บทที่ 36: ฉันเลิกเป็นนายน้อยมาหลายปีแล้ว!
บทที่ 36: ฉันเลิกเป็นนายน้อยมาหลายปีแล้ว!
“แกไม่เชื่อฉันหรอ?” เฉากังหู่ยิ้มอย่างเย็นชา “แกมีสิทธิ์อะไรมาไม่เชื่อฉัน?”
“แกรู้ไหมว่าฉันเห็นอะไรเมื่อครู่นี้?”
“ฟอร์ส!”
“นั่นคือพลังฟอร์ส!”
“เมื่ออีกายักษ์ตัวนั้นพุ่งเข้าหาเขา เขาก็เปิดใช้งานพลังฟอร์สของเขา ฉันเห็นมันด้วยสองตาของฉันเอง”
“ถ้าแกไม่เชื่อฉัน มันก็หมายความว่าแกหาว่าฉันตาฝาด”
คำพูดที่ดูโกรธจัดของเฉากังหู่ทำให้เฉากังเป่าเอ๋อรู้สึกราวกับคนโง่
“พลังฟอร์ส… นักสู้!”
“เจ้าเด็กนั่นเป็นนักสู้!!”
“แต่ตอนที่ฉันพบันครั้งล่าสุด มันก็ยังไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนี้เลย มันยังเป็นแค่ศิษย์นักสู้ชั้นสูงเท่านั้นเอง มันจะเป็นนักสู้ได้อย่างไร!”
เฉากังเป่าเอ๋อยังคงไม่อยากเชื่อ
“คำอธิบายเพียงอย่างเดียวคือเขาซ่อนความสามารถของเขาไว้ เขาไม่ต้องการเปิดเผยพลังที่แท้จริงของเขา” เฉากังหู่คาดเดาอย่างบ้าคลั่ง
“ซ่อนพลังที่แท้จริงของเขา!” เฉากังเป่าเอ๋อตกตะลึง จากนั้นมันก็ถามด้วยความสงสัย “แล้วอะไรคือแรงจูงใจให้มันทำอย่างงั้นกัน?”
“นั่นไม่สำคัญ สิ่งสำหชคัญหคือหากแกยังคงไปยัวยุมันต่อไป แกก็รู้ใข่ไหมว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น?” เฉากังหู่จ้องไปที่น้องชายของมันด้วยความโมโห
" โอ้พระเจ้า!" เฉากังเป่าเอ๋ออ้าปากค้างด้วยความกลัวเมื่อมันคิดอย่างรอบคอบ
“พี่ชาย ฉันเคยไปหาเรื่องมันแค่ครั้งเดียวเท่านั้น พี่คิดว่ามันจะอาฆาตฉันไหม?”
เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ที่หวังเต็งจะแค้นมัน มันก็ทำให้เฉากังเป่าเอ๋อกลัวหัวหด
“มันยากที่จะพูด แต่มันจะเป็นตราบาปของแกไปชั่วชีวิตอย่างแน่นอน!”
“แล้วถ้าเอางี้เป็นไง? แกตามฉันมา แล้วเราจะไปขอโทษเขากันเดี๋ยวนี้ มาดูกันว่าเขาจะให้อภัยแกและปล่อยให้เรื่องนี้จบลงอย่างสมบูรณ์หรือไม่” เฉากังหู่กล่าวเสริมหลังจากไตร่ตรองอยู่พักหนึ่ง
เฉากังเป่าเอ๋อลังเล มันไม่กล้าที่จะไปเผชิญหน้ากับหวังเต็ง
อย่างไรก็ตาม เมื่อมันสังเกตเห็นว่าเฉากงหู่กำลังจะลุกเป็นไฟอีกครั้ง มันก็กัดฟันและพูดว่า “ตกลงๆ ฉันจะไปขอโทษ!”
…
ในขณะที่เฉากังหู่และน้องชายของเขากำลังคาดเดาผลที่ตามมาจากการยั่วยุหวังเต็ง หญิงสาวสวยจากร้านขายสัตว์เลี้ยงก็ได้มาถึงด้านหน้าของหวังเต็งแล้ว
“ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้นะ” หญิงสาวสวยอายเล็กน้อยขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นและพูดกับหวังเต็ง
“ด้วยความยินดี ฉันก็ต้องขอขอบคุณสำหรับการตอบทุกข้อสงสัยของฉันเช่นกัน ฉันต้องไปที่ร้านขายสัตว์เลี้ยงมากมายหลายแห่งกว่าจะได้พบคนที่มีความรู้ที่แท้จริงเช่นเธอ” หวังเต็งยิ้มและตอบ
“มาแลกเปลี่ยนวีแชทกันไหม? เผื่อคุณมีคำถามใดๆ คุณก็จะได้สามารถติดต่อฉันได้โดยตรงในอนาคต” สาวสวยจากร้านขายสัตว์เลี้ยงกล่าว
ในอดีต หวังเต็งไม่เคยเจอใครพูดแบบนี้กับเขามาก่อน
อย่างที่คาดไว้ ฮีโร่ที่ช่วยเหลือสาวงามคือการกระทำขั้นสูงสุดเพื่อเอาชนะใจผู้หญิง!
แต่…
แลกเปลี่ยนวีแชท… คิดว่าฉันเป็นคนที่เพิ่มวีแชทของผู้หญิงอย่างง่ายดายอย่างงั้นหรอ?
“ได้ครับ ฉันคงจะได้รบกวนเธออีกหลายเรื่องเลยแหละ” หวังเต็งหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาอย่างรวดเร็ว
พวกเขาแลกเปลี่ยนวีแชทและถามชื่อกันและกัน จากนั้นพวกเขาก็เปลี่ยนรหัส
หญิงสาวสวยจากร้านขายสัตว์เลี้ยงชื่อหลู่จื้อชิง เธอกล่าวว่า “วันนี้ร้านยุ่งมาก ดังนั้นฉันจึงต้องกลับไปแล้ว คุณสามารถติดต่อฉันทางวีแชทได้เลยนะหากคุณต้องการอะไร”
“แน่นอน!”
หลู่จื้อชิงยิ้มและโบกมือของเธอ จากนั้นเธอก็วิ่งกลับไปที่ร้านขายสัตว์เลี้ยง
ในขณะเดียวกัน เฉากังหู่ก็นำน้องชายที่ไร้ค่าของเขาเดินเข้ามาอย่างระมัดระวังเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าหวังเต็งได้คุยกับหญิงสาวคนนั้นเสร็จแล้ว
“นายน้อย กรุณารอสักครู่”
หวังเต็งหันหลังให้กับการเรียกอยู่ จากนั้นดวงตาของเขาจับจ้องไปที่เฉากังหู่ก่อนที่จะพบว่ามันไม่ใช่คนที่เขาคุ้นเคย จากนั้นเขาก็มองไปที่เฉากังเป่าเอ่อที่อยู่ข้างๆมัน
“เป็นแกนี่เอง!”
รอยยิ้มและน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความหมายทำให้เฉากังเป่าเอ๋อรู้สึกขนลูก
หัวใจของเฉากังหู่เองก็เต้นผิดจังหวะเช่นกัน มันรีบผลักเฉากังเป่าเอ๋อไปข้างหน้า
“นายน้อย....” เฉากังเป่าเอ๋อพูดติดอ่างขณะที่มันพยายามเปิดปากพูด
หวังเต็งจุดบุหรี่และตอบทันทีว่า “ฉันเลิกเป็นนายน้อยมาหลายปีแล้ว!”
…
เขาพูดบ้าอะไรกัน?
เฉากังเป่าเอ๋องงงวย
เฉากังหู่หัวเราะอย่างเชื่องช้าและพูดว่า “นายน้อยจะต้องล้อเล่นแน่ๆ ฉันมีชื่อว่าเฉากังหู่ และนี่คือน้องชายของฉัน”
“น้องชายของฉันไม่รู้ว่านายน้อยเป็นใครในอดีตและได้ไปทำให้นายน้อยขุ่นเคือง ด้วยเหตุนี้เอง วันนี้ฉันจึงพาเขามาที่นี่เพื่อขอโทษนายน้อย”
จากนั้นเขาก็ตะโกนใส่เฉากังเป่าเอ๋อ “รีบมาที่นี่เพื่อขอโทษนายน้อยเดี๋ยวนี้”
เฉากังเป่าเอ๋อต้องการคำนับและขอโทษ แต่หวังเต็งก็ได้หยุดมันไว้ก่อน
“เดี๋ยวนะ ฉันเกรงว่าตลอดทั้งวันมานี้พวกแกก็คงจะไม่ได้คิดที่จะมาถึงนี่เพื่อขอโทษฉันหรอกจริงไหม? พวกแกคิดว่าฉันไม่ร้หรอว่าพวกแกตามฉันมาตั้งแต่ฉันออกมาจากโรงเรียน พวกแกคิดว่าฉันโง่รึไง?” หวังเต็งเย้ยหยัน
การแสดงออกของเฉากังหู่เปลี่ยนไป เฉากังเป่าเอ๋อเองก็ตัวสั่นด้วยความกลัว
พระเจ้าช่วย ฉันซวยเล้ว!
“ นายน้อย คือ…
“บึ้ม!”
หวังเต็งไม่ให้โอกาสมันได้พูด ออร่าของนักสู้ระเบิดออกมาและพุ่งเข้าหาเฉากังหู่และน้องชายของมัน
เมื่อกี้เขาแค่เล่นละครเท่านั้น มันเป็นความจริงที่หวังเต็งรู้สึกได้ว่ามันมีคนตามเขามา อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่รู้เจตนาของคนที่ตามเขามา
เมื่อมองไปที่การแสดงออกของเฉากังหูในตอนแรก หวังเต็งก็เห็นว่าพวกมันกำลังมองมาที่เขาด้วยความโกรธแค้น อย่างไรก็ตาม มันก็มีบางอย่างเกิดขึ้นในกระบวนการนี้และทำให้พวกมันทั้งคู่เปลี่ยนใจ นั่นเป็นเหตุผลที่พวกมันถึงมาขอโทษ
เป็นไปได้ไหมที่พวกเขาจะเห็นฉันใช้พลังฟอร์วเมื่อกี้?
หวังเต็งจ้องมองทั้งคู่อย่างเย็นชาในขณะที่เขาคิด
เนื่องจากพวกมันมาหาเขาเอง ดังนั้นนี่จึงเป็นโอกาสที่เขาจะได้ดูแลพวกมัน สิ่งนี้จะป้องกันไม่ให้พวกมันรบกวนเขาอีกในอนาคต
แม้ว่าเขาจะไม่กลัว แต่มันก็ยังคงรู้สึกหงุดหงิดที่มีพวกเหลือบไรมาคอยตามรอบตัวตลอดเวลา
ในอีกด้านหนึ่ง เมื่อต้องเผชิญหน้ากับแรงกดดันของนักสู้ เฉากังหู่ก็ไม่สามารถต้านทานมันได้
นี่คือพลังของนักสู้!
ใบหน้าของเฉากังเป่าเอ่อเองก็ซีดเช่นดัน มันล้มลงไปกับพื้นอย่างอ่อนแอ และไม่สามารถลุกขึ้นมาได้
ออร่า!
ฟังดูลึกลับและลึกซึ้ง แต่มันก็เป็นเพียงแรงกดดันที่ผู้มีอำนาจสามารถใช้กับผู้ที่อ่อนแอกว่าได้
หวังเต็งกับเฉากังหู่ นักสู้กับศิษย์นักสู้
ความแตกต่างในความสามารถของทั้งสองนั้นมีมากมาย
ระยะห่างระหว่างพวกเขาเองก็ชัดเจน
และนั่นก็คือเหตุผลที่ทำให้เฉากังหู่รู้สึกกดดันเป็นอย่างมาก
“เรายินดีที่จะชดใช้ให้นายน้อย!” หน้าผากของเฉากังหู่เต็มไปด้วยเหงื่อเย็น มันกัดฟันและเปิดปากของมันด้วยความพยายาม
“ชดใช้?” หวังเต็งยกมุมปากของเขาขึ้น
“มีเงินห้าล้านในการ์ดใบนี้ นี่เป็นวิธีการขอโทษของเรา” เฉากังหู่หยิบบัตรธนาคารออกมาในขณะที่เขาพูด
“ห้าล้าน”
จำนวนเงินห้าล้านนั้นไม่ใช่น้อยๆ คนธรรมดาบางส่วนอาจไม่สามารถหาเงินจำนวนขนาดนี้ได้แม้ว่าพวกเขาจะตายไปแล้วก็ตาม!
อย่างไรก็ตาม หวังเต็งก็เป็นลูกเศรษฐีที่ร่ำรวยมาก!
เขายิ้มอย่างอ่อนโยนและตอบว่า “ฉันดูเหมือนคนที่ต้องการเงินห้าล้านอย่างงั้นหรอ?”
หัวใจของเฉากังหู่เต้นแรงขึ้น ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะไม่ได้รับการแก้ไขง่ายๆ มันลืมไปเลยว่าชายคนนี้ไม่ได้ขาดเงิน
คนที่ขับรถสปอร์ตจะขาดเงินได้ยังไงกัน?
เฉากังหู่รู้สึกขมขื่น มันต้องการที่จะฆ่าเฉากังเป่าเอ๋อให้ตายเสียเดี๋ยวนี้ ทำไมเฉากังเป่าเอ๋อถึงต้องมาหาเรื่องชายคนนี้ด้วยนะ?
“ให้เวลาฉันหนึ่งวัน และฉันจะให้คำตอบที่น่าพึงพอใจแก่นายน้อยในวันพรุ่งนี้”
เฉากังหู่เป็นคนเด็ดขาด เมื่อมันรู้ว่าเงินห้าล้านไม่สามารถแก้ปัญหานี้ได้ มันก็ยอมแพ้และให้คำมั่นสัญญาอีกครั้ง
“ตกลง พรุ่งนี้ฉันจะรอฟังคำตอบของแก”
หวังเต็งพยักหน้า เขาไม่กังวลว่าอีกฝ่ายจะหนีไป
แม้ว่าเมืองตงไห่จะไม่เล็ก แต่มันก็ไม่ได้ใหญ่เช่นกัน ดังนั้นการหาใครสักคนจึงไม่ใช่เรื่องยาก
วันหนึ่งเขาจะพบมันแน่เว้นแต่เฉากังหู่จะเต็มใจละทิ้งทุกอย่างแล้วหนีออกจากเมือง
ซึ่งหวังเต็งก็เชื่อว่าเฉากังหู่ไม่ได้โง่ขนาดนั้น
เขาส่ายหัวเมื่อเห็นเฉากังหู่ดึงตัวเฉากังเป่าเอ๋อออกไป
เฉากังหู่เป็นเพียงศิษย์นักสู้ขั้นสูง และอายุของัมนก็มากกว่าหวังเต็งไม่มากเท่าไหร่ ซึ่งนั่นก็ทำให้มันดูเป็นบุคคลที่อาจต้องฝ้าระวัง อย่างไรก็ตาม น้องชายของมัน…
มันเป็นคนที่น่าสิ้นหวังมากที่สุด!
พี่น้องเสือและเสือดาว (ในภาษาจีน 'หู่' หมายถึงเสือ และ 'เป่า' หมายถึงเสือดาว) พี่ชายอาจจะเป็นเสือ แต่น้องชายก็ไม่น่าจะใช่เสือดาว!
