รูปลักษณ์ของกล่องบรรจุอาวุธในตอนนี้นั้นต่างจากครั้งก่อนที่เขาเห็นเล็กน้อย สีของมันถูกเปลี่ยนเป็นสีดำ ในเวลาเดียวกัน มันก็มีอักษรรูนสีเงินอยู่สองสามรอบปรากฎอยู่ที่ตัวมัน ซึ่งทำให้มันดูลึกลับเป็นอย่างมาก

ไม่เลว~

คนๆนี้เป็นรูนมาสเตอร์อย่างงั้นหรอ?

หวังเต็งอดไม่ได้ที่จะคิดถึงความเป็นไปได้นี้

หวังเต็ง: คุณเพิ่มรูนเข้าไปด้วยอย่างงั้นหรอ?

มาสเตอร์ลู: ถูกต้องแล้ว ลูกค้าที่รัก การพึ่งพากลไกเพียงอย่างเดียวนั้นล้าสมัยไปแล้ว ดังนั้นฉันจึงได้เพิ่มอักษรรูนเข้าไปเพื่อเพิ่มคุณสมบัติของมัน เมื่อใดก็ตามที่คุณเปิดใช้งานอักษรรูน อาวุธที่คุณต้องการก็จะเด้งออกมาอย่างรวดเร็ว และนั่นก็ทำให้มันใช้งานได้สะดวกมาก

หวังเต็ง: ไม่เลวๆ ถ้าอย่างงั้นมันก็คงจะมีราคาแพงมากเลยใช่ไหม?

มาสเตอร์ลู: เรื่องเงินนั้นไม่สำคัญ ปู่ของฉันจะต้องดีใจมากแน่ๆถ้ารู้ว่าฉันสามารถขายโลงศพบรรจุอาวุธนี้ได้

ช่างเป็นคนดีอะไรเช่นนี้!

ใช่แล้ว เขาช่างเป็นคนที่กตัญญูและเป็นคนดีอะไรเช่นนี้!

หวังเต็ง: ตกลง ฉันจะจ่ายตอนนี้เลย คุณสามารถส่งโลงศพนี้มาให้ฉันได้เลย0

มาสเตอร์ลู: แน่นอน! เย้ (艹皿艹)

หวังเต็งสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นชอบใช้อีโมติคอนมาก

คนๆนี้จะต้องจบการศึกษามาจากมหาวิทยาลัยอิโมติคอนแน่ๆ!

หวังเต็ง: คุณอยากได้ชื่อเล่นใหม่ไหม? ฉันจะตั้งให้นะ เอาเป็น ไอ้บ้าอิโมติคอน เป็นไง!

หวังเต็งตั้งชื่อเล่นให้มาสเตอร์ลูโดยไม่แม้แต่จะถามเจ้าตัวสักคำ

หวังเต็งระบุราคาลงไปในช่องซื้อสินค้า จากนั้นเงินมูลค่า 10,000 ก็ปรากฎขึ้นในช่อง

หวังเต็งคลิกเพื่อสั่งซื้อ

ทันใดนั้น มันก็มีข้อความปรากฏขึ้นมา 'ขออภัย คุณยังไม่ได้ป้อนหมายเลขประจำตัวนักสู้ คุณไม่สามารถสั่งซื้อได้!'

“???”

เชี่ยไรเนี่ย?

หมายเลขประจำตัวนักสู้คืออะไรกัน?

ทำไมมันถึงต้องการหมายเลขประจำตัวนักสู้เพื่อซื้อของในเตาเป๋าเอ๋อกัน? ทำไมมันถึงไม่มีใครบอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย!

หวังเต็งตกตะลึง เขารีบถามอีกฝ่าย

หวังเต็ง: คุณต้องมีหมายเลขประจำตัวนักรบเพื่อซื้อของในร้านของคุณหรือไม่?

มาสเตอร์ลู: ใช่แล้วลูกค้าที่รัก!

มาสเตอร์ลู: คุณมีปัญหาอะไรรึเปล่า? (・∀・(・∀・(・∀・*)

หวังเต็งนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะถามว่า: หมายเลขประจำตัวนักสู้คืออะไรกัน?

มาสเตอร์ลู: มันคือหมายเลขประจำตัวนักสู้ของคุณยังไงล่ะ!

…

คำอธิบายนี้น่าทึ่งมาก มันเป็นคำอธิบายที่ไม่ต่างอะไรไปจากการอธิบาย

หวังเต็งไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอดทน เขาถามอีกฝ่ายว่า: แล้วฉันจะไปหาหมายเลยประจำตัวนักสู้ได้จากไหนกัน?

มาสเตอร์ลู: คุณสามารถไปสอบได้ที่สมาคมศิลปะการต่อสู้! นี่คุณกำลังจะบอกว่าคุณไม่มีข้อมูลประจำตัวอย่างงั้นใช่ไหม? โอ้ ที่รักที่รัก!

จู่ๆก็มีเครื่องหมายตกใจปรากฏขึ้น คุณจะต้องหัวใจวายอย่างแน่นอนเมื่อพูดคุยกับคนๆนี้

หวังเต็ง: ทำไมร้านของคุณถึงต้องการหมายเลขประจำตัวนักสู้กัน?

มาสเตอร์ลู: เพราะร้านเราเป็นร้านแฟล็กชิปชั้นสูง ผลิตภัณฑ์ทั้งหมดของเรานั้นมีไว้สำหรับนักสู้ ดังนั้นเราจึงต้องการหมายเลขประจำตัวนักสู้เพื่อพิสูจน์ว่าคุณคือคนที่ซื้อ ทั้งหมดนั้นเขียนไว้ในข้อมูลผู้เยี่ยมชมนะที่รัก คุณไม่เห็นมันหรอ O_o…

หวังเต็งรีบไปด้านหน้าเพื่อดู เขาจ้องไปที่หน้าจอเป็นเวลานานก่อนที่เขาจะพบข้อมูลที่มาสเตอร์กล่าว

@¥#%¥…

จู่ๆเขาก็อยากจะสาปแช่ง คนๆนี้อธิบายเรื่องสำคัญแบบนี้ไว้ในมุมเล็กๆของช่องคำอธิบาย

หวังเต็งถามว่า: คุณช่วยส่งของก่อนได้ไหม? ฉันจะให้หมายเลขประจำตัวนักสู้แก่คุณในภายหลัง

มาสเตอร์ลู: ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ที่รัก!

หวังเต็ง : ทำไมล่ะ?

มาสเตอร์ลู: นักสู้ต้องได้รับการรับรองก่อนจึงจะสามารถใช้อาวุธรูนได้

หวังเต็ง: มันมีกฎอย่างนั้นด้วยหรอ?

มาสเตอร์ลู: ใช่แล้ว เร็วเข้า รีบกลายเป็นนักสู้ที่ผ่านการรับรองซะ ตราบใดที่ภูมิหลังของคุณสะอาดและคุณไม่มีประวัติอาชญากรรม มันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร กระบวนการทั้งหมดนี้น่าจะใช้เวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมง

หวังเต็งพยักหน้าขณะที่เขาครุ่นคิด จริงหรอ?

คุณต้องมีภูมิหลังที่ใสสะอาดและไม่มีประวัติอาชญากรรมเพื่อที่จะเป็นนักสู้ที่ผ่านการรับรองอย่างงั้นหรอ?

ดูเหมือนว่าทางการจะเข้มงวดกับมาตรฐานของนักสู้เป็นอย่างมาก!

อย่างไรก็ตาม นักสู้ที่ฉันพบมาก่อนหน้านี้นั้นก็เป็นแค่ฆาตกรที่ฆ่าคนตามใจชอบเท่านั้น ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะไม่ทราบเรื่องน้

เดี๋ยวนะ! ฆ่าคน? ฉันเองก็เคยฆ่าคนนี่ นั่นจะถือเป็นอาชญากรรมรึเปล่านะ?

ไม่ มันไม่มีใครรู้เรื่องนี้ ดังนั้นถ้าฉันไม่พูดมันออกไป มันก็จะไมมีใครรู้

หวังเต็ง: งั้นฉันก็จะไปสอบเอาหนังสือรับรองก่อนนะ

มาสเตอร์ลู: ได้เลย เมื่อคุณได้รับข้อมูลประจำตัวของคุณแล้ว ฉันก็พร้อมที่จะส่งมันให้คุณในทันที และคุณก็จะสามารถรับสินค้าของคุณได้เลยในคืนนี้ (〃’▽’〃)

หวังเต็งตกใจ เขาถามว่า: ฉันจะได้รับมันในคืนนี้เลยอย่างงั้นหรอ? นั่นมันเร็วจริงๆ! คุณใช้บริการจัดส่งอะไรกัน?

มาสเตอร์ลู: คุณจะรู้เมื่อคุณได้รับพัสดุของคุณ~

…

ต้องโดดเรียนอีกแล้ว!

มันเป็นช่วงเวลาเช้า และเขาก็เพิ่งจะเรียนจบไปสองคาบเรียนเท่านั้น แต่ตอนนี้มันก็มีเรื่องให้เขาต้องออกไปอีกแล้ว

หวังเต็งรู้สึกหมดหนทางเล็กน้อย เขาพูดกับหลินซัวหานซึ่งอยู่ข้างๆเขาว่า “หัวหน้าห้อง...”

ในขณะนั้นเอง หลินซัวหานก็กำลังเหม่ออยู่ เธอต้องการที่จะขอความช่วยเหลือจากหวังเต็ง อย่างไรก็ตาม เธอก็ยังคงรู้สึกลังเลและเธอก็ไม่รู้ว่าเธอควรจะเริ่มพูดยังไงดี

และเมื่อเธอได้ยินหวังเต็งเรียกเธออย่างกะทันหัน เธอก็ตกใจอย่างมาก

“อะไร?”

หลินซัวหานเกือบจะกระโดดออกจากที่นั่งของเธอ เธอหันหัวของเธออย่างระมัดระวังและมองไปที่หวังเต็ง เธอคิดว่าหวังเต็งน่าจะสังเกตเห็นว่าเธอกำลังเหม่อ ดังนั้นเขาถึงได้ทักเธอ

หวังเต็งตกตะลึง

ฉันแค่เรียกเธอเอง ทำไมเธอต้องทำสีหน้าแบบนั้นกับฉันด้วย?

เขาพูดไม่ออก แต่เขาก็ต้องพูด “ฉันต้องออกไปทำธุระในตอนนี้ และฉันก็หวังว่าเธอจะเข้าใจ” หวังเต็งขยิบตาให้หลินซัวหาน

หลินซัวหานถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี่แสดงให้เห็นว่าหวังเต็งไม่ได้ทักเธอเรื่องที่เธอเหม่อ!

“เดี๋ยวก่อนนะ นายจะโดดเรียนอีกแล้วหรอ? การสอบเข้ามหาวิทยาลัยกำลังจะมาถึงในเร็วๆนี้ นี่นายเรียงลำดับความสำคัญถูกไหมเนี่ย!”

“ไม่ต้องกังวล ฉันรู้ว่าฉันกำลังทำอะไร”

“เอาล่ะ ฉันไปก่อนนะ!”

หวังเต็งโบกมือและเดินออกจากห้องเรียนไป

หลินซัวหานประหลาดใจเล็กน้อย นี่เขาพูดเพราะเขามั่นใจ? หรือเขาแค่พูดโอ้อวด?

…

สมาคมศิลปะการต่อสู้เป็นหน่วยงานของทางการ มันก่อตั้งขึ้นโดยประเทศต่างๆในโลกเพื่อให้มีมาตรฐานการจัดการนักสู้ที่เหมือนๆกัน

นักสู้จำเป็นต้องลงทะเบียนกับสมาคมศิลปะการต่อสู้และรับหนังสือรับรองนักสู้เพื่อให้พวกเขามีตัวตนตามกฎหมาย จากนั้นพวกเขาก็จะได้รับสิทธิพิเศษที่คนทั่วไปไม่สามารถเข้าถึงได้

ตัวอย่างเช่น นักสู้สามารถฆ่าคนได้!

แน่นอนว่านี่ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะสามารถฆ่าใครก็ได้ พวกเขาจะต้องมีเหตุผลที่ถูกต้อง ถ้าไม่เช่นนั้นพวกเขาก็จะถูกลงโทษตามกฎหมาย

นักสู้สามารถพกและใช้อาวุธรูนฟอร์สได้

ในการขนส่งสาธารณะอย่างรถไฟความเร็วสูงหรือเครื่องบิน ประชาชนทั่วไปก็จะไม่ได้รับอนุญาตให้พกพาอาวุธ อย่างไรก็ตาม นักสู้นั้นสามารถเก็บอาวุธไว้กับตัวได้อย่างถูกกฎหมายหากพวกเขามีข้อมูลประจำตัวของนักสู้

นอกจากนี้มันก็ยังมีประโยชน์อื่นๆอีกมากมายเช่นกัน

หวังเต็งค้นหาข้อมูลทางออนไลน์และพบข้อมูลทั้งหมดเหล่านี้ นั่นคือตอนที่เขารู้ว่าหนังสือรับรองนักสู้นั้นมีความสำคัญต่อนักสู้เพียงใด

หลายสิ่งหลายอย่างจะสะดวกขึ้นมากสำหรับเขา

แน่นอนว่าถ้าเขาได้รับใบรับรองนักสู้แล้ว มันก็จะหมายความว่าเขาได้ยอมรับการกำกับดูแลของประเทศโดยทางอ้อม และเขาก็จะไม่สามารถฝ่าฝืนกฎหมายได้อย่างเด็ดขาด

ซึ่งทั้งหมดนี่ก็เพื่อปกป้องพลเรือนธรรมดา

ผู้มีอำนาจใช้อำนาจทำลายกฎหมาย!

นี่ไม่ใช่คำพูดที่ไม่มีมูลฐาน

เมื่อมีคนได้ครอบครองพลังอันยิ่งใหญ่ พวกเขาจะเริ่มกระทำสิ่งต่างๆโดยไม่ได้ผ่านการไตร่ตรอง

ในช่วงเริ่มต้นของยุคแห่งศิลปะการต่อสู้ มันก็มีการจลาจลเกิดขึ้นมากมาย และเมื่อเวลาผ่านไป ประเทศก็ได้ส่งนักสู้จำนวนมากออกไปปราบปรามความรุนแรงเหล่านี้...

นั่นคือเมื่อคนที่คิดว่าตัวเองอยู่ยงคงกระพันเข้าใจว่าประเทศนี้ยังคงเป็นประเทศของพวกเขา

ด้วยเหตุผลทั้งหมดนี้เอง สมาคมศิลปะการต่อสู้จึงเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้

5 1 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด