บทที่ 13 พรสวรรค์ของ หลิวเสวี่ยเฟิง

บทที่ 13 พรสวรรค์ของ หลิวเสวี่ยเฟิง

เสวี่ยเฟิง หายใจเข้าลึก ๆ และกลืน น้ำยาปลุกพลังวิญญาณ ลงไปจนหยดสุดท้าย เขาสัมผัสได้ถึงกระแสน้ำอุ่นที่ไหลลงคอ ท้อง และในที่สุดก็หายไปในตันเถียน

เขาหลับตาลงและจดจ่ออยู่กับกระแสน้ำอุ่นที่ไหลอยู่ภายในร่างกายของเขา เนื่องจากปริมาณของน้ำยาปลุกพลังวิญญาณที่เขาได้รับ ในไม่ช้าเขาก็ถูกปกคลุมไปด้วยสีแสงขาวเป็นประกาย มันคือ แก่นแท้วิญญาณที่หลบออกจากร่างกายของเขา

ในเวลาไม่นาน แก่นวิญญาณก็รวมตัวกันอย่างรวดเร็วรอบๆ จิตวิญญาณที่อยู่ตรงกลางของตันเถียนของ เสวี่ยเฟิง ไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น วิญญาณเริ่มดูดซับ แก่นแท้วิญญาณโดยรอบและก่อตัวเป็นรูปร่างใหม่ ในตอนแรกมันเป็นเพียงแค่ลูกบอลทรงกลมแวววาว แต่ในไม่ช้ามันก็กลายเป็นรูปร่างของมนุษย์และกลายเป็น เสวี่ยเฟิง

วิญญาณจะกลายร่างเป็นเจ้าของบ้านที่มันอาศัยอยู่เสมอ

เมื่อวิญญาณก่อตัวขึ้นอย่างสมบูรณ์ เสวี่ยเฟิง ก็รู้สึกได้ทันที มันเป็นความรู้สึกแปลก ๆ ราวกับว่าเขาเป็นทั้งวิญญาณและร่างกาย เขาต้องการให้วิญญาณดูดซับแก่นแท้วิญญาณที่ยังคงอยู่ในตันเถียนมากขึ้น

น่าแปลกที่วิญญาณฟังเขาและเริ่มกิน แก่นแท้วิญญาณที่ไร้ขอบเขต หลังจากที่อิ่มแล้ว มันก็พ่นออกมา พลังวิญญาณสีแดงออกมา กระบวนการนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก และหลังจากนั้นไม่นาน เฉดสีขาวรอบๆ ตัวของเขาก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง

เสวี่ยเฟิง ลืมตาและมองไปที่มือของเขา หัวใจของเขาก็จมลงในทันที

‘ไม่! ข้าไม่ต้องการที่จะมีความสามารถพิเศษสีแดง ข้ารับไม่ได้! ดูดซับมากขึ้นและเปลี่ยนสี! ดูดซับมากขึ้นและเปลี่ยนสี!’ เขาย้ำในใจอย่างบ้าคลั่ง

ผู้คนรอบๆ ห้องโถงเริ่มกระซิบ พวกเขามองเห็นสีแดงรอบๆ เสวี่ยเฟิง นั่นจะหมายถึงสิ่งเดียวเท่านั้น นายน้อยตระกูลหลิวมีพรสวรรค์วิญญาณแดงธรรมดา

รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าของจักรพรรดิ นี่คือผลลัพธ์ที่เขาต้องการเห็นมากที่สุด

“เจ้าซื้อ น้ำยาปลุกพลังวิญญาณ มามาก แต่ข้าเดาว่ามันคงเสียไปแบบเปล่าประโยชน์ลูกชายโดยของเจ้า” เขาออกความเห็นแบบสบายๆ

หลิวเสี่ยวเป่ย ไม่ได้พูดอะไร แต่มีใบหน้าขมวดคิ้วปรากฏให้เห็น

เสวี่ยเฟิง ยังคงนั่งไขว่ห้างและท่องบทสวดในใจ จิตวิญญาณของเขาไม่ได้หยุดการกลั่น แก่นแท้วิญญาณแต่ทั้งหมดที่พ่นออกมาคือพลังวิญญาณสีแดง

‘ข้าจะใช้ชีวิตที่เหลือของข้าเป็นคนธรรมดาหรือไม่? โชคชะตา ข้านี่แหละต่อต้านโชคชะตาและเปลี่ยนแปลงมัน?’ เขาคร่ำครวญในใจ

เขาไม่เข้าใจ แต่เมื่อเขาพูดคำว่า “โชคชะตา” วิญญาณของเขาก็ส่องประกายด้วยแสงสีทอง แทนที่จะเป็นปราณวิญญาณแดง วิญญาณเริ่มส่งพลังปราณวิญญาณสีเขียวอ่อนกลับคืนมา

เมื่อ เสวี่ยเฟิง ยอมแพ้แล้ว เขาได้ยินเสียงความโกลาหลในห้องโถงเพิ่มขึ้น เขาลืมตาขึ้นด้วยความประหลาดใจและมองไปที่มือของเขา เขาส่องประกายด้วยแสงสีเขียวอ่อน

‘ใช่! มันได้ผล!’ เขาอุทานในใจ ‘ดูดซึมมากขึ้น มากขึ้น! พรสวรรค์สีเขียวอ่อนไม่เพียงพอ!’ เขาสั่งพลังวิญญาณ

“อะไร?!” เมื่อเห็นการเปลี่ยนสี จักรพรรดิก็ลุกขึ้นยืนทันที แต่เขาไม่ใช่คนเดียว ทั้งห้องโถงลุกขึ้นเพื่อให้เห็นสถานการณ์ได้ดีขึ้น

ทุกคนประหลาดใจ แต่ก็ยังอยู่ในขอบเขตความเข้าใจของพวกเขา ด้วยความช่วยเหลือของ น้ำยาปลุกพลังวิญญาณ เจ้าสามารถเพิ่มความสามารถของเจ้าได้หนึ่งระดับ พวกเขาแค่คิดว่า พรสวรรค์สีแดง จะต้องเป็นพรสวรรค์ดั้งเดิมของเขาและ พรสวรรค์สีเขียวอ่อน เป็นพรสวรรค์ที่ได้รับการปรับปรุงแล้ว

ใครจะคิดว่าในนาทีถัดมา พวกเขาได้เห็นการเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง ซึ่งทำให้การคาดเดาของพวกเขาผิดพลาดไปหมด?

พรสวรรค์วิญญาณสีเขียวอ่อนของ เสวี่ยเฟิง เพิ่มขึ้นอีกครั้ง!

ตอนนี้ร่างกายของเขาถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีเขียวเข้ม

เจิ้นผิง ผู้ซึ่งมีความสุขกับความโชคร้ายของ เสวี่ยเฟิง มองดูเขาด้วยปากที่เปิดกว้าง แม้แต่เจิ้นซานก็ไม่สนใจสถานการณ์แปลก ๆ และจ้องมองด้วยความสนใจ

“หลิวเสี่ยวเป่ย เจ้าแอบทำอะไรลับๆ กับลูกชายของเจ้าเพื่อล้อเลียนพวกเราในภายหลัง ทำไมพรสวรรค์ของเขาถึงเพิ่มขึ้น? เจ้าใช้อุปกรณ์วิญญาณที่มีความสามารถปราบปรามพรสวรรค์ใช่หรือไม่?” จักรพรรดิซ่างถามอย่างหงุดหงิด เขาสงสัยคนเจ้าเล่ห์คนนี้มาก ในวัยหนุ่มเขามักถูกหลอกโดยเขา และตั้งแต่นั้นมา มันก็ยากสำหรับเขาที่จะไว้ใจได้

“ไม่ ข้ายังแปลกใจกับเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น” เขาปฏิเสธอย่างหนักแน่น หลังจากนั้นเขาก็เอาสองนิ้วแตะตัวเองที่ริมฝีปาก

ทันทีที่เขาส่งข้อความลับ กลุ่มเงา จากทั่วห้องโถงเริ่มหายไปจากตำแหน่งเดิมและปรากฏขึ้นอีกครั้งรอบ เสวี่ยเฟิง บนเวที คราวนี้ พวกเขามีอาวุธวิญญาณอยู่ในมือและตื่นตัวเต็มที่

ราชาวิญญาณ เกือบ 40 คนยืนอยู่รอบ เสวี่ยเฟิง ที่มีขาไขว้อยู่บนเวที

ระหว่างการสนทนา แสงสีฟ้าเริ่มห่อหุ้มร่างกายของเขาราวกับห่อของขวัญ

ภายในจิตใจของ เสวี่ยเฟิง เขาหัวเราะอย่างยินดีขณะที่จิตวิญญาณของเขากำลังปรับแต่ง น้ำยาปลุกพลังวิญญาณ จากท้องของเขา วิญญาณของเขาเริ่มดูดซับ แก่นแท้วิญญาณด้วยความเร็วที่ไม่เคยมีมาก่อนราวกับว่า แก่นแท้วิญญาณใน ตันเถียน ของเขาไม่เพียงพอ

แก่นแท้วิญญาณที่ถูกส่งมาจากกระบวนการสลายของน้ำยาปลุกพลังวิญญาณก็ไม่เพียงพอในไม่ช้า ด้วยเหตุนี้ เสวี่ยเฟิง จึงสั่งให้วิญญาณของเขาดูดซับน้ำยาโดยตรง

พลังปราณสีฟ้าถูกสูบเข้าไปในจุดตันเถียนของเขา เติมเต็มอย่างรวดเร็ว

‘ไม่! น้ำยาที่ทำการสำรองไว้ใช้กำลังจะหมดลงในไม่ช้า ตอนนี้ข้าสามารถพัฒนาพรสวรรค์ของข้าเป็น สีฟ้าคราม เท่านั้น ข้ามั่นใจว่าสามารถเพิ่มได้มากกว่านี้อย่างแน่นอน!’ เสวี่ยเฟิง อุทานทันที

‘คิด! ข้าจะหา แก่นแท้วิญญาณเพิ่มเติมได้ที่ไหน! ถ้าข้าหยุดกระบวนการกลั่นกรอง ข้าคงไม่มีโอกาสได้พัฒนาพรสวรรค์ของข้าอีกแล้ว!’ เขากำลังมีความคิดในสมองของเขาพยายามคิดหาทางแก้ไข

‘ท่านพ่อมอบน้ำยาปลุกพลังวิญญาณทั้งหมดให้กับข้าอย่างแน่นอน เขาไม่มีอะไรเหลือ คิด คิด!’

ขณะที่น้ำยาในท้องกำลังจะแห้ง เขาก็นึกถึงความคิดหนึ่ง

‘อากาศ! มี แก่นแท้วิญญาณที่ไม่มีที่สิ้นสุดในอากาศ! ข้าจะลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไร? เขาล้อเลียนตัวเอง

‘แก่นแท้วิญญาณ! ดูดซับ แก่นแท้วิญญาณจากอากาศ ดูดซับจากอากาศ’ เขาย้ำในใจ

เมื่อเห็นว่าเปลือกสีฟ้ารอบๆ ตัวของ เสวี่ยเฟิง เริ่มบางและหายไป จักรพรรดิก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

มันไม่ดีสำหรับเขาเลยถ้า ตระกูลหลิว มีพรสวรรค์ระดับสูงคนหนึ่ง หากพวกเขาได้รับวินาทีในทันใดนั่นจะเป็นหายนะ มีเพียงลูกสาวของเขาเท่านั้นที่มีพรสวรรค์ระดับสีม่วงในเมืองหลวง ด้วยสิ่งนี้ นางมีโอกาสที่จะไปถึงระดับ เจ้าแห่งวิญญาณ ในอนาคต และมันก็เพียงพอแล้วที่จะปกครองประเทศหรือแม้แต่อาณาจักร ถ้านางโชคดีพอ นางสามารถไปถึงขั้นจักรพรรดิวิญญาณได้

ทุกคนต่างถอนหายใจว่าพวกเขาไม่ได้เห็นปาฏิหาริย์อีก คนเดียวที่มองสถานการณ์ทั้งหมดนี้ด้วยรอยยิ้มที่รู้คือผู้จัดการหวู่ซึ่งนั่งเงียบ ๆ ตลอดเวลา นางดูเหมือนนางรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในวินาทีต่อๆ ไป

ทุกคนที่อยู่ที่นี่ล้วนมาจากประเทศออโรร่าและคนที่เหลือเดินทางไม่มากนัก พวกเขาอาจไปเยี่ยมอาณาจักรดาบศักดิ์สิทธิ์ได้เต็มที่แล้ว แต่นางมั่นใจว่าไม่มีใครมาที่ภูมิภาคกลาง

แม้ว่าพวกเขาจะรู้ภูมิหลังของนางส่วนหนึ่ง แต่พวกเขาไม่รู้ทุกอย่าง เมื่อนางพบ เสวี่ยเฟิง ครั้งแรกในร้านอาหาร นางรู้อยู่แล้วว่าเขาจะต้องไม่ธรรมดา คนที่มีออร่าแห่งโชคชะตาอยู่รอบตัวพวกเขาจะสร้างชื่อให้ตัวเองในโลกนี้เสมอ อนาคตของคนเหล่านั้นมักจะพร่ามัวและอ่านไม่ออก

เสวี่ยเฟิง เป็นหนึ่งในนั้นที่ได้รับเลือกให้เปลี่ยนประวัติศาสตร์

เมื่อนางสัมผัสได้ถึงลมเบา ๆ บนใบหน้าของนาง นางยิ้มเมื่อมีลมเบา ๆ ยืนยันความคิดของนาง