บทที่ 58: มีคนเดียวที่มีทักษะปืนเหมือนพระเจ้า

บทที่ 58: มีคนเดียวที่มีทักษะปืนเหมือนพระเจ้า

วันอาทิตย์

ชมรมนักแม่นปืนนกฮูก

หวังเต็งจอดรถสปอร์ตไว้ที่ทางเข้าหลักและโยนกุญแจรถไปให้คนเฝ้าประตูเพื่อเอารถของเขาไปจอด จากนั้นเขาก็ก้าวเข้าไปในล็อบบี้ของสโมสร

ชมรมนักแม่นปืนนกฮูกนั้นเป็นสถานที่ชั้นสูงสำหรับคนรวย

มันมีชื่อเสียงมากในตงไห่ และนี่ก็เป็นตัวเลือกแรกของนายหนุ่มผู้มั่งคั่งและหญิงสาวผู้มั่งคั่งที่ชอบเล่นปืน

เนื่องจากสโมสรเต็มไปด้วยผู้ที่ชื่นชอบปืน ดังนั้นมันจึงจะต้องมีค่าคุณสมบัติหลายอย่างดรอปออกมาที่นี่อย่างแน่นอน แม้ว่าพวกเขาส่วนใหญ่จะมาที่นี่เพื่อความตื่นเต้นเร้าใจและไม่ใช่มืออาชีพ แต่มันก็มีบางคนที่มีทักษะที่แท้จริง

หวังเต็งไปที่แผนกต้อนรับเพื่อดำเนินขั้นตอนการสมัคร เขาจ่ายเงินและกลายเป็นสมาชิกของสโมสรในทันที

เจ้าหน้าที่ปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพ

นี่เป็นความรู้สึกที่น่าทึ่งมากที่ได้เป็นสมาชิก!

ภายใต้การแนะนำของสาวงามที่สวมชุดปลอกสีดำ หวังเต็งก็ได้มาถึงสนามยิงเป้า เขาสำรวจบริเวณโดยรอบและรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมริมฝีปากของเขา

ฟองสบู่ค่าคุณสมบัติจำนวนมากลอยอยู่บนพื้น

หนึ่งสองสาม…

หวังเต็งรู้ว่าเขาไม่ได้เสียเวลาเลยที่เดินทางมาที่นี่

หญิงงามที่สวมชุดปลอกแขนอธิบายรายละเอียดบางอย่างให้เขาฟัง จากนั้นหวังเต็งก็ขอให้เธอออกไป เขาเริ่มเดินไปรอบๆสถานที่ด้วยตัวเขาเอง

ทักษะปืน*2

ทักษะปืน*1

ทักษะปืน*1

…

หวังเต็งเกือบจะหัวเราะออกมาดังๆเมื่อเขาเห็นค่าคุณสมบัติทักษะปืนของเขาที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เทคนิคการเป็นนักแม่นปืนทุกประเภทนั้นปรากฏขึ้นในใจของเขา ในเวลาเดียวกัน ความคุ้นเคยของร่างกายของเขากับปืนก็เริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาของเขาคมขึ้น และความแม่นยำของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก

เขารู้สึกว่าตราบใดที่เขาถือปืน เขาก็จะสามารถใช้กลอุบายบางอย่างได้อย่างง่ายดาย นอกจากนี้เขาก็ยังสามารถยิงวัตถุที่อยู่ห่างออกไป 100 เมตรได้โดยไม่ต้องเสียเวลาลังเล

ความรู้สึกนี้ทำให้เขารู้สึกดีอกดีใจ!

เมื่อค่าคุณสมบัติทักษะปืนของเขาเพิ่มขึ้นมาถึงระดับหนึ่ง หวังเต็งก็เริ่มรู้สึกคันไม้คันมือขึ้นมาในทันที

ด้วยเหตุนี้เอง เขาจึงวิ่งไปหาเจ้าหน้าที่และหยิบปืนขึ้นมา เขาหาที่ว่างและเริ่มเติมเต็มการเสพติดของเขา

หวังเต็งทำความคุ้นเคยกับปืนในมือของเขาก่อน

นี่คือปืนรูนฟอร์สจาก 'ซีรี่ส์นกฮูก' การออกแบบนั้นดูแข็งแกร่งและสง่างาม หรือพูดอีกอย่างก็ความงามที่ดุร้าย และเฉพาะคนที่รักปืนเท่านั้นที่จะสามารถชื่นชมและเข้าใจมันได้

เขายกปืนขึ้นและเล็งมันไปที่เป้าหมาย

การเคลื่อนไหวของเขาราบรื่น เขาทำทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบในกระบวนท่าเดียวราวกับว่าเขาเป็นมืออาชีพที่เล่นปืนมาหลายปีแล้ว

ปัง!

เขาเหนี่ยวไก

กระบอกปืนสั่นสะเทือน คนธรรมดาไม่สามารถทนต่อแรงถีบได้ แอย่างไรก็ตาม มือของหวังเต็งนั้นก็มั่นคงมาก มันไม่สั่นเลย

ปัง ปัง ปัง!

หวังเต็งไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น เขายังคงยิงออกไปอีกสองสามนัดและท่าทางของเขาก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงไป

อย่างไรก็ตาม ผู้ที่มีแววตาแหลมคมก็จะสังเกตเห็นได้ว่าเขาจะปรับข้อมือและข้อศอกเล็กน้อยทุกครั้งที่ยิง เขาไม่ได้อยู่ในตำแหน่งเดิมตลอดระยะเวลา

หวังเต็งวางปืนลงในขณะที่รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

นี่มันง่ายเกินไป เขาไม่สามารถสนุกกับทักษะของตัวเองได้อย่างเต็มที่

เขายังคงเก็บค่าคุณสมบัติต่อไป บางครั้งเขาจะยิงสองสามนัดเพื่อปกปิดการกระทำของเขา ถ้าไม่อย่างนั้นการเดินเก็บฟองสบู่ของเขาก็อาจจะเผลอไปดึงดูดความสนใจได้

...

“ดี! เป็นทักษะปืนที่ดี!”

จู่ๆหวังเต็งก็ได้ยินเสียงตะโกน

หวังเต็งเดินไปและสังเกตเห็นกลุ่มคนที่มารวมตัวกัน พวกเขากำลังดูชายวัยกลางคนยิงปืนของเขา

ชายคนนั้นตัดผมรองทรง ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมและเปล่งออร่าของทหารออกมาอย่างแผ่วเบา

ในขณะนี้ เขากำลังโจมตีเป้าหมายที่กำลังเคลื่อนที่ เขายิงออกไปเป็นระยะๆและทุกครั้งมันก็จะเข้าเป้าทกครั้ง

ผู้ที่ไม่ใช่มืออาชีพคนอื่นๆที่อยู่ข้างๆอดไม่ได้ที่จะเชียร์เขา

มืออาชีพ! ดวงตาของหวังเต็งเป็นประกาย เขาฝ่าฝูงชนและเข้าไปใกล้ชายคนนั้น จากนั้นเขาก็เก็บค่าคุณสมบัติบนพื้น

ทักษะปืน*10

ทักษะปืน*7

ทักษะปืน*13

…

น่าประทับใจมาก!

ค่าคุณสมบัติที่ชายคนนี้ดรอปออกมานั้นเทียบเท่ากับค่าคุณสมบัติที่หวังเต็งเก็บขึ้นมาจากผู้ที่ไม่ใช่มืออาชีพ 10 คน

ปรมาจารย์!

นี่ต้องเป็นปรมาจารย์อย่างแน่นอน!

นี่คือความแตกต่างระหว่างปรมาจารย์และมือสมัครเล่น

หวังเต็งเหลือบมองไปที่หน้าต่างค่าคุณสมบัติของเขา ในที่สุดทักษะการใช้ปืนของเขาก็เพิ่มขึ้นจากขั้นผู้สัมฤทธิ์ไปสู่ขั้นผู้สัมฤทธิ์ผู้ยิ่งใหญ่ และความแข็งแกร่งของมันก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก!

“พี่ชาย ทักษะปืนของคุณนี่เหมือนกับพระเจ้าเลย!”

หลังจากที่ชายคนนั้นยิงเสร็จ มันก็มีคนเดินไปข้างหน้าและเริ่มคุยกับเขาในทันที

“คุณกำลังชมฉันมากเกินไปแล้ว การยิงของฉันนั้นแม่นยำแค่เล็กน้อย ฉันไม่สมควรได้รับคำชมเช่นนี้ ฉันไม่ได้เหมือนกับพระเจ้าขนาดนั้น” ชายคนนั้นตอบอย่างถ่อมตน

“ถ้าคุณไม่ได้เหมือนกับพระเจ้า งั้นแล้วใครล่ะที่จะเหมือนกบพระเจ้า” คนที่อยู่ด้านข้างไม่เชื่อเขา

“คุณอาจจะไม่เชื่อ แต่ฉันเคยเห็นคนที่มีทักษะปืนระดับพระเจ้ามาก่อน คนๆนั้นคือพระเจ้าที่แท้จริง!” ชายคนนั้นเต็มไปด้วยเสียงอุทานขณะนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตบางอย่าง

“มันน่าประทับใจขนาดนั้นเลยหรอ?” มีคนถามเขาด้วยความสงสัย

“คุณเคยเห็นกระสุนที่สามารถเปลี่ยนทิศทางในอากาศได้ไหม?” ชายผมสั้นถามอย่างลึกลับ

หวังเต็งถูกดึงดูดความสนใจจากการสนทนาของพวกเขา ตอนแรกเขาแค่ต้องการเก็บค่าคุณสมบัติเท่านั้น แต่ตอนนี้เขาก็ไม่สามารถหยุดตัวเองจากการแอบฟังการสนทนาได้

กระสุนที่เปลี่ยนทิศทางได้?

นี่มันเหลือเชื่อมาก!

คุณคิดว่าคุณกำลังถ่ายหนังแฟนตาซีอยู่อย่างงั้นหรอ?

เดี๋ยวก่อนนะ นี่ไม่ใช่หนังแฟนตาซี แต่มันเป็นหนังศิลปะการต่อสู้!

ในยุคแห่งศิลปะการต่อสู้ อะไรก็เป็นไปได้!

คำถามของชายผู้นี้ทำให้ทุกคนต่างสบตากัน พวกมือสมัครเล่นกลุ่มนี้ไม่เคยเห็นมือปืนที่มีทักษะเก่งกาจขนาดนั้น

ชายที่มีผมรองทรงกำลังจมอยู่ในความทรงจำของเขา จากนั้นเขาก็ถอนหายใจและพูดว่า “ฉันเคยเห็นคนที่สามารถทำได้ คนๆนั้นคือพระเจ้าแห่งปืนที่แท้จริง ทักษะการยิงของเขาเหมือนกับพระเจ้า แต่น่าเสียดายที่เขาทงนงมากเกินไป เขาตกหลุมพรางของคนอื่นและใช้ทักษะที่เขาภาคภูมิใจที่สุดในการฆ่าผู้หญิงที่เขารักที่สุด”

คำพูดของเขาทำให้ทุกคนประหลาดใจ พวกเขาเห็นความเศร้าและความเวทนาบนใบหน้าของชายผู้นั้น แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้เห็นฉากนั้นเป็นการส่วนตัว แต่พวกเขาก็รู้สึกเศร้าเช่นกัน

“ชิ!” หวังเต็งเดาะลิ้นของเขา เขาไม่รู้ว่าเขาควรจะแสดงออกแบบไหน

“เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น?” มีคนอดไม่ได้ที่จะถาม

คนอื่นๆมองชายผู้นี้อย่างคาดหวัง พวกเขาทั้งหมดร้อนรุ่มไปด้วยความอยากรู้

“ในท้ายที่สุด เขาก็ไม่สามารถทนต่อแรงกดดันได้และก็ได้กลายเป็นบ้าไป เขาอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชย่านชานเมืองด้านตะวันตก” ชายผมสั้นกล่าวด้วยความเศร้า

“อ้า!”

ไม่มีใครคาดหวังตอนจบนี้ ทุกคนต่างก็ถอนหายใจออกมา

“โรงพยาบาลจิตเวชย่านชานเมืองด้านตะวันตก”

หวังเต็งบ่นพึมพำ มันมีแสงแวววาวในดวงตาของเขา มันไม่มีใครรู้ว่าเขามีแผนอะไร

…

ในตอนบ่าย หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ หวังเต็งก็ตรงไปที่โรงพยาบาลจิตเวชย่านชานเมืองด้านตะวันตก

สถานที่นี้หาได้ไม่ยาก เขาขับรถไปที่ชานเมืองด้านตะวันตกภายใต้การนำทางของจีพีเอสและพบจุดหมายได้อย่างง่ายดาย

หวังเต็งจอดรถแล้วลงไป

มันมีอาคารเก่าแก่อยู่ข้างหน้าเขา อาคารส่วนใหญ่เป็นสีขาวดำ ผนังมีรอยด่างและราวบันไดโลหะล้อมรอบอาคาร สีบนราวบันไดหลุดออกมาและเผยให้เห็นสนิมที่อยู่ด้านใน วัชพืชเต็มมุมของกำแพง ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีใครทำความสะอาดสถานที่นี้มาเป็นเวลานานแล้ว

หวังเต็งรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับความทรุดโทรมของโรงพยาบาลจิตเวชแห่งนี้ มันเกือบจะเรียกได้ว่ารกร้าง

ถูกต้องแล้ว ในสังคมปัจจุบัน มันไม่ใช่ว่าโรงพยาบาลจิตเวชนั้นควรจะให้ความสำคัญกับสภาพแวดล้อมหรอกหรอ

ทำไมที่นี่ถึงได้เหมือนบ้านผีสิงในหนังอย่างงี้ล่ะ!

ถ้ามันมีคนอาศัยอยู่ที่นี่เป็นเวลานาน พวกเขาก็อาจจะป่วยทางจิตได้แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้บ้าในตอนแรกก็ตาม!

หวังเต็งเดินเข้าไปในโรงพยาบาลจิตเวชด้วยความคิดที่สับสนของเขา เขาไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาของเขาหรือเปล่า แต่เขารู้สึกว่าข้างในนั้นเย็นมาก

ในฐานะนักสู้ ความสามารถในการได้ยินของเขาก็เฉียบแหลมกว่าคนปกติ

เขายืนอยู่ที่ทางเข้าและได้ยินเสียงใครบางคนวิ่งอยู่ในทางเดินที่ว่างเปล่าขณะสวมรองเท้าแตะ

แทป แทป แทป…

ซิ!

หวังเต็งไม่สามารถทำอะไรได้ เขาทำได้แค่ยืนตัวสั่น โอ้พระเจ้า

เขาสงสัยว่าเขาตัดสินใจถูกต้องหรือไม่ที่มายังโรงพยาบาลจิตเวชแห่งนี้?