บทที่ 7 อนาคตยังอีกยาวไกล
“อย่าเอาแต่ใจตัวเองนะ”หวังเจียงพูดขึ้น ปฏิเสธคำขอของหวางค่างทิงโดยไม่แม้แต่จะหยุดคิด หากเป็นเวลาอื่น เขาคงสัญญาว่าจะให้เธอได้ทุกอย่าง อย่างไรก็ตาม ตอนนี้พวกเขาอยู่ในเหตุการณ์โลกาวินาศและจำเป็นต้องรีบออกจากที่นั่นโดยทันที
เขาตระหนักได้ว่าบางทีน้ำเสียงของเขาอาจฟังดูรุนแรงเกินไป หวางเจียงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “ทิงทิงคนเก่ง ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะทำเรื่องแบบนั้นได้นะลูก พวกเราต้องหาที่อยู่ที่ปลอดภัยโดยเร็วที่สุด ส่วนเด็กคนนั้น อีกไม่กี่วันพ่อจะออกไปตามหามันให้เจอ
หวางค่างทิงรู้สึกแย่มากตอนที่หวางเจียงขึ้นเสียงใส่เธอ แต่เธอก็โล่งใจเมื่อได้ฟังคำอธิบายของเขาในเวลาต่อมา ‘สิ่งที่สำคัญคือเราต้องออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ส่วนไอ้เด็กบ้านั่น…’ นัยน์ตาของหวางค่างทิงเปล่งประกายความดุร้าย ขณะที่เธอสาบานว่าเด็กนั่นจะไม่ได้รับทั้งความเมตตาหรือแม้แต่ความตายถ้าเธอได้เจอเขาอีกครั้ง ไม่ว่าเขาจะอ้อนวอนขนาดไหนก็ตาม
หวางเจียงรู้สึกซาบซึ้งใจที่ลูกสาวของเขาเชื่อฟังและพวกเขาก็มุ่งหน้าไปยังเมือง Z อย่างรวดเร็ว
คู่พ่อลูกที่จากไปนั้นไม่ทันได้สังเกตเห็นเด็กหนุ่มที่เดินออกมาจากใต้ต้นไทรซึ่งอยู่ใกล้เคียง ดวงตาที่แดงก่ำของเด็กคนนั้นเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างแรงกล้า
‘หวางเจียงเหรอ หวางเจียง’ ฉินอีนึกภาพหวังว่าเธอจะสับชายคนนั้นออกเป็นชิ้น ๆ ได้ ‘เป็นไปตามคาด เหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูกสาว หน้าไม่อายทั้งคู่‘
นอกจากตระกูลฉินและหมอหลินแล้ว หวางเจียงก็เป็นอีกหนึ่งในคนที่เธอเกลียดมากที่สุด เพราะงานอดิเรกสุดวิปริตของเขาก็คือการเล่นสนุกและกดขี่เหล่าเด็กสาวที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ เนื่องจากในภพชาติก่อนหน้านี้เธอขาดสารอาหาร ฉินอีจึงสูงเพียงแค่ 1.6 เมตรเท่านั้น แถมยังดูผอมและอ่อนแอ แลดูละม้ายคล้ายกับนักเรียนมัธยมต้น หวางเจียงเป็นสมุนรับใช้ของผู้มีอิทธิพลในฐานทัพของเมือง Z และเขาก็เกิดอยากได้เธอขึ้นมาทันทีตั้งแต่แรกเห็น
มีอยู่ครั้งหนึ่ง หลังจากปฏิบัติภารกิจที่ทำให้เธอได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาถือโอกาสนี้จ้างคนมาทำให้เธอสลบไป หลังจากที่เธอฟื้นขึ้นก็พบว่าตัวเองโดนลักพาตัวไปแล้วมัดไว้กับเตียง อยู่ในสถานการณ์ที่เขาพร้อมจะทำพฤติกรรมอนาจารประเภทต่าง ๆ พวกนั้นกับเธอได้ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอพัฒนาความสามารถของตนได้ในช่วงเวลาสำคัญแบบนั้น เธอคงถูกเขาทำให้ด่างพร้อยไปแล้ว
แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่มีวันลืมใบหน้าอันวิปริตและน่าขยะแขยงหรือมือคู่ที่คลำไปทั่วร่างกายของเธอได้ลง เธอเคยคิดที่จะแก้แค้นเหมือนกัน แต่หลังจากที่เธอบอกเรื่องนี้กับฉินเจียวเจียว ฉินเจียวเจียวก็เตือนเธอว่าให้อดทนไว้ก่อนเพื่อฉินเหมี่ยน ในเวลานั้น ฉินเหมี่ยนอยู่ในช่วงเวลาสำคัญของการต่อสู้แย่งชิงอำนาจ เธอยอมแพ้เรื่องแก้แค้นเพื่อปกป้องตระกูลฉินจากผลกระทบใด ๆ ที่อาจมาจากภายนอก
แต่ในท้ายที่สุด ข่าวลือว่าเธอไปยั่วยวนหวางเจียงก็แพร่ออกไป เหล่าสหายในกองทัพของพ่อต่างมองเธอด้วยความรังเกียจและตำหนิติเตียนเธอที่เธอกระทำตัวไร้ยางอาย ทั้งหมดนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นฝีมือของน้องสาวคนสวยของเธอ ที่ปล่อยข่าวลือและทำให้ชื่อเสียงของเธอต้องมัวหมอง
ความโกรธแค้นในสายตาของเด็กหนุ่มหลังต้นไม้คนนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอยราวกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
เธอไม่สามารถทำอะไรเขาได้ในตอนนี้อยู่ดี ตระกูลหวางมีเส้นสายกับพวกผู้มีอิทธิพลใต้ดินมาหลายชั่วอายุคน และถ้าเธอเดาไม่ผิดล่ะก็ รถบรรทุกขนาดใหญ่ที่วิ่งตามรถของหวางเจียงไม่เพียงแต่มีไว้เก็บอาหารเท่านั้น แต่ยังเต็มไปด้วยปืนและกระสุน นอกจากนี้ เธอยังสัมผัสได้ถึงบอดี้การ์ดหลายคนจากคณะติดตามของพวกเขาที่ผ่านการฝึนฝนมาแล้วอีกด้วย ถึงแม้ว่าเธอจะมีความสามารถ แต่เธอก็มีโอกาสเพียง 30% ที่จะเอาชนะพวกเขาได้ และเพียง 10% เท่านั้นที่จะสามารถฆ่าพวกเขาทั้งหมดได้โดยแน่ใจว่าตนจะไม่ตกอยู่ในอันตราย
ฉินอีกำหมัดแน่นและหันหลังเดินออกไป ‘อนาคตยังอีกยาวไกล’
ศูนย์การค้าที่เมื่อก่อนเคยคึกคักนั้นตอนนี้กลับรกร้าง มีเพียงซอมบี้ที่โผล่ขึ้นมาเป็นครั้งคราวเพื่อค้นหากลิ่นของมนุษย์ ไม่มีแม้แต่จิตวิญญาณสักตนอยู่บนถนน และฉินอีก็รู้ว่ามนุษย์ส่วนใหญ่นั้นต่างก็ซ่อนตัวอยู่ในบ้าน รอคอยให้ประเทศชาติมาช่วยเหลือพวกเขา
อย่างไรก็ตาม ประสบการณ์จากภพชาติที่แล้วของเธอบอกว่า พวกเขาไม่สามารถรอได้นานขนาดนั้นหรอก เหล่าเจ้าหน้าที่ของรัฐเป็นคนกลุ่มแรกที่วิ่งหนีเมื่อวันโลกาวินาศมาถึง เมื่อพวกเขาลงหลักปักฐานแล้วก็เริ่มรวบรวมกำลังคนเพื่อขยายอำนาจ จากนั้นถึงจะเริ่มส่งทหารออกไปเสาะหาอาหารสำรองและช่วยเหลือผู้ที่ยังมีชีวิตรอดในเวลาเดียวกัน
ช่วงแรกเริ่มนั้นเป็นช่วงที่มีความมั่นคงที่สุด เพราะยังมีเสบียงอาหารอยู่มากและเหล่าซอมบี้ก็ยังอ่อนแออยู่
ฉินอีใช้ความสามารถเพื่อเปลี่ยนกลิ่นของเธอและแอบเดินไปตามกำแพงอย่างลับ ๆ เธอจำได้ว่ามีร้านขายรถยนต์แห่งหนึ่งอยู่ใกล้ ๆ แล้วเธอก็ตรงดิ่งเข้าไปทันทีที่หาเจอ
