[Rewrite,อ่านฟรี] Special District 9 ตอนที่ 110 แมวแก่ที่แสนอบอุ่นในหิมะ

ตอนที่ 110 แมวแก่ที่แสนอบอุ่นในหิมะ

บริเวณข้างรถ

ผู้เฒ่าหม่าก้มลงกอบหิมะสีขาวจำนวนหนึ่งขึ้นมาถูกับฝ่ามืออย่างแรงแล้วพูดว่า “ส่งข้อความถึงเฒ่าหลี่ บอกเขาไปตรงๆ ว่าไม่ว่าปัญหาจะเกิดขึ้นอีกมากแค่ไหนในอนาคต มันจะจบลงที่ฉันเท่านั้น และจะไม่เกี่ยวข้องกับเขาแม้แต่นิดเดียว นายขอให้เขาช่วยคนสองคนนี้ในครอบครัวของฉันก็พอ เพื่อประโยชน์ของพวกเราทุกคน ที่ทำงานหนักกันมาเพื่อทำสิ่งต่างๆ ให้สำเร็จ”

ฉินหยู่รู้ดีว่า สำหรับคนที่ดื้อรั้นเช่นผู้เฒ่าหม่า พูดแบบนี้ในขณะนี้ เพราะเขารู้สึกจนมุมจริงๆ

“ฉันแก่มากแล้ว ไม่สำคัญว่าฉันจะมีชีวิตอยู่อีกสองวันหรือวันเดียว” ผู้เฒ่าหม่าก้มหัวลงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “แต่คำว่าครอบครัวนั้นตัดขาดได้ยาก โปรดช่วยฉันขอร้องเขาด้วย เสี่ยวหยู่”

ฉินหยู่เงียบอยู่นาน จากนั้นพูดด้วยรอยยิ้มอันขมขื่นบนใบหน้า “ลุงหม่า คุณให้ความสำคัญกับฉันมากจริงๆ คำพูดของฉันตอนนี้มีค่าสักเท่าไหร่เชียว? ยิ่งกว่านั้นคือ เฒ่าหลี่อาจไม่กลัวการต่อสู้ แต่คนที่สนับสนุนเขาลับหลังกลัวปัญหาอย่างแน่นอน เขาแทบจะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้อยู่แล้ว!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้เฒ่าหม่านิ่งเงียบอยู่นาน เขาหยิบบุหรี่ออกมาและพูดขึ้น “ช่างมัน ลืมไปเถอะ ไม่ต้องขอร้องเขาแล้ว หากว่าเด็กสองคนนี้สมควรตาย และฉันก็ทำอะไรไม่ได้จริง”

……

ข้างเนินในทุ่งหิมะ

แมวแก่ตัวสั่นจากความหนาวเย็น แต่เขายังคงถามด้วยความตั้งใจแน่วแน่ “ผู้เฒ่าหลี่ คุณหม่ากำลังจะตาย ฉันขอถามคุณว่าสนใจจะช่วยไหม?”

“ทำไมแกถึงพยายามกำจัดฉิงจื่อหาว? มีกรรมการห้าคนในหลงซิ่ง ซึ่งสองคนในนั้นมีสิทธิ์ออกเสียงในสภานิติบัญญัติของเขตปกครองพิเศษนี้ แกมัดเขาแล้วแกคิดถึงผลที่ตามมาบ้างไหม?” ผู้กำกับหลี่คำรามอย่างโกรธจัด “แกขอให้ฉันช่วยหมาเหล่าเอ้อ ฉันจะช่วยเขาได้ยังไง ฉันต้องนั่งหยอดน้ำเกลืออยู่ในซงเจียงอยู่นี่ แต่ต้องช่วยเขาให้รอดชีวิตในเฟิ่งเป่ยใช่ไหม? หา?!”

“คุณไม่มีเส้นสายมากมายในเฟิ่งเป่ยเหรอ? มองหาเพื่อนสักคน”

“แกก็รู้ว่ามันเป็นแค่คอนเน็กชัน ไม่ใช่พ่อของแก” ผู้กำกับหลี่ตอบด้วยสายตาจ้องเขม็ง “แกรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคนที่ช่วยแก ถ้าเรื่องหมาเหล่าเอ้อรั่วออกไป?”

แมวแก่เงียบไป

“ฉันมีเครือข่ายใหญ่เท่าฝ่ามือ แต่ทุกครั้งที่พวกแกทำเรื่องใหญ่ๆ จะให้ฉันทำยังไงล่ะ? เสี่ยงชีวิตฉันเหรอ!” ผู้กำกับหลี่ยืดตัวตะโกนใส่โทรศัพท์ “ฉันไม่สามารถควบคุมเรื่องนี้ได้ ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นอีก หากแกต้องการฟังฉัน แกกับฉินหยู่รีบกลับมาอย่างรวดเร็วเลย”

“เฒ่าหลี่ ฉันขอบอกความจริงกับลุง ฉิงจื่อหาวตายแล้ว และฉันเป็นคนยิงเขา”

แมวแก่ก้มศีรษะลงแล้วตอบว่า “เป็นความจริง ฉันทำผิดพลาด”

เมื่อผู้กำกับหลี่ได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ตกตะลึงเป็นเวลานานและก่นด่าแมวแก่ “ไอ้หลานระยำ แกเป็นคนใจเหี้ยมอำมหิตอย่างนี้เหรอ? ต้องแกล้งฉันให้ตายถึงจะมีความสุขใช่ไหม? นี่มันเรื่องความเป็นความตาย หยุดพูดเรื่องไร้สาระกับฉัน!”

“ถ้าไม่เชื่อก็หยิบมือถือมา ฉันจะส่งรูปถ่ายไปให้คุณ”

“ฉันกำลังส่งไปให้คุณแล้ว!” ผู้กำกับหลี่กระโดดตัวลอยจากโต๊ะ แววตาเปลี่ยนเป็นโมโหสุดขีด “ไอ้สารเลว แกจะโกหกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่ได้นะโว้ย?!”

“ฉันพูดจริง เขาตายแล้ว อากาศหนาวทำให้ร่างกายเขาแข็งทื่อ ไม่เน่าเปื่อย” แมวเฒ่าคำรามตอบ

ผู้กำกับหลี่ได้ฟังเช่นนั้นก็ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ นิ่งเงียบไปเป็นเวลานาน

“เฒ่าหลี่ ฉันกลับไปไม่ได้แล้ว” แมวแก่นั่งยองๆ แล้วพูดต่อ “แต่เราได้พูดคุยกันเองเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว เรื่องมันยังคงสามารถชะลอลงได้”

“ฉันรู้สึกหนาวจริงๆ แล้วลุง ตอนนี้ มันให้ปืนของฉันชาไปทั้งดุ้น” ผู้กำกับหลี่ก้มลงและเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบห้าว “แกไปให้พ้น เรียกฉินหยู่มารับสาย”

……

สองนาทีต่อมา ฉินหยู่ยืนอยู่บนหิมะเริ่มคุยโทรศัพท์ “ฮัลโหล ผู้กำกับหลี่”

“เจ้านั่น...ตายแล้วจริงๆ เหรอ?” ผู้กำกับหลี่สูบบุหรี่แล้วก้มลงถาม

ฉินหยู่ตกตะลึง เขาหันกลับไปมองแมวแก่ที่นั่งเงียบๆ อยู่บนพื้น และรู้สึกลังเลก่อนจะตอบว่า “ใช่ เขาตายแล้ว”

ผู้กำกับหลี่หลับตาแล้วถามด้วยน้ำเสียงสับสนและทำอะไรไม่ถูกอย่างยิ่ง “ฉันไม่เข้าใจ นายกำลังทำอะไรเพื่อลงโทษเขา มีอะไรเป็นผลดีกับการทำอย่างนี้!”

“เราไม่ได้ต้องการจะผลักดันสิ่งต่างๆ ให้เกินเลยมาจนถึงจุดนี้” ฉินหยู่ก้มศีรษะลงและตอบกลับ

ผู้กำกับหลี่ถอนหายใจและถามอีกครั้ง “แมวเฒ่าไม่ใช่คนฆ่าใช่ไหม?”

“ใช่” ฉินหยู่ตอบรับอย่างไม่ลังเลใจ

“แล้วเขาอยู่ที่นั่นด้วยไหม?” ผู้กำกับหลี่ไม่แปลกใจเลยกับคำตอบนี้

“ครับ” ฉินหยู่ยังคงตอบตามความเป็นจริง

“นายเคยคิดบ้างไหมว่าจะแก้ปัญหายังไง?” เฒ่าหลี่ถามอย่างไม่สบายใจ

“จะมีคนลุกขึ้นมารับผิดชอบเรื่องนี้” ฉินหยู่คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบ

ผู้กำกับหลี่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “นายแน่ใจเหรอ? ถ้าไม่มีออกมารับผิดชอบล่ะ เรื่องนี้มันจะทำลายชีวิตของเราทุกคน”

“ฉันเชื่อว่าจะต้องมีคนเข้ามาดูแลมัน” ฉินหยู่กล่าวหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ถ้าไม่มีใคร ฉันจะดูแลมันเอง”

ผู้กำกับหลี่สูบบุหรี่หนึ่งทีแล้วถามต่อ “ถ้างั้น บอกมาว่านายคิดยังไง?”

ฉินหยู่ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วก้าวออกไปและกระซิบ “การตายของฉิงจื่อหาวยังไม่ได้รับการเปิดเผย ประมาณสามชั่วโมงที่แล้วฉันได้คุยโทรศัพท์กับหยวนหัว และขอแลกตัวจื่อหาวกับหย่งตง... ดังนั้นตอนนี้สถานการณ์ของเขา ไม่น่าจะดีไปกว่าเราแล้ว หลงซิ่งสูญเสียนายน้อยของเขาไป และความกดดันที่มีต่อเขาก็ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน นี่คือสิ่งที่ฉันจะทำต่อไป…”

หลังจากฟังคำพูดของฉินหยู่อย่างรอบคอบแล้ว ผู้กำกับหลี่ขมวดคิ้วและถามอีกครั้ง “นายคิดเรื่องนี้บ้างไหม เมื่อการตายของฉิงจื่อหาวแพร่ออกไปแล้ว หลงซิ่งจะไม่มีวันปล่อยเรื่องนี้อีกต่อไป นั่นเหมือนกับว่านายกำลังยืนอยู่บนกับระเบิด…”

“ลุงหลี่” ฉินหยู่ก้มศีรษะลงขัดจังหวะคำพูดของอีกฝ่ายและขมวดคิ้วถาม “ลุงหลี่ ฉันไม่เชื่อว่าเมื่อคุณกับหยวนหัวแยกทางกัน คุณไม่รู้ว่าคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาคือหลงซิ่งเภสัชกรรม”

ผู้กำกับหลี่ตกตะลึงเมื่อได้ยินความคิดฉินหยู่

“ในเมื่อคุณสามารถเลือกที่จะเลิกกับหยวนหัวได้ ก็หมายความว่าคุณเข้าใจถึงพลังของบริษัทที่อยู่เบื้องหลังเขา และแน่นอนว่าสามารถจัดการกับมันได้ใช่ไหม” ฉินหยู่กล่าวเสริมอีกครั้ง “ลุงหลี่ อย่าลังเลเลย ตำแหน่งของเราชัดเจนแล้ว แค่ทิ้งไพ่อะไรก็ได้ที่คุณมีอยู่ในมือลงไป”

ผู้กำกับหลี่ถอนหายใจและสบถออกมา “ให้ตายเถอะ ฉันรู้อยู่แล้วว่ามีหลงซิ่งอยู่ข้างหลังหยวนหัว แต่ฉันแม่งไม่รู้เลย ว่าพวกนายจะฆ่าฉิงจื่อหาวไปโดยไม่คาดคิด! พระเจ้าช่วย… ถ้าฉันรู้ว่านายมันเหลือเชื่อขนาดนี้ ฉันจะไม่มีวันก้าวเข้าไปในหลุมพรางนี้แน่ๆ”

“ลุงหลี่ ฉันจะไม่พูดอะไรทำให้คุณอับอาย” ฉินหยู่พูดเบาๆ “คุณอำนวยความสะดวกเรื่องที่อยู่ และฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อดูแลสิ่งต่างๆ ถ้ามันพังในที่สุด ฉันคือคนที่ฆ่าฉิงจื่อหาวและจัดการเรื่องนี้... ฉันแอบทำตลาดซื้อขายยา ฉันเป็นตำรวจสกปรก และฉันควรถูกยิง แต่คุณและแมวแก่จะยังเป็นผู้พิทักษ์สาธารณะที่ซื่อสัตย์ที่สุดในเขต 9 เสมอ”

เฒ่าหลี่เงียบไปนานและถอนหายใจ “แค่นั้นแหละ”

ไม่กี่นาทีต่อมา

ผู้เฒ่าหม่าเรียกแมวแก่และฉินหยู่แยกจากกลุ่มมาคุยกันเพียงลำพัง และบอกเบาๆ “เจ้าหนู นายทั้งสองคนปกป้องแก่นแท้ของตนไว้ให้ดี สิ่งที่ข้าติดหนี้พวกนาย มันจะไม่สูญเปล่า”

แมวแก่สูดจมูกฟึดฟัด “เมื่ออากาศหนาว ห่มผ้าห่มด้วยกันดีกว่าห่มผ้าห่มคนเดียว อย่างน้อยก็ช่วยกันเพิ่มความอบอุ่น ถ้างานไม่สำเร็จ สำหรับฉันจะยังไงก็ได้ แต่...เฒ่าหลี่ยังต้องเป็นผู้กำกับอยู่ต่อไป”

ผู้เฒ่าหม่าได้ฟังแล้วตกตะลึง เขาเพิ่งรู้สึกประทับใจความคิดของแมวแก่เป็นครั้งแรก จึงยื่นมือออกมาตบหัวแมวแก่เบาๆ เชิงเอ็นดู “นายเหมือนลูกหัวดื้อคนที่สองของฉัน”

……

อีกด้านหนึ่งของเมือง

หลังจากที่หยวนหัวกลับไปยังที่พักที่บริษัทหลงซิ่งจัดให้ เขาก็สั่งหยวนเค่อทันที “นายช่วยไปบอกหย่งตงให้เข้ามาหน่อย”

……………………………………………………………