บทที่ 4 ย่านโคมแดง (ฟรี)
บทที่ 4
ย่านโคมแดง
ชาวคูร์กันนั้นแทบจะไม่ถูกเรียกด้วยชื่อของพวกเขาเลย ผู้คนทั่วทวีปส่วนใหญ่แล้วจะดูถูกและเหยียดหยามพวกเขา โดยจะมองพวกเขาเป็นพวกคนเถื่อนเหมือนอสูรร้าย เพราะเป้นที่รู้กันว่าเผ่าพันธุ์ของพวกเขานั้นได้รับการถ่ายทอดสายเลือดมาจากสัตว์ป่า ซึ่งโดยธรรมชาติของมันแล้วจะเป็นพวกไร้มนุษยธรรมและไร้มารยาท พวกมันเป็นสัตว์อันตรายที่มักจะหุนหันพลันแล่นทำอะไรตามใจและใช้เพียงสัญชาตญาณ
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผู้คนต่างก็อิจฉาจากพวกเขา นั่นคือความสามารถทางกายภาพและความรูปลักษณ์อันงดงามของพวกเขา ความดุร้ายที่ซุกซ่อนอยู่ใต้ผิวหนังไม่สามารถลบล้างรูปลักษณ์อันโดดเด่นที่เหล่าเทพเจ้าได้มอบให้
ด้วยความแตกต่างนี้ทำให้พวกเขาได้รับความนิยม แต่ในหมู่ทาสนั้น ชนชั้นทาสที่ดีที่สุดก็ยังเป็นชาวคูร์กันเสมอ แม้แต่ในเอสเทีย ถึงแม้การค้าทาสจะเป็นสิ่งที่ผิดกฎหมาย แต่พวกเขาก็ถูกนำมาค้าขายกันอย่างลับๆ เรื่อยมา
อันที่จริง เจ้าหญิงลีอาห์เองก็เคยเห็นชาวคูร์กันหลายคนที่ถูกนำมาขายเป็นทาส แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เธอได้เห็นชาวคูร์กันที่มีออร่าสง่า
จิตใจของเธอเริ่มหม่นหมอง แต่เธอมั่นใจอยู่อย่างหนึ่ง ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเธอไม่เหมาะกับการเป็นทาสแห่งความใคร่ ความรู้สึกที่แผ่ออกมาจากกายเขา ทำให้เธอจิตนการได้เลยว่าเขากำลังดูถูฏเหยียดหยามเธอจากการมองมาจากด้านบนของเธอ
“…”
ลีอาห์ก้าวถอยหลังไปตามสัญชาตญาณ ไม่นานเธอก็รู้สึกได้ว่าหลังของเธอแตะเข้าที่ผนังแล้ว ความรู้สึกเย็นยะเยือกแล่นไปตามกระดูกสันหลังของเธอ
จากมุมมองของเธอแล้วชายคนนั้นกำลังมองดูเธอด้วยความสนุกสนาน เขาค่อยๆ เดินเข้ามาอย่างช้าๆ เข้ามาใกล้จนร่างกายของทั้งสองจะแนบชิดติดกัน เธอตื่นตระหนกและรู้สึกหายใจไม่ค่อยสะดวก แต่ก็ทำได้เพียงยืนนิ่งๆ ในที่ของเธอ
ด้วยนิ้วยาวเพียงนิ้วเดียว ชายคนนั้นก็ได้เลิกหมวกของลีอาห์ออกจากศรีษะของเธอได้อย่างง่ายดาย เขาเป็นคนที่มีประสาทสัมผัสที่ดีเยี่ยมและไม่มีอะไรที่ดูแปลกประหลาดออกไปจากสายตาของเขาแล้วเขาจะไม่รู้ตัว เขาขมวดคิ้วเมื่อได้พบกับวิกผมสีน้ำตาลเข้มราคาถูกที่ลีอาห์สวมอยู่ และเขาก็ได้ดึงมันออกในทันที ผมสีเงินเป็นประกายของลีอาห์ก็ม้วนตกลงมาอย่างแผ่วเบาลงไปจนถึงเอวของเธอ
ดวงตาสีทองของเขาจ้องมองมาที่เธอ สายตาที่เร่าร้อนของเขาที่ดูเหมือนอยากจะฉีกกระชากเสื้อผ้าของเธอและพาเธอไปในสถานที่ที่เขาต้องการ ถึงแม้เธอจะยังส่วมเสื้อผ้าอยู่แต่ด้วยสายตาคู่นั้นที่มองมาทำให้เธอรู้สึกเหมือนเปลือยเปล่าอยู่ไม่มีผิด
ต้นคอเรียวสวย กระดูกไหปลาร้าที่มองเห็นเล็กน้อยผ่านเสื้อที่ยับหย่น และเนินหน้าอกเล็กๆ ที่กระเพื่อมขึ้นลงอย่างช้าๆ ในขณะที่เธอหายใจ ชายคนนั้นมีประสบการณ์กับเรื่องเหล่านี้มามากมาย มันไม่ยากเลยที่จะตระหนักได้ว่าผู้หญิงที่เขากำลังต้อนจน จนมุมนั้นไม่ใช่แค่คนธรรมดาสามัญชนอย่างแน่นอน
“ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงสวยๆ อย่างคุณจะมาเที่ยวที่ย่านโคมแดงแบบนี้ หรือว่าบางทีกับพวกขุนนางนั้นมันไม่ทำเร้าใจพอสำหรับเจ้ารึ ?”
ลีอาห์ยืดไหล่ขึ้นตรง แทนที่จะปฏิเสธ เธอเปิดริมฝีปากอย่างช้าๆและพูดในสิ่งที่เธอคิดออกไป “ดูเหมือนว่าเจ้าจะยังไม่รู้จุดประสงค์ของข้าที่ตามเจ้ามานะ …”
เธอจ้องมองไปที่เขาและรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะตาย เธอตามมาผิดคน! แต่เธอจะอธิบายให้เขาฟังได้อย่างไรว่าทั้งหมดนี่มันเป็นความผิดพลาดของเธอโดยไม่เปิดเผยว่าเธอเป็นใคร ?
" จุดประสงค์? " ริมฝีปากของเขาเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเยาะเย้ยและเข้าใจถึงแรงจูงใจของเธออย่างเต็มที่
“มีอะไรผิดมากนักรึไงกัน? ข้าก็แค่ออกมาหาเรื่องสนุกๆทำก็แค่นั้นเองและเพื่อที่ว่าจะได้ไม่มีใครจำข้าได้ ข้าก็จำเป็นที่จะต้องปลอมตัวออกมา”
“….”
เขาพูดไม่ออก นี่ทุกวันนี้พวกขุนนางพยายามทำตัวอ่อนน้อมมีมารยาทแต่พอลับหลังก็แอบปลอมตัวมาในสถานที่แบบนี้เหรอ ? เธอต้องกำลังปกปิดอะไรบางอย่าง
แม้ว่าเขาจะมีคำถามที่เขาอยากจะถามมากมาย แต่เขาก็จะไม่กดดันเธออีกต่อไป ในทางกลับกันเพราะความเงียบที่เกิดขึ้นทำให้ลีอาห์เริ่มสั่นสะท้านไปทั้งตัว หัวใจของเธอเต้นแรงซึ่งเห็นได้จากหน้าอกของเธอที่กระเพื่อมอย่างแรง เธอรู้ว่าตอนนี้หน้าของเธอต้องแดงจนเหมือนมะเขือเทศแน่ๆ
ด้วยความเขินอาย เธอจึบหลบตามองลงต่ำ บางทีชายคนนี้อาจจะกำลังมองหาสิ่งบันเทิงในค่ำคืนนี้อยู่ก็เป็นไปได้ ซึ่งในสถานการณ์ในตอนนี้ เธอที่คิดว่าเขาคงเป็นชายขายตัว ด้วยภาษากายของเขาบอกเธอว่าเขาคงยังไม่มีทางที่จะยอมปล่อยเธอไปในเร็วๆ นี้อย่างแน่นอน
ในที่สุดลีอาห์ก็ตัดสินใจดำเนินการต่อไปอย่างเงียบๆ หลังจากผ่านค่ำคืนนี้ไปยังไงเธอก็ไม่มีวันได้เจอเขาอีก หากนี่จะเป็นหนึ่งในราคาที่ต้องจ่ายเพื่อที่จะได้ทำลายราชวงศ์ ไม่ว่าจะเป็นอะไรที่เธอต้องทำมันก็ไม่สำคัญอีกต่อไป
เธอกำชายกระโปรงไว้ด้วยมือที่สั่นเทา ตั้งแต่แรกเริ่มเธอนั้นมีความตั้งใจที่แน่วแน่ที่จะทำเช่นนี้แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเธออาจตายได้ ดังนั้น เมื่อมาถึงจุดๆ นี้แล้วมันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะต้องกลัว
ขณะที่เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ และสบตาเขา เธอสังเกตเห็นรูม่านตาสีทองของเขาเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ และเธอก็เริ่มเปิดปากเล็กไปอย่างไม่รู้ตัว มันช่างเป็นภาพที่น่าทึ่งสำหรับเธอ
เธอเริ่มหลงเสน่ห์ในดวงตาของเขาไปโดยไม่รู้ตัว เธอลืมเวลาที่ได้ผ่านล่วงเลยไป แต่แล้วจู่ๆ เมื่อมีเสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นมันก็ทำให้เธอรู้สึกตัว
จากนั้นลีอาห์ก็ผลักไปที่หน้าอกของเขาและพยายามเว้นระยะห่าง แต่อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่อาจสู้กับแรงของเขาได้ เขานั้นแทบจะไม่ขยับเลย เขายิ้มไปในขณะที่ได้เฝ้ามองเธอดิ้นรน
เขากำลังสนุกกับการกระทำเช่นนี้ เธอเองก็จ้องเขม่งไปที่เขา
“อย่าหลงตัวเองเกินไปล่ะ ข้าแค่มองหาใครสักคนที่จะมีเซ็กส์ด้วยแล้วจ่ายเงินให้” เธอพูดออกมาด้วยความขุ่นเคืองอย่างเห็นได้ชัดจากในน้ำเสียงของเธอ ในสายตาของเขาเธอไม่ใช่ผู้หญิงแรงอะไร แล้วทำไมเธอถึงทำเหมือนว่าเธอเป็นอย่างนั้นล่ะ?
ชายคนนั้นทำเพียงแค่หัวเราะเบากับความโผงผางของเธอ จากนั้นเขาก็ถามกลับไปด้วยความสนุก “งั้นข้าก็ควรเรียกเจ้าว่านายหญิงดีไหม?”
เธอกัดฟันและเริ่มปลดชุดของเธอออกด้วยมือที่สั่นเทา เธอแค่อยากให้เรื่องนี้จบลงไปไวๆ ขณะที่เธอพยายามถอดเสื้อผ้า ผู้ชายคนนั้นก็เข้ามากระซิบที่ข้างหูของเธอ ทำให้มือที่กำลังถอดเสื้อผ้าอยู่หยุดนิ่งทันที
“ข้าควรจะเป็นคนทำอย่างนั้นมากกว่านะ”
ก่อนที่เธอจะทันท้วง ชายคนนั้นก็ได้ใช้มือที่ใหญ่ของเขาก็ยกร่างของเธอขึ้นอย่างง่ายดาย ชายคนนั้นทำกับเธอราวกับว่าเธอเป็นเพียงแค่เด็กตัวเล็กๆ คนนึงเท่านั้น!
เธอกอดอกตัวเองและมองเขาด้วยความเขินอาย
" เจ้ากลัวไหม? " เขาถามเธอ
ไม่ทันที่จะได้ยินคำตอบของเธอ เพราะทันทีที่เขาพูดจน เขาก็โยนเธอลงไปที่เตียงและขึ้นไปคร่อมบนตัวเธออย่างรวดเร็ว เตียงลั่นดังเอี๊ยดจากน้ำหนักของพวกเขาทั้งคู่ นิ้วเรียวยาวของเขาจับไปที่คางของลีอาห์และนิ้วหัวแม่มือถูไปที่ริมฝีปากล่างที่อวบอิ่มของเธอ
“ทำไมเจ้าถึงกล้ามาที่นี่”
เสียงที่ดังก้องอยู่ในหูของเธอทำให้ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อย ถึงกระนั้นการข่มขู่ของเขาก็ไม่สามารถทำลายความตั้งใจของเธอและเหตุผลที่เธอมายังที่นี่ ตัวเธอเป็นของตัวเธอเอง
“แค่ทำตามที่ข้าบอกให้เจ้าทำก็แค่นั้น” เธอยักคิ้วข้างหนึ่งและแสร้งทำเป็นกล้าหาญ “อย่ากังวลไปเลย ข้าสัญญาว่าจะจ่ายเงินให้คุณ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ชายคนนั้นก็กระซิบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ดวงตาของเขาบ่งบอกถึงความชั่วร้าย “อ้าขาของเจ้าสิ”
------------------------------------------------------------
