บทที่ 52: ฉันก็แค่มาที่นี่เพื่อกำจัดแมลงวันสองสามตัว

บทที่ 52: ฉันก็แค่มาที่นี่เพื่อกำจัดแมลงวันสองสามตัว

 

หวังเต็งตามหลินซัวหานไปตลอดทางและสังเกตเห็นว่าเธอก็กำลังกลับบ้าน

เขาเห็นเธอเข้าไปในบ้านของเธอจากระยะไกล ขณะที่เขากำลังวางแผนที่จะจากไป หวังเต็งก็สังเกตเห็นผู้คนจำนวนมากกำลังเดินเข้ามา

หัวหน้ากลุ่มเป็นคนหัวล้านสวมสูทสีดำ

มีลูกน้องสองสามคนติดตามมัน  และพวกมันก็ดูเหมือนกับพวกอันธพาล

หวังเต็งหยุดเดินและจุดบุหรี่ เขายืนอยู่ข้างถนนและเริ่มสูบบุหรี่

“แกมองหาอะไรวะ? ไอ้หนู!” ชายหัวล้านสวมชุดสูทสีดำเห็นหวังเต็งจ้องมองพวกมัน ดังนั้นมันจึตะคอกใส่เขาไปอย่างดุเดือด

หวังเต็งไม่ได้พูดอะไร เขาหันศีรษะของเขาออกไป

ชายหัวล้านสวมชุดสูทสีดำไม่ได้ถามอะไรเขาต่อเช่นกัน  จากนั้นมันก็เดินเข้าไปในบ้านของหลินซัวหานด้วยความโกรธ

บ้านของหลินซัวหานเป็นอพาร์ตเมนต์สามชั้น มันดูเก่ามาก ชั้นแรกเป็นหน้าร้านซึ่งพวกเขาได้เปิดร้านสะดวกซื้อเล็กๆ

ชายหัวล้านได้บุกตรงเข้าไปที่แผงขายของของครอบครัวหลิน จากนั้นมันก็หยิบขวดโค้กออกมาแล้วดื่ม

หญิงวัยกลางคนในร้านมองดูพวกมัน เธอน่าจะเป็นแม่ของหลินซัวหาน เธอยืนดูอยู่ข้างๆอย่างหวาดกลัวและไม่กล้าที่จะพูดหยุดพวกมันแม้แต่คำเดียว

หลังจากเรอออกมา  ชายหัวโล้นก็หันมามองหญิงวัยกลางคน มันกล่าวว่า  “เป็นยังไงบ้าง? เตรียมเงินไว้รึยัง?”

“บอส ลูกของฉันได้ไปขอยืมเงินจากญาติของเราแล้ว ได้โปรดให้เวลาพวกเราอีกสักสองสามวันด้วยเถอะ” หญิงวัยกลางคนอ้อนวอน

“ขอเวลาอีกสองสามวัน? พวกแกยังอยากมีชีวิตอยู่ไหม? ห้ะ?”

ชายหัวล้านสวมสูทสีดำจ้องไปที่ผู้หญิงคนนั้นและเตะกล่องที่เต็มไปด้วยลูกอมข้างๆมัน ลูกอมในกล่องกระเด็นออกไปในทันทีและกระจัดกระจายไปทุกที่

“แกคิดที่จะไม่คืนเงินฉันใช่ไหม?”

“บอส เราไม่ได้มีเจตนาเช่นนั้นจริงๆ เรายังไม่ได้รับเงินของเรามาเลย  ได้โปรดขอเวลาอีกสักสองสามวันเถอะ ได้โปรด!”  หญิงวัยกลางคนตกใจและทรุดตัวลงที่มุมห้อง ตาของเธอแดงก่ำขณะที่เธอพูด

“หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว ถ้าวันนี้แกไม่ให้เงินฉัน ฉันก็จะทำลายร้านของแกทิ้งซะ!” ชายหัวล้านไม่มีท่าทีจะผ่อนลง

“นี่… คุณทำแบบนั้นไม่ได้นะ ทั้งครอบครัวของเราอาศัยร้านนี้เพื่อหาเลี้ยงชีพ ลูกสาวของฉันก็ยังต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัย ดังนั้นถ้าคุณทำลายร้านของเรา แล้วเราจะอยู่ต่อไปได้ยังไง!” หญิงวัยกลางคนกังวลมากจนน้ำตาไหล

“ใครจะไปสน นั่นมันเรื่องของแก อิแก่! ดูเหมือนว่าแกจะไม่สามารถหาเงินมาคืนได้ในวันนี้จริงๆสินะ แกคิดว่าฉันมาทำบุญรึไง?  ห้ะ?  เด็กๆ ทำลายที่นี่ทิ้งซะ!”

ชายหัวล้านสวมสูทสีดำนั่งบนเก้าอี้อย่างเย่อหยิ่งแล้วโบกมือ จากนั้นลูกน้องของมันก็กำลังจะเริ่มทำลายข้าวของในร้าน

“หยุด!”

เสียงดังมาจากชั้นบน

หลินซัวหานวิ่งลงบันไดมา  เมื่อกลับถึงบ้านเธอก็เข้าห้องน้ำทำธุระ  และในทันทีที่เธอออกมา เธอก็ได้ยินเสียงความโกลาหลดังออกขึ้นมาจากด้านล่างและเมื่อเธอลงมา  มันก็เป็นไปตามที่คาดไว้ คนเหล่านี้มาที่นี่เพื่อตามหาพวกเขาอีกครั้ง

“เฮ้!” ดวงตาของชายหัวล้านเป็นประกายเมื่อเห็นหลินซัวหาน

“ลูกลงมาทำไม?”

หญิงวัยกลางคนตื่นตระหนก เธอรีบดึงหลินซัวหานไปทางด้านหลังและพูดกับชายหัวล้านที่สวมสูทสีดำว่า “บอส ลูกสาวของฉันยังเด็กอยู่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ ดังนั้นอย่าใส่ใจสิ่งที่เธอพูดเลย”

“ฉันไม่คิดว่าเธอยังเด็กแล้วนะ” ชายหัวล้านยืนขึ้น และจ้องมองไปที่เรือนร่างของหลินซัวหานราวกับว่าหมาป่าที่กำลังมองเหยื่อของมัน

หลินซัวหานไม่ถอยหนี เธอก้าวออกมาจากด้านหลังของหญิงวัยกลางคนและพูดว่า “ครอบครัวของฉันเป็นหนี้แก 150,000 ใช่ไหม? ฉันจะคืนเงินให้ แล้วพวกแกก็รีบออกไปได้แล้ว”

“ฮ่าฮ่า เธอนี่ช่างกล้า เธอจะไปมีเงิน 150,000 ได้ยังไง”  ชายหัวล้านสวมสูทสีดำยิ้มอย่างดูถูก

“ลูกแม่ เราไม่มีเงินมากขนาดนั้นหรอกนะ” แม่ของหลินซัวหานขมวดคิ้ว เธอคิดว่าลูกสาวของเธอกำลังเล่นตลก ดังนั้นเธอจึงอยากจะดึงหลินวัวหานกลับไปข้างหลังอีกครั้ง

แม่ของหลินซัวหานเข้าใจสายตาของชายหัวโล้นอย่างชัดเจน  พวกมันไม่ใช่คนดี และลูกสาวของเธอก็เป็นเพียงนักเรียนมัธยมปลายเท่านั้น ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถต่อสู้กับพวกมันได้เลย

หลินซัวหานยังคงไม่ขยับเขยื้อน “ส่งสัญญาเงินกู้มาให้เรา แล้วฉันจะโอนเงินให้แกเดี๋ยวนี้”

“เด็กคนนี้มีเงินจริงๆอย่างงั้นหรอ? เธอสวยมาก ดังนั้นมันก็อาจจะมีคนยอมให้เธอยืมเงินจริงๆ” ชายหัวล้านสวมชุดสูทสีดำพึมพำกับตัวเองเบาๆ

เขามองไปที่ใบหน้าที่สวยงามของหลินซัวหานที่เต็มไปด้วยพลัง หัวใจของมันร้อนรุ่มด้วยแรงปรารถนา ในทันใดนั้น ความคิดชั่วๆก็ได้ปรากฎขึ้นมาในใจของมัน

“เอาล่ะ ตราบใดที่แกคืนเงินให้กับเรา เราก็จะจากไป อย่างไรก็ตาม เงิน 150,000  นั้นมันเป็นของเมื่อสามวันก่อน และเมื่อผ่านไปสามวันแล้ว  ตอนนี้พวกแกก็เป็นหนี้เรา  200,000!”

“คิดว่าไงสาวน้อย? เธอมี 200,000 ไหม”

“200,000?  มันเพิ่งผ่านไปเพียงสามวันเท่านั้น มันจะเพิ่มขึ้นเป็น 200,000 ได้ยังไง!” ใบหน้าของแม่ของหลินซัวหานเปลี่ยนเป็นสีซีด มันเป็นการยากที่จะบอกได้ว่ามันเป็นแบบนั้นเพราะความกลัวหรือความโกรธ

“แกมันน่ารังเกียจ!” ร่างกายของหลินซัวหานสั่นด้วยความโกรธ

ตอนแรกพวกเขายืมเงินจากคนเหล่านี้เพียง 100,000 เท่านั้น จากนั้นพวกมันก็บอกพวกเขาว่ามันดอกเบี้ยสามเดือนคือ 50,000 และนั่นก็ทำให้ครอบครัวของพวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากก้มหน้าก้มตาทำงาน

แต่หลังจากผ่านไปหลายปี พวกเขาก็ได้ยืมเงินจากญาติส่วนใหญ่ไปแล้วและ พวกญาติทุกคนต่างก็รู้ดีถึงสภาพของครอบครัวของหลินซัวหาน

พ่อของหลินซัวหานเป็นอัมพาตและนอนติดเตียงและไม่มีความสามารถในการทำงาน น้องสาวของเธอเองก็มีอาการป่วยแปลกๆ  มันมีเพียงแม่และหลินซัวหานเท่านั้นที่สามารถทำงานเป็นปกติได้

อย่างไรก็ตาม แม้ญาติๆจะให้พวกเขายืมเงิน แต่มันก็ไม่ต่างอะไรจากการตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ เงินเหล่านั้นไม่สามารถแก้ไขเรื่องที่พวกเขาเผชิญอยู่ได้

เมื่อไม่นานมานี้ หลินซัวหานก็พยายามอย่างมากที่จะลดอัตตาของเธอและขอยืมดเงิน 150,000 จากหวังเต็ง เธอคิดว่าในที่สุดเธอก็จะสามารถล้างหนี้นี้ได้สักที

กระนั้นเธอก็ไม่คิดมาก่อนว่าอีกฝ่ายจะน่ารังเกียจได้ถึงขนาดนี้ ตอนนี้พวกมันกลับต้องการเพิ่มเงินอีก 50,000 หยวน เพราะพวกเขาจ่ายล่าช้าไปสามวัน!

“สาวน้อย อย่าพูดเรื่องไร้สาระ ฉันเป็นคนชอบธรรม ฉันจะมาโกงเธอได้ยังไง” ชายหัวล้านพูดอย่างไม่ใส่ใจ

“แบบนี้มันผิดกฎหมาย ฉันฟ้องแกได้นะ” หลินซัวหานกัดฟัน

“เอาเลย  ฉันจะไม่หยุดเธอหรอก อย่างไรก็ตาม เรื่องนั้มนก็อาจะจบไม่สวยเท่าไหร่ในอนาคต” ชายหัวล้านหัวเราะเยาะ

“แก!”  หลินซัวหานชี้ไปที่มัน เธอโกรธจนพูดไม่ออก

“ดูเหมือนว่าพวกแกจะไม่สามารถจ่ายเงินคืนให้เราได้สินะ…  เอางี้เป็นไง? ฉันยังไม่มีแฟน  ดังนั้นหากเธอยินดีที่จะเป็นผู้หญิงของฉัน ฉันก็สามารถยกหนี้ก้อนนี้ให้กับพวกเธอได้” ชายหัวโล้นหัวเราะเยาะและพูด

“นั่นไม่มีทาง อย่าแม้แต่จะคิดเกี่ยวกับมัน ต่อให้เราจะเปิดร้านไม่ได้แล้ว แต่แกก็อย่าหวังจะมาแตะต้องลูกสาวฉัน” แม่หลินซัวหานเป็นเหมือนเสือโคร่งที่ระเบิดด้วยความโกรธ เธอกันหลินซัวหานไว้ข้างหลังและจ้องไปที่ชายหัวล้านที่สวมสูทสีดำ

การแสดงออกของหลินซัวหานเองก็เปลี่ยนไปเป็นน่าเกลียด มันมีความเป็นห่วงเป็นใยในดวงตาของเธอ เธอไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าอีกฝ่ายจะมีเจตนาชั่วร้ายเช่นนี้ เธอประเมินความชั่วร้ายในจิตใจของพวกมันต่ำเกินไป

“ถ้าอย่างงั้น เราก็จะไม่สุภา --”

ชายหัวล้านยิ้มอย่างชั่วร้าย อย่างไรก็ตาม ก่อนที่มันจะทันได้พูดจบประโยค เสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากข้างหลังมัน

“แกจะไม่สุภาพแล้วอย่างงั้นหรอ?”

ชายหัวล้านหันศีรษะของเขา “ไอ้หนู นี่แก!”

“หวังเต็ง!” ทันทีที่หลินซัวหานเห็นผู้มาใหม่ หัวใจของเธอก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“ฮึ่ม รู้จักกันอย่างงั้นหรอ?” ชายหัวล้านสวมสูทสีดำเหล่ตามองหวังเต็ง “แกคิดจะช่วยแม่หนูนี่อย่างงั้นหรอ?”

“ช่วยหรอ? ไม่ใช่เลย” หวังเต็งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ

“ฮ่าฮ่าฮ่า ดูสิว่ามันขี้อายขนาดไหน” ชายหัวล้านหัวเราะออกมา ลูกน้องของมันเองก็เริ่มเยาะเย้ยและเย้ยหยันหวังเต็ง

“ฉันก็แค่มาที่นี่เพื่อกำจัดแมลงวันสองสามตัว” หวังเต็งพูดต่ออย่างใจเย็น

ใบหน้าของชายหัวล้านเปลี่ยนไป มันถูกดูถูกจริงๆ การแสดงออกที่ไม่แยแสบนใบหน้าของเด็กเหลือขอคนนี้ทำให้มันรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก

“แกกำลังเล่นกับความตาย!” มันพูดประโยคนี้ออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว