ผู้คนจ้องมองรถม้าที่มีสัญลักษณ์ประจำตระกูลติดอยู่ เต็มไปด้วยการดูถูก เหยียดหยาม
หญิงสาวในรถม้าคันที่สอง สวมชุดสีขาวพลิ้วไหว ผมของเธอถักเปียที่มีลวดลายสลับซับซ้อน แม้ว่าเธอจะสวมผ้าคลุมที่ปกปิดใบหน้าส่วนใหญ่ของเธอ แต่ผู้คนที่เห็นเธอก็สามารถเดาได้ว่าเธอสวยอย่างน่าทึ่ง ด้วยผิวขาวดุจหิมะ ดวงตากลมโต ขนคิ้วราวกับใบวิลโลว์ ที่เข้ากับดวงตาของเธอ เพียงแวบเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้พวกเขาตกอยู่ในภวังค์ได้
เมื่อเธอบรรลุวุฒิภาวะ ผู้ชายจำนวนนับไม่ถ้วนจะตกหลุมรักเสน่ห์ของเธออย่างไม่ต้องสงสัย
แต่หากพวกเขาสังเกตเห็นมือของเธอ ผู้คนต่างพากันสงสัยในเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้อย่างแน่นอน
แม้ว่ามือของเธอจะเล็ก แต่ก็มีความหยาบกร้าน ไม่เหมาะกับหญิงสาวผู้สูงศักดิ์โดยสิ้นเชิง เพียงชำเลืองมองเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้พวกเขารู้ว่าเธอเคยอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเหมือนเด็กสาวธรรมดา
จุนหัว ขยับศีรษะเธอมองออกไปข้างนอก แสงส่องเข้ามาดวงตาของเธอครู่หนึ่ง ก่อนที่ใบหน้าของเธอจะกลับเป็นท่าทางที่สงบอีกครั้ง
“ท่านหญิง” เสียงนุ่มเรียกเธอกลับมาจากภวังค์ นางสนมอายุราสิบหกปีกำลังมองดูสีหน้าของจุนหัวด้วยความเป็นห่วง
“ฉันไม่เป็นไร เซี่ย แค่นึกถึง …” จุนหัวกล่าว พร้อมยิ้มอย่างมั่นใจ
เซี่ยมองออกไปข้างนอกรถม้า ถนนที่ถูกประดับประดาด้วยโคมไฟต่างๆ และผู้คนพลุกพล่านเต็มถนน วันนี้เป็นวันเฉลิมพระชนมพรรษาของจักรพรรดิ จึงมีบรรยากาศรื่นเริงเต็มถนน ด้วยเหตุนี้เองที่จุนหัวจึงต้องกลับมาเตรียมตัว
“ท่านหญิง ท่านคิดถึงเมืองหลวงไหม”
เด็กหญิงอายุสิบสี่ปีเอียงศีรษะเล็กน้อย ดูเหมือนหญิงสาวไร้เดียงสาที่ไม่เคยรู้จักโลก
เซี่ยรู้ว่าท่านหญิงของเธอต้องฝึกซ้อมการแสดงอยู่ เพราะเธอต้องปรากฏตัวต่อผู้คนจำนวนมาก
“ไม่ ฉันเกลียดเมืองหลวงจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา ฉันก็ไม่อยากกลับมา”
จุนหัว ตอบอย่างเย็นชา แม้แต่เซี่ยยังกลัวน้ำเสียงเย็นชาของจุนหัว
เจ้านายของเธอไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา ดังนั้น เซี่ยจึงคุ้นเคยกับพฤติกรรมนี้เป็นอย่างดี
แต่กระนั้นก็ตาม เธอยังคงสั่นสะท้านจากคำตอบอันเย็นชาของจุนหัว ที่บางครั้งส่งเสียงไปยังศัตรูโดยเฉพาะ
“เรามาแล้ว” เซี่ยประกาศ จากนั้นก็รีบออกไปนอกรถม้า เพื่อช่วยจุนหัวปีนออกจากรถม้า
จุนฮัวจับมือเซี่ยและเดินลงบันไดอย่างตั้งใจ ดวงตาสีฟ้าใสของเธอเหลือบมองไปยังพระราชวังขนาดมหึมา พร้อมกับแสงเย็นวาบ
หลังจากนั้นเธอหันความสนใจไปที่ชายชราที่เพิ่งก้าวออกจากรถม้าคันแรก
ปู่ของเธอ จุนเจิ้นเสียน ในวัยเด็กเคยเป็นแม่ทัพ ตอนนี้เขาเกษียณจากตำแหน่งแล้ว เขาทิ้งทุกอย่างไว้ให้ลูกชายคนเดียวของเขา
แม้ว่าเขาจะเข้าสู่วัยชราแล้ว แต่อำนาจการสั่งการของเขายังอยู่
“ท่านปู่” จุนหัว กล่าวทักทาย
จุนเจิ้นเสียน ยิ้มตอบ
“เข้าไปข้างในกันเถอะ”
จุนหัว พยักหน้าและเดินตามคุณปู่ของเธอ อย่างช้าและมั่นใจ
ขันทีประกาศการมาถึงของพวกเขาด้วยเสียงอันดัง
ที่ด้านหนึ่งของงานเลี้ยง ชายหนุ่มสองคนกำลังสนทนากันอย่างลึกซึ้งโดยไม่คำนึงถึงคนอื่น
ชายทั้งสองเป็นที่รู้จักกันดีในสถานภาพของพวกเขา อย่างไรก็ตาม บุคลิกภาพของพวกเขาตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง ซึ่งทำให้ผู้คนสงสัยว่าพวกเขาเป็นเพื่อนสนิทกันได้อย่างไร
“โซจิน ถ้าเจ้าเบื่อ เจ้าไม่ควรมาที่นี่”
หนึ่งในนั้นหัวเราะ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาและท่าทางสบายๆ รอบตัวเขา ทำให้ผู้คนเข้าใจผิดโดยสิ้นเชิง เจ้าชายแห่งอาณาจักรนี้มีบุคลิกแบบนั้นจริงหรือ ?
“หยาน...เจ้าจะไล่ข้าออกไหม” ชายอีกคนถามอย่างใจเย็น น้ำเสียงของเขามีท่าทีเยาะเย้ย แต่อีกฝ่ายกลับทำเป็นไม่สนใจ
“เจ้าควรปรับความคิดของเเจ้าเล็กน้อย ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เรา”
โซจินหยิบเหล้าของเขาขึ้นมา
“พวกเขาไม่มีธุระอะไรกับนายพลคนนี้ นอกจากนี้ เป็นเรื่องปกติมากที่จะเห็นเจ้าผ่อนคลายต่อหน้าผู้หญิงเหล่านี้ หยาน”
หยานยิ้ม “ข้าไม่ต้องการที่จะสร้างปัญหาให้ท่านพ่อของข้า”
“ผู้หญิงพวกนั้นน่ารำคาญ” หยานขมวดคิ้วเล็กน้อย
“นอกจากนี้ ข้าได้ยินมาว่ายังมีสาวงามอีกที่กำลังจะมาที่นี่”
“ข้าพูดถูกที่จะบอกว่าจิตใจของเจ้ามีแต่ผู้หญิง”
หยานและซูจินยังคงล้อเล่นต่อไปโดยไม่สนใจว่าใครต้องการเข้าใกล้าพวกเขา
หยาน และซูจิน เป็นเพื่อนร่วมเรียนด้วยกัน ดังนั้นพวกเขาจึงยิ่งสนิทสนมกันมากขึ้นเมื่อถึงวัยผู้ใหญ่
โซจิน ในวัยหนุ่ม เป็นผู้ที่ฉลาดมากในสนามรบได้รับชัยชนะค่อนข้างมาก ถ้าไม่ใช่เพรานายพลหนุ่มอีกคนที่ชื่อจุนมิน ก็ไม่มีใครคู่ควรกับเขาได้
หมิง หยาน เป็นองค์ชายที่สามของอาณาจักรหมิง จักรพรรดิไม่ได้รักเขาเป็นพิเศษเพราะเขาเป็นเจ้าชายที่ไร้ความสามารถอย่างยิ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะมิตรภาพของเขากับโซจินเขาจะไม่มีวันสบตาจักรพรรดิ
ในขณะนั้นเอง การประกาศจากขันทีก็มาถึงหูของพวกเขา
“ตระกูลจุนมาถึงแล้ว”
ทั้งสองเงยหน้าขึ้นและเห็นคนสองคน จำนวนคนในครอบครัวตระกูล จุน ค่อนข้างน่าสงสาร เมื่อเทียบกับขุนนางคนอื่นๆ ที่มาพร้อมกันมากกว่าสิบคน คนสองคนนี้โดดเด่นอย่างแน่นอน
หยาน ถอนหายใจ
“ทำไมหล่อนต้องคลุมผ้าคลุมด้วยล่ะ ด้วยผิวที่ขาวสวยและหุ่นเพรียว ข้ามั่นใจว่าหล่อนสวยอย่างไม่น่าเชื่อ น่าเสียดาย หล่อนยังเด็กเกินไปสำหรับข้า”
ไม่ใช่แค่หยานเท่านั้นที่มีความคิดเช่นนั้น ชายหนุ่มคนอื่นๆ หลายคนก็ถอนหายใจด้วยความไม่พอใจ
ถึงกระนั้น พวกเขาไม่อาจขอให้ผู้หญิงที่ยังไม่แต่งงานถอดผ้าคลุมหน้าออก เพราะมันขัดกับบรรทัดฐาน สิ่งที่พวกเขาทำได้คือบ่นในความเงียบ
โซจินเพิกเฉยต่อเสียงคร่ำครวญของเพื่อน ในขณะที่เขาสังเกตเห็นเด็กหญิงตัวน้อย
เขาสังเกตเห็นท่าทางซุ่มซ่ามของเธอ การทักทายที่แข็งกระด้าง และพฤติกรรมขี้อายของเธอ
สำหรับผู้หญิงที่สง่างาม เธอเป็นเหมือนหนามในดวงตา ท่าทางที่ซุ่มซ่ามของเธอเป็นพฤติกรรมที่ไม่น่ามองเอาเสียเลย แต่ถึงกระนั้น ตระกูล จุน ก็ยังเธอมาด้วย
แม้ว่าตระกูลจุนจะมีสมาชิกเพียงสี่คน ถือเป็นการดีที่พวกเขาสองคนมา เพราะอีกสองคนยังคงอยู่ในสนามรบ
“เป็นผู้หญิงที่ซุ่มซ่ามจริงๆ ใช่ไหม โซจิน ?”
หยานถามในขณะที่เขารู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกเกี่ยวกับโซจิน
โซจินหันกลับมามอง " มันคืออะไร ? "
“คุณชอบผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า”
โซจินกลอกตา “ไม่ ฉันสนใจแค่ว่าครอบครัวแบบไหนที่สามารถสร้างนายพลที่มีความสามารถเช่นนี้ได้ แต่พวกเขาขาดการศึกษาผู้หญิงอย่างแท้จริง”
หยานไม่ตอบ ในไม่ช้าเขาก็เปลี่ยนการสนทนาของพวกเขา และพวกเขาจำเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่เงอะงะนั้นไม่ได้อีกต่อไป
