บทที่ 59: ผู้ป่วยจิตดรอปค่าคุณสมบัติพลังวิญญาณ 

บทที่ 59: ผู้ป่วยจิตดรอปค่าคุณสมบัติพลังวิญญาณ

“สวัสดี ฉันอยากจะมาเยี่ยมเทพเจ้าแห่งปืนน่ะ”

ที่ล็อบบี้ชั้น 1 ของโรงพยาบาลจิตเวชชานเมืองด้านตะวันตก หวังเต็งก็ได้บอกพยาบาลที่แผนกต้อนรับว่าเขาต้องการมาเพื่อเยี่ยมเยียน

พยาบาลไม่ตอบเขา เธอยังคงก้มลงเล่นโทรศัพท์

“สวัสดี...”  หวังเต็งยังคงอดทนและเปิดปากพูดอีกครั้ง

“สวัสดี!” พยาบาลก็เงยหน้าขึ้นทันที ใบหน้าของเธอกลมราวกับพาย และดวงตาของเธอก็แคบลงขณะที่เธอกำลัง 'จ้อง' ไปที่หวังเต็ง

จ้องเขม็ง…

หวังเต็ง: …

ทันใดนั้นจู่ๆก็มีความคิดแวบเข้ามาในหัว “ฉันคิดว่าคุณจะดูน่าทึ่งขึ้นนะถ้าคุณผอมลงอีกสักหน่อย”

“จริงหรอ?” ดวงตาของพยาบาลเป็นประกาย

“แน่นอน. ทุกคนที่รู้จักฉันเรียกฉันว่านายอ่อนน้อมถ่อมตน คุณเชื่อคำพูดของฉันได้” หวังเต็งตอบอย่างจริงใจ

“ฉันจะผอมลงและพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นอย่างแน่นอน...”

“ถูกต้อง พิสูจน์ให้ทุกคนเห็น!”

“พิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าฉันดูน่าเกลียดพอๆกันหลังจากที่ผอมลง ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า~” ทันใดนั้นพยาบาลที่มีใบหน้าใหญ่ก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

หวังเต็ง: …

เจ้าหน้าที่ทุกคนในโรงพยาบาลจิตเวชนี้เป็นบ้ากันหมดเลยรึเปล่านะ?

หวังเต็งมองไปที่พยาบาลที่หัวเราะเหมือนคนบ้า เธอหัวเราะจนหายใจไม่ออก ในเวลาเดียวกัน แป้งบนใบหน้าของเธอก็ค่อยแตกออกเรื่อยๆ

“อืม ขอฉันไปเยี่ยมพระเจ้าแห่งปืนได้ไหม”

เขารอจนกระทั่งพยาบาลหยุดลงอย่างช้าๆก่อนที่จะถามเธออย่างระมัดระวัง

“พระเจ้าแห่งปืน? คุณหมายถึงคนไหนล่ะ? เรามีคนเก้าคนที่อ้างว่าพวกเขาเป็นพระเจ้าแห่งปืนที่นี่!” พยาบาลกล่าว

หวังเต็งรู้สึกปวดหัวขึ้นมาในทันที

มันเป็นอีกครั้งที่เขาสงสัยว่าเขาตัดสินใจถูกแล้วรึเปล่าที่มายังโรงพยาบาลจิตเวชแห่งนี้

“คนที่บังเอิญฆ่าผู้หญิงที่เขารักน่ะ” หวังเต็งไตร่ตรองคำพูดของเขาก่อนจะพูด

“โอ้~ คุณกำลังพูดถึงคนที่น่าสงสารและโชคร้ายคนนั้นนี่เอง!” ไม่มีการแสดงออกบนใบหน้าของพยาบาล แต่เธอก็ดูเหมือนจะเข้าใจที่เขาพูด

“ใช่ มันคือเขานั่นแหละ!” หวังเต็งพยักหน้า

“ฉันขอโทษด้วย แต่เราห้ามไม่ให้มีการมาเยี่ยมที่โรงพยาบาลแห่งนี้” พยาบาลหน้าอ้วนก้มศีรษะและเริ่มเล่นโทรศัพท์อีกครั้ง

“???”  หวังเต็งรู้สึกว่าเส้นเลือดบนหน้าผากของเขาเริ่มโปนขึ้น

“ห้ามใครมาเยี่ยม? งั้นทำไมคุณถึงไม่บอกฉันตั้งแต่แรกล่ะ”

“โอ้ ฉันสังเกตว่าคุณมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะพูด ฉันเลยบังคับตัวเองให้คุยกับคุณซักพัก~” พยาบาลตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้น

“ฉัน @#%¥#¥…%*…”

นังชั่วนี่!

หวังเต็งเกือบสำลักตายจากความโกรธของเขา

ฉันไม่เคยคิดเลยว่าฉัน หวังเต็งจะตกไปอยู่ในน้ำมือของสาวหน้ากลมคนนี้…

ฮึ่ม!

เขาสูดลมหายใจด้วยความโกรธและสะบัดแขนเสื้อขณะเดินจากไป

...

หวังเต็งกลับไปที่ชมรมนักแม่นปืนและเปลี่ยนความเศร้าโศกและความขุ่นเคืองที่ไม่สามารถพูดได้เป็นแรงจูงใจ และเริ่มเก็บค่าคุณสมบัติ...

ทักษะปืน*1

ทักษะปืน*2

ทักษะปืน*5

…

ทักษะปืนของเขาซึ่งอยู่ในขั้นผู้สัมฤทิ์ผู้ยิ่งใหญ่กำลังจะพัฒนาขึ้นไปอีกขั้นหนึ่ง

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเมื่อคุณยุ่ง

ตอนกลางคืน หวังเต็งกลับบ้านไปทานอาหารเย็น จากนั้นเขาก็ขับรถไปที่บ้านที่เขาเช่าเพื่อไปเยี่ยมไข่ตัวน้อยของเขา

และมันก็~ ยังไม่ฟักออกมา...

เขาไม่ได้กลับไปที่ชมรมนักแม่นปืน แต่เขาไปที่สถาบันสอนศิลปะการต่อสู้จีซินแทน

เขาอยู่ที่นั่นตลอดทั้งวันจนถึง 23.00 น.

หลังจากนั้นหวังเต็งก็กลับไปที่โรงพยาบาลจิตเวชชานเมืองด้านตะวันตก

ชานเมืองทางทิศตะวันตกนั้นรกร้างว่างเปล่า มันมีคนอยู่ไม่กี่คนที่นั่น และในเวลานี้มันก็ไม่สามารถมองเห็นร่องรอยของมนุษย์ได้ บริเวณโดยรอบเงียบสงัดราวกับเมืองผี

หวังเต็งรู้สึกว่ามันน่ากลัวยิ่งกว่าในวันนั้นเสียอีก!

ในความมืด โรงพยาบาลจิตเวชเป็นเหมือนสัตว์ร้ายที่นอนคว่ำอยู่บนพื้น มันรอให้คนโง่เขลาเข้ามาใกล้ จากนั้นมันก็จะกินคนๆนั้นในคำเดียว

ฉันควรกลับบ้านไหม ตอนนี้มันสายเกินไปไหมที่จะหันหลังกลับ?

เขารู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่เพราะเห็นแก่คาคุณสมบัติของเขา หวังเต็งจึงสูดหายใจเข้าลึกๆและแอบเข้าไปในโรงพยาบาลจิตเวช เขาแน่วแน่และบอกตัวเองว่าจะไม่มีการหันหลังกลับ

มียามอยู่ที่ทางเข้า ดังนั้นหวังเต็งจึงทำได้เพียงปีนกำแพง

พยาบาลที่แผนกต้อนรับเปลี่ยนไป มันไม่ใช่ผู้หญิงที่มีใบหน้ากลมอีกต่อไป ตอนนี้เป็นพยาบาลชายแทน เขาเอนตัวพิงเก้าอี้และดูละครทางโทรทัศน์

หวังเต็งส่งเสียงออกไปนอกประตู พยาบาลชายเงยหน้าขึ้นทันที “มันคือใคร?”

ไม่มีการตอบกลับเป็นเวลานาน พยาบาลลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู

หวังเต็งได้ยินเสียงฝีเท้าของเขา และทันทีที่พยาบาลคนนั้นก้าวออกจากประตู หวังเต็งก็ฟาดหัวพยาบาลคนนั้นจนหมดสติไป

จากนั้นเขาก็ลากพยาบาลคนนั้นไปที่มุมหนึ่งและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาถอดเสื้อคลุมของพยาบาลคนนั้นออกแล้วสวมมัน

ในตอนท้ายเขาก็สวมหน้ากากอนามัย

หวังเต็งอดไม่ได้ที่จะยกนิ้วโป้งให้กับสมองของเขาเมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของเขา

เขาก้มศีรษะหลบกล้องและนั่งลงที่หลังแผนกต้อนรับ

หวังเต็งเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อตรวจสอบบันทึกภายในของโรงพยาบาลจิตเวช เขาจดจำเลขห้องของผู้ป่วยจิตที่ดูเหมือนจะเป็นเป้าหมายของเขา

หลังจากรับพวงกุญแจจากผนัง เขาก็เดินไปที่ชั้นสอง

ทางเดินนั้นเงียบมาก หวังเต็งพยายามอย่างเต็มที่ที่จะเดินไปอย่างเบาๆ อย่างไรก็ตาม มันก็ยังเกิดเสียงเล็กน้อย

เมื่อเสียงเข้าหู เขาก็รู้สึกหนาวเล็กน้อย

เป้าหมายแรก ห้อง 203!

หวังเต็งเดินจนมาถึงทางเข้าห้อง 203 เขาเหลือบมองผ่านหน้าต่าง มันมีร่างหนึ่งกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง

เขาพบกุญแจที่ตรงกับห้องและเปิดประตูเข้าไป

คนๆนั้นกำลังนอนอยู่บนเตียงและดูเหมือนจะหลับสนิท และข้างๆเขาก็มีฟองสบู่สองสามฟองกำลังลอยอยู่ในอากาศ

ฉันไม่ได้คาดหวังว่ามันจะมีฟองสบู่ค่าคุณสมบัติที่ยังไม่หายไป!

ดวงตาของหวังเต็งเป็นประกาย นี่เป็นความประหลาดใจที่น่ายินดี

ฟองสบู่ค่าคุณสมบัติเหล่านี้น่าจะถูกดรอปออกมาเมื่อเร็วๆนี้ ดังนั้นพวกมันจึงยังไม่หายไป และเขาก็มาได้ทันเวลาพอดี

เขาเก็บมันขึ้นมา!

พลังวิญญาณ*1

พลังวิญญาณ*0.5

…

เขาค้นพบว่าพวกมันคือฟองสบู่ค่าพลังวิญญาณ และคะแนนของพวกมันก็ค่อนข้างสูง หวังเต็งรู้สึกปลาบปลื้มใจ

ฟองสบู่เหล่านี้เป็นค่าคุณสมบัติพลังวิญญาณทั้งหมดเลยอย่างงั้นหรอ? เป็นไปได้ไหมที่ผู้ป่วยทางจิตทุกคนจะดรอปค่าคุณสมบัติพลังวิญญาณ

หวังเต็งรู้สึกงงเล็กน้อย หากการคาดเดาของเขาถูกต้อง นี่ก็จะเป็นฉากที่น่าประหลาดขนาดไหนกันนะ?

เขาส่ายหัวแล้วเดินไปเขย่าคนบนเตียง “เฮ้ ลุกขึ้นสิ ถึงเวลาของยาแล้ว”

คนๆนั้นพึมพำด้วยความงุนงง “ฉันกินไปแล้ว ทำไมฉันถึงต้องกินอีก”

“โอ้ ตอนนั้นคุณลืมกินยาไปหนึ่งเม็ด ดังนั้นฉันจึงรีบเอามาให้” หวังเต็งพูดเรื่องไร้สาระ

คนๆนั้นรับยามาจากหวังเต็งและใส่เข้าไปในปากของเขา เขากลืนพวกมันเข้าไปในอึกเดียว

หวังเต็งได้ซื้อยานี้มาโดยเฉพาะสำหรับผู้ป่วยทางจิตผู้น่าสงสารเพื่อบำรุงไตของพวกเขา

หวังเต็งเฝ้าดูเขาขณะที่เขากลืนยาเข้าไป จากนั้นหวังเต็งก็ถามอย่างเป็นกันเองว่า “ฉันได้ยินมาว่าการยิงของคุณแม่นยำมาก”

อีกฝ่ายรู้สึกตื่นตัวขึ้นมาในทันทีที่เขาได้ยินเรื่องนี้ “คุณรู้เกี่ยวกับความสามารถของฉันจริงๆสินะ บอกเลยว่าการยิงของฉันนั้นแม่นมาก และฉันก็สามารถยิงเครื่องบินให้ตกลงมาจากท้องฟ้าได้”

ในตอนที่เขาพูดเกี่ยวกับการยิงเครื่องบิน ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“จริงหรอ? แสดงให้ฉันดูได้ไหม?” หวังเต็งถาม

“แน่นอน ระวังด้วยล่ะ” ขณะที่เขาพูด เขาก็เริ่มถอดกางเกง…

เขากำลังถอดกางเกงของเขาจริงๆ!

หวังเต็ง: …

ขณะที่สิ่งรบกวนสายตากำลังจะเกิดขึ้น หวังเต็งก็รีบยกมือขึ้นและสับไปที่ต้นคอของคนๆนั้นให้เขาหมดสติไป

คนป่วยจิตเวชช่างน่ากลัวจริงๆ!

อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้นเอง ฟองสบู่ค่าคุณสมบัติอื่นๆก็ได้ดรอปออกมาจากตัวของผู้ป่วย

พลังวิญญาณ*0.5

…

หรือบางทีเขาก็อาจจะควรปล่อยให้ผู้ป่วยทางจิตทำการสาธิตต่อไปอีกสักหน่อย?