บทที่ 402

ฝุ่นควันฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ พื้นดินเป็นหลุมลึกจากการระเบิด ฉางหยางถึงกับขาอ่อนแรงร่วงลงไปนั่งกับพื้น เนี่ยฟงสะบัดมือขวาเก็บกระบี่ขาวจักรพรรดิก้าวพุ่งทะยานออกไปอย่างเร่งรีบทิ้งให้ฉางหยางอยู่เพียงผู้เดียว แสงอาทิตย์ใกล้ลาลับขอบฟ้า ด้านหน้าเริ่มเห็นแสงไฟถูกจุดขึ้นสว่างไสวไปทั่วบริเวณ เนี่ยฟงหรี่ตามองไปที่เมืองขนาดใหญ่ด้านหน้ากำแพงเมืองทำมาจากหินสกัดทหารจำนวนไม่น้อยเดินไปมาบนกำแพง ด้านหน้าของเมืองมีทหารกลุ่มใหญ่ยืนเรียงรายตรวจสอบขบวนเกวียนลากของคนกลุ่มหนึ่ง เนี่ยฟงก้าวเดินเข้ามาด้านหน้าของเมืองอย่างช้า ๆ

“เจ้ามาช้าไปไอ้หนูเมืองลู่ชินหยางปิดแล้ว หากเจ้าจะเข้าต้องรอพรุ่งนี้เช้า”

ชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งเอ่ยวาจาออกมาหลังจากหรี่ตามองเนี่ยฟงที่ก้าวเดินเข้ามา

“เหตุใดถึงเป็นเช่นนั้นขอรับ ในเมื่อข้าน้อยก็ยังเห็นอยู่ว่าประตูเมืองยังคงเปิดอยู่”

“ใช่ ประตูเมืองยังเปิดอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าก็เข้าไปด้านในไม่ได้”

เนี่ยฟงยืนนิ่งแผ่ลมปราณออกมาจากร่างเพื่อตรวจสอบบริเวณ ชั่วน้ำเดือดได้มีเสียงย่ำเท้าหนัก ๆ ดังมาจากด้านหลัง เมื่อหันไปมองพบเห็นพยัคฆ์สีขาวตัวใหญ่สองตัวพุ่งทะยานเข้ามา ด้านบนเห็นเป็นชายฉกรรจ์สองคนนั่งบนหลังพยัคฆ์ ทันทีที่พวกเขาทั้งสองมาถึงทหารกลุ่มใหญ่ต่างหลีกทางให้แก่ชายฉกรรจ์ทั้งสองเข้าไปด้านหน้าของเมือง เนี่ยฟงใช้จังหวะที่ทหารก้มคารวะชายฉกรรจ์ทั้งสองแอบพุ่งทะยานเข้าไปด้านใน เมื่อเข้ามาด้านในเขารีบหาโรงเตี๊ยมเพื่อเข้าพักแต่ทว่าโรงเตี๊ยมส่วนใหญ่ที่พักเต็มหมด เกือบครึ่งเค่อเนี่ยฟงก็พบเจอโรงเตี๊ยมที่มีอีกแห่งหนึ่ง ทันทีที่เขาก้าวเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมเสี่ยวเอ้อรีบก้าวเดินเข้ามา

“โชคดีของท่านแล้วคุณชาย ที่นี่เราเหลือห้องพักเพียงห้องเดียว”

เนี่ยฟงถึงกับขมวดคิ้ว แน่นอนเสี่ยวเอ้อมองเห็นถึงกับยกยิ้ม

“ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าต้องการห้องพัก”

“พรุ่งนี้เช้าสำนักจันทร์เสี้ยวจะรับสมัครคนเข้าสำนัก อีกทั้งยังมีการจัดชุมนุมชาวยุทธ์ขึ้นที่สำนักจันทร์เสี้ยว แน่นอนว่าท่านต้องเป็นผู้มาร่วมงานเช่นเดียวกับผู้คนส่วนใหญ่ที่มาที่นี่หลายวันก่อนข้ากล่าวถูกต้องรึไม่ขอรับ”

เนี่ยฟงพยักหน้าตอบรับ

“เช่นนั้นเชิญคุณชายเข้าไปด้านในเถอะขอรับ”

เมื่อเข้ามาด้านในบริเวณด้านล่างเต็มไปด้วยชาวยุทธ์หลายสิบคนมี บางคนเริ่มมึนเมาเสียงดังบ้างแล้ว เสี่ยวเอ้ออีกสองคนนำโต๊ะมาตั้งให้เนี่ยฟงเพิ่มเขาสั่งอาหารสองสามอย่างพร้อมน้ำชาและสุราอีกหนึ่งไห เนี่ยฟงใช้เวลาที่เหลือนั่งฟังข่าวชาวยุทธ์ส่วนใหญ่แล้วมีแต่เอ่ยวาจาโอ้อวดความสามารถของกลุ่มตนเพื่อข่มกลุ่มอื่น ๆ ในโรงเตี๊ยม หลังจากทานอาหารจนอิ่มเนี่ยฟงสะบัดมือขวานำก้อนทองออกมาหนึ่งก้อนวางไว้บนโต๊ะเพื่อจ่ายค่าอาหารและที่พัก เขาพบว่ามีหลายคนไม่น้อยที่จ้องมองก้อนทองบนโต๊ะและตัวเขา เสี่ยวเอ้อตื่นตกใจไม่น้อยรีบคว้าก้อนทอง

“ขอบคุณคุณชาย ข้าจะไปตามเถ้าแก่มาขอรับ”

เนี่ยฟงขมวดคิ้ว เสี่ยวเอ้อรีบก้าวเดินออกไปไม่นานก็มาพร้อมกับชายชราผู้หนึ่ง

“คุณชายข้ามีนามว่าเล้งมู่เชียงเป็นเถ้าแก่ที่นี่ กล่าวตามตรงคุณชายข้าไม่มีเงินทอนให้แก่ท่าน”

เนี่ยฟงส่ายศีรษะไปมา

“ท่านเอาไปเถอะไม่ต้องทอนขอรับ ท่านรีบให้เสี่ยวเอ้อเตรียมห้องพักให้ข้าเถอะ”

“เจ้าร่ำรวยดีไอ้หนู เหตุใดไม่นำก้อนทองของเจ้าแบ่งให้แก่พวกข้าบ้างละ”

เสียงเอ่ยวาจาดังลั่นมาจากด้านหลังเมื่อหันไปมองเห็นกลุ่มชายฉกรรจ์สวมชุดสีม่วงเข้มขลิบดำแปดคนจ้องมองมาอย่างไม่วางตา มีชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งรูปร่างสูงใหญ่มีหนวดเครารกรุงรังก้าวเดินเข้ามา

“ว่าอย่างไรไอ้หนู เจ้าได้ยินที่ข้ากล่าวหรือไม่”

เนี่ยฟงหาได้สนใจยกยิ้มให้แก่เถ้าแก่

“เช่นนั้นรบกวนท่านเตรียมห้องพักให้แก่ข้าด้วยขอรับเถ้าแก่”

“ได้ขอรับคุณชาย”

เปรี้ยง! เสียงฟาดฝ่ามือลงบนโต๊ะเสียงดังลั่นบนโต๊ะมีรอยฝ่ามือประทับอยู่ ชายฉกรรจ์แสยะยิ้มจ้องมองเนี่ยฟงอย่างไม่วางตา

“บัดซบ! คิดเมินข้าอย่างนั้นรึไอ้เด็กเวร”

เนี่ยฟงยังคงไม่สนใจใช้ตะเกียบคีบน่องไก่ที่เหลืออยู่ขึ้นมา

“ยังคิดจะกินอยู่อีกรึไอ้ลูกหมา”

ชายฉกรรจ์สบถเสียงดังลั่นต่อยหมัดขวาออกมา เนี่ยฟงเอี่ยวตัวหลบไปด้านหลังใช้ตะเกียบในมือแทงไปที่หัวไหล่ด้านขวาพร้อมกับกระชากลงพื้นใช้เท้าขวากระทืบไปที่ด้านหลังของชายฉกรรจ์ เปรี้ยง! กลุ่มชายฉกรรจ์ที่เหลืออีกเจ็ดคนลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นตกใจรวมไปถึงกลุ่มต่าง ๆ ในโรงเตี๊ยม

“ผู้ใดคิดอยากได้ก้อนทองของข้าก็เข้ามา ข้ากำลังอยากออกแรงหลังอาหารอยู่พอดี”

สิ้นเสียงเนี่ยฟงยกเท้าขวากระทืบไปที่ด้านหลังของชายฉกรรจ์อีกครั้ง เปรี้ยง! เสียงกระดูกแตกดังลั่นพร้อมกับเสียงร้องโหยหวน

“บัดซบนักไอ้ลูกหมา พวกเราสังหาร”

ชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งเอ่ยวาจาออกมายังไม่ทันสิ้นเสียง เนี่ยฟงพุ่งเข้าประชิดต่อยหมัดขวาเข้าไปที่ปลายคางอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง! ชายผู้นั้นใบหน้าสะบัดกระเด็นออกไป เนี่ยฟงหมุนตัวใช้มือขวาคว้าจับแขนขวาของชายผู้หนึ่งที่กำชับดาบในมือต่อยหมัดซ้ายออกไป เปรี้ยง! เปรี้ยง! เขารีบกระชากมือขวาใช้ร่างของชายฉกรรจ์ที่คว้าจับรับคมดาบที่ฟาดฟันออกมา เนี่ยฟงรีบปล่อยมือหมุนตัวไปทางซ้ายเตะเท้าขวาไปที่ข้อมือขวาของชายฉกรรจ์ที่ฟันดาบเข้ามา เปรี้ยง! ดาบในมือกระเด็นร่วงลงพื้นเนี่ยฟงถีบเท้าพุ่งเข้าประชิดคว้าจับดาบที่ร่วงตวัดออกไปด้านหน้าคมดาบวาดผ่านลำคอ ฉับ! ศีรษะและเลือดพุ่งกระฉูด อีกสี่คนที่เหลือกำชับดาบในมือพุ่งเข้ามาล้อมตัวชายหนุ่มด้านหน้าเอาไว้

“หวังว่าในตัวพวกท่านจะเก่งกว่าคนพวกนั้นนะขอรับ”

สิ้นเสียงกล่าวเขาซัดดาบในมือออกไปด้านหน้าชายฉกรรจ์ด้านหน้าตวัดดาบในมือต้านรับ เคร้ง! เนี่ยฟงถีบเท้าพุ่งประชิดชายฉกรรจ์ทางขวามือ กระแทกข้อศอกขวาเข้าไปที่หน้าอก เปรี้ยง! เขารีบคว้าคอเสื้อหมุนตัวเหวี่ยงชายผู้นั้นรับดาบที่พุ่งมาทางซ้ายมือ เนี่ยฟงก้มตัวหลบดาบซัดฝ่ามือขวาไปที่หัวเข่าของชายฉกรรจ์ด้านหน้า เปรี้ยง! ทันทีที่ชายฉกรรจ์ด้านหน้าร่วงลงพื้นเนี่ยฟงกระโดดถีบเต็มสองเท้าไปที่หน้าอก เปรี้ยง! ใช้แรงปะทะพุ่งเข้าหาชายฉกรรจ์ที่พุ่งเข้ามา เนี่ยฟงหมุนตัวกลางอากาศใช้มือทั้งสองคว้าจับศีรษะหมุนไปทางขวามือ ใช้ร่างของชายฉกรรจ์รับดาบที่จ้วงแทงเข้ามา ทันทีที่ลงมาเหยียบพื้นเขาซัดฝ่ามือขวาไปที่ด้านหลังของชายฉกรรจ์ที่จ้วงแทงดาบเข้ามา เปรี้ยง! เสียงกระดูกสันหลังแตกดังลั่นร่วงลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้น เนี่ยฟงหันไปมองรอบโรงเตี๊ยมพร้อมกับแผ่ลมปราณออกมา

“เถ้าแก่ ห้องพักของข้าคงเตรียมเรียบร้อยแล้ว ส่วนของที่อยู่ในแหวนของคนพวกนี้รบกวนเถ้าแก่นำไปแบ่งให้คนทำความสะอาดเถอะขอรับ”

ทันใดนั้นเองได้มีพลังปราณแผ่ออกมา เนี่ยฟงแสยะยิ้มตัวสั่นสะท้านลงไปคุกเข่ากับพื้นหันไปมองโต๊ะด้านในพบเห็นกลุ่มคนสวมชุดสีน้ำเงินเข้มมีชายชราผู้หนึ่งผมยาวถึงกลางหลังแสยะยิ้มเอ่ยวาจาออกมา

“เจ้ามีความสามารถไม่น้อยไอ้หนู เจ้ารู้หรือไม่กลุ่มคนที่เจ้าสังหารไปคือกลุ่มของผู้ใด”

“หรือคนพวกนั้นเป็นคนของท่าน”

“มิผิด เจ้ากล่าวได้ถูกต้องแล้ว”

เนี่ยฟงถอนหายใจออกมาลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ หลายคนในโรงเตี๊ยมตื่นตกใจไม่น้อย มีหลายคนตื่นตกใจมากกว่าเดิมคือชายชราที่เอ่ยวาจาออกมาตอนนี้ตัวสั่นสะท้านลงไปนั่งคุกเข่าแทน ไม่ถึงสองลมหายใจกลุ่มคนสวมชุดสีน้ำเงินเข้มทั้งหมดลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้น เนี่ยฟงก้าวเดินเข้าหาอย่างช้า ๆ กลุ่มคนรอบด้านต่างพากันถอยหนี

“หากคนพวกนั้นเป็นคนของท่าน เช่นนั้นข้าคงต้องส่งท่านติดตามพวกเขา”

“ได้โปรดคุณ..”

เนี่ยฟงหาได้สนใจในสิ่งที่ชายชรากล่าวเขาฟาดฝ่ามือขวาลงไปที่ศีรษะ เปรี้ยง! ชายชราค่อย ๆ ร่วงลงไปนอนกับพื้นเนี่ยฟงรีบปลดแหวนออกมาจากมือขวาชายชราพร้อมกับหันไปมองรอบด้าน

“คนที่เหลือ รบกวนพวกท่านจัดการให้ข้าทีขอรับ แหวนในมือของพวกเขาคงพอสำหรับสินน้ำใจเล็กน้อย ”

เนี่ยฟงยกยิ้มก้าวเดินขึ้นไปบนชั้นสองพร้อมกับเสี่ยวเอ้อ ชั่วน้ำเดือดก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนดังแว่วขึ้นมา