ตอนที่ 4 สมัครงาน
ตอนที่ 4 สมัครงาน
“ลุงไม่ชอบกิน แต่พี่ชายตัวน้อย (เสี่ยวเกอเกอ) ของบ้านลุงชอบมันมาก” อวี่หนานเฉิงพูด หยิบกล่องช็อกโกแลตจากกระเป๋าออกมา ซึ่งเป็นของยี่ห้อนี่เช่นกัน
“ลุงซื้อกล่องช็อกโกแลตให้พี่ชายตัวน้อยของลุงเต็มไปหมด ลุงจะให้หนูกล่องหนึ่งน่ะ”
ว้าว!
เซิ่งเสี่ยวซิงเห็นกล่องที่เต็มไปด้วยช็อกโกแลต ดวงตาของเธอสว่างวาบและตื่นเต้นสุด ๆ“แต่ แต่แม่หนูบอกว่าหนูไม่สามารถรับของจากคนอื่นเฉย ๆ ได้”
“แต่....” ดวงตาดำของเสี่ยวซิงซิงกลอกไปมา และเธอก็เขย่งปลายเท้าขึ้นไปหอมแก้มอวี่หนานเฉิงฟอดใหญ่ จากนั้นก็หยิบกล่องช็อกโกแลตมา“เอาแบบนี้แหละ!”
อวี่หนานเฉิงตกตะลึง ริมฝีปากบางของเขาเผยอขึ้นเล็กน้อย
ผู้ช่วยปาดเหงื่อ มองเวลาและเตือนอวี่หนานเฉิง“ประธานยู่ ...ถึงเวลาแล้วครับ”
“อืม ลุงไปก่อนนะ แม่หนูน้อย” อวี่หนานเฉิงลุกขึ้น จากไปกับผู้ช่วย
“บ้าย บาย!” เซิ่งเสี่ยวซิงโบกมือน้อยให้แผ่นหลังเย็นชานั้น
ว้าว ลุงคนนี้หล่อและใจดีมาก!
“เซิ่งเสี่ยวซิง!”
เมื่อได้ยินเสียงร้องด้วยความโกรธของผู้หญิงด้านหลังเธอ เซิ่งเสี่ยวซิงก็หน้ามู่
วินาทีต่อมา ผู้หญิงคนนั้นก็เดินมา ยกข้อมือบางขึ้น และตีก้นน้อย ๆ อย่างแรงด้วยสีหน้าโกรธเคือง“แม่บอกให้ลูกรอตรงนั้น ทำไมลูกถึงไม่อยู่กับที่?”
“โอ้ย แม่ อย่าตีสิ หนูเจ็บนะ!” จริง ๆ แล้ว มันไม่เจ็บเลย เซิ่งเสี่ยวซิงแกล้งทำเป็นเกร็งตูและตะโกน“ช็อกโกแลตหนูตก หนูจึงวิ่งมาหยิบ”
เมื่อเห็นว่าลูกของเธอถือกอดกล่องช็อกโกแลตไว้ในอ้อมแขน เซิ่งอั้นหรานก็หยิบมา“ลูกไปเอามาจากไหน?”
เซิ่งเสี่ยวซิงแหย่นิ้วตัวเอง“มีลุงหน้าตาดีเห็นว่าหนูน่ารักและให้หนูมา!”
“ให้ลูก? ทำไมลูกไม่ไปกับคนอื่นเลยละ?” เซิ่งอั้นหรานยิ่งโกรธ เธอยกมือขึ้น อยากตีตูดเซิ่งเสี่ยวซิงอีก เซิ่งเสี่ยวซิงร้องและรีบเอามือปิดไว้
สาวน้อยใช้ลูกไม้ตามปกติ กะพริบดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอใส่เซิ่งอั้นหราน“แม่ ซิงซิงรู้ว่าผิด หนูจะกลับไปยืนจ้องกำแพงสามนาที”
“สิบนาที!”
“อิ๋งอิ๋งอิ๋ง สิบนาทีนานไป แม่ไม่รู้สึกสงสารซิงซิงบ้างเลยเหรอ!”
“ถ้ายังเถียงแม่จะเพิ่มเวลา!’
เซิ่งเสี่ยวซิงไม่กล้าพูดอีก เธอปิดปากน้อย ๆ และจับมือของเซิ่งอั้นหรานอย่างเชื่อฟัง
...
หลังผ่านไปห้าปี การเปลี่ยนแปลงในหนานเฉิงก็มากจนเธอจินตนาการไม่ได้ ตึกสูงเรียวกันจนบดบังทัศนียภาพไปหมด
วันต่อมา เซิ่งอั้นหรานตื่นแต่เช้า หลังกล่อมเซิ่งเสี่ยวซิงให้หลับ เธอก็ไปเรียกแท็กซี่ที่หน้าชุมชน ตรงไปกลุ่มเซิ่งถังในใจกลางเมือง
วันนี้เป็นวันสัมภาษณ์ที่กลุ่มเซิ่งถังจะจัดขึ้นทุกสามเดือน ผู้คนต่างเข้าออกที่ประตูกระจกหมุน
“เห้ รอด้วย รอฉันด้วย!”
เมื่อเห็นว่าประตูลิฟต์กำลังจะปิด เซิ่งอั้นหรานก็รีบวิ่งด้วยส้นสูง กัดฟัน พุ่งเข้าไปก่อนประตูลิฟต์ปิด
“ขอโทษนะ ขอโทษ ฉันมาที่นี่...อ้า!”
เธอวิ่งมาเร็วเกินไป ส้นสูงของเธอจึงพลิกและเธอก็เซไปข้างหน้า
เซิ่งอั้นหรานดูเหมือนจะแตะกับเนื้อผ้าลื่นด้วยสองมือ และเผอิญคว้ามันอย่างแรง จากนั้น ทั้งหน้าของเธอก็ฝังเข้ากับหน้าอกของใครก็ไม่รู้ กลิ่นฮอร์โมนรุนแรงทำให้เธอมึนหัว
