ตอนที่ 734 อยู่ให้ห่างจากเขา
ในเวลาเดียวกัน เขายังสามารถเตือนใครบางคนว่าหากพวกเขากล้าที่จะคิดไม่ดีภรรยาของเขาอีกครั้ง เขาจะไม่รีรอที่จะทำให้คนนั้นหายไปจากวงการบันเทิง
ไม่ว่าในกรณีใด นี่ถือเป็นส่วนหนึ่งของเขา
“ที่รัก ผมขอโทษ”
เหมาเยซื่อจูบลงบนริมฝีปากของเธอและพูดด้วยเสียงต่ำ
“เป็นความผิดของผมเอง ผมไม่ควรเพิกเฉยกับสายของคุณ ต่อไปถ้าคุณโทรมาอีก ผมจะรับทันที โอเคไหม?”
“หึ” เฉียวเมียนเมียนหายโกรธเขาแล้ว
เมื่อไป่ซู๋มาหาเธอและบอกกับเธอว่าเหมาเยซื่อคิดและกังวลเกี่ยวกับเรื่องของเธออย่างมาก เธอก็หายโกรธเขาแล้ว
ทันทีที่เธอเห็นเขาเดินทางมาหา ความโกรธที่เคยมีก็หายไป
เธอรู้ว่าเขางานยุ่งแค่ไหน
เขาไม่ได้โทรหรือส่งข้อความถึงเธอเพื่อปลอบใจเธอในขณะที่เกิดเรื่องอื้อฉาว
ทว่าเขามาหาเธอ
แบบนี้มีประโยชน์มากกว่าการโทรมาปลอบใจเสียอีก
“ผมยอมรับว่าผมหึง”
เหมาเยซื่อยอมรับความผิดของเขา
“ตอนที่ผมเห็นเรื่องอื้อฉาวระหว่าคุณกับผู้ชายคนอื่น ผมรู้สึกอึดอัดมาก ผมเลยเพิกเฉยคุณ”
เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก
ผู้ชายคนอื่น
เขาหมายถึงตู๋อี้เล่ยหรือเปล่า?
“แต่คุณก็รู้ ว่าผมเพิกเฉยคุณแค่ชั่วโมงเดียว” ชายคนนั้นพูดฟังดูขมขื่นเล็กน้อย
“หลังจากนั้น ผมก็ส่งข้อความหาคุณไม่ใช่เหรอ? ถ้าผมรู้ว่าผมจะถูกเมิน ผมคงจะไม่...”
เขาไม่เหมาะที่จะทำสงครามเย็นจริง ๆ
หัวใจของเขาจะรู้สึกแย่ลงหากเขาโกรธเธอ
แทนที่จะพูดว่าเขากำลังลงโทษเธอ กลับกลายเป็นเขาลงโทษตัวเอง
เขาไม่อยากทำเรื่องโง่ ๆ เช่นนั้นอีกแล้ว
“เหมาเยซื่อคะ เรื่องอื้อฉาวที่เกิดขึ้นนั้นไม่เป็นความจริง ...” เฉียวเมียนเมียนรู้สึกว่าเธอต้องอธิบาย
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วล่ะ”
เหมาเยซื่อปิดปากของเธอและมองดูเธออย่างลึกซึ้ง
“ผมไม่เคยสงสัยคุณ ผมรู้ว่าไม่มีอะไรระหว่างคุณกับเขา”
“...แล้ว คุณหึงทำไมคะ?”
“อืม ผมก็ยังหึงอยู่ดี”
ชายคนนั้นพยักหน้าและยอมรับแต่โดยดี
“แม้ว่าผมจะรู้ว่าไม่มีอะไรระหว่างคุณกับเขา แต่ผมก็ยังหึง”
เธอไม่มีความรู้สึกใด ๆ ต่อเขา
แต่เขาไม่ใช่
เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก
“ที่รัก คุณมองไม่ออกเหรอ” เหมาเยซื่อรู้ว่าจำเป็นต้องเตือนภรรยาของเขา
เขาต้องระวัง
ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่รู้อะไรเลย
เฉียวเมียนเมียนกระพริบตา
“อะไรคะ”
เหมาเยซื่อขมวดคิ้วแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า
“ผู้ชายคนนั้นไม่บริสุทธิ์ใจต่อคุณ ต่อไปคุณต้องอยู่ให้ห่างจากเขา”
“คุณหมายถึงรุ่นพี่ตู๋เหรอ?”
เฉียวเมียนเมียนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“เป็นไปได้ยังไง เขาจะ...”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?”
เหมาเยซื่อเย้ยหยัน
“เจ้าเด็กนั่นคิดไม่ซื่อกับคุณ ผมล่ะอย่ากจะตัดมือมันแล้วป้อนให้เป็นอาหารสุนัข ยังไงผมก็เป็นผู้ชาย ทำไมจะดูไม่ออก”
เฉียวเมียนเมียนต้องการจะโต้แย้ง
แต่เธอจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ย้อนกลับไปตอนนั้น ตู๋อี้เล่ยมีความผิดปกติเล้กน้อย
เธอเม้มริมฝีปากและเงียบ
“ที่รัก ฟังผมนะ ต่อไปอยู่ให้ห่างจากเขา โอเคนะ?”
