ตอนที่ 33 มันเหมาะกับเจ้ามากกว่า(อ่านฟรี 15-08-2021)

ตอนที่ 33 มันเหมาะกับเจ้ามากกว่า

ซาเรียมองกายเดินเข้ามาในร้านด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย เธอคิดในใจว่า ‘ทำไมวันนี้เด็กนี่ดูแปลกไป’ แต่ซาเรียก็ไม่ได้สนใจมากนัก เพราะเธอยังคงมีเรื่องให้คิดอีกมาก

“เจ๊ซาเรีย ผมจะเข้าไปเล่นแดนสงครามก่อนสักเกม” กายบอกเธอจะเข้าไปแดนสงคราม

“นายมีเวลา 1 ชั่วโมงก่อนโลกราชันเริ่มขึ้น”

“ผมจะออกมาให้มัน”

กายพูดจบก็เดินไปที่แคปซูล หลังจากนอนลงไปแล้วเขาก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และกล่าว “ลิ้งค์เกม” หลังจากเข้ามาในแดนสงครามแล้ว กายก็ไม่รอช้าไปยังประตูบานเดิม เขาเลือกดินแดนแห้งแล้ง ห้องที่ 100 อีกครั้ง รอเพียงเวลาไม่นาน แดนสงครามก็ได้เริ่มขึ้น...

เหล่าผู้เล่นที่กระหายในการต่อสู้ได้มองไปที่ผู้เล่นคนอื่น ๆ ด้วยความกระหาย ทุกคนมีความตื่นเต้นในแววตาที่ฉายออกมา บางคนก็ว่างแผนของตัวเอง

และในเวลาลาเพียงไม่กี่วินาทีเมื่อทุกคนเข้ามาจนหมดแล้วสัญญาณการเริ่มต้นการเข่นฆ่าในแดนสงครามก็เริ่มขึ้น...

“แดนสงคราม ดินแดนแห้งแล้ง”

“ฉากกลางคืน”

“ผู้เล่นจำนวน 1,000 คน”

“เงื่อนไขในการเคลียร์ดินแดนแห้งแล้ง”

“1. แย่งชิงเหรียญตราแห่งผู้ชนะเพื่อครอบครองทุกสิ่ง”

“2. เหลือผู้เล่น 100 คน จัดอันดับ 100 อันดับตามการสังหารมากที่สุดเพื่อแบ่งเงินรางวัล”

“เริ่มเกมแดนสงครามใน 3 2 1”

บนท้องฟ้าจุดศูนย์กลางของแดนสงครามมีข้อความประกาศขึ้นเหมือนทุกครั้ง พร้อมกับตารางอันดับ 100 อันดับสังหาร

เสียงดัง คลื่น!!!!!!!!

จากนั้นก็มีภูเขายักษ์สูงสองร้อยเมตรดันตัวขึ้นมาจากผืนดิน บนยอดเขามีเหรียญตราแห่งผู้ชนะเปล่งประกายแวววาวตามมาด้วย เงาสีดำซึ่งจำลองมาจากผู้เล่นที่เข้าร่วมถูกสร้างขึ้นบนภูเขาจำนวน 1000 ล่างเทียบเท่ากับผู้เล่น

***ตัวก๊อบปี้ กับ เงา คือสิ่งเดียวกัน***

“ฮ่า ๆ มาแล้วพวกเราลุยเลย”

“ล่าผู้เล่นหรือเงาก่อนดี”

“ฉันศึกษามาแล้วจัดการผู้เล่นมีโอกาสติดอันดับมากกว่า”

“งั้นก็ดี พวกเราพร้อมแล้วมาเล่นเกมกัน”

เหล่าผู้เล่นส่งเสียงโห่ร้องอย่างยินดี โดยเฉพาะพวกที่มากกันเป็นทีมใหญ่ ๆ ต่างวิ่งเข้าสู้กันราวกับนักเลงตีกัน

บรรยากาศรอบ ๆ นั้นต่างกับกายมาก เขามองดูผู้เล่นด้วยความหงุดหงิด มีหลายคนแค่เข้ามาวิ่งเล่นเฉย ๆ ด้วยซ้ำ ผู้เล่นเหล่านี้ไม่ได้จริงจังอะไรมากราวกับมาดื่มด่ำบรรยากาศเฉย ๆ

“ที่นี่ไม่ใช่เกม”

“โลกนี้คือสงคราม”

“พวกแกมีทุกสิ่ง”

“ส่วนฉันต้องอดทนยอมก้มหน้าเท่านั้น”

“บัดซบ! พวกแกตายไป”

“ตายไปให้หมด”

กายชักดาบเดซี่ออกมา เขาปลดปล่อยความโกรธทั้งหมดของตัวเองลงใส่ผู้เล่น กายไม่ได้เลือกจัดการกับผู้เล่นเดี่ยวเท่านั้น แต่เขายังจัดการกับผู้เล่นที่มาเป็นทีมอีกด้วย

“อ๊ากกก!!!”

“ปีศาจ ผู้เล่นนี่ทำไมถึงแข็งแกร่งขนาดนี้”

“มันคือลอร์ดเจ็ดโลหะ ผู้เล่นที่ใช้ศิลปะการต่อสู้ได้”

“ว่าไงนะ บ้าเอ๊ยทำไมมันถึงมาอยู่นี่ได้”

“ไอ้โง่ แกไม่รู้เหรอว่าลอร์ดเจ็ดโลหะประจำอยู่ที่ห้องเลข 100 ของดินแดนแห้งแล้ง ทีหลังแกหัดดูสถิติบนประตูดินแดนแห้งแล้งบ้าง”

“สถิติอะไร??”

“สถิติผู้ชนะอันดับ 1 ด้วยคะแนนสังหารมากที่สุดของดินแดนแห้งแล้งยังไงเล่า”

ผู้เล่นหลายคนได้แต่ยืนขาสั่นเมื่อได้ยินเรื่องเหล่านี้ แต่กายกลับไม่รู้เรื่องพวกนี้เลยและเขาก็ไม่สนใจด้วย เพราะตอนนี้กายกำลังสู้กับทีมผู้เล่นที่มีมากกว่า 20 คนอยู่

“ลอร์ดเจ็ดโลหะมาเป็นลูกน้องฉันซะ” ผู้เล่นที่พูดไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็น [นักเลง1] ชายคนนี้ยังตามมา

ผู้เล่นทั้ง 20 คนมีชื่อเหมือนกันนั้นก็คือ [นักเลง 1] จนถึง [นักเลง 20]

กายมอง [นักเลง 1] แล้วก็โมโห ‘ไอ้บ้านี่พามา 5 คน..สู้ฉันไม่ได้เลยไปจ้างคนมาเข้าทีมเพิ่มมาอีกสินะ’

“ศิลปะการต่อสู้ รูปแบบศาสตราวุธ ฟัน”

“ฟัน..............”

“ฟัน..........”

“ฟัน......”

“ฟัน...”

กายใช้ศิลปะการต่อสู้ติดต่อกัน 5 ครั้งเก็บทั้งกลุ่มหมดในเวลาไม่ถึงนาที เขาไม่แม้แต่หยุดดู [นักเลง 1] ตายไปด้วยซ้ำ

“บัดซบฝากไว้ก่อนเถอะ! ฉันจะต้องให้นายมาเป็นลูกสมุนให้ได้!” เสียงของ [นักเลง 1] หายไปพร้อมกับลูกไฟลอยหายไปบนท้องฟ้า

.....

ผู้เล่นทุกคนต่างสังหารกันอย่างโหดร้าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีกายเข้าไปกระตุ้นพวกเขาด้วยแล้ว ผู้เล่นหลายคนเมื่อกลางวันยังคงไม่เก่งมากนัก แต่หลังจากต่อสู้หลายครั้งพวกเขาก็เริ่มปรับตัวได้ แม้จะไม่มีใครแข็งแกร่งขึ้น แต่ฝีมือในการเล่น ไม่สิฝีมือในการต่อสู้ผู้เล่นพัฒนาขึ้นมาก

หลังจากนั้น 50 นาทีเต็มกายก็ออกจากเกม ลุกออกจากแคปซูลวิ่งเข้าห้องน้ำไปอ้วก

ซาเรียมองดูเงินที่ถูกโอนเข้ามา จำนวน 350,000 บิท และก็มองกายอย่างเข้มขึง

ซาเรียถามกาย “นายไหวไหม โลกราชันกำลังจะเริ่มแล้ว”

“ผมไหว เจ๊ไม่ต้องห่วง ผมพักสัก 5 นาทีพอแล้ว”

ซาเรียพยักหน้าพยักหน้าจากนั้นก็เดินไปหยิบอาหารแช่แข็งมาอุ่นและวางไว้ที่โต๊ะที่กายนั่งกินประจำ “กินซะ”

หลังจากนั้นเธอก็หันไปแบ่งเงินกับกาย และโอนบางส่วนไปในไอดี “ลอร์ดเจ็ดโลหะ” เพื่อใช้เป็นทุนในครั้งต่อไป

......

ขณะเดียวกันที่ประตูดินแดนแห้งแล้ง ผู้เล่นต่างพากันมองรายชื่อสถิติที่ติดอยู่บนประตู

“สถิติสังหารเปลี่ยนไปอีกครั้ง”

“ใครกัน ที่มาแทนที่ลอร์ดเจ็ดโลหะที่ทำไม้เมื่อตอนกลางวัน”

“ไม่! มันไม่ใช่ใครแต่เป็นลอร์ดเจ็ดโลหะ พระเจ้า จัดการไปถึง 302 คน เหลือเชื่อ”

ผู้เล่นที่อยู่ที่ประตูดินแดนแห้งแล้งต่างก็พากันพูดถึงชื่อของผู้เล่น ลอร์ดเจ็ดโลหะ หลายคนต่างหารูปของผู้เล่นคนนี้เพื่อดูว่าเขาคือผู้เล่นอาชีพคนไหน หรือมาจากสโมสรเกมไหนกันแน่ แต่ในรูปที่ดึงออกมาจากวิดีโอทั้งหมดกลับมองไม่เห็นหน้าที่ชัดนัก เพราะกายใช้ผ้าปิดหน้าบางส่วนไว้

นั้นยิ่งทำให้ลอร์ดเจ็ดโลหะดูลึกลับเข้าไปอีก

.....

วันที่ 20 เมษายน ปีที่ 70 เวลา 00.00 น.

ภายในโลกราชัน หอพักระดับต่ำของสถาบันศาสตร์นักรบ กายตื่นขึ้นมาในห้องนอนของตัวเองเหมือนกับเช่นปกติ แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้นอนต่อ กายลุกขึ้น แต่งตัวและเดินออกไปจากห้องไป

เขาเดินสำรวจไปรอบ ๆ สถาบันศาสตร์นักรบในเวลากลางคืนเงียบสงบที่แสนเงียบสงบ เขาเดินไปทางสนามประลอง ยังมีคนที่ฝึกฝนอย่างหนักอยู่เช่นกัน

กายยังเดินต่อไปเรื่อย ๆ จนถึงประตูทางเข้าสถาบันศาสตร์นักรบ เดินไปตามยานร้านที่เปิดตอนกลางคืน จนออกจากนอกเขตนครดาราฟ้า

นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่มาที่นครดาราที่เขาเดินสำรวจไปรอบ ๆ แบบนี้ทำให้เขาได้เห็นหลายอย่าง ได้สัมผัสกับลมเย็น ๆ และต้นไม้ขนาดใหญ่ เขาเดินมาหยุดอยู่ที่เนินเขาที่มีต้นไม้ใหญ่ ซึ่งบริเวณนี้ไม่ได้ใกล้จากประตูนครดาราฟ้า

เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงนอนมองดูท้องฟ้าของโลกราชันโดยไม่พูดอะไรเลยแม้แต่น้อย ในความรู้สึกกายมีแต่ความสบายใจ กายค่อย ๆ ทิ้งทุกอย่างให้มันลอยหายไปกับสายลมในโลกแห่งนี้เท่านั้น

กายตื่นขึ้นมาในตอนเช้าวันต่อมา เขารู้สึกหนาวจากน้ำค้างเล็กน้อย แต่ก็รู้สึกดีด้วยเช่นกัน

“มาลุยกันต่อ” สายตาของกายเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นเขาวิ่งกลับมาที่สถาบันศาสตร์นักรบ ตรงไปที่โรงตีเหล็กไร้เวลาในทันที

และเริ่มงานหลอมแท่งเหล็กไม่หยุดทั้งวันแม้แต่ข้าวเช้าและกลางวันก็ไม่ได้กินจนกระทั้งตกเย็น กายจึงหยุดมือ เพราะมีอามาหาเขา

“มีอามีอะไรหรือเปล่า?” กายมองหญิงสาวอย่างสงสัย

“เจ้าไม่ได้มาที่ตามนัดแถมยังปล่อยให้ข้ารอตั้งนาน”

“นัด?”

“คู่ฝึกซ้อมหรือเจ้าลืมไปแล้ว”

กายได้ยินดังนั้นก็นึกขึ้นได้การฝึกซ้อมตอนเย็นที่เคยนัดกับเธอไว้ กายมองไปที่มีอาแต่สายตาของเด็กสาวกับมองไปที่ดาบเดซี่ที่เอวของเขามากว่า

“เจ้าอยากได้ดาบเล่มนี้จริง ๆ อย่างนั้นเหรอ”

“ใช่!...แต่เจ้าไม่ยอมขายให้ข้า เอ๊ะ!”

ก่อนที่หญิงสาวจะพูดจบกายก็โยนดาบเดซี่ให้กับมีอา “ดาบเดซี่มันเหมาะกับเจ้ามากกว่าข้า”

มีอารับดาบมามือของเธอสั่นเล็กน้อย “เจ้าพูดจริงใช่ไหม”

“แน่นอนมันเป็นของเจ้าแล้ว” กายยิ้มออกมาด้วยความภาคภูมิใจเล็กน้อยเมื่อเห็นมีอาดีใจ เขาเริ่มรู้สึกชอบ NPC คนนี้ขึ้นมาแล้ว

“เอาละข้ากลับไปทำงานต่อก่อน”

“เดี๋ยวก่อน! เจ้าให้ดาบข้า งั้นเอานี่ข้าให้เจ้า” มีอาสิ่งกล่องที่เธอถือมาด้วยให้กับกาย

“นี่คือ?”

“อาหารเย็นของข้า แต่ตอนนี้ข้าไม่มีเวลากินแล้ว เจ้าเอาไปกินเถอะ” เธอพูดจบก็ยัดกล่องอาหารใส่มือกายก่อนจะหายไปพร้อมกับดาบเดซี่

“เออ ขอบใจนะ แต่ว่าเรื่องเงินนะ...” แต่กายพูดไม่ทันเพราะมีอาวิ่งไปไกลแล้ว “เธอคงไม่คิดว่าฉันยกให้ฟรี ๆ ใช่ไหม ช่างมันเถอะเธอคงไม่ลืมเหรียญเงินของฉันหรอก”

กายเดินกลับเข้าไปในโรงตีเหล็กไร้เวลาเพื่อทำงานต่อ แต่พอเห็นกล่องอาหารท้องของเขาก็ร้องออกมา

‘พักกินข้าวสักหน่อยคงไม่เสียเวลามากหรอกมั้ง’ กายเปิดกล่องอาหารออกมาก็ต้องตกใจ มันมีแต่อาหารแพง ๆ ทั้งนั้น

“เชี่ย! อาหารพวกนี้ราคามันไม่ต่ำกว่า 1 ทองเลย แถมยังได้มาฟรี ๆ อีก” กายยิ้มออกมา เขาจัดการลงมือกินโดยไม่เกรงใจแม้แต่น้อย

หลังจากจัดการอาหารจนอิ่มท้องแล้วกายก็ทำแท่งเหล็กตามจำนวนโควตาสำหรับ 6 วันยาว ๆ เสร็จอีกด้วย ซึ่งมันก็ทำให้เขาใช้เวลาในวันแรกของเกมจนหมด