บทที่ 3 : เจ้าคนบ้าตัณหา ปล่อยแม่วัยชราคนนี้

“หุบปาก?  เจ้าบอกให้ข้าหุบปาก  ข้าจะฆ่าเจ้า  เจ้าเป็นสัตว์ร้ายในคราบมนุษย์”

ซูจื่อโม่หยิบของที่คล้ายกับขวดลายครามและฟาดใส่มู่หยุนซวนอย่างแรง  จุกจากการถูกทุบจนล้มลง  เพื่อหลีกเลี่ยงมัน  มู่หยุนซวนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย  โชคไม่ดีที่ของเหลวถูกเทเข้าปากเขา

“แค็ก.....”

รสชาติแปลกๆ  ทำให้มู่หยุนซวนรู้สึกอยากอาเจียนออกมา

“เจ้า  เจ้าสบายดีไหม? นี่อาจเป็นยาพิษ?”

มองไปที่ใบหน้าอันอึดอัดของมู่หยุนซวน  จู่ๆ  ซูจื่อโม่ก็รู้สึกกลัว  อุบัติเหตุครั้งนี้บังเอิญเกินไป!

มู่หยุนซวนเงยหน้าขึ้นอย่างดุเดือด  ใบหน้าแดง  ดวงตาของเขาเหมือนสัตว์ร้ายขณะที่จ้องไปที่ซูจื่อโม่

มองความงามตรงหน้าด้วยริมฝีปากสีแดง  มู่หยุนซวนรู้สึกได้ถึงความร้อนระอุที่เกิดขึ้นบนศีรษะของเขา

ซูจื่อโม่หดตัวด้วยความกลัว  นางพยายามหนีและขยับเท้า  เพียงเพื่อจะพบว่าเท้าของพวกเขาถูกมัดเข้าด้วยกัน

“เจ้า  เจ้าต้องการอะไร?”

ใบหน้าของซูจื่อโม่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก  นางคิดไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น  นางเต็มไปด้วยความน่ากลัว  นางมองไปที่มู่หยุนซวนขณะที่นางพยายามทำลายเชือกมัดที่เท้าของพวกเขาอยู่ตลอดเวลา

ความร้อนในร่างกายของเขาทำให้เขาหมดความอดทนและเจ็บปวด  เขาจำเป็นต้องปลดปล่อยมันอย่างเร่งด่วน  ในฐานะสุภาพบุรุษเขาไม่ควรเป็นแบบนี้  แต่  เขาจะทำอย่างไร?  ทำไมพวกเขาถึงใส่ยาแรง ๆ แบบนี้ที่นี่?  มู่หยุนซวนสาปแช่งภายในใจของเขา

มู่หยุนซวนผู้สูญเสียความมีสติ  กลายเป็นเหมือนสัตว์ร้ายที่หิวโหย  เขากดซูจื่อโม่ไว้ใต้ร่างของเขาในทันที   มู่หยุนซวนรู้สึกว่าร่างกายของเขาได้รับการปลอบประโลมอย่างมาก  ร่างกายที่อบอุ่นและหอมกรุ่นภายใต้เขา  ทำให้เขาสูญเสียเหตุผลทั้งหมดที่อยู่ในหัว

เหตุการณ์รวดเร็วมาก  ซูจื่อโม่ไม่มีเวลาตอบสนอง  และนางถูกมู่หยุนซวนกดไว้ใต้ร่าง

“คนหลอกลวง  เจ้าคนบ้าตัณหา  เจ้าปล่อยแม่วัยชราคนนี้ไปเถอะ  ถ้าเจ้าไม่ปล่อยข้าไป  ข้าจะตาย  ไอ้....อืมมม.....!”

คำพูดสุดท้ายของนางถูกกลืนกินด้วยริมฝีปากเย็นสีแดง

ร่างกายที่แข็งแกร่งกดนางไว้  แม้จะใช้กำลังทั้งหมดของนาง  ซูจื่อโม่ไม่สามารถผลักชายคนนี้ออกไปได้แม้เพียงครึ่ง

ซูจื่อโม่มองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้านาง  ดวงตาของนางจ้องไปที่เขาอย่างดุเดือด  ครู่หนึ่งนางหลงลืม  นางกำลังมัวเมาใช่ไหม?

ซูจื่อโม่ลืมไปแล้วที่จะต่อต้านช่วงเวลาที่ความทรงจำแปลก ๆ ผุดขึ้นมาในหัว

เจ้าของเหตุการณ์ในชีวิตของร่างกายตั้งแต่วัยเด็กจนถึงวัยผู้ใหญ่  และสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้  เล่นเหมือนภาพยนตร์ในใจของนาง

ไม่มีทาง! นาง  ซูจื่อโม่  ถ่ายทอดออกมาเหมือนในนิยายจริงๆ……?

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา  ซูจื่อโม่ยังคงจ้องมองไปที่ด้านบนของสุสานอย่างว่างเปล่าและไม่ได้มองไปที่มู่หยุนซวน  หัวใจของมู่หยุนซวนได้รับผลกระทบอย่างหนัก  เขาคือใคร? เขาเป็นบุตรชายคนแรกของตระกูลมู่  เจ้าเมืองหยุนในอนาคต แต่นางกล้าที่จะเพิกเฉยต่อเขา

ในตอนนี้  ซูจื่อโม่เข้าใจเรื่องนี้แล้วว่านางไม่ได้ฝันไป  ทั้งหมดนี้เป็นความจริง  นางข้าม  นางข้ามเวลามาจริงๆ  และนางกลายเป็นหญิงสาวที่มีชื่อเดียวกันกับนาง

ในที่สุดร่างกายของมู่หยุนซวนก็ทรุดตัวลง    ความสบายตัวที่เขารู้สึกทำให้เขาสดชื่น

หลังจากหายใจเข้าอย่างหนักติดต่อกันหลายครั้ง  มู่หยุนซวนมองไปที่ซูจื่อโม่ซึ่งดวงตายังคงดูว่างเปล่า  ใบหน้าที่สวยงามของหญิงสาวเปล่งประกายสีแดงจาง ๆ เมื่อเทียบกับสีแดงโดยรอบ  นางสวยมากยิ่งขึ้น……

เขาได้เห็นความงามมากมายนับไม่ถ้วน  แต่นางเป็นคนเดียวที่ทำให้เขารู้สึกตกใจ  ปฏิกิริยาของนางเกินจินตนาการของเขา

เขาอยากจะพูด  ซูจื่อโม่ลุกขึ้นนั่งอย่างเงียบๆ  และไม่แสดงออกใด  นางใส่ชุดแต่งงานสีแดง  ผิวเนียนของนางที่ใสราวกับน้ำมีรอยประทับสีม่วงทำให้หัวใจของเขาตื่นเต้นอย่างอธิบายไม่ถูก