ตอนที่ 8 : อะไรจะโชคไม่ดีได้ขนาดนี้!

เกรย์ยังคงยิ้มด้วยท่าทางงี่เง่า ชายคนนั้นมองมาที่เขาราวกับเขาเสียสติไปแล้ว เขาเพิ่งพบว่าเกรย์เป็นคนเพี้ยน

“หยุดยิ้มและฟังฉันก่อน ฉันจะไปจากที่นี่เร็วๆนี้แล้ว มีสิ่งที่นายต้องระวัง”

ชายคนนั้นพยายามเปลี่ยนบรรยากาศให้กลับมาจริงจังอีกครั้ง

"โอเค ฉันกำลังฟังอยู่"

เกรย์พยายามสงบสติอารมณ์เมื่อสังเกตเห็นว่าผู้ชายคนนั้นจริงจังแค่ไหน

'เขาจะไปเร็วๆนี้งั้นหรอ เขาจะไปไหน?' เกรย์คิดในใจ

"การทำความเข้าใจแต่ละธาตุไม่ง่ายอย่างที่คิด เพื่อให้นายสามารถควบคุมธาตุได้อย่างสมบูรณ์แบบ นายต้องรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับธาตุนั้นๆ และนายต้องเป็นหนึ่งเดียวกับธาตุ การเป็นหนึ่งเดียวกับธาตุนั้นเป็นระดับสูงสุดของความเข้าใจ แม้ว่านายจะยังอยู่ห่างไกลจากระดับนี้ก็ตาม"

ชายคนนั้นมองไปที่เกรย์ก่อนจะพูดต่อ

"นายควรรู้ด้วยว่ายิ่งนายเข้าใจธาตุได้มากเท่าไหร่ ความเร็วในการฝึกฝนของนายก็จะเร็วขึ้นเท่านั้น"

เกรย์ฟังอย่างตั้งใจ และรู้สึกมึนงงกับสิ่งที่เขาได้ยิน

"ท่านหมายความว่าฉันแตกต่างจากคนอื่นๆที่มีความสามารถคงที่สำหรับธาตุที่มีอยู่แล้ว ฉันจึงต้องพยายามเข้าใจมันและพัฒนามันอย่างนั้นหรอ"

"ใช่ นั่นคือประเด็น แน่นอนมันจะเพิ่มขึ้นได้ก็ต่อเมื่อนายมีความเข้าใจในธาตุดังกล่าวสูงขึ้น"

เขาอธิบายอย่างอดทนเหมือนครูที่อธิบายให้นักเรียนฟัง

เกรย์ดูเคร่งขรึม และเริ่มมีความรู้สึกว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะเข้าใจธาตุต่างๆ

เมื่อชายคนนั้นเห็นหน้าตาที่เปลี่ยนไปของเกรย์ เขาก็เริ่มมีความคิดที่แตกต่างไปจากเดิม

'ดูเหมือนว่าในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่าจะต้องเจอกับเรื่องยากแค่ไหน' เขาพยักหน้าเห็นด้วยในใจ

"ตอนนี้นายสามารถเริ่มฝึกฝนได้จริงๆแล้ว นายเกิดมาพร้อมกับความสัมพันธ์ทุกธาตุ"

ชายคนนั้นกล่าว

เกรย์มีความสุขมากเมื่อเขาได้ยินเรื่องนี้ ในที่สุดเขาก็สามารถควบคุมธาตุได้เหมือนคนอื่นๆ สิ่งนี้ทำให้เขาสงบจิตใจได้แล้ว เพราะอย่างน้อยตอนนี้เขาจะไม่ได้เริ่มตั้งแต่ต้นใหม่เมื่อเขาต้องการเริ่มทำความเข้าใจแต่ละธาตุ

"ยิ่งนายเข้าใจธาตุมากเท่าไหร่ ความเร็วในการฝึกฝนของนายก็จะเพิ่มขึ้นเร็วขึ้นเท่านั้น นั่นหมายความว่าหากนายสามารถเข้าใจธาตุได้สองธาตุ ความเร็วในการฝึกฝนของนายก็จะเพิ่มเป็นสองเท่าเช่นกัน"

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่สงบลงเล็กน้อย

เมื่อเกรย์ได้ยินดังนั้นเขาก็รู้สึกดีใจ

“นั่นหมายความว่า ฉันจะพัฒนาได้เร็วขึ้นไม่ใช่เหรอ?”

เกรย์ถามเพื่อให้แน่ใจว่าเขาได้ยินถูกต้อง

"ใช่ นายจะพัฒนาได้เร็วขึ้น"

ชายคนนั้นตอบ

"ฮ่าๆๆ"

เกรย์หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง นี่เป็นความประทับใจที่ดีที่เขาสร้างขึ้นด้วยตัวเอง

ชายคนนั้นจ้องมองไปที่เกรย์ และไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะเปลี่ยนท่าทางได้เร็วขนาดนี้

'เฮ้อลืมไปเถอะ เขาเป็นแบบนี้อยู่แล้ว' เขารู้สึกเหนื่อยล้าจากการสนทนากับเด็กหนุ่มคนนี้

หลังจากที่เกรย์สร้างจินตนาการอันป่าเถื่อนของเขาเสร็จเขาก็แต่งตัวอย่างรวดเร็ว

"ผู้อาวุโส ท่านบอกว่าท่านจะไปเร็วๆนี้งั้นหรอ"

เกรย์ถาม

"ใช่แล้ว ฉันเป็นแค่จิตวิญญาณ ฉันตายไปนานแล้ว"

ชายคนนั้นตอบอย่างสงบโดยไม่มีอารมณ์ใดๆ ความตายเป็นสิ่งที่แม้แต่เทพก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ถ้าหากพวกเขาจะถูกปล่อยให้อยู่ตามลำพังพวกเขาก็สามารถมีชีวิตอยู่ได้เกือบตลอดไป แต่สงครามก็เป็นส่วนที่โหดร้ายและขมขื่นของโลก

"ท่านตายแล้ว?"

มุมมองเกรย์เกี่ยวกับชีวิตถูกทำลายอีกครั้ง

"นายไม่ต้องพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว ตอนนี้ฉันจะบอกวิธีใช้พื้นที่นี้ให้กับนายอย่างสมบูรณ์"

ชายคนนั้นค่อยๆอธิบายให้เกรย์ฟัง

เกรย์ตั้งใจฟังอย่างเต็มที่ เขารู้ว่าเมื่อผู้อาวุโสคนนี้หายตัวไปเขาก็จะไม่ได้พบกับเขาอีก เขารู้สึกแย่แต่นี่ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนั้น

เกรย์จำวิธีใช้พื้นที่โกลาหลได้แล้ว มันไม่ได้ยากขนาดนั้น จริงๆสิ่งที่เขาต้องทำคือการนึกถึงธาตุที่เขาต้องการจะเข้าใจ และเขาจะเห็นมันเอง นอกจากนี้ยังมีวัตถุที่ใช้สำหรับตรวจสอบพรสวรรค์ของเขาอีกด้วย มันก็เหมือนกับที่เขาเห็นตอนไปสอบแต่มันซับซ้อนกว่าอันนั้น

"นั่นคือทั้งหมดที่นายต้องรู้ จำไว้ว่าสิ่งนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย และนายต้องระวังเสมอว่านายจะแสดงธาตุต่างๆให้คนเห็นได้มากแค่ไหน นายสามารถแสดงได้หลายแบบแต่ไม่สามารถมากเกินไป เพราะหากนายทำแบบนั้นนายจะต้องประหลาดใจว่าความโลภของคนสามารถผลักดันให้คนทำเรื่องที่เลวร้ายได้เสมอ”

เขาเตือนเกรย์ด้วยความจริงใจ

"ครับผู้อาวุโส ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง"

เกรย์โค้งคำนับชายคนนั้นอย่างสุดซึ้ง

ชายคนนั้นมองไปที่เกรย์ด้วยสายตาให้กำลังใจ

“ฝึกให้ดี อ้อ! และอย่าลืมฝึกร่างกายของนายด้วย อย่าปล่อยให้ธาตุมาทำลายนาย เพราะนั่นจะเป็นเส้นทางที่ผิด”

เขาพูดในขณะที่ค่อยๆจางหายไป

"เข้าใจแล้ว ฉันชินกับมันแล้ว ตอนนี้ฉันไม่สามารถใช้ชีวิตไปวันๆด้วยการฝึกซ้อมเล็กๆน้อยๆได้อีกต่อไปแล้ว"

เกรย์พูด

“แล้วฉันจะออกไปได้ยังไง”

เกรย์รีบถาม มันจะน่าอายถ้าเขาไม่สามารถออกจากที่ว่างนี้ได้

“เพียงแค่ทำแบบนี้ นายก็จะออกไปได้แล้ว”

เขาพูดพร้อมกับส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม

'เป็นเด็กหนุ่มที่น่าสนใจอะไรอย่างนี้'

"โอเค ผู้อาวุโสดูแลตัวเองด้วย"

เกรย์อยากจะอวยพรให้เขา เกรย์ยิ้มเขินขณะโบกมือลาเขา

ชายคนนั้นหัวเราะเมื่อเห็นสิ่งนี้ ก่อนจะจางหายไปอย่างสมบูรณ์

เกรย์มองไปที่สถานที่ที่ชายคนนั้นจางหายไปด้วยความเศร้าโศก

เขาอยู่ในมิติโกลาหลสักพักก่อนจะออกไปและกลับสู่โลกแห่งความจริง เมื่อเขากลับมาเขาก็มองไปรอบๆอย่างสงบ เขารู้ว่านับจากวันนี้ชีวิตของเขาจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

"เดี๋ยวก่อนฉันดูธาตุของฉันหน่อยดีกว่า"

ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงธาตุ และเดินกลับเข้าไปในมิติโกลาหล

เกรย์ยืนอยู่ตรงหน้าก้อนหินอย่างประหม่า เขารอมา 3 ปีแล้ว เขาโดนคำด่าว่ามานับไม่ถ้วนตลอดจนถึงทุกวันนี้ ด้วยความคาดหวังเขาจึงวางมือลงบนก้อนหิน เช่นเดียวกับสิ่งที่เขาประสบในครั้งสุดท้ายเขารู้สึกได้ถึงพลังงานที่ไม่รู้จักเข้าสู่ร่างกายของเขา

หลังจากที่มันไหลเวียนรอบร่างกายของเขาแล้ว มันก็กลับไปที่ก้อนหิน

เกรย์อดทนรอเพื่ออ่านผล หลังจากนั้นหนึ่งนาทีหินก็สว่างขึ้น

เกรย์ขบกรามแน่นเมื่อเห็นผล หัวใจของเขาหยุดเต้นไม่ได้

"บ้าน่า อะไรจะโชคไม่ดีได้ขนาดนี้ ฉันจะมีพรสวรรค์สีชมพูได้ยังไง"

เกรย์สบถออกมาทันที

มันน่าหดหู่เป็นอย่างมากหลังจากที่เขารอคอยมานาน นี่คือสิ่งที่เขาได้รับงั้นหรอ พรสวรรค์สีชมพู แม้ว่าเขาจะมีธาตุที่ยอดเยี่ยม แต่นี่มันก็น่ารำคาญเกินไปแล้ว

เขามีธาตุสายฟ้าแต่มีพรสวรรค์สีชมพู มันควรจะเป็นสีส้มอย่างน้อย เพราะถึงธาตุของเขาจะหายากแต่มันก็ยังเป็นสีชมพู ถ้าคนรู้เรื่องนี้พวกเขาก็จะหัวเราะกันอยู่ดี

เขาถูกหัวเราะเยาะที่เขาไม่มีความสัมพันธ์กับธาตุ แต่ตอนนี้เขาปลุกมันขึ้นมาได้แล้วแต่มันกลับมีพรสวรรค์เพียงสีชมพูเท่านั้น

หลังจากนั้นไม่นานเกรย์ก็รู้สึกหงุดหงิด นี่คือสิ่งที่เขาได้เป็นรับค่าตอบแทนงั้นหรอ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาจำได้ว่าเขาสามารถพัฒนาความสามารถของเขาได้ เขาคงจะเริ่มสาปแช่งเทพแห่งความโกลาหล และทุกคนแล้ว

"ฉันจะอยู่ในจุดสูงสุดด้วยความโชคร้ายแบบนี้ได้ยังไงกัน”

เขาออกจากมิติโกลาหลด้วยความหงุดหงิดและเข้านอนทันที