Chapter 3: นอนหลับ
บางคนเล่นเกมเพื่อฆ่าเวลา บางคนเล่นเกมเพื่อเหยียบย่ำคนอื่น ขณะที่หานเฟยเริ่มเล่นเกมนี้เพราะเขาอยากได้รับประสบการณ์อันผ่อนคลาย แต่ตอนนี้ เขารู้สึกแย่กว่าเดิมเสียอีก หานเฟยกวาดตามองรอบตัว แสงไฟในห้องกะพริบติด ๆ ดับ ๆ ความรู้สึกอบอุ่นที่คุ้นเคยหายวับไปไม่เหลือร่องรอย เขาเดินเข้าไปใกล้ ๆ ตู้เย็นเงียบ ๆ ก่อนหน้านี้ หญิงชราเปิดตู้เย็นแค่ชั้นบนซึ่งเป็นส่วนช่องแช่แข็ง นี่หมายความว่าหานเฟยไม่รู้เลยว่าจะมีอะไรรอทำให้เขาประหลาดใจที่ตรงชั้นล่างของตู้เย็นหรือไม่
ตู้เย็นของหญิงชรานั้นไม่ได้ใหญ่พอที่จะใส่คนทั้งคนเข้าไป นอกเสียจากว่า...
หานเฟยสูดลมหายใจลึก ๆ ขณะเปิดตู้เย็นด้านล่างออกช้า ๆ เขาเปิดแต่ละชั้นออกและพบว่าทุกชั้นเต็มไปด้วยถุงพลาสติกสีดำป่องแน่น เขาเคยเจอเนื้อเรื่องคล้าย ๆ กันแบบนี้ในหนังสยองขวัญมาก่อน แต่ว่าดูบนจอกับอยู่ในหนังเลยนั้นเป็นประสบการณ์สองอย่างที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง ปลายนิ้วของเขาเอื้อมเข้าไปที่ในลิ้นชัก หานเฟยกลัวว่าเขาจะเจอเข้ากับใบหน้าหรือว่าเส้นผมคน เขากลืนน้ำลายอย่างตื่นเต้น หานเฟยใช้เล็บกรีดถุงพลาสติกสีดำเนื้อบาง พวกมันเต็มไปด้วยปลาและไก่แช่แข็ง ภาพน่าสยดสยองที่เขาคาดหวังเอาไว้ไม่ได้ปรากฏขึ้นมา หานเฟยถอนหายใจเงียบ ๆ อย่างโล่งอก เขารีบปิดตู้เย็นก่อนที่หญิงชราจะกลับมา
“คุณกำลังทำอะไรน่ะ?” ตอนนี้เอง เสียงแหบ ๆ จู่ ๆ ก็ดังขึ้นที่ด้านหลังเขา หานเฟยรู้สึกถึงความเย็นแล่นวาบไปตามสันหลัง ‘พระเจ้า เธอเคลื่อนไหวไร้เสียงอย่างนี้ได้อย่างไรกัน?!’ หานเฟยแอบเอื้อมมือไปทางไม้ถูพื้นตอนที่เขาหันกลับมา อย่างไรเสีย เขาก็เป็นนักแสดงมืออาชีพ ไม่ช้าเขาก็สามารถปรับสีหน้าของตัวเองได้ “ผมแค่อยากช่วยทำความสะอาด ใต้ตู้เย็นมีน้ำนองอยู่ ผมสงสัยว่าน้ำที่รั่วจากช่องแช่เย็นจะทำให้เกิดไฟฟ้าลัดวงจร”
สีหน้าของหญิงชรายังคงเดิม เธอมักจะมีสีหน้าใจดีและรอยยิ้มต้อนรับขับสู้ให้เขาอยู่ตลอด แต่ยิ่งมองไปนาน ๆ เขาก็ยิ่งรู้สึกกระอักกระอ่วนมากขึ้น มันเหมือนกับว่านี่เป็นสีหน้าแบบเดียวที่เธอแสดงออกมาได้ “คุณยาย ก็เหมือนกับที่คุณยายเคยบอก ผมอยู่ห่างจากบ้านมาระยะหนึ่งแล้ว ขอบคุณที่ให้ผมมีโอกาสร่วมฉลองวันหยุดกับครอบครัวของคุณยายนะครับ” หานเฟยเริ่มถูพื้นอย่างเป็นธรรมชาติ “พวกเราจะเป็นเพื่อนบ้านกันตั้งแต่นี้ไป ดังนั้นไม่ต้องลังเลที่จะเรียกผมมาช่วยเวลาเจอปัญหานะครับ” แม้จะสงสัย หานเฟยก็ทำเหมือนเขาไม่ได้ฉลาดขนาดนั้น
หานเฟยทำความสะอาดห้องนั่งเล่นจนเรียบร้อย เขาสังเกตเห็นว่าหญิงชรานั้นมีปัญหาที่ขา เธอเคลื่อนไหวลำบาก ถ้าอย่างนั้นก่อนหน้านี้ทำไมเธอเคลื่อนไหวได้เงียบเป็นผีเลยล่ะ? “ยังไงนี่ก็ดึกแล้ว คุณยายควรไปพัก ผมไม่รบกวนคุณยายแล้วนะครับ” ตอนที่เขาเตรียมกลับ ก็มีเสียงทื่อ ๆ ดังอยู่ในสมองเขาอีกครั้ง “ประกาศสำหรับผู้เล่น 0000! การกระทำอันมีน้ำใจของคุณทำให้เมิ่งซื่อประทับใจ ความเป็นมิตรกับเมิ่งซื่อเพิ่มขึ้น 5 การสร้างความสัมพันธ์อันดีกับเพื่อนบ้านเป็นก้าวแรกสู่ชีวิตสมบูรณ์แบบ”
ตอนที่ความสนใจของเขาถูกการแจ้งเตือนจากระบบดึงไป หญิงชราก็ขยับตัวมาอยู่ด้านหลังหานเฟย “ยายตั้งใจจะบอกเธอระหว่างมื้อเย็น แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะต้องกลับไปเร็วอย่างนี้ เธอเป็นเด็กดีและยายก็อยากจะมีเธอเป็นเพื่อนบ้าน แต่ยายคงต้องบอกเธอเรื่องนี้... อย่าได้อาศัยอยู่ที่นี่เพียงเพราะค่าเช่ามันถูก ย้ายออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ ในบ้านหลังที่เธอเช่าเคยเกิดอุบัติเหตุบางอย่าง”
“อุบัติเหตุแบบไหนเหรอครับ?”
“มันจะดีที่สุดถ้าเธอรู้ไม่มากนัก แค่จำเอาไว้ เธอต้องล็อกประตูห้องน้ำก่อนที่จะเข้านอนตอนกลางคืน” จากนั้นหญิงชราก็หันกลับไปยังห้องครัวของเธอเหมือนไม่อยากคุยต่อแล้ว จากนั้นก็มีกลิ่นหอมน่ากินลอยออกมา หานเฟยคิดว่าได้เวลาที่เขาต้องกลับแล้วดังนั้นจึงกลับออกมา หลังจากที่เขาออกจากประตูห้องของหญิงชรา ในที่สุดหัวใจของเขาก็ค่อย ๆ กลับมาอยู่ที่เดิม “มีบางอย่างไม่ถูกต้องเกี่ยวกับเกมนี้”
ว่ากันตามตรง หานเฟยไม่ได้เจอชิ้นส่วนศพอยู่ในตู้เย็นของหญิงชรา แต่ว่ารายละเอียดน่าสงสัยหลายอย่างนั้นเขามองเห็นอย่างชัดเจน อย่างเช่น ตอนที่เขามาถึง หญิงชราบอกเขาว่าฟิวส์ที่บ้านไหม้ ถ้าสมมติว่าฟิวส์มีคุณภาพปกติดี เหตุผลเดียวที่ฟิวส์จะไหม้ก็คือใช้ไฟฟ้ามากเกินไป แต่ว่า ตอนที่หานเฟยทำความสะอาดบ้านของหญิงชราก่อนหน้านี้ เขาสำรวจรายการสิ่งของในห้องครัวและห้องนั่งเล่นเงียบ ๆ เขาเห็นเครื่องใช้ไฟฟ้าเพียงแค่สามอย่าง ทีวี โคมไฟ และตู้เย็น เครื่องใช้ไฟฟ้าเหล่านี้ทำให้ฟิวส์ไหม้ไม่ได้ ดังนั้นคำอธิบายเดียวก็คือ มีเครื่องใช้ไฟฟ้าอื่นซ่อนอยู่พ้นสายตา
“ห้องของเด็กชายถูกล็อก ทำไมหญิงชราต้องขังหลานตัวเองเอาไว้ในห้อง? เป็นเพราะเธอกลัวว่าเด็กชายจะบังเอิญพูดอะไรกับฉันเหรอ? หรืออาจจะมีตู้เย็นตู้ที่สองอยู่ในห้องนอนของเด็กชาย?” ความคิดว่าเด็กชายนอนอยู่กับศพทำให้หานเฟยตัวสั่น เขาหันมองไปตามทางเดินที่ดูหลอน ๆ เหมือนมีดวงตาหลายคู่จับตามองเขาอยู่จากด้านหลังบานประตูที่ปิดอยู่ทุก ๆ บาน “ทำไมที่นี่จู่ ๆ ก็ดูน่ากลัวขึ้นมาได้นะ?”
หานเฟยรีบกลับไปยังบ้านของตัวเอง เขาไขประตูด้วยลูกกุญแจอยู่หลายดอกกว่าจะเจอดอกที่ถูกต้อง หานเฟยพุ่งเข้าไปในบ้านอันปลอดภัยของตัวเอง มองห้องนั่งเล่นว่างเปล่าแล้วเขาก็สูดลมหายใจลึก ๆ “นี่ฉันวิตกกังวลไปเองเหรอ? บางที สำหรับฉันแล้ว เกมอิยาชิเคอิอาจจะเหมือนเกมเรซสิเดนท์อีวิล*มากกว่า”
หลังจากเทน้ำให้ตัวเองแก้วหนึ่งแล้วหานเฟยก็เดินไปรอบ ๆ ห้อง แต่ละคำพูดจากหญิงชราวนเวียนอยู่ในใจของเขาราวกับมนต์ปิศาจ “มันจะดีที่สุดถ้าเธอรู้ไม่มากนัก แค่จำเอาไว้ เธอต้องล็อกประตูห้องน้ำก่อนที่จะเข้านอนตอนกลางคืน...”
หานเฟยตรวจดูรอบ ๆ บ้านนี้เหมือนจะดูดี แต่เมื่อตรวจดูอย่างละเอียดแล้ว ก็มีรายละเอียดประหลาดหลายอย่างผุดขึ้นมาต่อหน้าหานเฟย นอกจากหน้าต่างในห้องน้ำแล้ว หน้าต่างบานอื่น ๆ ในบ้านล้วนมีม่านหนาทึบปิดเอาไว้
เมื่อเดินไปยังหน้าต่างบานหนึ่ง หานเฟยดึงมุมหนึ่งของม่านขึ้น หน้าต่างหลังม่านนั้นถูกแผ่นไม้ตอกปิดเอาไว้ หานเฟยมองผ่านช่องว่างของแผ่นไม้ออกไปเห็นเมืองราง ๆ โลกของเกมนั้นกว้างใหญ่ ความมืดที่ปกคลุมอยู่นั้นเหยียดยาวไปยังขอบฟ้า
“ฉากอันอบอุ่นและเพลงประกอบฉากที่แสนผ่อนคลายอยู่ตรงไหนกันน่ะ?” หานเฟยปล่อยม่านลง เขาตระหนักได้ว่าบทวิจารณ์ออนไลน์ที่เขาเจอน่าจะไม่สมบูรณ์ เกมน่าจะมีองค์ประกอบบางอย่างที่ไม่ถูกพูดถึงหรือผู้เล่นอื่นยังไม่พบเจอ “หรือว่าฉันอาจจะเล่นเกมนี้ผิดวิธี?”
ในด้านคุณภาพเสียง ภาพ และปฏิสัมพันธ์ในเกม เกมนี้เป็นเกมที่ดีที่สุดที่หานเฟยเคยเล่น อันที่จริง มันเหนือกว่าที่เขาคาดหวังเอาไว้ในทุกด้าน... แต่เพราะอะไรไม่รู้ ทุกอย่างในเกมนี้มันดูเหมือนจริงเกินไปนิดหน่อย
หานเฟยนั่งลงบนเบาะแล้วหลับตาลง หน้าต่างสองกรอบปรากฏขึ้นในใจเขา หนึ่งนั้นเป็นข้อมูลตัวละครของเขาและอีกหนึ่งเป็นหน้าต่างภารกิจ
หลังจากที่เขาช่วยหญิงชราเปลี่ยนฟิวส์ หน้าต่างภารกิจก็ถูกเปิดใช้งาน มีเสียงของระบบแจ้งว่าการทำภารกิจผู้เล่นใหม่จะช่วยให้เขาเข้าใจโลกของเกมได้ดีขึ้น เพราะความคิดนี้ หานเฟยจึงแตะเปิดหน้าต่างภารกิจ ตรวจดูภารกิจผู้เล่นใหม่สามอย่าง ใบหน้าของเขาย่นยู่อย่างงุนงง
ภารกิจผู้เล่นใหม่ 1: อาบน้ำ
ภารกิจผู้เล่นใหม่ 2: ดูรายการโทรทัศน์
ภารกิจผู้เล่นใหม่ 3: นอนหลับ
ภารกิจเหล่านี้ง่ายเกินไปจนน่าขำ ไม่มีคำอธิบายเพิ่มเติมเพราะว่าไม่จำเป็นต้องมี
‘ฉันควรจะเริ่มจากนอนหลับดีไหม? ฉันนอนเก่งทีเดียว’ มีเหตุผลเบื้องหลังการตัดสินใจของหานเฟย ในคำเตือนอันเป็นค่อยเป็นมงคลของหญิงชรานั้นพูดถึงการนอนหลับเอาไว้ ดังนั้นมันอาจจะมีเงื่อนงำช่วยให้เขาทำภารกิจที่ดูเผิน ๆ ง่ายดายนี้ได้ เทียบกับการสุ่ม ๆ เลือกมา หานเฟยคิดว่าเขาน่าจะเลือกภารกิจที่ถูกแนะนำให้เขา แม้จะโดยอ้อม ๆ ก็ตาม
‘ฉันจะเลือกภารกิจผู้เล่นใหม่ 3 นอนหลับ’ ตอนที่ความคิดนี้ปรากฏขึ้นในใจหานเฟย ภารกิจก็ถูกเลือกและเสียงระบบก็ทวน “ผู้เล่น 0000 รับภารกิจผู้เล่นใหม่ระดับ G นอนหลับ!
“คำแนะนำภารกิจ: หลังจากทำงานมาทั้งวัน คุณก็ลากร่างกายอันเหนื่อยล้าของตนเองไปที่เตียง
“เงื่อนไขภารกิจ: กรุณาปิดไฟทั้งหมดในห้องนอน และขึ้นไปนอนบนเตียงภายในห้านาทีถัดจากนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ในสามชั่วโมงถัดจากนี้คุณห้ามลงจากเตียง
‘ง่ายอย่างนี้เลยหรือ?’ หานเฟยอ่านรายละเอียดภารกิจซ้ำอีกรอบหนึ่งก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วมุ่งหน้าไปยังห้องนอน เตียงขนาดหกฟุตนั้นก็มีฝุ่นเกาะเต็ม แต่ว่า มันมีเครื่องนอนครบครัน ทั้งหมอน ผ้าปูเตียง ผ้าคลุมเตียง เพียงแต่ว่าทุกอย่างล้วนเป็นสีแดง ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของการเฉลิมฉลองในประเพณีจีน
“สีแบบนี้ให้ความรู้สึกเหมือนเตียงวิวาห์เลย” หานเฟยขมวดคิ้วขณะปัดฝุ่นออก จากนั้นเขาก็ไปที่ห้องน้ำ ตอนที่เขาเตรียมจะทำตามที่หญิงชราแนะนำ เขาก็พบกับปัญหา ประตูห้องน้ำนั้นล็อกได้จากด้านในเท่านั้น หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง หานเฟยก็หยิบไม้ถูพื้นมาขัดเอาไว้ที่ใต้ลูกบิดประตู จากนั้นก็ย้ายชั้นวางรองเท้ามาขวางประตูเอาไว้ ‘นี่น่าจะเพียงพอใช่ไหมนะ?’
เพื่อความปลอดภัยอีกขั้นหนึ่ง เขากลับไปที่ครัวคว้ามีดปังตอมา ‘มันคงจะประหลาดสักหน่อยที่จะนอนอยู่บนเตียงพร้อมกับมีดปังตอในเกมอิยาชิเคอิ? แต่ปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า’
เห็นเวลาห้านาทีกำลังจะหมด เขาก็วิ่งไปปิดไฟทั้งหมดแล้วปีนขึ้นเตียงพร้อมกับมีดปังตอในมือ
เกมเรซสิเดนท์อีวิล* เกมแนวเอาชีวิตรอดสยองขวัญ (Survival horror)
