บทที่ 400
เสียงการปะทะดังลั่นไปทั่วบริเวณ กลิ่นอายปีศาจโชยมาตามสายลมเช่นเดียวกับกลิ่นคาวเลือด ทันทีที่เนี่ยฟงมาถึงพบเห็นเศษซากชิ้นส่วนมนุษย์กระจายไปตามพื้นซงเหวินลู่ถูกชายชราผู้หนึ่งจ้วงแทงด้วยมือขวาที่หน้าอกด้านซ้ายทะลุออกไปด้านหลัง มีปีศาจร้ายรูปร่างแปลกประหลาดนับสิบตนยืนล้อมเอาไว้ มีบางตนกัดกินบางอย่างในมือ เลือดสีแดงฉานไหลออกมาจากบาดแผลร่างกายซงเหวินลู่กระตุกสองครั้ง มีดสั้นสามเล่มพุ่งเข้าหาชายชรา ฟิ้ว เขาหาได้สนใจเหวี่ยงร่างซงเหวินลู่ต้านรับ มีดสั้นพุ่งอ้อมไปด้านข้างจ้วงแทงไปที่แขนขวาของชายชรา เขารีบกระชากแขนขวาออกถีบเท้าถอยไปด้านหลัง ซงเหวินลู่หันไปมองถึงกับตื่นตกใจ
“คุณชายหนีไปชายผู้นี้เป็นระดับผู้คุม”
ซงเหวินลู่กล่าวยังไม่ทันเสร็จสิ้นปีศาจตนหนึ่งพุ่งเข้าหาสะบัดมือขวา กรงเล็บวาดผ่านศีรษะของซงเหวินลู่ขาดกระเด็นเป็นชิ้น ๆ ชายชราหันมาจ้องมองเนี่ยฟงพร้อมกับยกยิ้ม
“เป็นเจ้านั้นเองที่เป็นคนส่งแผ่นยันต์บัดซบนั้น”
พลังปราณมหาศาลแผ่ออกมาจากชายหนุ่มด้านหน้า ชายชราถึงกับขมวดคิ้วระเบิดลมปราณออกมาต้านรับ แต่ทว่าเขาเองกลับลงไปคุกเข่ากับพื้น
“เจ้า เจ้าเป็นเทพอย่างนั้นรึ”
“ข้าเป็นเพียงคนธรรมดา ผิดที่ท่านเองที่สังหารคนของข้า”
ตูม! ตูม! ตูม! มีปีศาจสามตนต้านพลังปราณไม่ไหวตัวระเบิดออกมาเสียงดังลั่น ชายชราเหงื่อหลังไหลเย็นเฉียบกัดฟันถีบเท้าขวาถอยออกไปด้านหลัง
“คิดหนีอย่างนั้นรึ”
ทักษะจิตแห่งเทพมังกรถูกใช้อย่างเต็มกำลังชายชราถึงกับยืนนิ่งค้าง เสียงสะบัดมือดังแว่วเนี่ยฟงซัดบางอย่างออกไป เป็นกงล้อสะท้านฟ้าพุ่งเข้าสังหารปีศาจที่เหลือศีรษะขาดกระเด็นร่วงลงพื้นชายชราตัวสั่นสะท้านไปด้วยความกลัว เนี่ยฟงสะบัดมือขวาเก็บกงล้อเอาไว้ในแหวนก้าวเดินเข้าหาชายชราอย่างช้า ๆ
“มาดูกันว่าข้าจะทรมานท่านอย่างไร”
ทันใดนั้นเองได้มีดาบเล่มใหญ่พุ่งมาจากบนท้องฟ้าจ้วงแทงหน้าอกชายชราทะลุออกไปด้านหลัง เลือดสีแดงฉานไหลออกมาจากบาดแผลชายชราตกตายลงไปอย่างรวดเร็ว ไม่ถึงสองลมหายใจมีชายฉกรรจ์สามคนปรากฏด้านหน้าของเนี่ยฟง แต่ละคนสวมชุดคล้ายนักพรตสีขาวมีชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งจ้องมองเนี่ยฟงอย่างไม่วางตา
“เจ้าเป็นคนสังหารปีศาจพวกนี้อย่างนั้นรึ”
เสียงเอ่ยวาจาสอบถามมาจากชายฉกรรจ์ตรงกลาง เนี่ยฟงยืนนิ่งหาได้กล่าวสิ่งใด
“ผู้อาวุโสเจินหมิงเอ่ยวาจาสอบถามเหตุใดเจ้าถึงไม่ตอบกันไอ้ลูกหมา”
ชายฉกรรจ์ด้านขวาพุ่งทะยานเข้ามาพร้อมกับต่อยหมัดขวา เนี่ยฟงโยกตัวหลบหมัดไปทางซ้ายแทงเข่าขวาไปที่หน้าท้องอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง! ชายฉกรรจ์ก้มตัวลงเนี่ยฟงง้างหมัดซ้ายต่อยเข้าไปที่ใบหน้า เปรี้ยง! ใบหน้าสะบัดกระเด็นไปทางซ้ายนอนแน่นิ่ง
“บัดซบนัก จินเต๋อ”
ชายฉกรรจ์ทางซ้ายมือพุ่งเข้าหาชายหนุ่มด้านหน้าพร้อมกับกวัดแกว่งดาบในมือ ทันใดนั้นเองมีเสียงตะโกนดังลั่น
“หยุดมือจินซุย เป็นน้องของเจ้าที่วู่วามเองเจ้าจะสังหารเขาอย่างนั้นรึ”
จินซุยฉุดรั้งดาบในมือตวัดกลับเก็บดาบเอาไว้รีบพุ่งเข้าไปดูอาการของจินเต๋อ ชายผู้ถูกเรียกขานว่าผู้อาวุโสเจินหมิงก้าวเดินออกมาพร้อมกับนำป้ายไม้ออกมายื่นให้ชายหนุ่มด้านหน้ามีอักษรจันทร์เสี้ยวและปราบมารสลักอยู่ตรงป้ายไม้
“ข้ามีนามว่าเจินหมิงเป็นผู้คุมกฏจากสำนักจันทร์เสี้ยว ทั้งสองคนที่ติดตามข้ามามีนามว่าจินซุยส่วนคนที่เจ้าปะทะด้วยมีนามว่าจินเต๋อ พวกเราทั้งสามสืบหาชายชราผู้นี้มานานหลายปีแล้ว ต้องขอบคุณเจ้าไม่น้อยที่จับตัวมันได้”
เนี่ยฟงก้มศีรษะคารวะ
“ข้ามีนามว่าเนี่ยฟงชายชราผู้นี้สังหารคนที่ข้ารู้จัก”
เจินหมิงหันไปมองรอบด้านปีศาจจำนวนไม่น้อยถูกสังหารโดยการตัดศีรษะอีกทั้งยังสามารถกดดันให้ชายชราถอยหนี
“เจ้ามีความสามารถไม่น้อย สนใจเข้าร่วมกับสำนักจันทร์เสี้ยวของข้าหรือไม่”
“ต้องขอบคุณผู้อาวุโสที่เชื้อเชิญ แต่ข้าไม่คิดจะเข้าร่วมกับกลุ่มใดขอรับ”
เจินหมิงหันไปมองจินเต๋อและจินซุย เขาสะบัดมือขวาเก็บป้ายไม้โยนบางอย่างให้แก่เนี่ยฟง มันคือป้ายหยกขนาดเล็กมีอักษรจันทร์เสี้ยวสลักอยู่
“หากพบเจอกลุ่มคนของสำนักจันทร์เสี้ยวเข้าตรวจค้นเจ้าก็เพียงแค่แสดงป้ายหยกก็พอ”
เนี่ยฟงก้มศีรษะคารวะ
“ขอบคุณผู้อาวุโสมากขอรับ”
“ดี หากไม่มีสิ่งใดแล้วพวกข้าขอตัว”
เมื่อกล่าวสิ้นเสียงของเจินหมิงจินซุยพยุงจินหมิงลุกขึ้นไม่ถึงสามลมหายใจทั้งสามก็ถีบเท้าพุ่งทะยานขึ้นบนท้องฟ้า ปรากฏสัตว์อสูรประเภทนกตัวใหญ่หลังจากนั้นนกตัวนั้นก็พุ่งทะยานออกไปอย่างเร่งรีบ เนี่ยฟงเดินเข้าไปปลดแหวนของชายชราเก็บเอาไว้ในแหวนเขาเดินสำรวจโดยรอบอีกครั้งพบว่าซงเหวินลู่เดินทางมาพร้อมกับกลุ่มคนจำนวนหนึ่ง หลังจากปลดแหวนออกมาจากซากศพเนี่ยฟงจึงตัดสินใจออกเดินทางอีกครั้ง
ผ่านไปอีกสี่วันเนี่ยฟงก็พบหมู่บ้านขนาดใหญ่ด้านหน้าสภาพถูกทำลายไปเกือบครึ่ง ซากศพเกลื่อนพื้นกลิ่นเหม็นเน่าโชยมาตามสายลม เมื่อเข้ามาตรวจสอบด้านในเนี่ยฟงแผ่ลมปราณตรวจสอบไม่พบผู้คนที่ยังมีชีวิตแม้แต่น้อย เขาจึงเดินสำรวจภายในหมู่บ้านความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่วบริเวณไม่นานแสงอาทิตย์เริ่มลาลับขอบฟ้าเขาจึงตัดสินใจพักในหมู่บ้าน เขาเลือกบ้านหลังหนึ่งที่สภาพโดยรอบยังไม่ถูกทำลายมากนัก เมื่อเข้ามาด้านในเนี่ยฟงแผ่ลมปราณตรวจพบบางอย่างถูกซ่อนใต้บ้านหลังนี้ ประกายสายฟ้าพุ่งออกไปจากมือขวาหายไปที่พื้นบ้านไม่ถึงสองลมหายใจปรากฏวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีทองออกมา เนี่ยฟงจ้องมองไม่ถึงสิบลมหายใจเขาสะบัดมือขวาประกายสายฟ้าพุ่งหายเข้าไปที่วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีทองไม่นานอักษรด้านในก็เปลี่ยนเป็นสีฟ้าทั้งหมด ฝ่ามือขวาถูกซัดลงพื้นเสียงดังลั่น เปรี้ยง! พื้นบ้านยุบตัวลงเห็นกล่องเหล็กวางเอาไว้ ทันทีที่เปิดกล่องเหล็กออกมาพบเห็นคัมภีร์และมีดสั้นอย่างละหนึ่งเล่ม หน้าปกคัมภีร์เขียนอักษรโบราณเอาไว้ส่วนมีดสั้นมีอักษรโบราณสลักเอาไว้เช่นกัน เขารีบเก็บทั้งสองเอาไว้ในแหวนหลังจากนั้นจึงนั่งโครจรลมปราณ
ทันทีที่ความมืดมิดเข้าปกคลุมเนี่ยฟงเริ่มสัมผัสบางอย่างด้านนอก ซากศพเริ่มมีการขยับตัวอย่างแปลกประหลาดเขารีบออกมาจากบ้านเพื่อสำรวจ ซากศพที่เกลื่อนพื้นในตอนแรกเริ่มมีการขยับตัวมีบางคนร้องคำรามออกมาไม่ถึงสามลมหายใจซากศพทั้งหมดพุ่งเข้าหาเนี่ยฟงอย่างดุร้าย เกราะสายฟ้าปรากฏออกมาเป็นฐานเนี่ยฟงถีบเท้าพุ่งทะยานลอยอยู่บนท้องฟ้าเหนือหมู่บ้าน เสียงสะบัดมือดังแว่วเนี่ยฟงกำชับดาบในมือแน่นเขาแผ่ลมปราณออกจากร่างนานนับสิบลมหายใจประกายสายฟ้าพุ่งออกมาจากดาบ เนี่ยฟงฟาดฟันดาบลงไปด้านล่าง เปรี้ยง! ตูม!! หมู่บ้านขนาดใหญ่ถูกทำลายลงภายในพริบตาพร้อมกับฝูงซากศพ ฝุ่นควันค่อย ๆ ถูกพัดจางหาย พื้นที่หมู่บ้านกลายเป็นรอยปราณดาบลึกลงไป เนี่ยฟงรีบสร้างม่านพลังขึ้นมาบดบังตัวเองเพราะเขาตรวจพบว่ามียอดฝีมือกลุ่มใหญ่พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว เกือบครึ่งเค่อสัตว์อสูรนกตัวใหญ่พุ่งทะยานเข้ามาอย่างเร่งรีบมีชายฉกรรจ์ห้าคนยืนอยู่บนหลังของมัน ไม่นานทั้งห้าพุ่งลงไปสำรวจด้านล่าง เสียงสบถดังลั่นมาจากชายฉกรรจ์ผู้หนึ่ง
“บัดซบเป็นฝีมือผู้ใดกัน หม่าฟู่เฉินใช่หมู่บ้านแห่งนี้หรือไม่ที่เจ้านำของสำคัญของหัวหน้ามาซ่อนที่นี่”
“เป็นที่นี่แน่นอนขอรับ ข้าจดจำหมู่บ้านที่ข้าโตมาได้อย่างดี ข้านำมันมาซ่อนเอาไว้ที่บ้านเดิมของข้าอีกทั้งข้ายังมีชุดอักขระศักดิ์สิทธิ์เอาไว้ป้องกันเพียงแต่ว่าที่นี่ถูกทำลายลงไปแล้ว เราจะเป็นอย่างไรดีพี่ใหญ่หลิ่วฉิง”
“เก็บเรื่องนี้เอาไว้อย่าได้กล่าวสิ่งใดอีกหวังว่าสิ่งนั้นมันจะถูกทำลายไปพร้อมกับหมู่บ้านแห่งนี้ หาไม่เช่นนั้นแล้วพวกเราคงต้องถูกสังหาร”
เนี่ยฟงแสยะยิ้มนั่งฟังที่ชายฉกรรจ์ทั้งห้ากล่าวออกมาเกือบชั่วยาม ไม่นานคนทั้งห้าก็พุ่งทะยานจากไปพร้อมกับสัตว์อสูรนก
