WS บทที่ 149 ความเปลี่ยนแปลงของดินแดนมนต์ดำ
เมอร์ลินได้เลือกคาถาระดับหนึ่งแล้วดังนี้มีคาถารูปปั้นผู้พิทักษ์ สายลมแห่งอิสระและน้ำค้างเยือกแข็ง หากรวมกับเพลิงพิโรธที่เขาได้รับจากภารกิจที่เมืองดอนกลิน ทำให้ตอนนี้เขามีคาถาระดับถึงสี่คาถาแล้ว
คาถาต่อไปที่เขาจะเลือกเป็นคาถาธาตุสายฟ้ากับความมืด ในระหว่างที่เขากำลังจะเลือก เขามองไปที่ด้านนอกของหอสมุด เขาพบว่าตอนนี้มืดมากแล้ว เขาใช้เวลาเลือกคาถาธาตุน้ำแข็งนานเกินไป
“งั้นพอแค่นี้ก่อนล่ะกัน ไว้ค่อยกลับมาเลือกใหม่ในวันหลัง”
จากนั้นเมอร์ลินก็ออกจากหอสมุด เขามาที่นี่เพื่อมาหาค้นหาคาถาที่ถูกใจเพื่อนำขอแลกกับพ่อมดลีโอ ทางด้านพ่อมดชุดเทาเห็นเมอร์ลินเดินผ่านไปเลยโดยที่ไม่แลกเปลี่ยนอะไร นั่นทำให้เขารู้สึกประหลาดใจเนื่องจากเมอร์ลินใช้บนชั้นสองนานมาก
เมื่อกลับมาถึงมาถึงหอคอยพ่อมดลีโอ เมอร์ลินเดินตรงขึ้นไปชั้นบนสุดและพบกับพ่อมดลีโออีกครั้ง
“เป็นอย่างไงบ้าง เจ้าเลือกคาถาได้แล้วรึยัง” พ่อมดลีโอดูเหมือนจะอารมณ์ดี ในขณะที่เขาถามอย่างเย็นชา
เมอร์ลินได้บอกคาถาที่เขาเลือกไว้ก่อนหน้านี้ “พ่อมดลีโอ ผมยังเลือกคาถายังไม่เสร็จ ผมได้ตัดสินเลือก รูปปั้นผู้พิทักษ์ สายลมแห่งอิสระและน้ำค้างเยือกแข็ง” เมอร์ลินจ้องมองท่าทีของพ่อมดลีโอหลังจากที่พูดชื่อคาถาออกไป
พ่อมดลีโอยักคิ้วช้าๆ และพูดว่า คาถารูปปั้นผู้พิทักษ์กับสายลมแห่งอิสระ โครงสร้างของสองคาถานี้ไม่ง่ายเท่าไหร่ สามารถปรับเปลี่ยนได้อย่างง่าย ๆ แต่คาถาน้ำค้างเยือกแข็ง มันเป็นหนึ่งในคาถาที่มีโครงสร้างซับซ้อนที่สุดในหมู่ของคาถาระดับหนึ่งและอีกอย่างเจ้ามีเวลาเหลืออยู่ในดินแดนมนต์ดำอีก 2ปี เจ้าคิดว่ามีเวลาพอที่จะสร้างโครงเวทมนต์จะคาถาที่มีความซับซ้อนขนาดนี้”
พ่อมดลีโอรู้ว่าโครงสร้างเวทมนต์คาถานี้นั้นซับซ้อนเพียงใด แม้ว่ามันจะเป็นคาถาที่แข็งแกร่งและทรงพลังอย่างน่าเหลือเชื่อแต่ด้วยความยากมันก็ใช่ว่าเป็นตัวเลือกที่ฉลาด
แต่ทว่าพ่อมดลีโอไม่รู้ว่า เมอร์ลินมีเดอะเมทริกซ์ ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกังวลเรื่องการสร้างโครงสร้างเวทมนต์แต่เขาจะอธิบายเรื่องให้พ่อมดลีโอยังไง มันเป็นที่เขาคิดไม่ตกจริง ๆ
ในขณะที่เมอริ์ลนกำลังลังเลที่จะพูดเรื่องนี้ พ่อมดลีโอได้หมดความอดทน เขาโบกมือและพูดว่า
“เข้าใจแล้ว ดูเหมือนว่าเจ้าจะมีเหตุผลบางอย่างในการตัดสินใจ ถ้าไม่อยากบอกข้าก็ไม่ได้ว่าอะไร ข้าจะทำตามสัญญาที่ให้กับเลือก อืม...จากคาถาที่เจ้าเลือกมาคาถารูปปั้นผู้พิทักษ์กับคาถาสายลมแห่งอิสระ ข้ามีมันอยู่กับตัว ส่วนคาถาน้ำค้างเยือกแข็งนั้นข้าต้องบอกให้พ่อมดชุดเทาส่งตำราคาถาน้ำค้างเยือกแข็งมาให้ข้า”
หลังจากพูดจบตำราคาถาสองอันก็ปรากฏขึ้นมามือของพ่อมดลีโอทัน มันเป็นคาถารูปปั้นผู้พิทักษ์กับสายลมแห่งอิสระที่เมอร์ลินต้องการ ส่วนคาถาน้ำค้างเยือกแข็ง เขาต้องแลกมันมาด้วยแต้มสนับสนุนของเขา
อย่างไรก็ตามพ่อมดลีโอไม่จำเป็นต้องไปที่หอสมุดด้วยตัวเอง เขาทำการดึงอักษรรูนลึกลับออกมา มันเริ่มส่องแสงจาง ๆ และหายไปพริบตา
เมอร์ลินไม่รู้เรื่องศาสตร์ของอักษรูนมากนัก แต่เขาเข้าใจว่ามันสามารถใช้ส่งข้อความได้ พ่อมดลีโอที่เชี่ยวชาญในศาสตร์อักษรรูนดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขา
หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นนอกประตู จากนั้นพ่อมดชุดเทาได้เดินเข้ามาให้ห้อง เขาส่งตำราเวทมนต์ให้พ่อมดลีโอและพูดด้วยความเคารพว่า “พ่อมดลีโอ นี่คือคาถาน้ำค้างเยือกแข็งที่ท่านขอ”
“อืม...เจ้าออกไปได้แล้ว” พ่อมดลีโอกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย เมื่อพ่อมดชุดเทาเงยหน้าขึ้นมาก็ตกใจ เขาจำเมอร์ลินที่มาหอสมุดเมื่อก่อนหน้านี้ได้
หลังจากที่พ่อมดชุดเทาไปแล้ว พ่อมดลีโอก็ชี้ไปที่คาถาน้ำค้างเยือกแข็งและพูดอย่างเยือกเย็นว่า “เจ้าแน่ใจจริง ๆ ใช่มั้ยว่าต้องการเลือกคาถาบทนี้ถ้าหากเจ้าไม่สามารถทำได้สำเร็จ เจ้าจะต้องแลกคาถาบทอื่นด้วยแต้มของตัวเอง”
ลีโอได้ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเมอร์ลินด้วยเหตุนี้เขาจึงมอบคาถาระดับหนึ่งให้ฟรี ถ้าหากคาถาไม่มีความเข้ากันกับตัวเมอร์ลิน เขาต้องแลกมันด้วยแต้มของเมอร์ลินที่หอสมุด
เมอร์ลินคิดไม่นานนักและตอบโดยไม่ลังเล “อาจารย์ลีโอ ผมจะไม่เสียใจในการเลือกครั้ง ถ้าผมไม่สามารถสร้างคาถาน้ำค้างเยือกแข็งได้ ผมจะไปแลกคาถาบทอันที่หอสมุดเอง”
พ่อมดลีโอพยัดหน้าและโบกมือ เขาส่งตำราคาถาน้ำค้างเยือกแข็งให้ตกไปที่มือของเมอร์ลิน
“เอาล่ะ เจ้าออกไปได้แล้ว ส่วนคาถาที่เหลือไม่ค่อยมาบอกกับข้าเมื่อเจ้าสามารถตัดสินใจได้”
เมอร์ลินขอตัวออกจากห้องของพ่อมดลีโอและเดินกลับไปยังห้องของตัวเอง
ตอนนี้เขาขาดแค่คาถาธาตุไฟฟ้ากับความมืดก็จะครบทั้งหกคาถาแล้ว หากได้มาครบสิ่งต่อไปที่เขาต้องทำก็คือการเพิ่มพลังจิตด้วยเทคนิคการทำสมาธิขั้นสูงซึ่งผลลัพธ์ของมันยอดเยี่ยมมาก เมอร์ลินวางแผนที่จะทำให้พลังจิตของเขาบรรลุไปที่นักเวทย์ระดับสองให้โดยเร็วที่สุด
เมื่อพลังจิตของเขาถึงระดับนั้นแล้ว เขาก็สามารถจำลองคาถาระดับหนึ่งได้ เมื่อถึงเวลาที่พลังจิตของเขาสามารถรองรับคาถาทั้งหก เมื่อถึงตอนนั้นเขาจะประสบความสำเร็จในการจำลองคาถาลงในจิตใต้สำนึก
ด้วยเหตุนี้เขาเก็บคาถาเห่านี้ไว้ในแหวนเก้บของของเขาแล้เริ่มทำการนั่งสมาธิ
...
ครึ่งเดือนต่อมา เมอร์ลินลืมตาขึ้นและเปยรอมยิ้มออกมา
“ในที่สุด พลังจิตของฉันก็มาถึงระดับสองแล้ว”
เมอร์ลินดีใจมาก พลังจิตของเขาเพิ่มขึ้นถึงสองเท่าในเวลาเพียงครึ่งเดือน หากเขาใช้เทคนิคการทำสมาธิขั้นเหมือนเมื่อก่อน เขาต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งปีถึงจะทำสำเร็จ
ในช่วงครึ่งเดือนนี้ เขาแทบจะไม่ออกจากห้องของเขาเลย ตอนนี้พลังจิตของเขาเพิ่มขึ้นแล้ว เขาสามารถสรเงคาถาระดับหนึ่งได้แล้ว เขายังไม่ได้ลงเตรียมสร้างทันทีแต่เขาไปทีหอสมุดก่อนที่จะไปเลือกคาถาธาตุมืดกับไฟฟ้าที่เหลืออยู่
หลังจากจัดแจงทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เขาจึงจะพิจารณาสรเงคาถาระดับหนึ่ง เมอร์ลินได้ประสบพบเจอความล้มเหลวมาก่อนหน้านี้แล้ส เขาจึงไม่อย่างล้มเหลวอีก ดังนั้นเขาต้องทำทุกอย่างให้พร้อมก่อนที่จะลงมือสร้างคาถา
เมื่อตัดสินใจได้แล้ว เมอร์ลินได้ลุดขึ้นและออกจากหอคอยไป
...
เมื่อเขาไปถึงหอสมุด เมอร์ลินเห้นเอเนน่าที่สวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นและกระโปรง เธอกำลังสนทนากับแม่มดอย่างสนุกสนานกับแม่มดสองสาวคน ในระหว่างที่พวกเธอคุยกันก็ส่งเสียงหัวเราะเป็นครั้งคราว ทำให้ดึงดูดสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมา
แม้ว่าทั้งชายและหญิงจะสามารถเป็นนักเวทย์ได้แต่จำนวนแม่มดในดินแดนมนต์ดำถือว่าน้อยมาก
“พ่อมดเมอร์ลิน!” เอเลน่ามองเมอร์ลินอย่างประหลาดใจ เสียงของได้ดึงดูดสายตาของผู้คนมากมาย
เมอร์ลินส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ เอเลน่านั้นร่าเริงเกินไป เธอดูไม่เหลือนักเวทย์ทั่วไปเลย ปกตินักเวทย์จะปล่อยออร่าที่ลึกลับออกมาซึ่งเธอไม่มีในส่วนนั้นเลยแม้แต่น้อย
“พ่อมดเมอร์ลิน ในที่สุดคุณก็ออกจาห้องแล้ว เรากำลังพูดถึงคุณอยู่พอดีเลย”
“พูดถึงฉันเหรอ?” เมอร์ลินจ้งอมองเอเลน่าอย่างสงสัย
เอเลน่าพยักหน้าอย่างตื่นเต้น “พวกเรากำลังพูดกันว่า ถ้าหากคุณสามารถเป็นนักเวทย์ระดับหนึ่ง ทุกคนในดินแดนมนต์ดำจะต้องตกใจจนตาแทบจะถลนออกมาแน่นอน”หลังจากพูดจบเธอก็ดึงเมอน์ลินมาทางเธอและพูดว่า “พ่อมดเมอร์ลิน คุณมักจะอยู่แต่ในหอคอยแทบจะไม่ออกมาเลย คุณไม่รู้จักนักเวทย์นักเวทย์ที่อยู่หอคอยใกล้ ๆ ใช้มั้ย เดี๋ยวฉันจะแนะนำให้รู้จักกับนักเวทย์ที่อาศัยอยู่ใกล้กับหอคอยของเรามากที่สุดเอง”
เอเลน่าได้ลากเมอร์ลินไปรอบ ๆ และแนะนำให้เขารู้จักกับพวกแม่มด เมอร์ลินรู้สึกหมดหนทางและปล่อยให้เธอทำตามที่เธอต้องการ
เขาได้ยิ้มทักทายเหล่าแม่มดที่เอเลน่าแนะนำ ในระหว่างนั้นเอง จู่ ๆ ก็มีเสาแสงสีขาวปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า
นักเวทย์เกือบทั้งหมดค่อย ๆ สังเกตเห็นเสาแสงนั่น ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายกว่า ๆ แต่เสาแสงต้นนั้นกลับสว่างกว่าแสงแดดยามบ่าย แสงนี้มาจากหอคอยที่สูงที่สุดให้ดินแดนมนต์กำ จากนั้นแสงได้แตกกระจายปกคลุมไปทั่วอาณาเขตของดินแดนมนต์ดำ
“มันเกิดอะไรขึ้น”
“มันมาจากหอคอยของนักเวทย์ระดับเจ็ด มีอะไรเกิขึ้นรึเปล่า?”
นักเวทย์หลายคนรู้สึกแปลกใจ พวกเขาไม่เคยพบเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน พ่อมดชุดเทาหลายคนออกมาจากหอสมุด สีหน้าของพวกเขาดูเคร่งขรึมเมื่อเห้นแสงสว่าง
“นักเวทย์ทั้งหมด กลับไปที่หอคอยของตัวเองเดี๋ยวนี้!!!”
เหล่านักเวทย์ต่างพากันสับสน เสียงของพวกเขาดังก้องไปทั่วบริเวณ
ทางด้านเอเลน่าที่ปกติร่าเริงตลอดเวลากลับแสดงสีหน้าที่จริงจังออกมา เธอได้พึมพำเบา ๆ ว่า “มันต้องเป็นเรื่องที่ใหญ่มาก พ่อมดเมอร์ลิน เรารีบกลับไปที่หอคอยกันเถอะ”
เมอร์ลินพยักหน้า เขาไม่มีรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นมาดินแดนมนต์ดำที่สามารถทำให้นักเวย์ระดับเจ็ดออกมาเคลื่อนไหวได้
ส่วนนักเวทย์คนอื่น ๆ ให้บริเวณนั้น พวกเขาต่างรีบกลับไปที่หอคอยของพวกเขาอย่างเร่งรีบ
...
เมอร์ลินกับเอเลน่าได้กลับมาถึงหอคอย พวกเขาสังเกตเห้นว่านักเวทย์หลายคนกลัยมาที่นี่แล้วเช่นกัน
พวกเขาส่วนใหญ่เมอร์ลินแทบจะไม่รู้จักหรือคุ้นหน้าเลย พวกเขามักจะไปทำธุระของตนเองโดยไม่สนใจใคร มันจึงยากมากที่ได้พบเจอพวกเขา
อย่างไรก็ตาม ณ เวลานี้ นักเวทย์เหล่านั้นได้มารวมตัวที่โถงกว้างของหอคอยแล้ว
เอเลน่ามองไปรอบ ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “ตอนนี้นักเวทย์ของหอคอยพ่อมดลีโอทั้งหมดอยู่ที่นี่แล้ว ยกเว้นนักเวทยี่ออกไปทำภารกิจ”
เมอร์ลินพยักหย้า พวกนักวเทย์ที่อยู่ไกลคงจะได้รับการติดต่อผ่านอักษรรูนแต่พวกเขาอยู่ไกลเกินไปเลยเป้นเรื่องยากที่จะกลับมาในทันที
*ครืน*
ทันใดนั้นเองวงแหวนเวทย์ได้ปรากฏขึ้นบนพื้นและร่างเงาของอาจารย์ลีโอได้ปรากฏขึ้นมา
“อาจารย์ลีโอ” ทุกคนต่างแสดงความเคารพอย่างสุภาพ ทันทีที่ได้เขา
สีหน้าของพ่อมดลีโอดูมืดมน ดวงตาแนวตั้งสีเลือดได้เบิกกว้าง มันทำให้เหล่านักเวทย์รู้สึกกดดันอย่างมาก
ตอนนี้ทุกคนรู้สึกกดดันอย่างมาก ไม่มีใครกล้าที่จะสูดหายใจเข้าไป เนื่องจากท่าทางของพ่อมดลีโอดูโกรธอย่างเห็นได้ชัด
มันเกิดอะไรขึ้น เหตุใดทำไมพ่อมดลีโอถึงได้แสดงความโกรธเคืองออกมาแบบนี้?
