ตอนที่ 716 ตามหาเธอ
เธอไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไรเขา
ทว่ากลับมีความรู้สึกอบอุ่นเข้ามาแทนที่
แม้ว่าเธอจะไม่มีพี่ชาย แต่นั่นคือสิ่งที่เธอรู้สึกในขณะนั้น
หลังจากได้ยินคำอธิบายของไป่ซู๋ เธอรู้สึกราวกับว่าแบกรับอะไรสักอย่างที่หนักหนาบนบ่าของเธอ
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไป่ซู๋ก็เป็นผู้กำกับที่เธอชื่นชม
เธอไม่ต้องการทำให้เขารู้สึกแปลกแยก
“ผู้กำกับไป่คะ...”
“ถ้าคุณไม่รังเกียจ จะเรียกผมว่าเหล่าต้าก็ได้” ไป่ซู๋มองไปที่หญิงสาวข้าง ๆ และพูดว่า
“ผมจะมีความสุขมากกว่านี้ ถ้าคุณเรียกแบบนั้น”
หัวใจของเฉียวเมียนเมียนอุ่นขึ้นอีกครั้ง เมื่อเธอสบตากับเขา เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดเบา ๆ
“พี่...ไป่?”
ไป่ซู๋ยิ้ม “ได้ยินเธอเรียกฉันแบบนี้ ทำไมถึงรู้สึกว่าตัวเองเป็นพี่จริง ๆ แบบนี้นะ ถ้าน้องสาวของฉันไม่แยกตัวจากไป เธอก็คงจะอายุพอ ๆ กับเธอนี่แหละ”
เขาดูเศร้าเล็กน้อยขณะพูดว่า
“ฉันล่ะสงสัยว่าตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง เธอจะมีชีวิตที่ดีไม่นะ? ครอบครัวของเธอปฏิบัติต่อเธอดีหรือเปล่า? เธอจะเติบโตอย่างมีความสุขไหม? เฮ้อ ถ้าเธอสบายดีฉันก็คงจะรู้สึกดีไปด้วย ถ้าเธอไม่โอเคล่ะ...”
“อย่ากังวลไปเลยคะพี่ไป่ ฉันคิดว่าเธอต้องใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขอย่างแน่นอน” เฉียวเมียนเมียนรู้สึกว่าไป่ซู๋เหมือนจะไม่โอเค จึงปลอบโยนเขา
“สักวันต้องได้พบกับเธออย่างแน่นอนค่ะ”
“ฉันก็หวังว่าอย่างนั้น” ไป่ซู๋ถอนหายใจ
“อันที่จริง พวกเราตามหาเธอมาหลายปีแล้วล่ะ แต่เหมือนว่าครอบครัวที่รับเธอไปดูแลจะปิดบังตัวตนไว้”
“เราตามหาเธอมาหลายปีแล้วล่ะ แต่ก็หาไม่พบ”
“แต่ไม่ว่าเราต้องค้นหาเธอนานแค่ไหน เราก็ไม่เคยยอมแพ้ ฉันคิดว่าวันหนึ่งน้องสาวของฉันต้องกลับมา ครอบครัวของเราจะต้องเจอกันอีกครั้งอย่างแน่นอน”
“อืม ต้องเป็นแบบนั้นแน่นอนค่ะ”
เฉียวเมียนเมียนอยากรู้มากกว่าน้องสาวของเขา จากครอบครัวไปได้อย่างไร
แต่ลองคิดดูแล้ว ถ้าไม่อยู่ในสถานการณ์พิเศษ ครอบครัวคงไม่ถูกบีบบังคับให้ต้องแยกจากกัน
นี่ต้องมีเหตุสุดวิสัย
อย่างน้อยเขาก็คงไม่สามารถบอกคนนอกเช่นเธอได้
ต่อให้อยากรู้อยากเห็นแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถถามออกไปได้
“ฉันมีรูปน้องสาว ตอนที่เธอยังเป็นเด็กด้วยล่ะ”
ไป่ซู๋หรี่ตาราวกับว่าเขากำลังนึกถึงอะไรบางอย่าง
“แม่ของฉัน ถ่ายรูปเธอไว้ตอนที่เธอเพิ่งคลอด พูดถึงเรื่องนี้แล้ว คุณก็ดูเหมือนน้องสาวของฉันอยู่เหมือนกันนะ”
เฉียวเมียนเมียนตกตะลึง
“ฉันคล้ายน้องสาวของพี่เหรอคะ”
ไป่ซู๋มองดูเธอและพยักหน้า
“อืม ตาและจมูกของเธอดูคล้ายมาก”
“น้องสาวของฉันน่ะสวยมาตั้งแต่เด็ก แม่ยังบอกเลยว่าเธอสวยเป็นพิเศษ เธอสองคนก็อายุไม่ต่างกันด้วย เพราะงั้นแม้ว่าเธอจะดูคล้ายกันก็เถอะ แต่ก็มีส่วนที่ต่างกันอยู่มาก ฉันว่านะ ตอนโตน้องฉันก็คงดูคล้ายเธอนั่นแหละ”
“พี่ใหญ่ไป่ ฉันเชื่อว่าครอบครัวของพี่ต้องได้อยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้งแน่”
“ฉันก็หวังไว้อย่างนั้น”
ไป่ซู๋หันไปมองนอกหน้าต่าง
“ถ้าไม่ได้เจอกันอีก ฉันก็หวังเพียงว่าเธอจะมีชีวิตที่มีความสุข ไม่ว่าตอนนี้เธอจะรวยหรือจน ตราบใดที่เธอมีความสุข ก็เพียงพอแล้ว”
ไป่ซู๋รู้สึกว่าโทรศัพท์มือถือของเขาสั่นอีกครั้ง
เขาก้มลงมองและตอบในที่สุด
อีกฝ่ายตอบกลับทันที : [ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง? นายไปส่งเธอกลับโรงแรมอย่างปลอดภัยหรือยัง]
ไป่ซู๋อยากจะกลอกตามองบน
